der Hoop, laat in 1839 de landschapsarchitect J.D. Zocher jr. een huis en park ontwerpen. Het wordt een neoclas sicistisch gebouw met een zuilengalerij en een park in de z.g. Engelse landschapsstijl. De werkkamer van Van der Hoop komt in het Zwitserse chalêt, nu restaurant Bosch beek, waar ook zijn beroemde bibliotheek met botanische uitgaven is ondergebracht. Na de dood van Van der Hoop bewoont het echtpaar Wüste-Von Gotsch de buitenplaats. Na het overlijden van mevrouw Wüste gaat het landgoed over in handen van Dieuwke Fontein en de familie Guépin- Van Niepoort. In 1930/1931 worden grote delen aan de gemeente Velsen verkocht voor o.a. de ontwikkeling van het Philipspark; een deel wordt het huidige openbare Burgemeester Rijkenspark. Uiteindelijk wordt het resterende deel van het landgoed dat nog in goede staat verkeert, in 1940 doorverkocht aan de heren Van Tienhoven en Moltzer. Gedurende de oorlog treedt zwaar verval in ten gevolge van inkwartiering, bezetting door Duitse en Engelse leger eenheden en leegstand. Het ooit zo prachtige park en de tuinen verkeren ten gevolge van kap en gebrek aan onder houd in slechte staat. Door verhuur voor allerlei bestem mingen wordt de situatie er niet beter op en aan herstel wordt niet gedacht. Na 1945 wordt het huis door de gemeente Velsen gehuurd voor de huisvesting van het bijzonder basisonderwijs in Santpoort. In 1948 staat het landgoed te koop, maar de gemeente Velsen vindt het te duur. In 1949 gaat het geheel over in handen van de Sint Charles Stichting der Witte Paters, een missieorde, die er een priesteropleiding wil vestigen. Daarvoor moet er een verdieping op het huis komen en dan blijkt dat de funda menten dermate slecht zijn en de verbouwing inmiddels al zover is gevorderd, dat terugkeer naar de oude situatie niet meer mogelijk is. Het gebouw mag worden gesloopt en er vindt grootschalige nieuwbouw plaats; het in de oorlog danig aangetaste park krijgt een andere indeling ten behoeve van de nodige sportfaciliteiten en andere voorzieningen. Stichting Spaarnberg en een camping Als de paters in 1968 stoppen met de opleiding neemt de Stichting Spaarnberg het beheer over, waarna in 1978 aankoop volgt. Deze stichting houdt zich bezig met sociaal-culturele activiteiten voornamelijk gericht op jonge ren en verleent onderdak aan verschillende op dat gebied actieve organisaties zoals School en Wereld. Ondanks goed functioneren wordt de Stichting Spaarnberg in 1985 failliet verklaard wegens financiële problemen. In 1983 is het plan opgevat er een camping te vestigen voor 40 tenten, 40 caravans, en nog eens 15 stacaravans. Al eerder werden er allerlei voorbereidende illegale activitei ten gemeld, zoals het kappen van bomen en de aanleg van paden. Een vergunning wordt niet aangevraagd, de ope ning zou worden verricht door een betrokken wethouder. Stichting Santpoort, die bij voortduring heeft gevraagd om meer aandacht en zorg voor dit gebied, kan deze illegale onderneming tenslotte alleen maar via een voorlopige voorziening en opvolgende rechtzaak stoppen. Nog vele keren daarna moet ze in het geweer komen om verdere verloedering te voorkomen. Luxe appartementencomplex In mei 1987 krijgt Stichting Santpoort inzage in het bouw plan Spaarnberg, dat in het bezit is van projectbureau MACO die het van de failliete Stichting Spaarnberg kocht voor 3,4 miljoen gulden. Er zal een groot en luxe appartementengebouw komen, dat qua volume ruim 30% meer beslaat dan de nog be staande bebouwing, terwijl Gedeputeerde Staten heeft aangegeven, dat het volume van het bestaande gebouw nauwelijks of niet mag worden overschreden. In een tweede bouwplan is het bouwvolume teruggebracht van 40 naar 32 appartementen, maar het volume blijkt nog altijd de bestaande bebouwing te overstijgen. Verder is het complex pal aan de rand van het beschermde veenweide- gebied gelegen, een minder wenselijke plek. Daarnaast blijkt dat het landgoed verder versnipperd zal raken. Het deel met de moestuinen, de boomgaard met slingermuur, de waterpartijen, een woonhuis en het park is op dat moment nog in bezit van de (laatste) Witte Paters. Bewoners van het appartementencomplex en de eigenaar van het koetshuis krijgen ieder een privézone. De rest wordt openbaar park. Tevens wordt duidelijk dat de nieuwe eigenaar van het koetshuis zonder bouwvergunning het dak van het oude pand reeds heeft gesloopt, omdat hij er een hoger dak op wil laten plaatsen. De bezwaren van de stichting worden helaas ongegrond verklaard. Wel is men blij met het plan om het openbare park zoveel mogelijk in de stijl van de bekende land schapsarchitect J.D. Zocher, die ook het park van Elswout 18

Krantenviewer Noord-Hollands Archief

De Zandpoort | 2016 | | pagina 20