De doodsstrijd van een wasserij
Heibel om de afbraak van een villa
houding tussen de directeur en de omwonenden goed.
Van beide kanten is er begrip voor de moeilijkheden. De
directeur heeft er dan ook geen moeite mee om aan een
paar klachten tegemoet te komen. Er worden populieren
ingekort en de blinde muur achter de woningen wordt
gemaskeerd met beplanting. Voor verdere uitbreiding
hoeven de omwonenden niet bang te zijn: de beschikba
re ruimte is op.
De wasserij maakt een bloeitijd door, maar in 1990 pak
ken zich donkere wolken samen boven het bedrijf, dat in
Santpoort inmiddels is gespecialiseerd in verhuur en rei
niging van linnen in de gezondheidszorg. Tot de klanten
kring behoort het Provinciaal Ziekenhuis in Bloemendaal
en het Zeewegziekenhuis in IJmuiden. Door beddenre
ductie in de ziekenhuizen en het inkrimpen van bejaar
dentehuizen is het aanbod van werk sterk teruggelopen.
Het personeel reageert gelaten, men wist dat dit er aan
zat te komen. Hokatex Gezondheidszorg B.V. is dan een
zelfstandig onderdeel van Hotex Nederland. Het is de be
doeling dat 110 van de 160 werknemers ontslagen zullen
worden. Het personeel bestond dan voor 80% uit Turkse
vrouwen. Het merendeel is niet lid van een vakbond. On
danks de lage organisatiegraad gaan de vakbonden het
FNV en het CNV zich inzetten voor het personeel. Voor
het CNV was dit het regionale bestuurslid Mastenbroek
uit Santpoort. Ook een bureau voor rechtshulp zet zich
in. Er wordt een sociaal plan gemaakt; een deel van het
personeel kan mogelijk overgeplaatst worden naar an
dere vestigingen. Volgens directeur Beems maakt de
vestiging tonnen verlies per jaar en zijn er slechte voor
uitzichten. Hokatex in Santpoort is het slechtsdraaiende
onderdeel van het bedrijf. “We zouden liever sluiten,
maar uit sociaal oogpunt hebben we dit niet gedaan”. In
1990 verliest Hokatex het Provinciaal Ziekenhuis als klant
door de hoge prijzen. Wekelijks werd er 6500 kilo was
goed van dit ziekenhuis gewassen.
In hetzelfde jaar wordt er een geheim onderzoeksrapport
gemaakt. Volgens dit rapport komen de problemen bij
Hokatex door slecht management. Er worden verliesge
vende contracten afgesloten. De overname van de wasse
rij is een mistaxatie, Hokatex wist niet dat het bedrijf een
rotte appel was. Er staat een verouderd machinepark, de
inrichting is niet efficiënt. De investeringen voor de mo-
dernisatie drukken als een zware last op het bedrijf. De
service aan de klanten loopt terug en er zijn spanningen
tussen het personeel en de leiding. Verder is sprake van
een veelvuldige directiewisseling. De loonkosten worden
met 7% teruggebracht terwijl het loon van de directie
stijgt met 6,45%. De spanningen bij het personeel lopen
in 1989 een keer zo hoog op, dat het volledige kantoor
personeel de deur uit loopt. De vakbonden accepteren de
110 ontslagen niet. Eind 1990, begin 1991 komt men toch
tot een principeakkoord: het aantal personeelsleden dat
ontslagen zou worden wordt teruggebracht tot 81. Daar
naast zal het management in de Santpoortse vestiging
vervangen worden. De achtereenvolgende directies wor
den voor een groot deel verantwoordelijk gesteld voor de
problemen. Maar de ontslagprocedure blijft problemen
geven, rechtszaken, weigering van de ontslagen door het
Arbeidsbureau. Oktober 1991 kan men uiteindelijk er een
punt achter zetten.
Maar de problemen zijn nog niet voorbij. In dezelfde
maand oktober dreigt voor de wasserij in Santpoort toch
de sluiting. Ondanks de teruggebrachte transportkosten
en de modernisering van de machines dreigt er een ver
lies van 1,2 miljoen gulden. Het percentage ziekteverzuim
bedraagt 48%.
Er volgt nog een korte opleving door een brand bij de
wasserij in Alkmaar. Het werk wordt tijdelijk verplaatst
naar Santpoort. Vervolgens gaat al het werk naar de
nieuwgebouwde, gemoderniseerde wasserij en wordt
de wasserij in Santpoort in 1994 gesloten. De grond en
bedrijfsgebouwen worden gekocht door een Zwitser
se projectontwikkelaar. Deze laat de gebouwen slopen
en vervuilde grond reinigen. In 1999 komen de plannen
gereed om op het terrein een woonwijk te bouwen on
der de naam “Blekershoek”. In deze woonwijk komen de
Hendrik van der Graaflaan, vernoemd naar een van de
eigenaren van Hoek en Vaart, en de Hoek en Vaartlaan.
De woonwijk komt in het begin van deze eeuw gereed.
De redelijke relatie die tussen de heer Klein Heerenbrik
en de omwonenden in 1977 bestond, wordt in 1987 ern
stig verstoord. Klein Heerenbrink heeft de meest noorde
lijke villa gekocht van het rijtje dat in 1897 was gebouwd.
Naar zijn zeggen wilde hij de villa verbouwen. Bij inspec
tie bleek alles verrot. Hij besluit om de villa te slopen, iets
Stichting Santpoort najaar 2021
33
