Eerste Heemsteedsche Courant. PREDIKBEURTEN Een toekomstfantasie wordt werkelijkheid. Kasanlik, het dal der rozen „Revolver-crowley" op de electrische stoel. De operazangeres. Ned. Herv. Kerk, W'ilhelminaplein. V.m. 10 uur, Br. Jac. Kostenhoeven, Regent der Chr. Vereen, tot verpleging van laders aan vallende ziekte. Kapel Nieuw Vredenhof. V.m. 10.30 Ds. Korff. In beide diensten collecte voor het schulddelgingsfonds van Nieuw Vredenhof. Gereformeerde Kerk, Koedtefela-e V.m. 10 uur: Ds. A. Dondorp. N.m. 5 uur: Ds. A. Dondorp. EEN PLAN VOOR EEN NOORDPOOLVLUCHT PER LUCHTSCHIP IN 1883. Het plan, de Poolstreken van onze aardbol eens vanuit de lucht te onderzoeken, dat overi gens in de Poolvlucht van de „Graf Zeppelin" een waardige bekroning zal vinden, is geen kind der laatste jaren! Reeds 30 jaar geleden sprak graaf Zeppelin zelf over de mogelijkheid van een dergeljjken tocht, en 35 jaar geleden ondernam Andrée zijn zoo tragisch verloopen vlucht naar de Noordpool met een onvoldoende bestuurbare luchtballon, die bovendien niet bestand was te gen de gevaren en moeilijkheden, die elke Pool tocht met zich sleept. Maar ook Andrée was nog niet de vader van deze gedachte, hoewel men hem de eer moet geven, dat hij de eerste was, die het plan in toepassing bracht, die woorden in daden omzette. Reeds vele jaren voordien had de wetenschap ingezien, welke enorme voordeelen men zou heb ben van Foolonderzoek door middel van lucht- Een bestuurbaar luchtschip voor het Noordpoolonderzoek. Een teekening uit het jaar 1883, die nu werkelijkheid is geworden. schepen. En het feit, dat het zoolang heeft ge duurd, voordat men deze mogelijkheid begon uit te werken, is slechts veroorzaakt, door het lang zame voortschrijden van de techniek der lucht schip-bouw. Dat blijkt al te duidelijk uit een opstel, dat reeds in 1883 in een familie-tijdschrift verscheen, getiteld „Een Noordpoolvlucht der toekomst". De schrijver van dit artikel, een Duitscher, geeft daarin eerst een overzicht van de vorderingen, die het Pool-onderzoek tot dan toe heeft ge maakt en gaat dan verder: „Er valt niet aan te twijfelen, dat de tot nog toe bij Pool-expedities opgedane ervaringen, al zijn deze dan ook niet bepaald afschrikwekkend te noemen, toch in ieder geval ontmoedigd wer ken en er de oorzaak van zijn, dat eenmaal ge dane ontdekkingen niet direkt verder worden na gegaan." „Maar zal, na al deze ervaringen en teleurstel lingen, het onderzoek van gindsche ijzige zóne worden opgegeven? Zeker niet! Wat de mensch met een, zij het dan ook meerdere malen onder nomen, moedigen aanloop niet bereikt, heeft hij maar al te dikwijls in een langzamen en moedi gen strijd weten te veroveren. De voorbereidin gen welke tot nog toe zijn getroffen voor de Poolexpedities alsmede de meegenomen uitrus tingen zijn nog niet geheel voldoende gebleken om weerstand te kunnen bieden aan het klimaat, dat in de arctische streken heerscht. Volgens onze meening zijn twee gewichtige factoren ver geten, of in ieder geval onvoldoende verzorgd, znider welke een geslaagde Poolexpeditie tot de absolute onmogelijkheden behoort." „Dit zijn in de eerste plaats het inrichten van stations, van dépöts, die voor vele jaren van voorraden zijn voorzien op voor schepen bereik bare punten en dan het gebruik van een com municatiemiddel, dat onafhankelijk van water, ijs en aarde de verbinding onderhoudt met de achtergelaten, bewoonde wereld." „De eerste schreden zijn reeds gedaan en met trots kunnen wij zien, hoe alle cultuurvol- keren der wereld hun stations gaan oprichten, die als basis zullen dienen voor groote pool-on- dernemingen. Weliswaar zijn de meesten nog slechts ingericht op wetenschappelijke waarne mingen, maar binnen afzlenbaren tijd