HERINNERINGEN AAN VELSEREND
Jos Diekstra
Zij die regelmatig bij ons zwemmen, worden zeker wel 100 jaar."
Deze spreuk zal velen in het geheugen gegrift staan. Het witte bord met de zwarte letters stond pal naast de ingang.
Er was geen ontkomen aan. Bedenker was Ruud van Deurzen, een van de directeuren van natuurbad Veiserend.
Ruud van Deurzen
J)e meest kleurrijke eige
naar van het natuurbad
werd geboren op 2 de
cember 1931 als zoon van
Rudolph Jacques van
Deurzen en Geertruida
Diederika Wijers.
Toen vader in 1954 over
leed dreef (halfbroer) Jac
ques het hotel en nam
Ruud de leiding van het
natuurbad voor zijn reke
ning. Moeder hield de su
pervisie over zowel het
hotel als het natuurbad.
Zo begon een kleurrijk
tijdperk van een kleine 30
jaar, waarop Ruud zijn
unieke stempel drukte.
Ruud van Deurzen, 2" helft
jaren '70 (E. Nesseier) de beschrijvingen
van mensen die vaker
met hem van doen hadden, ontstaat een beeld van een
man met een sterk tweepolig karakter. Enerzijds was hij
de gezellige, charmante eigenaar die altijd in was voor
een praatje, iemand die met markante acties uit de hoek
kon komen. Anderzijds zag men een man die erg op
zichzelf was, hard en bot kon zijn, afstand hield en die
zich uiteindelijk nooit helemaal liet kennen.
Als beheerder kon hij prima met de badgasten overweg,
speciaal met de kinderen voor wie hij veel over had en
allerlei activiteiten organiseerde. Hij was echter streng
en duldde geen wangedrag of brutaliteit. Rottigheid?
Wegwezen! Op het terrein bevond zich een bord met ge
boden en verboden.
Jj)oor de bank genomen mochten de badgasten Ruud
graag. Velen zien hem nog met kleine driftige pasjes
over het terrein lopen, zijn gebruinde lijf gestoken in
een korte rafelbroek van spijkerstof, zijn voeten gehuld
in sandalen en in zijn hand een kleine houten stok met
daaraan de sleutels van alle opstallen. Altijd tijd heb
bend voor een praatje, dollend met de kinderen of kleine
klusjes aan de gebouwen uitvoerend. In zijn vrije tijd
reed hij rond in sportauto's van het merk MG en Alfa
Romeo.
"Y?elserend bleek voor Ruud van Deurzen een passie, al
tijd was hij met het bad bezig. Het hele badseizoen
woonde hij op Veiserend in een kleine ruimte bij de in
gang, naast de kassa. Later liet hij aan de overkant bij de
kanovijver en het familiebassin een eigen optrekje bou
wen.
Qok moeder Van Deurzen verbleef soms korte tijd op
Veiserend. Had zij in de jaren '50 in het hotel een ka
mer, grenzend aan het keukengedeelte, later verbleef zij
regelmatig op het terrein van het natuurbad zelf. Daartoe
had zij aan de rechterzijde van het kleedgebouw een
kleine woonruimte laten creëren. Haar vaste woonadres
was echter aan de Frans Netscherlaan in Santpoort.
In het winterseizoen, als er behalve het onderhoud wei
nig te doen was, verruilde Ruud zijn baan voor die van
reisleider en skileraar. Als reisleider bleek hij heel soci
aalvoelend en probeerde het eenieder zoveel mogelijk
naar de zin te maken.
Jn 1975 laat hij een briefhoofd voor zijn corresponden
tie ontwerpen met naast een goudgele zon en de jaar
tallen 1935-1975 het credo: "Natuurbad Veiserend 40
jaar méér zon, méér amusement".
De metalen glijbaan met stromend water, steevast een
trekpleister.
24
\Yellicht leert men Ruud van Deurzen nog wel het bes
te kennen via de herinneringen die trouwe bezoekers
van hem hebben en die hieronder worden weergegeven.
Prille liefdes
\7elserend was voor veel tieners de plek, waar de prille
liefdes ontstonden en schuchter de eerste zoenen wer
den uitgewisseld. Maar wie al te innig flirtte, kwam Van
Deurzen tegen. Per megafoon informeerde hij het pu
bliek, wat hij nu weer aantrof en zette het kersverse
paartje danig voor schut, bijvoorbeeld door hen onder
het oog van het publiek verder te laten kussen. Hun
spullen belandden uiteindelijk op een kruiwagen, wer
den demonstratief naar de uitgang gereden en daar gede
poneerd. Die dag hoefden deze flirters zich niet meer in
het bad te vertonen.
