Kapitein Wilkin's „ongevaarlijke
Pooltocht
Veertig jaar onmenschelijkheid.
De dood van Kapitein Sverdrup,
Het BSoemendaalsch Weekblad.
Het jubileum van den electrischen stoel.
Nansen s groote medewerker.
Door Dr. Frank Petersen.
Chineezensmokkelarij
in Mexico.
1/ -•
a
door
Dr. W. HEINEMAN.
Binnenkort vertrekt de Amerikaansche pool
reiziger Wilkins met een onderzeeboot naar Spits
bergen, waar de historische Koningsbaai de basis
zal worden voor zijn expeditie naar de Noordpool.
In Januari zal Wilkins dan eerst kleinere vaar
ten ondernemen om het terrein te verkennen; in
Juni of Juli zal hij pas met zijn onderzeeër onder-
het ijs doorvaren en wel dwars over den Pool
naar Alaska. Wilkins wordt vergezeld door den
Noordschen Poolonderzoeker Harold Sverdrup en
door vier Amerikaansche geleerden. De technische
leiding berust bij den Amerikaanschen marine
officier Danhower, die een groote ervaring heeft
op het gebied van duikbooten. Hij heeft tien
technische geschoolde mannen tot zijn beschik
king.
In Amerika worden de voorbereidingen voor-
deze expeditie met groote belangstelling gevolgd,
voornamelijk omdat op één na alle deelnemers
Amerikanen zijn. Het idee is ook typisch Ame-
rikaansch, want een nuchter denkend mensch
zal 'net plan van derr vliegenier Wilkins een
fantastisch waagstuk vinden. Doch juist het fan
tastische trekt een Amerikaan aan. Het is ook de
eerzucht van het Amerikaansche volk, dingen te
volbrengen, die men in de rest der wereld voor
onmogelijk houdt.
Over deze expeditie bestaat reeds een geheele
bibliotheek. Honderden natuuronderzoekers en
andere geleerden, uitvinders, waarzeggers en be
langstellende burgers zonden hun bijdragen en
voorstellen naar het bureau van Wilkins, die bin
nen het jaar zijn plan in alle bijzonderheden had
uitgewerkt. In dien tusschentijd was een oorlogs
duikboot der Amerikaansche Marine omgebouwd
tot de duikboot voor zijn expeditie. En terwijl men
vroeger zooveel sprak over de moeilijkheden, die
aan dezen tocht verbonden waren, denkt men er
nu aan als aan de meest ongevaarlijke pool
expeditie, die ooit is ondernomen.
Het is zeker waar, dat men nooit een pool
expeditie zoo optimistisch begonnen is. Als men
de opstellen der Amerikaansche geleerden over dit
onderwerp of de redevoeringen van kapitein Wil
kins zelf leest, zou men denken, dat de tocht
onder het ijs een plezierreisje was. Elke moeilijk
heid is van te voren onder het oog gezien, onder
zocht en opgeheven. De onderzeeër is een tech
nisch wonder, waarbij de „Nautilus" van Jules
Verne een armzalige kano was. Is dit optimisme
echter gerechtvaardigd? Wij meenen van niet.
De grootste moeilijkheid is de onbetrouwbare
toestand van het ijs. Zal het mogelijk zijn, op
bepaalde tijdstippen naar de oppervlakte te
stijgen voor het doer, van verschillende waar
nemingen? Zax men althans den luehtvoorraad
van de boot tijdig kunnen vernieuwen? Dit alles
hangt af van de dikte van de ijslaag.
De technici meenen nu installaties te hebben
bedacht, die geschikt zijn voor de meest dikke
ijslaag. Het eenvoudigste en tevens het krachtigste
wapen der boot is haar eigen opwaarts stuwende
kracht. Wanneer de watertanks der boot leeg zijn,
bedraagt deze kracht 150 ton. Zy wordt geconcen
treerd in den zwaar gepantserden toren op de
commandobrug, die het ijs moet doen barsten,
waarna de bemanning de boot door dezen toren
kan verlaten. Wilkins is n.l. van meening, dat in
den zomer deze ijslagen niet zoo dik zijn. ol zij
barsten bij een druk van 40 ton.