zullen er genoeg krachten vergaard zijn om nieuwe po gingen te ondernemen Ook de tweede factor, die wij opsomden, is reeds gedeeltelijk opgelost. Een Engelsch-Amerikaansche firma construeert bal lons en dynamische luchtschepen, teneinde de Noordpool te bereiken, zonder last te ondervin den van het water, het ijs of de aarde. Van de graad van volmaaktheid dezer luchtschepen zal het afhangen, hoe het Poolonderzoek in de eerstvolgende jaren zal vorderen." „Men mag over de mogelijkheden der aëronau tiek zoo geringschattend denken als men wil: ook de grootste twijfelaar zal de oogen niet kun nen sluiten voor de grootsche vorderingen die de techniek \an den luchtschipbouw in de laatste jaren heeft gemaakt. Het door de eigen snelheid bestuurbare luchtschip van Haenlein heeft des tijds m Brünn genoeg bewezen, welke resultaten het menscheh vernuft kan bereiken. Het is helaas maar al te vaar. dat de ware vliegtech niek een slechte naam heeft gekregen door de dolzinnige pogingen van enkele avonturiers, die er hoofdzakelijk op uit waren van hun schep pingen het meeste geldelijke profijt te trekken. Al mag dan het einddoel van de luchtscheep vaart nog in de verre verte liggen, het komt in de eerste plaats erop aan, het menschelyke weer standsvermogen zoodanig te harden, hen te liee- ren zich in de grootste ontberingen te schikken, dat zij in staat zijn, Jaren lang de klimaattoe standen van de Groenlandsche gletsehers, van Frans-Josephsland en van het Noordpoolgebied te trotseeren." Zelfs eenige teekeningen verluchten het opstel van dezen auteur, teekeningen, die „een Pool tocht weergeven per luchtschip, volgens de op vattingen van het jaar 1883." Zoo ls dus alles, wat toen nog beschouwd werd in de „verste verte" te liggen, werkelijkheid ge worden. Beide factoren, die toen nog ontbraken zijn thans aanwezig: een vaste basis in het Poolgebied en een luchtschip, dat bestand is tegen de gevaren van een Pool-expeditie, dat be trouwbaar is en dat aan boord meevoert een ra diotoestel, de verbinding met de bewoonde fvereld. Laten wij dus hopen, dat de „Graf Zeppelin" Laten wij dus hopen, dat de „Graf Zeppelin"' volkomen aan de hooggespannen verwachtingen voldoet, verwachtingen, die reeds meer dan vijf tig jaar geleden werden gekoesterd. Een ballon Captif als baken aan de Noordpool. Een voorstel uit het jaar 1883. (Nadruk verboden). IETS OVER HET WINNEN VAN ROZEN-OLIE. In de Zuidpunt van de Balkan breidt zich het veelgeprezen, In zyn soort ook eenige dal van Kasanlik uit, de heerlijke rozentuin, die Europa met haar kostelijk product, de echte rozenolie, verzorgt. Van de ongeveer 1700 KG. rozenolie, die ln de gedeeltelijk door Bulgaren, gedeeltelijk door Mo- hammecunen bewoonde dorpen der Zuidelijke Balkan waar het winnen van rozenolie tot de huis-industrie behoort, jaarlijks wordt verkregen, brengt het dal van Kasanlik alleen reeds meer dan de helft op en als wij in den bloeitijd een bezoek aan dit liefelijke oord brengen, dan zou den wij meenen in een van die fantastische tui nen te wandelen, waarvan de Oostersche fabel dichters ons vertellen, waar alles kleur, geur en licht is. Er bestaat niets schooners, dan deze door hooge bergen omsloten vlakte, die zoover het oog reikt, één tuin is, waaruit hier en daar vredige huisjes omhoogsteken. Een zee van wit en rood (want alleen witte en roode rozen wor den hier gekweekt)... en een wolk van geuren, dit ls het beeld van het dal van Kasanlik. In de velden bewegen zich bontgekleede vrouwen en meisjes en jonge tuinbouwers, die vroolijk zin- De kostbare olie wordt afgetapt. gend rozen plukken en ze in hun mandjes wer pen. De morgenbries voert ons de zoete rozen- lucht toe.een sprookje van Schoonheid. Even doet het ons daarom