KOOKMEÏHODE
musm
KLQDSTERBALSEM
GESPRONGEN HANDEN
T00NEEL
AANSTAANDE HUISVROUWEN
VERRUKT OVER
DE NIEUWE
WAST ZONDER VERDERE HULP
MUZIEK
A. G. G. M. GI0RGIS Zn.
Vrijdag 10 Februari 1939
AKKER'S
WETENSCHAP HELPT DE
AANSTAANDE HUISVROUW
G. VAN BRUGGEN
Speciaal adres voor HOOGFIJNE
GOUDSCHE KAAS
VOORFIJNPROEVERS
HOEST. KEELPUN
GRIEP. RHEUMATIEK
STEKEN IN DE Z'J.eki
P'JNSTILLENDE WATTEN
zijn pijnlijk, lastig en leelijk om te zien!
Maar dtóraan sukkelen is nu niet meer noo-
dig'. Ge behoeft ze niet te krijgen en Ge kunt
er dadeljjk af zijn, mits Ge Uw handen met
den verzachtenden Kloosterbalsem verzorgt.
Kloosterbalsem ls een bijzondere balsem
die heerlijk verzacht en die Uw huid
prachtig glad en gaaf maakt, dank zij de
aromatische en huidgenezende bestand-
deelen die Uw huid als 't ware verjongen.
Kloosterbalsem dringt diep in de weef
sels en maakt deze weer gezond en soepel.
Akker's Kloosterbalsem bijt niet. zooals
andere middelen en is ook niet te ver
gelijken met geparfumeerde crèmes, die
wel aangenaam ruiken, maar niet genezen.
Onovertroffen als huidgenezend middel
bij brandwonden, schaafwonden, schrale
huid. open huid, kloven en wintervoeten.
Per pot van 25 Gram f 0.621/». pot van 50 Gram f 1.04
TOONEEL TE AMSTERDAM.
„Madame sans Gêne" door Sardon bij „Het Neder-
landsch Tooneel" (regie Cor v. d. Lugt-Melsert).
Die goede oude Sardon! Hoe vele jeugdher
inneringen zijn aan dien naam verbonden.en
aan „Madame sans Gene", een stuk, dat één der
eerste was, die ik heb gezien, nu ca. veertig jaar
geleden. En nog herinner ik mij die. Mevrouw v.
Ëysden-Vink was de vrouw in de titelrol, Willem
van Zuylen-Lefèvre. Ik meen Alex Faassen Napo
leon, Rudi Eaassen de dansmeester. De spelers
der overige rollen weet ik niet meer zoo precies.
I.ater heb ik „Madame sans Gêne" gezien van
mevrouw Mann-Bouwmeester en haar zoon Louis
was toen Napoleon. Eenige jaren geleden heb ik
die voorstelling te Parijs in de „Comédie Fran-
raise" gezien en die was veel minder goed dan de
Nederlandsehe voorstellingen.
Eenige jaren geleden heb ik ook de première
gezien van deze voorstelling met Annie v. d.
Lugt-Melsert als het waschmeisje, later als de
hertogin van Dantzig: Madame sans Gêne, Cor
v. d. Lugt-Melsert, Napoleon, Louis v. Gasteren:
sergeant, later maarschalk, Levèvre. Hans v.
Meerten als een geestig politie-spion Fouché,
later minister van politie. Theo Frenkel graaf v.
Neyperg. Men kent de geschiedenis: Het wasch
meisje, bijgenaamd Madame sans Gêne houdt
veel van haar sergeant Lefèvre, bij Napoleon later
als maarschalk zeer in de gunst. Maar Madame
sans Gêne weet zich in hofkringen niet goed te
bewegen, is niet op haar mondje gevallen en zegt
zelfs de zusters van Napoleon, die haar hoog
hartig behandelen, geducht de waarheid. Afge
scheiden daarvan was zij bijna in ongenade bij
hen gevallen en Napoleon wilde gaarne dat Lefèvre
zich van haar wilde doen scheiden, hetgeen deze
weigert. Madame sans Gêne is toen zelf naar
Napoleon gegaan: er vindt een pikant gesprek
plaats, waarin zij Napoleon zelfs een rekening aan
bood, die hij als cadet bij haar, als waschmeisje
had gemaakt.