Wanneer het ijs niet op deze manier gebroken
kan worden, laat men aan den top van den toren
een cirkelzaag werken om een gat uit het ijs te
zagen en in geval van nood bezit de boot nog een
electrische smeltinrichting en tenslotte spiraal-
boren, die gaten in het ijs kunnen maken, waarin
men, chemicaliën doet om het ijs te doen smelten.
„Zoo kunnen wij zelfs door ijs van 4 M. dikte
heenkomen!" roept Wilkins enthousiast uit.
Doch als het ijs dikker is? Dan moet men ook
volgens Wilkins heneden blijven, doch dan lean
men nog gaten in het ijs boren en daardoor lucht
innemen. Deze gaten kan men zelfs nog maken
in ijs van 20 M. dikte
Nu hoopt Wilkins echter, dat het in het geheel
niet noodig zal zijn, het ijs te breken. Volgens zijn
ervaringen, die door Sverdrup en ander pool
reizigers bevestigd worden, vindt men 's zomers in
de Poolsee groote wakken in het ijs, zoodat de
boot gemakkelijk aan de oppervlakte kan komen.
Gevaar voor invriezen schijnt ook niet te bestaan,
omdat de temperatuur van het water nog iets
boven het vriespunt ligt.
Men kan de dikte van het ijs meten met een
vernuftig uitgedacht toestelletje, bestaande uit een
langs het ijs loopend klein rad, dat bevestigd is
aan een lange, verticaal beweegbare stang. Wan
neer het schip nu op dezelfde hoogte blijft
varen en eventueele hoogteverschillen kunnen
ook gemeten en in rekening gebracht worden
dan geeft het op- en neergaan van het wieltje
het dunner resp. dikker worden van het ijs aan.
Bovendien is de onderzeeër voorzien van een
installatie, waardoor een duiker onder water in en
uit het schip kan gaan; met sterke schijnwerpers
kan men de onderzeesche fauna en flora be-
studeeren door de kijkgaten met dik glas. Een be
zwaar is echter, dat het schip slechts 10 zeemijlen
kan varen zonder lucht in te nemen en 200 zonder
accumulatoren by te laden. Toch zou de tocht
zonder bezwaar gemaakt kunnen worden en het
optimisme der Amerikanen zou gerechtvaardigd
zijn. als er inderdaad geen andere moeilijk
heden zijn, dan die men thans onder het oog
gezien heeft.
Doch onvoorziene moeilijkheden blijven er be
staan bij elke ontdekkingsreis in onbekend gebied
en de omstandigheden in het water onder de ijs
laag der Poolzee zijn nog absoluut onbekend. Men
kan er allerlei onaangename verrassingen beleven.
De expeditie kan dus werkelijk „ongevaarlijk"
doch ook zéér gevaarlijk zijn. Zij heeft hetzelfde
groote risico te verwachten als alle ander onder-
zoekingsreizen.
(Nadruk verboden).
dingsexpedittie overwinterd had en na een
siedetocht van 2 weken langs het schiereiland
Taimyr bereikte bij met zijn voedselvoorraden
de Russen. Hij nam 39 man mee op de terug
reis die 19 Mei begon en 16 dagen duurde; hij
bereikte behouden zijn schip. Toen dit weer
losraakte uit het ijs, voer Sverdrup naar het
Eenzaamheidseiland, dat in het Noordelijkste
deel van de Karische Zee ligt en in 1878 dooi
den beroemden Noorschen walvischvaarder
Johannsen werd ontdekt. Sverdrup deed dit,
cmdat hij daar misschien nog overlevenden van
een der verongelukte expedities zou kunnen
vinden.
l><- grijsaard op de commando
brug.
En nog altijd rustte de oude Poolreiziger
niet. In Januari 1920 vroor de Russische ijs-
breker .Solowei Budimirovitsj" tus3chen Ar
changel en Mursmansk in de IJszee vast met
85 personen aan boord. Door de drift van het
ijs werd het schip naar de Karische Zee gedre
ven. Het schip was slechts voor een korte reis
uitgerust; de kolen waren spoedig verbruikt
er, de provisie eveneens. Men rekte het leven
op de karige rantsoenen tot de lente, doch het
schip kwam niet los en dreef hulpeloos af
naar liet Noorden; bet werd bedreigd door
hetzelfde noodlot als de „St. Anna", het schip
van Brussilow getroffen had. Toen charterde
Engeland de geïnterneerde groote ijsbreker
„Pviatogor" om het schip te bevrijden. De be-
rr.aning bestond uit Noren, die ervaring had
den van de vaart in de IJszeeën en Sverdrup
werd weer aangesteld als commandant. Op Ï3
Mei begon de reddingsexpeditie. De reeds 65-
jarige, geheel grijze commandant wist het
schip door de zware ijsmassa's te sturen en
op 19 Juni de „Solowei" te bereiken. De
„Pviatogor" werd later aan Rusland terug
gegeven en redde onder zijn nieuwen naam
„Krassin" de overlevenden der expeditie van
Nobile.