eigenaardig aan als wij op een andere plaats in de tuinen een aantal vrou wengestalten zien, die een zwarte mantel dragen met een vitte sjaal, die om hoofd en schouders is geplooid, zoodat alleen de oogen en de neus wortel zichtbaar zijn. Het zijn een paar Moham- medaansche vrouwen, die volgens de voorschrif ten van de Koran, het mohammedaansche gebe denboek, zoo gekleed moeten gaan en hun ge zicht niet mogen toonen. Het rozenplukken be gint b(j het aanbreken van den dag en eindigt bij de eerste zonnestralen. Hebben de pluksters hun manden vol, dan worden deze geledigd in zakken, die 10 tot 15 Kilogram kunnen bevatten en die door mannen naar huis worden gedragen, waar door een eenvoudige destillatie-r-e- thode de rozen-olie eruit wordt gewonnen, die wanneer het later tot een verkoop komt, een zeer hoogen prijs heeft. Dat ls echter niet meer zoo verwonderlijk, als men bedenkt, dat de ro zen eerst moeizaam moeten worden geplukt en dat dan 3000 Kilo rozenbladeren ongeveer een Kilogram rozenolie geven. Weliswaar brengt dan ook dit Kilogram, naar gelang de reuk van 450 tot 500 gulden op. Het wordt verzonden, lucht dicht in fleschjes verpakt of in kleine, met goud versierde flacons naar Constantlnopel gezonden en is het kostbaarste, duurste en heeriykste parfum, dat wij kennen. (Nadruk verboden). EEN SENSATIOXEELE JACHT OP EEN MISDADIGER IN NEW-YORK. Hoe Crowley verraden werd. Een negentienjarig jongmensch, met een ern stig en niet onknap gelaat zal dezer dagen op de electrische stoel plaats moeten nemen. Hier mede zal het kortstondige maar roemruchtige leven van een der meest gevreesde Amerikaan- sche misdadigers een einde nemen. Hoe is Crowley begonnen? Het is niet onin teressant om den loop van zyn levensgeschiede nis eens na te gaan. De jonge Crowley, wiens ouders fatsoenlijke burgermensehen waren, had een goede opvoe ding genoten en was op jongen 'eeftyd zeker niet beter of slechter dan iedere avontuurlijke knaap van zijn leeftijd. Het was zijn noodlot, dat hij te vroeg met schietwapens heeft leeren omgaan, zijn liefde voor revolvers en de roes vaii het verlangen naar macht, die hij met be hulp van de kleine voorwerpen zou kunnen be machtigen, maakte het psychopatische jong mensch dronken. Volgens zijn eigen bekentenis heeft hij in dien tijd beweerd dat hij een „Na poleon van den misdaad" wilde worden. De loopbaan van den jongen moordenaar be gon met een moord op den portier en een kcllner van een danslokaal, die hem op een avond, dat Ibij niet geheel en al nuchter was, den toegang Itot een danslokaal weigerden. Dien avond wist hij te ontsnappen, doch een week later liep hij in de handen van een detective. Deze nam hem de wapens af, die in zijn zakken staken en dacht tijdens het transport gemakkelijk spel te heb ben met een aroomerig voor zich uitstarenden knaap, tot deze op een onbewaakt oogenblik tw<ee verborgen revolvers te voorschijn trok en den detective neerschoot. Hij wist te ontkomen en maanden lang werd er geen spoor van Crow ley gevonden, doch een reeks van roofovervallen, inibraken, pogingen tot oord waren voor de politie een duidelijk bewijs dat „revolver- Crowley", zooals hij sinds dien genoemd werd, nu eerst met zijn misdadigersloopbaan een aan vang had gemaakt. Hij zop zich echter niet lang in zijn vrijheid verheugen: een nieuwe moord werd voor hem noodlottig. Toen hij op zekeren dag' in de buurt van New-York op een afgelegen plants zijn auto wilde parkeeren, werd h(j door een surveilleerend politieagent opgemerkt wien hij verdacht voorkwam. Crowley werd vriende lijk maar dringend uitgenoodigd zich te legimi- teeren. Crowley deed net alsof hij in een bin nenzak van zijn jas naar zyn papieren zocht, doeti in werkelijkheid trok hij twee