In den proloog zien wij, hoe zij een vijand, graaf
v. Neyperg, die gewond was, uit medelijden in
haar slaapkamer had verborgen. Lefèvre is, als
hij dat bemerkt woedend, maar later worden zij
boezemvrienden. Napoleon liet den graaf ver
bannen. Hij kwam toch weer in Frankrijk terug.
Het had den schijn ervan, dat de graaf liefdes
betrekkingen onderhield met de echtgenoote des
Keizers en Napoleon gelaste Lefèvre hem te doen
fusileeren. Dit geschiedde echter niet door de list
van Mme sans Gêne en den minister Fouché. I.ater
was Napoleon hen dankbaar, want de graaf bleek
onschuldig te zijn en had de geheime samen
komsten met de keizerin, omdat deze hém brieven
had overhandigd voor haren vader.
Wanneer men deze opvoering op oud-romantisclie
wijze had gegeven, dan zou een modern publiek
dit niet aanvaarden. Misschien zou het meevallen
en ik zou nog wel eens zoo'n stuk als h.v. „Nar-
ciss" (dat slecht is) en ,,'n Vriendinnetje" (dat
goed is) of „De Veroveraar" en „Aties Huwe
lijk" van mevrouw Simons-Mees willen weerzien,
och al ware het maar eens om te zien, hoe een
hedendaagseh publiek daarop zou reageeren.
Maar Cor v. d. Lugt-Melsert heeft door de op
voering eenigermate te moderniseeren die toch
tot een hoog peil geheven en vooral datgene, dat
fijn is in dit stuk (de wijze, waarop Mme sans
Gêne de groote dames op hun plaats zette h.v.)
kwam heter dan ooit tot zijn recht. Daarbij een
sterke maarschalk van v. Gasteren, een goed ge
nuanceerde, maar wat erg hooze Napoleon van
Cor v. d. Lugt-Melsert, een fijne Fouché van
Hans v. Meerten en een mooie Neyperg van Theo
Frenkel. Dat was de winst van dezen avond.
„Frenesie" door Charles de Peyrek-Chappins
bij Galas R. Karsenty.
Er is een neiging bij pers en het publiek een
Fransche voorstelling meer in het zonnetje te
zetten dan een Nederlandsehe, die soms veel
beter kan zijn. Bij de Franschen komt er vaak één
ster met heel wat menschen er om heen, die wij
in Nederland van Nederlanders niet of nauwe
lijks zouden tolereeren.
Zóó ook hier, maar de hoofdpersoon in dit zeer
interessante stuk is inderdaad een ster. Het was
Mme Sylvia, die voor een oude verzuurde juf
frouw speelde, die nooit de liefde had gekend. Zij
heeft een groote macht over de menschen en
wanneer een jong vrouwtje haar raad komt vragen,
of zij hij haar man zal blijven, aan wien zij gehecht
is, of er met een minnaar vandoor te gaan, voor
wien zij een passie heeft, raadt zij haar het laatste.
Dit doet zij, omdat zij een duivelschen aard
heeft, maar bovendien, daar zij liefde voelt voor
den man van haar slachtoffer.
Door allerlei intriges, h.v. door hem als vriendin
in zijn smart bij te staan, door een jongen man,
die van haar houdt tot een liefdesverklaring te
brengen en die tegen haren geliefde uit te spelen,
weet zij zijn hart te vermurwen en als hij haar
vraagt, dien nacht haar slaapkamer open te
laten, weigert zij eerst om hem te prikkelen en
stemt er later in toe. De razende hartstocht, waarin
zij deze scène speelde, was adembeklemmend.
Maar als hij de drempel van haar slaapkamer
overtreden wil, komt zijn gewezen vrouw bij
Esther (zoo heet de oude juffrouw), om haar leed
uit te spreken Haar avontuur was één groote
desillussie. Zij weet niet de liefde van Esther
voor haren man en wederom speelt zich een
scène af! Esther woedend en teleurgesteld, vliegt
haar bijna aan, doet haar de leelijkste en meest
onverdiende verwijten. Dan komt de man binnen,
Esther laat hem de keuze en hij kiest zijn \touiv.