Noorwegen betreurt in den overledene een
van zijn beste zonen, de wereld betreurt het
verlies van den gicoten medewerker van
Nansen.
(Nadruk verboden.
Dit artikel is geschreven ter ge
legenheid van den dood van
kapitein Otto Sverdrup, den be
kenden Poolonderzoeker, die nog
op 31 October jJ. zijn 75sten
verjaardag' mocht vieren.
Otto Sverdrup, kapitein op de Noorscbe
handelsvloot, is kort na het beëindigen van
zijn 75ste levensjaar gestorven. Uit de korte
berichten daarover krijgt men geen juist be
grip van den vooraanstaanden natuuronder
zoeker, van den mensch en van den held Sver
drup. Hij nam deel aan de ontdekkingen van
Nansen, Amundsen, Shackleton en Scott,
doch hij trok zich altijd bescheiden terug,
liet zijn naam nauwelijks noemen en is daar
door ook alleen bekend geworden bij de men
schen, die van Pooltochten een speciale studie
hebben gemaakt.
Otto Neumann Sverdrup is 31 October 1855
te Bindalen geboren; in zijn moeilijke jeugd
op walvischvaarders in de Noordelijke zeeën
leerde bij veel, wat hem later te pas zou ko
men. In 1888 sloot hij zich aan bij Nansen, om
Goor Groenland te trekken. Zonder één ge
dachte aan verzet heeft hy den veel jongeren,
genialen Nansen als leider erkend; hij had
slechts den wensch, nieuwe dingen te zien en
te beleven. Nansen en zijn mannen hadden in
lvun wrak bootje onbeschrijfelijke gevaren te
overwinnen in den Oost-Groenlandscben ijs-
stroom, voordat zij erin slaagden, de kust te
bereiken. Dat deze wekenlange strijd met de
ijsschotsen goed is afgeloopen, was voorna
melijk te danken aan den ervaren zeeman
Sverdrup. Hij was de groote helper van Nan
sen, ook bij de tocht over het land.
Toen Nansen vyf jaar later uittrok voor zyn
wereldberoemde Poolreis en daarvoor de
..Fram" liet bouwen, was de beproefde eerste
medewerker weer Sverdrup, die commandant
van het schip werd. Toen Nansen in het voor
jaar van 1895 het in het ijs vastgevroren schip
verliet, om de tocht naar de Pool te wagen,
nam Sverdrup het commando over de achter
gebleven mannen over. In 1898 slaagde hy et-
In, het schip los te maken uit het ijs, waarin
het drie jaar lang gevangen had gezeten. Tij
dens dit driejarig verblijf in de ijswoestijn is
geen der mannen ziek geworden, hoewel zij de
laatste 16 maanden geen versch voedsel meer
kregen. Al dien tijd lag het schip op bijna 86
graden N.B., de grootste breedte, die ooit door
een schip bereikt is. Voor het losmaken van
het schip moest men wekenlang het ijs steeds
verder laten springen. Dit grootsche werk van
Svergrup is eenig in zijn soort en kan alleen
vergeleken worden met de bevrijding der
Belgica door Frederick A. Cook.
De groote Poolexpeditie.
Het succes van Nansen was voor de Zweed-
sche regeering een aanleiding om de ,Fram"
nogmaals op een groote ontdekkingsreis uit te
zenden. Op aanbeveling van Nansen werd dit
maal het commando opgedragen aan Sverdrup;
cieze reis duurde vier jaren en had zeer veel
succes. Op 24 Juni 1898 stak de „Fram" van
wal, vier winters lang bleef zy weer ingevro
ren liggen. Men had gehoopt, dat het schip
vanzelf los zou komen In den zomer, die op
den derden winter volgde, doch dit gebeurde
eerst na den vierden winter, in 1902. Tijdens
deze vierjarige reis werden niet alleen de te
genover West-Groenland gelegen deelen van
Grinnelland en Ellesmereland doorzocht, doch
ook Koning-Oskariand, dat grootendeels onbe
kend gebied was en de meei naar het Westen
gelegen, nieuw ontdekte eilanden Axel-Hei
bergland en Ringnesland. Het aantal ontdek
kingen, dat men op deze reis gedaan heeft,
wordt alleeen overtroffen door dat van Peary.