brownings te voorschijn en enkele seconden later zonk de politiedienaar, van kogels doorzeefd op den grond neer. Deze moord spoorde de New-York- sche politie er toe aan om de onderzoekingspo- gingetn te verdubbelen, geheel New-York werd afgezocht, in de donkere wijken werden razzia's gehoiuden, doch Crowley scheen van den aard bodem verdwenen. Toevn las op zekeren dag Billie Dunne, een vroeg,«re geliefde van Crowley in de krant, dat tijdens: den moord op een politieagent een jong meisje in de auto daarvan getuige was geweest. Billie lOunne j3loersch op haar mededingster, iep onmiddellijk naar de politie en verraadde nu den schuilplaats van haar ontrouwen vriend, een woning in de 90ste straat. Tien minuten later werd een razzia-op touw gezet, zooals New York er nog zelden een be leefd heeft. 250 Politieagenten, gewapend met machinegeweren, traangasbommen en repeteer- pistolezi suisden in gepantserde auto's naar de 90ste straat. Vijftig agenten van de bereden po litie moesten een doorgang van de straat in een grooten cirkel versperren, terwijl duizenden nieuwsgierigen zich achter de ketting van poli tieagenten verzamelden. Eent patrouille begaf zich naar de woning van Crowley, waarin zich voorts nog Helen Walsh en Rudolf Durlinger, eveneens een lid van het gilde, bevonden. De jonge misdadigers kregen het bevel zich onmid dellijk over te geven, doch het antwoord was een salvo uit repetecrpistolen, dat aan een der agenten Het leven kostte. Onmiddellijk daarop werd door de politie agenten r.aet een verwoed vuur geantwoord en de strijd was begonnen. De omliggende wonin gen en dstken werden bezet en de machinege weren begonnen een woordje mee te spreken. Een uur hing duurde het oorverdoovend geknal en geratel van revolvers en geweren. Daar wer den de traangasbommen in het gevecht ge sleept en in een oogenblik tijd moesten de dicht bij staande toeschouwers overhaast de vlucht nemen, da ar het onmogelijk was om de oogen open te ha 'aden. Het verkeer was inmiddels stop gezet en tcit heel in de verte was het gekraak der machinegeweren waarneembaar. Tenslotte kregen ook de tegenstanders last van het traangas en nu en dan verschenen zoo wel Crowley als Durlinger een moment aan het venster .om lucht te happen. Het meisje be gon om hulpi te roepen, doch de mannen bleven verder schiei'.en, tot zij de laatste patroon van hun rijkelijke! munitie verschoten hadden. Toen werd het in de woning stil, alleen het meisje schreide: Om Gods wil niet meer schie ten, wfl wil! en ons overgeven. Toen de d êur van de woning eindelijk open ging, wankel de Crowley met vier schoten in het lichaam naar buiten, hij zonk uitgeput op den grond neer, iie beide anderen waren ongedeerd. Toen Crowley werd opgetild, zei hij zacht dat hij zijn wapens i n de woning achter had gelaten. Hij werd echter nauwkeurig onderzocht en de detectives vonden in zijn broekspijpen twee automatische pistolen geladen en met de loopen in de sokken gestoken. Crowley had er op ge hoopt, zich tijdens de tocht met de ambulance nog een keer vrij te kunnen maken. In de woning werd een briefje gevonden, waarop Crowley had geschreven: „Misschien interesseert het iemand te weten dat ik den 31 ben geboren en. zij den 13. Het was het lot dat ons tezamen heeft gebracht. Wanneer ik sterf moet men my een lelie in de hand geven. In mijn borst slaat een moe en goed hart, dat niemand iets kwaads toewcnscht. Ik had alleen geen levensdoel! en daarom schoot ik politie agenten neer. Z eg een ieder dat ik zingend ster ven zal". Helen Walsh, zyn 16-jarige vriendin, die zich na de gevangenneming rustig poederde en om een sigaret vroeg, heeft op een ander briefje geschreven: „Wanneer ik sterf verlang ik, dat men mijn haar zal