Wederom een hevige scène, dan berust zij, en als
de jonge vrouw haar vraagt, wat zij nu doet, ant
woordt zij „een andere jurk aantrekken" want zij
had zich mooi gekleed om haar geliefde te
ontvangen.
Het was zeer navrant, vooral door het meer dan
sterke, werkelijk geweldige spel van Mme Sylvie.
Zooals gezegd, de rest leek mij middelmatig of
nog minder, behalve nog een episodenrolletje
van Esther's moeder door Jeanne Lien gespeeld.
Rina Nikova's Yemeniten Ballet.
Dit ballet werd ons gebracht onder impresa
van Ernst Krauss.
Wat zijn yemeniten? Ik citeer uit het pro
gramma „Rina Nikova bezocht in Palestina ver
schillende dorpen, dwaalde rond onder de bevol
king der bergen, leefde mee met de Yemeniden, de
Arabieren, de Bokliariërs en at hun voedsel en
droeg hun kleeren, schreef hun melodieën op. Zoo
assimileerde zij hun geest en met die nakomelin
gen, die weer naar Palestina terug waren gegaan,
studeerde zij met jonge meisjes ballet en zang. Zoo
is dit ballet dat van jonge meisjes.
Ballet De meeste balletten, die wij tegenwoor
dig zien, zijn meestal minder dans dan min of meer
schoone groepeeringen. Dit was ook hier het geval.
Maar, en dit is tocli de hoofdzaak 't Was picturaal
prachtig en de groepeeringen waren van groote
schoonheid. Haar plastiek was schitterend en
haar dansen, zoover er dan wèl gedanst werd,
waren lenig en driftig. Zoo noem ik „Trance",
waarhij alle ledematen van de danseres trilden
en in beweging waren. Verder mooie volkstafreel-
tjes met eigenaardigen zang. Mooie Bijbelsche
scènes, o.a. Eliësar ontmoet Rebekka aan de bron
en de zonen van den profeet uit den tijd van den
profeet Samuel. Dit waren statige standen. Ik
noem maar zeer enkele flitsen en het is moeilijk
een gedetailleerden indruk te geven van deze
zeer schoone, maar zeer eigenaardige niet West-
Europeesche kunst. Het doet iets denken aan „de
Blauwe Vogel", maar toch weer anders.
Twee Revues.
I. In het Rlka Hopper Theater „Alles für Sle".
door Otto Dürer.
Och, een revue is dit eigenlijk niet, meer een
soort van café-chantant, dat men tegenwoordig
dubieus pleegt te noemen. Wat het eerste betreft,
daar was het hier en daar een aardig variété, hier
en daar echter van een slechte, eenigszins vlakke
humor. Wel aardige liedjes en een bijzonder goede
goochelaar, de bekende Jungle Serenaders en
toch ook wel vermakelijke sketches.
II. Ostra,
dien ik in een vorig artikel in dit blad prees om
zijn geestige conferences en zijn aardige liedjes en
parodieën bracht nu een cabaret-revue. Het
woord revue begrijp ik wederom in dit verhand
niet. Hij was thans niet zoo goed op dreef (hij was
verkouden) en hij bereikte dezen keer niet dat con
tact met het publiek als in het vorige programma.
Hij had echter goede krachten aan zij n gezelschap
geassumeerd: Berry Kievits, die heel aangename
liedjes zong en Johan Elsensohn, die met Wiesje
Bouwmeester niet geheel onaardige sketches
speelde. Wiesje Bouwmeester droeg ook liedjes
voor en ik geloof, dat dit het beste van den heelen
avond was.
EDMOND VISSER.
0
2-minuten-
Tegenwoordig ziet de aanstaande huisvrouw
niet meer tegen wasdag op! De scheikun
digen in ons laboratorium te Vlaardingen
hebben een schitterende uitvinding gedaan
de snelste, gemakkelijkste en veiligste
wasmethode, die ooit ontdekt is. Om deze
ideale methode te vinden, hebben ze was
goed behandeld op alle mogelijke manieren.
„Rinso maakt het goed het helderst",
zeiden ze. „Nu zullen wij Rinso ook nog
geschikt maken om te koken". Welkom
nieuws voor aanstaande huisvrouwen
voor alle huisvrouwen!