Op een sledevaart slaagde Sverdrup erin, de
Westelijke Kaap van Grantland op ongeveer 82
graden N.B. in het gezicht te krijgen. Grant-
land is het Noordelijkste tot Canada behooren-
de Pooleiland. Sverdrup bracht de expeditie
behouden terug; men had slechts het verlies
van twee dooden te betreuren; van den dokter
Svendsen en van den stoker Braslcürad. De
expeditie telde in totaal 16 leden.
Na deze expeditie was Sverdrup reeds -17
jaar oud. Van zyn volgende levensjaren is
weinig hekend. Hij was geen geleerde zooals
Nansen, die zich na zijn expeditie met histo
rische en natuurwetenschappelijke onderzoe
kingen bezighield. Sverdrup daarentegen keer
de terug tot zijn eenvoudige zeemansleven en
langen tijd hoorde men niets van den beroem
den medewerker van Nansen. Eerst in 1914
hoorde men weer iets van den bijna zestig
jarigen kapitein.
In dat jaar stelde n.l. Breitfuss ais verte
genwoordiger der Russische regeering in
Noorwegen hulpexpedities samen om de ver
loren expedities van Sedow, Brussilow en Rus-
sanow te zoeken. Voor de leiding kon men geen
geschikter persoon vinden dan den altijd jon
gen Sverdrup, die nu de opdracht kreeg, de
kusten van de Karische Zee en het Eenzaam
heidseiland af te zoeken. De Karische Zee, de
„Ijskelder van de Pool", strekt zich uit van
Nova Zembla tot Kaap Tsjeljuskin in Siberië.
De ysstroomen in die zee zijn bijzonder ge
vaarlijk. Sverdrup slaagde erin, met het red
dingsschip „Eklipse" de Karische Zee over te
steken en de Dickson-eilanden te bereiken. De
verloren schepen kon men weliswaar niet vin
den, doch men wist een radioverbinding tot
stand te brengen met de Russische ijsbrekers
„Taimyr" en „Waigatsch", die ten Westen van
Kaap Tsjeljuskin op de kust van Taimyr wa
ren vastgevroren en gevaar liepen, door het
ijs ineengedrukt te worden. Hierdoor kon aan
de Russische regeering de positie van deze
schepen gemeld worden en kon zij maatregelen
treffen om de bemanning van 94 leden te
redden. Aan het maken der plannen voor deze
hulpexpeditie en ook aan de uitvoering ervan
r.am Sverdrup een werkzaam aandeel. Op 29 i
April brak hij op van Kaap VVild, waai de red-
„Zoolang de doodstral door middel
van den electrischen stoel in de
Vereenigde Staten gehandhaafd blijft
mag men Amerika niet tot de be
schaafde naties rekenen.
Het is deze maand 40 jaar geleden, dat Edison
een nieuwe methode uitvond, om menschen te
recht te stellen. Alleen in Sing-Sing, de beruchte
gevangenis van den staat New-York, werden in
dien tijd meer dan 2000 menschen op deze wijze
gedood.
Afzonderlijk van do eigenlijke gevangenis ligt
het z.g. Abattoir", dat van het overige terrein
der gevangenis door hooge muren is gescheiden
Er zijn 24 cellen voor mannelijke, 6 voor vrouwe
lijke en 6 voor zieke ter dood veroordeelden. Deze
laatsfcen moeten n.l. eerst gezond verklaard wor
den, alvorens zij terechtgesteld mogen worden.
Het toezichthoudend personeel heeft ook in deze
afdeeling zijn kamers, keuken, conversatie-, eet-
en recreatiezaal.
In het Zuidelijke deel bevindt zich de
voorzaal van de kamer met den electr. stoel.
Deze zaal wordt door de gevangenen de „bal
zaal" genoemd; daar worden zij 's morgens voor
hun terechtstelling gebracht.