onduleeren en mij zoo schoon mogeiyk zal maken. Alle menschen denken dat Crowley slecht is, maar dat kar. hij toch niet zijn, want hij maaikte altijd het ontbijt klaar en was heel goed voor my." De dokters die Crowley na zyn gevangenne ming onderzochten zeiden, dat Crowley aan by- na aan waanzin grenzende zelfoverschatting leed die echter geenszins by de beraming van zijn plannen den dienst van het nuchtere ver stand uitschakelde. Daarom hadden de gezwo renen slechts 40 minuten noodig om Crowley tot den dood op den electrischen stoel te veroordee- len (Nadruk verboden). Juffrouw Vivian. Ja meneer Collins. Ik zou u wat willen vragen. Ga gerust uw gang. Over de eischen die u stelt Juist. Ze zyn hoog. Daar ben ik Vivian Kirby voor. Natuuriyk, natuurlijk. Maar u moet be grepen, dat er voor mij ook grenzen zyn, die ik niet overschreden mag. Een man als ik, lei der van een groot opera-gezelschap heeft meer dan genoeg financieele en andere zorgen, en nu wil ik niet zeggen, dat u het my erg lastig maakt, maar ik vind, dat de tfld dringt U bedoelt, dat ik eindelijk eens voor den dag moet komen met een persoon voor de Don José-party? Dat bedoel ik, juffrouw Kirby. Wel, stuur nog maar een paar candi- daten naar me toe. We hebben er al twintig naar u toe ge stuurd; u hebt ze allemaal ongeschikt ver klaard, dan één om zijn figuur, den an<J»r om zyn slechte stem, een derde om zyn slordige uitspraak. Natuuriyk heb ik ze weggestuurd, u kunt toch in een opera als de onze geen menschen gebruiken, die niet voor hun taak berekend zyn. Meneer Samuel Collins zuchtte. Ik wou, dat we nooit waren overeenge komen, dat u uw mannelyken partner zelf kie zen mocht. Dat ck>st mijn hoofd omloopen. Tjazei Vivian. Met een wanhopig gebaar ging meneer Collins weg. By de deur wendde hij zich om. Ik zal u een nieuwe collectie don José's zenden, maar doet u in 's hemelsnaam een keus. We zullen zien. zei Vivian. Zes jaar geleden zong Vivian Kirby onder een schoonklinkenden naam liedjes in café-chan- tants. Het was haar eigen vryen wil geweest, daar ze alles verkoos boven de betrekking van kinderjuffrouw bij een der welgestelde families in het dorp waar haar ouders woonden. Vol gens die ouders, was kinderjuffrouw voor alle meisjes de meest ideale betrekking. Vivian liep het huis uit met <Je bedeeling haar ouders gron dig van hun verkeerde opvattingen te genezen. Ze had het ernstige plan binnen een jaar ryk terug te keeren. Na een jaar was ze natuuriyk nog precies even arm als toen ze vertrok. Als ze niet zoo wilskrachtig was geweest, was ze naar hui3 teruggekeerd, ofwel opgeslokt door de groote stad op de manier waarop die groote stad zooveel meisjes opslokt, die niet meer bezitten dan een dosis goeden wil. Maar ze was sterk en volhardend, deze Vivian Kirby. Ze streed onvermoed verder tegen de hinderlagen, die haar in den wsg werden gelegd. En ze slaagde. Na twee moei lijke jaren kreeg ze een ondergeschikte betrek king aan de Grand Opera. Dat was het begin. Sindsdien ging het met rassche schreden vooruit. En nu, r.u was ze rijk, beroemd, ge vierd, de ster, die de Grand Opera droeg door haar faam. Ze verdiende een fabelachtig salaris en als ze wenschen had, dan werd alles aangewend om die te vervullen. Toen greep de verandering in haar plaats. Na jaren van zenuwsloopenden arbeid, waarin ze alles op het spel hadi gezet, had ze bereikt wat ze wenschte. Een tijdlang genoot ze de sensatie „gevierd" te zijn, bewonderd, bejubeld te worden. Toen brak de spanning. En alles werd haar onverschillig. Ze wilde, dat er nu, op dat oogenblik iets was, het kwam er niet op aan, waaraan ze zich geheel geven kon, iets dat haar hart wat verwarmen kon. Maar wat? Omdat ze het niet wist, bleef ze bij Collins, zong. Nieuwe