J^uud leek trouwens überhaupt niet bang uitgevallen.
Op een keer betrapte hij drie Hells Angels die zonder
te betalen naar binnen waren gegaan door over het hek
te klimmen. Briesend en scheldend werkte hij in z'n
eentje de heren het terrein af.
Zeeslagen
ti> r
ou n;
Abonnement seizoen 1971 inclusief fietsenstalling, on
dertekend door directeur R. van Deurzen (J. Nijssen)
Eiland der zeven zuchten
J^uud van Deurzen bleek een man die impulsief zijn
soms absurde ideeën tot uitvoer kon brengen.
Tot die ontdekking kwamen de kinderen op een dag,
toen een NZH-bus rustig ronkend voor de ingang stond
te wachten. De kinderen mochten instappen, waarna een
grote zoektocht begon naar Het eiland der zeven zuch
ten". Bloemendaal en Velsen werden doorkruist op zoek
naar deze mysterieuze plek. Na omzwervingen stopte de
bus uiteindelijk weer voor het bad. De kinderen werden
meegetroond naar de kanovijver en daar in het midden
van die vijver stond op het eilandje, weergegeven op
een blauw bord met witte letters: Eiland der zeven zuch
ten. De zin van de hele tour was ver te zoeken, maar de
kinderen hadden weer een welkom uitje om aan terug te
denken.
Jn het diepe bad brandde soms de strijd tussen Romein
se galeien los. Hiervoor kon men zich van tevoren in
ploegen van 3 inschrijven. Aan iedere kant van het bad
koos een galei (een van de kano's uit de kanovijver),
voorzien van twee roeiende slaven en een staande Ro
mein met vlaggenstok, zijn positie. Na het startsignaal
was het roeien geblazen. Eenmaal langszij gekomen
probeerde men uit alle macht de ander met vlaggenstok
en al uit de kano te duwen om zo uiteindelijk de prijs
binnen te halen.
"fijdens een van de zwemseizoenen overkwam het de
moeders, dat zij volledig onverwacht vanwege Moe
derdag als presentje allemaal een stukje zeep kregen. En
toen Vaderdag aanbrak, liep Ruud van Deurzen met een
presenteerblad over het terrein de vaders langs om hun
een sigaar of sigaretten aan te bieden.
gen enkele keer werd een van de zandstrandjes door en
door natgespoten. Dan konden kinderen, die zich van
tevoren in verschillende leeftijdscategorieën hadden op
gegeven, met latjes fraaie tekeningen en ontwerpen ma
ken. Uit de aanwezige badgasten werd dan een jury ge
formeerd. De leden kregen een sjerp om en beoordeel
den de resultaten. Na de prijsuitreiking kregen de deel
nemende kinderen allemaal een ijsje.
Piraterij
fyjaar Ruud had ook zo zijn eigen creaties. De bekend
ste is wel die van zeepiraat.
Op een van de zomerse dagen wapperden er vlaggen
met doodskoppen en verscheen Van Deurzen in passen
de rafelige kledij, doek om zijn hoofd geknoopt en met
een lap voor zijn oog. Zijn ene been had hij naar achte
ren gevouwen en vastgezet, waardoor het leek, alsof zijn
been onder de knie was afgezet. Aan zijn enkel sleepte
hij een ketting met stalen kogel mee. Een mes tussen
zijn tanden en aan zijn riem een knots en een buidel met
muntstukken.
Met een drom kinderen achter zich aan sleepte hij zich
op zijn krukken voort naar het bassin en wierp daar met
veel vertoon de muntstukken in het water. De kinderen
mochten de schat dan opduiken.
Tragiek
J)e angst van iedere zwembadexploitant is die voor
verdrinking van badgasten. Dat laatste werd Ruud
van Deurzen niet bespaard. Wat een zo leuk schatduik-
feestje had moeten worden, liep uit op een drama. Tij
dens het duiken naar de munten op een zondagmiddag
stierf een meisje de verdrinkingsdood, wat Ruud van
Deurzen enorm schijnt te hebben aangegrepen.
aar verluidt was de schatduikact niet geheel gespeend
van koopmansgeest. Het tafereel trok net als de ande
re veel bekijks en gaf naamsbekendheid. Bovendien
werden de opgedoken muntstukken doorgaans weer om-
25
NATUURBAD
„VELSEREND" SANTPOORT
tegenover de Ruïne van Bredcrode
MÉÉR ZON - MÉÉR AMUSEMENT
ABONNEMENT SEIZOEN 1971
Induwaf fietsenstalling
Leeftijd 14 jaar en ouder
Hwdukoimi Houder,
Handtekening Dtri
