In 1924 richten zij in samenwerking met de Vrije Groen
ten- en Fruitveiling een bloembollenveiling op: N.V. Firma
Bloembollenveiling "Beverwijk". Deze maakt zoveel winst,
dat de bovengenoemde tekorten kunnen worden wegge
werkt.
Voorzitter J.P. Nijssen heeft zoveel hart voor de zaak en
vervult zijn functie met zoveel verve, dat hij de bijnaam "de
patriarch van Santpoort" krijgt.
Mede onder zijn leiding volgt uitbreiding van gebouwen en
wordt het conserveren van tuinbouwproducten gestimu
leerd. Hij loodst de veiling ook door moeilijke tijden.
Dat de tuinders vertrouwen in de patriarch hebben, blijkt
uit het feit, dat hij tijdens een roerige vergadering in 1934
na stemming van de 169 uitgebrachte stemmen er maar
liefst 139 krijgt.
Op 29 juni 1934 veilen "Vrije Veiling" en "Kennemerland"
voor het eerst samen.
Verzaking veilplicht
Tijdens de oorlog stokt de aanvoer van groente en fruit.
Er zijn maximumprijzen vastgesteld en tuinders zijn
toch verplicht te veilen. Daarbij komt, dat de geveilde
producten door de Wehrmacht gevorderd worden. Veel
tuinders willen daaraan niet meewerken en verkopen hun
producten direct van het land aan eigen landgenoten, wat
strafbaar is.
Een van de tuinders vermeldt in zijn kasboek dat hij sep
tember 1940 via de veiling voor fl. 2,06 had verkocht en uit
de hand maar liefst fl. 68,77.
In 1942 worden zowel Veiling "Kennemerland" als bloe
menveiling "'t Centrum" door de bezetter gevorderd en
deels gebruikt als paardenstal. Het veilen gaat door.
De bezetter sommeert het bestuur en de directie van de
veilingen om de tuinders meer onder druk te zetten in de
hoop dat de aanvoer dan weer toeneemt. Men besluit tot
het rondsturen van een "zeer scherpe circulaire".
Meten is weten
Om toch greep te krijgen op de tuinders probeert de Af
deling Technische controle van de door het Rijk ingestelde
Centrale Crisis Dienst de verkoop van aardbeien buiten de
veiling om te verminderen, door de verbouwde opper
vlakte op te meten, waardoor de grootte van de oogst kon
worden geschat. Wie dan relatief weinig naar de veiling
bracht, liep in de peiling.
Patriarch Nijssen tracht de moed er in te houden en
spreekt op een vergadering de leden toe als "'t grote
gezin" dat het samen zal moeten rooien in wederzijds
vertrouwen.
In 1943 ontstaat een fusie tussen De "Vereenigde Veilin
gen" en veiling "Kennemerland".
Veilingen zullen voortaan onder de naam "Kennemerland"
plaatsvinden.
Na de oorlog
Op 5 mei 1945 opent patriarch Nijssen in stijl staande de
vergadering: de oorlog is voorbij.
Na de bevrijding brengen de tuinders weer massaal hun
producten ter veiling.
Handel is handel
Wie handelt moet keuzes maken. Bracht men in de oorlog
liever de tuinbouwproducten particulier aan de man
om vordering door de Wehrmacht te voorkomen, na de
oorlog besluit men vanwege een overvloedige aanvoer van
producten deze voor 50-70% van de kostprijs in Duitsland
te dumpen.
In 1948 sluit het Centraal Bureau van de Tuinbouwveiling
en samen met het Bedrijfschap voor Groenten Fruit en
het Oost-West Syndicaat met de Britse en Amerikaanse
bezettingsautoriteiten in West-Duitsland een contract af
voor levering van 200 miljoen kg. groente aan de Duitse
burgerbevolking. In deze naoorlogse periode kunnen de
telers een steuntje in de rug goed gebruiken.
De andere kant is, dat de verplichting tot veilen van
producten soms ook als een nauwsluitend harnas wordt
ervaren. Particuliere verkoop is dus verboden. Maar mag
men wel groente en fruit voor eigen consumptie gebrui
ken? Ja, dat mag.
Helaas: de belastingdienst heeft hier zo haar eigen ideeën
over. Zij ziet deze consumptie als verkapte verworven
inkomsten. Het gezin wordt voor fl. 35,- per jaar aangesla
gen.
Ook worden van overheidswege maatregelen opgelegd.
Zo moet 40% van de aangevoerde aardbeien naar de con-
servenindustrie. En voor een kilo aardbeien zonder dop
wordt een prijs van 80 cent vastgesteld.
Nijssen pleit er voor om in het seizoen elke dag te gaan
veilen en ook vroeger.