triomfen, bloemen, geld, eer. En nu Carmen. En een nieuwe Don José De deur sloeg achter een teleurgestelden pre tendent dicht. De vijfde. Vivian Kirby zat op een divan en keek moedeloos. Het was dan ook droevig. Met meisje kwam binnen. Weer een kaartje. „Archie Wilde". Nooit van gehoord. Er waren zooveel jonge zangers, deze zou ook z'n kans hebben. Laat mynheer binnen. Hy was jong en levendig, Archibald Wilde, Hy had rossig haar en lichtblauwe oogen, die vrijmoedig rondkeken, en hy beschouwde dit onderhoud als het gewichtigste in zyn leven. Onvoorbereid kwam hy niet. Integendeel. Hy wist, dat velen voor hem, met een betere stem, een beter figuur, gefaald hadden. Maar ze had den geen van allen een wapen meegebracht op Vivian's hart. Ik ben de don José, die u zoekt, zei hy na de begroeting. Waarom? vroeg Vivian, niet overtuigd. Omdat ik geboren ben in hetzelfde dorp als n, in Rozewilde. Vivian Kirby ging rechtop zitten. Wij zijn beiden kinderen van dat lieve, kleine dorp, met zijn grappige spitse kerk, wy zyn beiden ter wereld gekomen in een van die vriendelyke huisjes met roode daken en win gerd langs de muren, wy hebben beiden als kinderen gespeeld in die liefelyke tuintjes tus- schen de bloeiende rozenhagen. Ja, dat kan, zei Vivian. En, vervolgde Wilde, als we eens stil gaan leven, zullen we zeker teruggaan naar dat dorp waar onze wieg heeft gestaan. Ik weet zeker, als alles in de wereld me onverschillig is ge worden, dan zoek ik my'n dierbaar Rozewilde weer op om gelukkig te zyn. Archie Wilde zweeg voldaan. Het was even stil. Wil ik nu wat proefzingen? Ach nee, zei Vivian Kirby. U hebt myn stem natuuriyk al nreer ge hoord, knikte Wilde trots, mag ik dan morgen even den uitslag komen vernemen? Vivian knikte gedachteloos. Opgewekt ging meneer Archie Wilde den volgenden dag den uitslag vernemen. Hy vroeg een geagiteerd uitziend heer de zangeres even te mogen spreken, of anders meneer Collins. Meneer Collins is zenuwziek, zei de man en Vivian Kirby zingt niet meer, heeft er ge noeg van. De een of andere vervloekte dwaas heeft haar allerlei verrukkelijke dingen verteld over haar geboortedorp. En vanmorgen nog is zy vertrokken om daar stil te gaan leven. De spreker keek den beteuterden bezoe ker aan. U kwam hier solliciteeren naar de doa José-party Ach ja, zei meneer Wilde, maar dat is dan mis, hè? W. PETMAN, (Nadruk verboden), HET LOT DER HOLLANDSCH-DUITSCHE WOLGABOEREN. Wat er van terecht gekomen is. In het jaar 1930 hebben de schokkende ge beurtenissen elkaar zoo snel opgevolgd, dat men ln de bezorgdheid om het heden de tragiek van het verleden snel vergat. Zoo hebben wy ook ver geten, hoe de de Hollandsche en Dultsche boeren verleden winter trachtten te ontvluchten uit de ellende van den Sovjetstaat. Thans schijnen deze menschen na byna een jaar rondtrekken, na groote moeite en vele gevaren, grootendeels nieuwe huizen en akkers gevonden te hebben. Men herinnert zich hun avontuuriyke reis. Op een kouden winterdag trokken een aantal mannen, vrouwen en kinderen over de Duitsch- Russische grens. Zij hadden een langen tocht achter den rug; zy kwamen n.l. uit het Wolga- gebied, waar hun voorouders na hun vlucht voor de Mennistenvervolgingen reeds gedurende eeuwen gewoond hadden, zy hadden daar een Hol la ndsch-Dultsche kolonie gesticht met de stad Podrowsk als centrum. De Sovjets hadden van dit gebied met veel bombarie een afzonderlyke Sovjetrepubliek gemaakt, waarbij o.a. automonie op cultureel gebied werd beloofd. Het resultaat was, dat de boeren in lompen, uitgehongerd en ziek uit het land der Sovjets in de richting van hun oude vaderland vlucht ten. Eiken dag kwamen er meer over de grens, tot dat er een 5600 by elkaar waren. Dat waren nog