De ter dood veroordeelde gevangenen houden
gewoonlijk twee maanden in het „abattoir" ver
blijf. In enkele gevallen, zooals bij Sacco en
Vanzetti, duurde deze vreeselijke moreels marte
ling echter meer dan 2% jaar. Het is begrijpelijk
dat de meeste veroordeelden met alle mogelijke
middelen trachten, zich door zelfmoord te ont
trekken aan den gruwelijken dood op den elec
trischen stoel. Daarom worden ook uitgebreide
maatregelen genomen, om te voorkomen, dat de
veroordeelden op het laatste moment den aard-
schen rechter" een vlieg afvangen. Zoodra de
gevangenen in het „abattoir" komen, worden zij
dan ook gekleed in het onverscheurbare stof, zoo
dat zij zich niet door middel van hun kleeren
kunnen ophangen. Toch is het eenigen tijd ge
leden gebeurd, dat een ter dood veroordeelde, die
eerst eenigen tijd in het ziekenhuis moest door
brengen, met groote ijver en geduld reepen
zwachtels wist te verzamelen, waarmee hij zich op
den morgen van de terechtstelling ophing. De ge
vangenen loopen op zachte huisschoenen met
gummizolen en krijgen hun eten fijngesneden op
gummiborden. Zij mogen brieven schrijven, doch
onder toezicht van een cipier en met een eveneens
door Edison uitgevonden pen, waarvan men on
mogelijk de punt kan afbreken. Ook het lezen van
kranten en boeken is toegestaan, mits men van te
voren alle stukjes IJzerdraad er uit verwijderd
heeft. Een slimme gevangene heeft echter toch
nog kans gezien, een wapen te maken, en wel van
krantenpapier en kauwgummi; hy kon er twee
cipiers mee neerslaan.
Op den dag van de terchtstelling wordt de ter
dood veroodeelde naar de „balzaal" gebacht, waai
de overige ter dood veroordeelden afscheid van
hem nemen. Gewoonlijk vindt de terechtstelling
om 11 uur 's morgens plaats. Een urn- tevoren
zyn reeds 12 „aanzienlijke mannen van rijpen
leeftijd" als getuigen in de gevangenis bijeenge
komen volgens het wettelijk voorschrift. Verder
moeten de directeur der gevangenis, 2 artsen, 3
rechterlijke ambtenaren, een priester, 7 cipiers en
de heul de terechtstelling bijwonen. Klokslag elf
uur gaat de stoet in optocht naar den electr.
stoel, voorop de twaalf getuigen en geheel achter
aan de veroordeelde, omgeven door 7 cipiers. Na
enkele schreden is de kamer bereikt. Tegenover
de deur staat een comfortabele leeren stoel, die
alleen iets minder behaaglijk lijkt door de voet
plaat met ijzeren klampen. Al naar den aard van
den veroordeelde zet liij er zich rustig glimlachend
of onrustig op neer. Sommigen moeten er gillend
en schreeuwend heen gesleept worden, anderen
worden er meer dood dan levend door de cipiers
heen gedragen.
De veroordeelde wordt met riemen
vastgegespt, waarna de beul met zijn werk begint.
Eerst krijgt de veroordeelde een elcetrode op 't
hoofd: een ijzeren helm, die het meest in vorm
overeenkomt met een schermmasker. De tweede
electrode wordt aan de linkerkuit bevestigd. Nu
geeft de directeur van de gevangenis met luider
stem het bevel: „Inschakelen"! en de beul, die
het schakelbord bedient, haalt de hefboom over.
Het lichaam van den veroordeelde schiet omhoog
en wringt in de boeien, de mond is wijd open
gesperd, doch hij geeft geen geluid.
De lezer zal ons een nauwkeurige beschrijving
van het gruwelijke proces besparen. Wij volstaan
met de vermelding, dat de hefboom eerst tot 2000
Volt gedraaid wordt, dan teruggesteld wordt tot
ongeveer 100, waarna de stroom weer sterker
wordt tot 2000 Volt en het afschuwelijke spel nog
maals herhaald wordt. Zoo gaat het drie of vier
maal gedurende vijf lange minuten, waaraan
schier geen einde komt.