NIEUWE WASKRACHT ONTDEKT
Onze scheikundigen ontdekten een wonderlijke
nieuwe waskracht. Die gaven ze aan Rinso. Hel
resultaat? Een „2-Minuten-Kookmethode". Door
deze nieuwe kracht ontwikkelt Rinso een over
vloed van werkzaam, reinigend schuim. U zet het
goed 's avonds gewoon in de week en kookt het
de volgende dag in Rinso. 2 Minuten koken is
voldoende. U kan het langer koken, als U wil.
maar nodig is het niet
WASDAG GEEN PLAAG MEER
Natuurlijk! U behoeft geen uren meer in een
dampige atmosfeer te blijven. Boenen is nu over
bodig. Het overvloedige schuim van Rinso dringt
in het weefsel en trekt al het vuil er uit.
Het goed wordt volkomen wit, omdat het
ook volkomen schoon ls.
Daardoor wordt goed, gewassen in Rinso, volstrekt
niet geel.
BESPARING VAN GASVERBRUIK
„Ik kook het goed maar 2 minuten", zegt de huis
vrouw. „Bedenk eens, hoe weinig gas ik dan ver
bruik. Dit betekent natuurlijk, dat ik geld bespaar.
Ik voel me zo trots als ik mijn was aan de lijn zie
hangen Hij is zo prachtig wit I Ik heb nu niet al
leen tijd om op wasdag uit te gaan, maar ook het
geld. dat ik nu op gas bespaar, kan ik uitgeven
voor mijn liefhebberijen I"
„RINSO IS AL, WAT IK NODIG HEB."
Hier is een huisvrouw aan het woord, die het een*
is met onze technici. De scheikundigen zeggen
„In één pakje Rinso zit genoeg reinigende kracht
voor een hele gezinswas." Het is onnodig, geld uit
te geven voor extra wasmiddelen. Rinso maakt het
wassen zo eenvoudig. Zij doet al het zware werk
voor U. Geen wonder, dat de
aanstaande huisvrouw de,
nieuwe Rinso een ideaal
wasmiddel vindt.
nso
MELKHANDEL
Ramplaan 50 Tel. 17837
SCHOORSTEENVEGERS
RIDDERSTRAAT 18A ZWART
HAARLEM - TELEFOON 13310
TOONEEL TE AMSTERDAM.
Zaterdag 11 Februari a.s. zal Het Nederlandsch
Tooneel, directeur Cor van der Lugt Melsert,
artistieke leiding Cor van der Lugt Melsert, Albert
van Dalsum en A. Defresne in den Stadsschouw
burg de eerste voorstelling voor Amsterdam geven
van J. B. Prietslev's nieuwste blijspel „Honey
moon" (duet in Floodlight) onder regie van Paul
Storm, Décor: Architect Koen Limperg.
Optredenden: Josephine van Gasteren, Mies
F.liut, Myra Ward, Hélene Berthe, Stine Lerou,
Paul Storm, Louis de Bree, Anton Roemer, Piet
Rienks, Theo Frenkel, Eduard Palmers e.a. Naar
aanleiding van deze première voor Amsterdam
schrijft men onsFr was een tijd, dat de kunst met
onpeilbare minachting haar neus ophaalde voor de
reclame. Stelt U voor: Reclame, dat was goed
voor een handelsartikel, maar kunst, welke uit
gever, die zichzelf respecteerde, zou het in zijn
hoofd gehaald hebben, een nieuw hoek te lanceeren
met groote advertentie's, uitgebreide prospecti
en andere brallende annonces En welke tooneel-
directeur stelde zich niet tevreden met een zeer
bescheiden affiche of een nog bescheidener korte
vermelding in de dagbladen
Maar die tijd is vervlogen, helaas! De reclame
heeft de wereld veroverd en tenslotte, na 'n hope
loos verzet van dezelve, ook de kunst. En sinds de
film met de reclame hand in hand over de aaidbol
wandelt, heeft het tooneel geleerd dat een goede
propaganda-dienst van minstens evenveel betee-
kenis is als een goed repetoire! Ware het niet zoo!
