In 1924 richten zij in samenwerking met de Vrije Groen ten- en Fruitveiling een bloembollenveiling op: N.V. Firma Bloembollenveiling "Beverwijk". Deze maakt zoveel winst, dat de bovengenoemde tekorten kunnen worden wegge werkt. Voorzitter J.P. Nijssen heeft zoveel hart voor de zaak en vervult zijn functie met zoveel verve, dat hij de bijnaam "de patriarch van Santpoort" krijgt. Mede onder zijn leiding volgt uitbreiding van gebouwen en wordt het conserveren van tuinbouwproducten gestimu leerd. Hij loodst de veiling ook door moeilijke tijden. Dat de tuinders vertrouwen in de patriarch hebben, blijkt uit het feit, dat hij tijdens een roerige vergadering in 1934 na stemming van de 169 uitgebrachte stemmen er maar liefst 139 krijgt. Op 29 juni 1934 veilen "Vrije Veiling" en "Kennemerland" voor het eerst samen. Verzaking veilplicht Tijdens de oorlog stokt de aanvoer van groente en fruit. Er zijn maximumprijzen vastgesteld en tuinders zijn toch verplicht te veilen. Daarbij komt, dat de geveilde producten door de Wehrmacht gevorderd worden. Veel tuinders willen daaraan niet meewerken en verkopen hun producten direct van het land aan eigen landgenoten, wat strafbaar is. Een van de tuinders vermeldt in zijn kasboek dat hij sep tember 1940 via de veiling voor fl. 2,06 had verkocht en uit de hand maar liefst fl. 68,77. In 1942 worden zowel Veiling "Kennemerland" als bloe menveiling "'t Centrum" door de bezetter gevorderd en deels gebruikt als paardenstal. Het veilen gaat door. De bezetter sommeert het bestuur en de directie van de veilingen om de tuinders meer onder druk te zetten in de hoop dat de aanvoer dan weer toeneemt. Men besluit tot het rondsturen van een "zeer scherpe circulaire". Meten is weten Om toch greep te krijgen op de tuinders probeert de Af deling Technische controle van de door het Rijk ingestelde Centrale Crisis Dienst de verkoop van aardbeien buiten de veiling om te verminderen, door de verbouwde opper vlakte op te meten, waardoor de grootte van de oogst kon worden geschat. Wie dan relatief weinig naar de veiling bracht, liep in de peiling. Patriarch Nijssen tracht de moed er in te houden en spreekt op een vergadering de leden toe als "'t grote gezin" dat het samen zal moeten rooien in wederzijds vertrouwen. In 1943 ontstaat een fusie tussen De "Vereenigde Veilin gen" en veiling "Kennemerland". Veilingen zullen voortaan onder de naam "Kennemerland" plaatsvinden. Na de oorlog Op 5 mei 1945 opent patriarch Nijssen in stijl staande de vergadering: de oorlog is voorbij. Na de bevrijding brengen de tuinders weer massaal hun producten ter veiling. Handel is handel Wie handelt moet keuzes maken. Bracht men in de oorlog liever de tuinbouwproducten particulier aan de man om vordering door de Wehrmacht te voorkomen, na de oorlog besluit men vanwege een overvloedige aanvoer van producten deze voor 50-70% van de kostprijs in Duitsland te dumpen. In 1948 sluit het Centraal Bureau van de Tuinbouwveiling en samen met het Bedrijfschap voor Groenten Fruit en het Oost-West Syndicaat met de Britse en Amerikaanse bezettingsautoriteiten in West-Duitsland een contract af voor levering van 200 miljoen kg. groente aan de Duitse burgerbevolking. In deze naoorlogse periode kunnen de telers een steuntje in de rug goed gebruiken. De andere kant is, dat de verplichting tot veilen van producten soms ook als een nauwsluitend harnas wordt ervaren. Particuliere verkoop is dus verboden. Maar mag men wel groente en fruit voor eigen consumptie gebrui ken? Ja, dat mag. Helaas: de belastingdienst heeft hier zo haar eigen ideeën over. Zij ziet deze consumptie als verkapte verworven inkomsten. Het gezin wordt voor fl. 35,- per jaar aangesla gen. Ook worden van overheidswege maatregelen opgelegd. Zo moet 40% van de aangevoerde aardbeien naar de con- servenindustrie. En voor een kilo aardbeien zonder dop wordt een prijs van 80 cent vastgesteld. Nijssen pleit er voor om in het seizoen elke dag te gaan veilen en ook vroeger.

Krantenviewer Noord-Hollands Archief

De Zandpoort | 2017 | | pagina 13