Hoe vreeselijk het bijwonen van een op deze
wijze uitgevoerde terechtstelling ook is, toch wor
den groote sommen betaald door op sensatie
beluste vrouwen en gedegenereerde mannen, die
op deze manier nog een laatste zenuwprikkeling
zoeken. De meeste getuigen, die de terechtstelling
bijwonen, verklaren eenstemmig, nooit meer in
hun leven te willen behooren tot de „twaalf aan
zienlijke mannen van rijpen leeftijd".
De eerste, die op den elctrischen stoel stierf,
was William Kemmler, een roofmoordenaar, die in
November 1890 terechtgesteld werd. Hij vatte de
zaak nogal luchtig op, doch hy was de eerste en
wist niet, wat hy tegemoetging. Hij bekeek den
electrischen stoel nauwkeurig en had niet den
minsten haast, Edison's theorie in practijk om te
zetten. Na hem zijn alleen in Sing-Sing ruim 2000
menschen denzelfden weg gegaan, waarvan men
niet meer terugkomt.
Wreed Amerika!
(Nadruk verboden).
Rond Tia Juana en ïuma. Menschen-
smokkeiarij met levensgevaar.
door onzen specialen correspondent
te San Francisco.
Ongeveer 60 mijl van de bekende Mexicaansche
badplaats Tia Juapa, en ongeveer halverwege
tusschen laatstgenoemde stad en Yuma (in Ari
zona) ligt een natuurlijke waterbron, „Mountain
Springs" genaamd. Men neemt algemeen aan, dat
daar in de buurt meer Chineezen zonder ver
gunning over de grens naar de Vereenigde Staten
gesmokkeld worden, dan op eenige andere grens
plaats. De omtrek van die waterbron staat in een
kwaden reuk.
Een farmer die daar woonde, hoorde eens op
een nacht een afgrijselijk steunen vlak voor zijn
deur, en toen hij deze opende, vond hij een Chi
nees, die uit talrijke wonden bloedde, uit zijn
nauwelyks verstaanbaar gestamel kon de farmer
alleen opmaken, dat nog eenige van zyn landge-
nooten ergens in die veriaten streek rond dwaal
den, die zich troosteloos en zonder afwisseling
langs de grens uitstrekt. Spoedig kwam echter aan
't licht dat de gewonde zich vergist had zijn land
genooten waren reeds dood. De farmer volgde het
bloedspoor, en na verscheidene honderd meter af
gelegd te hebben, ontdekte hij vier Chineezen, die
doodgestoken waren.
Een Amerikaansche grenspatrouille, welke in die
streek dienst deed, stelde terstond een uitgebreid
onderzoek in. en kwam tot de ontdekking, dat de
vermoorden tot een groote troep Chineezen be
hoorden, die getracht hadden, een groote som uit
te sparen, welke zjj een zoogenaamden menschen-
smokkelaar beloofd hadden, als hij hen veilig en
zeker over de grens bracht. Toen de patrouille
echter in de buurt gekomen was, beteekende dat
voor hen een zekeren dood, als gevolg van de
overal gangbare leuze, dat „de dooden niet meer
kunnen spreken'".
De plannen en doeleinden van de menschen-
smokkelaars zyn zuiver zakelijk. In hun duister
bedrijf zijn zy zeer handig, gewetenloos, en vast
beraden. Om ze schaakmat te zetten, behoort men
zeer uitgeslapen te zijn en goed voorzien van ge
weren en revolvers.
In het dorp Ensonade, dat aan de zeekust ligt
in de bocht van denzelfden naam. bepalen de
menschensmokkelaars de „reis routes", wanneer zij
hun menschelijke waar, over de grens naar de
Vereenigde Staten wllen brengen. In de zooge
naamde bars en café's worden de bijzonderheden
besproken. Daar bevinden zich ook de hoofdkwar
tieren van de grootere syndicaten, daar worden
de Chineezen in groepen ingedeeld en over hun lot
beslist, en daar wordt eindelijk ook het geld ge
ïncasseerd, dat wil zeggen; betaling contant
en vooruit!
De methode, die gewoonlijk door de smokke
laars toegepast wordt, is eigenlijk zeer eenvoudig.