De film- en dan natuurlijk speciaal de Ameri-
kaansche film weet, wat reclamemakcn betee-
kent. Ze vertelt ons net zoo lang aardige fantas
tische en ontroerende geschiedenissen oxer een
groep artisten, die te ver van ons afwonen om ons
werkelijk belang in te boezemen, dat ze ons
vertrouwd raken als onze naaste buren en we
tenslotte persé willen weten, wat ze nu vandaag weer
eten, wat die menschen toch den heelen dag uit
voeren en vooral, hoe het er eigenlijk met hun hu
welijksleven uitziet.
Gelukkig heeft het tooneel het voorbeeld van de
film slechts in heseheiden mate gevolgd; gelukkig
voor de kunst en gelukkig voor de artisten. Want,
wat er kan gebeuren,wanneer 'n tooneelspeelster en
een tooneelsehrijver, die zielsveel van elkaar hou
den, vanwege de reclame met elkaar gaan trouwen,
dat vertelt Priestley ons in zijn jongste stuk.
Priestley is o.a. ook schrijver van „De Gavaar-
lijke Bocht (Dangerous Corner) „De Tijd en de
Familie Conway" enz.
op de pijnlijke
plek. bestrijdt
doozen a
35 en 55 ct.
Vijlde concert der Haarl. Bachver.
In ieder concertseizoen zijn er enkele avonden,
die als hoogtepunten ver boven de andere uitste
ken. Zulk een avond was het 5de Bachconcert, ge
geven door het Concertgebouworkest onder leiding
van Bruno Walter. Uit het hartelijke applaus,
waarmee de dirigent welkom geheeten werd, bleek
wel, hoezeer men zich op zijn wederkomst ver
heugde, en terecht. Want zooals Walter met zijn
fantasievolle gebaren het orkest „bespeelt" en
resultaten bereikt, die zóó bezield, zóó innig, zóó
grootseh zijn, dat is maar aan enkelen, aan de heel
grooten gegeven.
De z.g.n. „Prager Symphonie" in D. gr. t. van
Mozart, de Eerste Symphonie van Mahler en daar-
tusschen de Trois Nocturnes van Debussy, vorm
den het programma. De niet zoo heel dikwijls ge
speelde Symphonie van Mozart onderging een
voorbeeldige weergave, gevoelig zonder sentimen
taliteit, sprankelend, uiterst geacheveerd, zoodat
het een vreugde was om te hooren.
Hierna voerden Debussy's Trois Nocturnes ons in
een ganseh andere klankensfeer: in het subtiele,
wazige halflicht der „Nuages", in de tot een feest
roes aangroeiende felle rhythmiek der „Fêtes" en
dan weer in de lokkende en meeslepende wereld der
„Sirenes". Ook van deze werken was de uitvoering
subliem. In het derde deel werkte het „Aerden-
houtsch Vrouwenkoor" mede. Dit kleine koor
bezit prachtige stemmen, die met beschaafden
klank het gezang der Sirènes vertolkten. Zeer
verdiend was derhalve het prijzende handgebaar,
waarmee de dirigent deze dames in de hem ge
brachte hulde liet deelen, terwijl ook het orkest
voor zijn onvolprezen prestatie dank gewerd.
De tweede programma-helft werd ingenomen
door Mahlers Eerste Symphonie in D. gr. t. Dit
werk te hooren van Bruno Walter, den Mahler-
dirigent bij uitnemendheid, is onvergetelijk. Deze
partituur, die hij evenals de heide vorige werken
uit het hoofd dirigeerde, is hem in vleesch en
bloed overgegaan. Zijn geniale herschepping van
deze, alle roerselen van het menschelijk hart om
vattende muziek, is fascineerend van de eerste tot
de laatste noot. Maar wat zou de geniaalste dirigent
kunnen uitvoeren, zonder zulk een uit eersterangs
musici bestaand orkest! Meegesleept door het
élan van zijn leider was de prestatie van ons
Amsterdamsche ensemble ongeëvenaard. Het pu
bliek uitte aan het slot zijn geestdrift in luide
toejuichingen, als wilde het den dirigent doen we
ten, dat men van zulk een avond iets meeneemt,
dat het leven rijker maakt. B.Yï,