de gelukkigste, want ongeveer 1400 werden door de Sovjets onderweg gevangen genomen. Zy, die wisten te ontkomen, kwamen onder be scherming der Duitsche regeering. Men kocht in Mecklenburg drie landgoederen aan, waar 600 vluchtelingen een onderkomen vonden en in hun levensonderhoud konden voorzien door den heide grond te ontginnen. De overigen kon men niet in het land houden; zy werden naar Canada gestuurd. Over het algemeen wordt emigratie naar Canada afgeraden; ln dat land van vyf maanden zon en zeven maanden ijzig-strengen winter moet de kolonist eerst een jaar besteden aan het vellen der reusachtige boomen in het oerwoud; dan moet hij wachten, tot de wortels ln den grond vergaan zyn en daarna kan hy pas over landbouw gaan denken. By de boeren uit Rusland had men geen keus; bovendien waren deze menschen gewend aan landbouw en kolonisatie onder de allermoeiiykste omstandig heden. De werkloosheid nam in Canada echter zoo danig toe, dat de meeste boeren geen kans meer hadden, er iets te bereiken. Slechts 1000 bleven er, de overige 4000 werden weer Ingescheept en naar Brazilië gebracht. De Braziliaansche re geering verklaarde zich bereid, deze als uitste kende kolonisten bekend staande boeren op haai kosten een nederzetting te laten vormen in Noord-Brazilië, n.l. in de moerassige oerwouden van het amazonebekken. Deze proef mislukte door de daar hteerschende koortsen en nu brach ten instellingen van liefdadigheid geld by elkaar om de menschen naar den Zuid-Braziliaanschen staat Bahia te brengen, waar het klimaat beter was en een Duitsche kolonisatiemaatschappU grond bezat. Hier vonden zy huizen, levensmid delen en zelfs eenige verkeerswegen. Hier hadden zy de kans om een nieuwe bloeiende kolonie te vormen en hier zyn zy dan ook grootendeels gebleven. Enkelen zijn nog verder getrokken en hebben zich gevestigd in Chaco, het oerwoud- gebied van Paraguay. In Bahia zoowel als in Chaco zullen zy nog lang tegen het oerwoud te strijden hebben, om de noodigste levensbehoeften te verkrijgen, doch aan zwaar werk zyn zy gewend. Zy zijn ook vol doende ervaren in de kolonisatie, zoodat zy alle reden hebben om vol moed de toekomst te ver wachten. In Zuid-Amerika zyn bovendien vele Duitschers en Nederlanders, die hun volkskarak ter minder verloren hebben dan in Noord-Ame- rika. Zoo is de toekomst van de 5600 vluchte lingen althans eenigermate verzekerd. Het lot van de ongelukklgen, wier vlucht door de Sovjets verhinderd werd, is ons minder goed bekend, doch het staat wel vast, dat het diep treurig is. Zy zyn eerst naar hun dorpen terug gebracht en vervolgens grootendeels naar de steenkoolmijnen ln Siberië vervoerd. Volgens be trouwbare berichten is het aantal van deze Si berische bannelingen echter kleiner dan dat der aangehouden vluchtelingen. ZUn de overigen on derweg bezweken of terechtgesteld? De meesten bevinden zich echter ln Siberië, waar redding uitgesloten is en zij langzaam sterven. IEDEREEN WEET NOG NIET, DAT tie paradysvogel tot dezelfde familie behoort als de kraai. zwart niet in alle landen de kleur van rouw is. In Turkye en in Egypte draagt men daar voor blauw, in Syrië geel en in China wit. dat staal elastischer is dan rubber (daarop kunt u wedden). dat men in de stad Hamilton, prov. Ontario, Canada, na middernacht slechts in avondklee- ding op straat mag zyn. Anders wordt men ge arresteerd. dat geleerden niet kunnen begrypen, dat Ben jamin Franklin by zyn experimenten niet door den bliksem werd getroffen. De eerste, die het na hem probeerde, werd door den bliksem ge dood. dat de koningin van E?" zooals bekend een groote schoonheid, zwar. c haarde beenen haE

Krantenviewer Noord-Hollands Archief

De Eerste Heemsteedsche Courant | 1931 | | pagina 8