Zooclra een Chinees van uit het land zijner in
woning, naar Amerika, het land van den rijkdom,
zooals het daar genoemd wordt, wil emigreeren,
stelt hij allereerst het smokkelaarssyndicaat op de
hoogte, dat het dichtst in de buurt is. In de
Chineesche havens zijn talrijke smokkelaarssyndi
caten gevestigd. Van het oogenblik af ,dat hij
verklaart naar het land van de vele dollars" te
willen emigreeren, verkoopt hij zich letterlijk als
slaaf. Daarvoor verlangt men van hem een be
trekkelijk hoog bedrag, gemiddeld ongeveer 1500
dollars in goud. Daar vooruit zooveel mogelijk
contant geld geïncasseerd wordt, stelt men zich
er mede tevreden het saldo met de ongehoord
hooge rente „met alle ten dienste staande midde
len" op het daarvoor geschikte tijdstip op te
eischen.
De slimme Oosterling, die tracht zich aan zijn
verplichtingen te onttrekken, zoodra hij over de
grens geholpen is, zal spoedig genoeg bemerken,
dat zijn leven voortdurend bedreigd wordt en „op
het spel staat". Het is hem eenvoudig onmogelijk
zich voorgoed aan zijn verplichtingen te onttrek
ken. De Chinees, die dat tracht te doen, wordt
steeds bedreigd met een aangifte bij het naaste
immigratie-bureau, waarop hij weder 't land uit
gezet wordt, omdat hij de immigratie-wétten ont
doken heeft.
Zoodra de Chinees het hem voorgelegde schuld
bewijs eigenhandig onderteekend heeft, wordt hij
aan boord van een stoomboot gebracht, welke
hij dan op een geschikte plaats van de kust
moet verlaten, gewoonlijk niet ver van Ensonada.
Daar neemt de agent hem in ontvangst. Hij
wordt bij een groep ingedeeld, en moet den dag
afwochten, waarop hij het grensgebied binnen-
eleid wordt.
Het lot van de vreemdelingen berust geheel in
de handen der smokkelaars. Wanneer het niet ge
lukt, de waakzaamheid van de grenspatrouille te
verschalken, dan kan dit ieder oogenblik den
dood voor de menschelijke contrabande beteeke-
nen, daar de agent de ontdekking en een aan
klacht bij de rechtbank moet vreezen, als hij de
vreemdelingen in de hand van de grenspolitie laat
vallen. Terwijl men moet toegeven, dat het on
mogelijk is de onafzienbare vlakten van dor en
onvruchtbaar land met succes af te patrouillee-
ren, gelukt het den smokkelaars toch niet altijd
om er door te komen.
Dikwijls worden ook pogingen gedaan om Chi
neezen, verborgen in een auto, over de grens te
brengen. In zulke gevallen is de auto meestal
van een dubbelen bodem voorzien. De Chinees
wordt in een tusschenruimte gestopt, en moet het
in die ongemakkelijke houding maar uithouden,
tot de auto het douanenstation en de grens ge
passeerd is. Maar deze methode werd spoedig
weder opgegeven.
De menschensmokkelarij naar de Vereenigde
Staten heeft vele vertakkingen en vele helpers.
Somtijds vertoeft een man van het blanke ras,
intelligent en goed gekleed, in een Mexicaanscir
dorp, dat zoo arm is, dat het niet eens aan een
hoofdverkeersweg ligt. Wat doet deze eenzame
blanke daar in dat afgelgen dorp. Da winkels
In levensmiddelen behooren aan Chineezen of in
boorlingen. Misschien is die vreemdeling wel ga
ragehouder, in welke hoedanigheid hy oude wa
gens, die uit de mode geraakt zijn, opkoopt. In
het geheele district bevinden zich waarschijnlijk
slechts drie of vier automobielen, maar toch
schijnt de vreemdeling volkomen tevreden te zijn.
Met de Amerikanen, die langs komen, gaat hij
zeer gastvrij om. Maar waar leeft die man eigen
lijk van? Dat is niet moeilijk te raden. De Mexi
caansche grens is lang, de Amerikaansche zijde
daarvan is nauwelijks bevolkt, de grenspatrouilles
zijn weinig in aantal en dus tegen hun taak niet
opgewassen. De Rio Grande is daar zeer ondiep,
zoodat hij gemakkelijk doorwaadbaar is, Tia
Juana, waar de Amerikanen in de bars en bij de
renwedstrijden hunne dollars verliezen, wordt
overstroomd door duizenden bezoekers uit San
Diego en Los Angelos Deze Amerikaansche be
zoekers laten zich somtijds door welbespraakte
vreemdelingen overhalen om ze in hun auto mede
te nemen. Een verhaaltje, als; „ik heb bij de
renwedstrijden al mijn geld verloren", is gauw ver
teld en geloofd. Op deze wijze komen zij over de
grens, achter in den wagen verscholen, en geen
grenspatrouille kan hen opvangen. Vele buiten-'
landers worden ook in vrachtauto's over de grens
gesmokkeld. Kortgeleden gelukte het aan de
grenspolitie in zoo'n vrachtauto een dertigtal Chi
neezen te arresteeren. Een andere keer werd een
Chinees ontdekt, die zich in een baal verstopt
had. Ook worden de menschen wel in vliegtuigen
over de grens gesmokkeld. Sinds men echter in
de vlieghaven te Los Angeles een dergelijke orga
nisatie op het spoor is gekomen, doordat er hierbij
een man om het leven kwam worden de vlieg
tuigen scherper gecontroleerd. Desnietegenstaande
is de menschen smokkelarij door middel van vlieg
tuigen een voortdurend gevaar, dat van dag tot
dag grooter wordt. Dezer dagen werden twee
mannen gearresteerd in Ventura, Californië, in
een vliegtuig, dat in beslag genomen werd. Zij
hebben bekend, dat hun plan was, met een vlieg
tuig met drie motors den „China-weg" te exploi-
teeren. Wanneer de zitplaatsen weggenomen wa
ren, kon men in de cabine gemakkelijk een lading
van 20.000 dollar Chineezen natuurlijk ver
bergen.
Copyright - Anglo-American Newspaper
Service-Harms Tiepen.
WAT IEDEREEN NOG NIET WEET.
De vreemdelingen, die in het jaar 192S
Duitschland bezochten, hebben daar, naar con
servatieve schatting, ongeveer tweehonderd mil-
lioen mark uitgegeven; daarbij komen dan nog
de ontvangsten der stoomvaartlijn die circa
60 millioen mark beloopen. De kosten der Duit-
sche propaganda in het buitenland bedragen
niet meer dan 3 millioen mark.
De voor de negers in Noord-Amerika ge
schreven pers omvat ongeveer 600 couranten.
Verscheidene Fransche geleerden zijn van
meening, dat zich onder het zand der Sahara
een machtig onderaardsch meer bevindt, dat in
de grijze oudhied met de veie, thans uitgedroog
de en verzande, stroomen der woestijn in vei-
binding stond. Er is nu een expeditie afgereisd,
om de verborgen meren en natuurlijke bronnen
nauwkeurig in kaart te brengen. Aan de hand
der verkregen gegevens zal men dan een kolos
saal bevloeiïngssysteem ontwerpen, waardoor
evenals in vroegere jaren in het koninkrijk
Irak groote gedeelten der Sahara wede
vruchtbaar gemaakt kunnen worden. Voor het
geval, dat dit eenigszins fantastische plan wer
kelijkheid wordt, hoopt men minstens 21/. 'mil
lioen vierkante mijl land te winnen.
Paddestoelen bestaan over het algemeen
voor 9/10 uit water en van het overblijvende
1/10 is slechts een vierde gedeelte eiwit. Naait
eiwit bevatten paddestoelen dan nog een ge
ringe hoeveelheid vet;, oplosbare en onoplosbare
koolhydraten, alsmede zouten en phospkorhou-
dende bestanddeelen. Zij zijn ook in geenen deele
zulk een goed voedingsmiddel als men over het
algemeen wel aanneemt, waarbij ook nog komt,
dat zij moeilijk verteerbaar zijn. Een kilogram
paddestoelen bevat ongeveer dezelfde hoeveel
heid eiwit als honderd K.G. versch rundvleesch.
De Grieksche wetgever Lycurgus (pl.m. 840
v. Chr.) vaardigde een wet uit, waarbij de ver
nietiging var. alle wijnstokken werd bevolen,
opdat op deze wijze de drankzucht bedwongen
zou worden. In Athene werden meermalen
staatsbeambten en ambtenaren der wetgevend
lichamen Wegens openbare dronkenschap ter
dood veroordeeld.
Aristoteles was de meening toegedaan, dat de
koekoek zich in zijn ouderdom in een sperwer
veranderde. Hij zal wel tot deze, thans nog hiel'
en daar geldende meening gekomen zijn, door
dat cle koekoek van dezelfde kleur is als de
sperwer,
