HET GOUDEN KALF
door M. E. Bhaddon.
11)
>Yoor u niet," antwoordde Dr. Ry
lance op ernstigen loon, en zijne blauw
grijze oogen staarden mei ongeveinsde
bewondering het aanvallige meisjen
aan. Die oogen hadden ongetwijfeld
iets schoons, als ze niet de wreede
uitdrukking hadden, die zich vaak er
in vertoonde. „Voor u niet. Niets
kan u vernederengij zijl verheven
boven den toevalligen stand van zaken
in uw omgeving."
bUw oordeel is zeer welwillend,
maar het is met dat al onwaar," sprak
Jda. „Vindt ge Napoleon, als hij op
St. Helena zit te kibbelen met Sir
Hudson Lowe, een even waardige fi
guur als Napoleon in de Tuilerieën,
op het toppunt zijner macht? Maar ik
mag niet morren over mijn lot. Ik heb
me gedurende zes zonnige weken ge
lukkig gevoeld. Al werd ik honderd
jaar oud, nooit zou ik kunnen verge
ten, hoe goed de bewoners van King-
thorpe voor me geweest zijn. Ik zal
naar mijne slavernij terugkeeren, en
teren op de herinnering aan dien
gelukkigen tijd."
b Waarom zoudt ge terugkeeren
naai'uweslavernij?" vroeg Dr. Rylance,
terwijl hij haar hand in de zijne nam
en zoo krachtig vast hield, dat zij ze
niet dan met geweld had kunnen terug
trekken. ïEr is te Kingthorpe een
tehuis, gereed om u te ontvangen.
Zoo ge u daar gedurende de laatste
zes weken gelukkig gevoeld hebt,
waarom zoudt ge niet willen beproeven,
ol ge u altijd daar gelukkig zoudt
kunnen gevoelen? Er is een huis op
Cavendish Square, welks meester
trotsch zou zijn, als hij u tot de
meesteresse van dat huis kon maken.
Ida, we hebben elkander nog maar
sedert kort leeren kennen, en ik laat
misschien den schijn op me, dal ik
met te veel overijling het waag u
dit aanbod te doenmaar ik heb u
even lief, als had ik u een halfmen-
schenleven lang gekend en ik geloof
waarlijk, dal ik u gelukkig zou kun
nen maken."
Ida Palliser trilde over haar ge-
heele lichaam, en een huiverig gevoel
van afgrijzen en afkeer maakte zich
meester van haar hart. Zij had on
bezonnen genoeg gespioken van hare
bereidwilligheid om een huwelijk om
geld aan te gaan, en zie, hier was
een door de lortuin gezegend man,
die twee fraai gemeubelde huizen aan
hare voeten neêrlag een man van
gedistingeerde manieren, met een goed
voorkomen, goed ontwikkeld, welbe
spraakt, wiens goed gekonzerveerde
gestalte en gelaat geen sporen van
den ouderdom vertoonden; een man,
wien iedere vrouw, die zonder vrien
den, zonder middelen op de opper
vlakte der aarde rondzwierf, een speel
bal van alle winden die er waaien,
met fier heid en vreugde als haar man
moest begroeten.
Neen, zij was al le haastig geweest
met zich te beklagen over het noodlot.
Zij had gezegd, dat zij wilde trouwen
met den eersten den besten eerlijken
man, die baar wilde opheffen uit den
modderpoel der armoedemaar zij
was voorbereid geweest, op het aan
bod van Dr. Rylance hoe edelmoedig
het ook klonk. Zij wilde liever terug
keeren naar den ouden tredmolen,
en haar ouden strijd met Miss Pew
weder aanvangen, dan hel opperge
zag voeren in de keuiige villa te
Kingthorpe en in hel fraaie huis op
Cavendish Square. Haar tijd was nog
niet gekomen.
Dr. Rylance was niet bepaald wel
sprekend geweest, toen hij zijn voor
stel had gedaan.
Ida's antwoord was in de eenvou
digste en duidelijkste woorden vervat.
„Het spijt me zeer," stamelde zij.
jlk ben er van doordrongen, dal het
zeer vriendelijk van u is, mij zulk
een voorstel te doen, maar ik kan
het niet aannemen."
„Heeft wellicht een ander aanspraak
op uw hand?" vroeg de dokter; „is
uw hart niet meer vrij."
„Neen," antwoordde zij op sombe
ren toon; „mijn hart is als een ledig
graf."
„Waarom zou ik dan niet mogen
hopen, u te overreden? Ik ben wat
haastig geweest, dat is zoo, maar ik
wenschte, indien het mogelijk ware,
uw terugkeer naar die hatelijke school
te voorkomen. Indien ge mij geluk
kig hadt willen maken, door mij het
ja-woord te geven, dan hadt ge bij uwe
welwillende vrienden op De Heuvel
kunnen blijven, tot op den dag, die
u meesteresse van mijn huis maakte.
We hadden kunnen trouwen, tjjdig
genoeg om de Novembermaand in
Italië te kunnen doorbrengen, 't Is
de aangenaamste maand voor een
verblijf te Rome. Gij zijt misschien
nooit in Italië geweest, is het wel?"
„Neen; ik heb nog maar weinig
gezien van 't geen bezienswaardig is."
„Ida, waarom wilt ge niet ja zeggen?
Twijieit ge er aan, of ik mijn uiterste
best zou doen, om u gelukkig te
maken?"
„Neen," antwoordde zij op ernstigen
toon; „maar ik twijfel er aan, of ik
wel geschikt ben voor dat soort van
geluk."
Dr. Rylance gevoelde zich zeer
pijnlijk aangedaan. Hij was er aan
gewoon geworden, gedurende de tien
jaren van zijn weduwnaarschap, door
vrouwen te worden geliefkoosd en
bewónderd, overal was hij veler gun
steling geweest. Hij had na rijp be
raad besloten dit onbemiddelde meis
jen le huwen. Uit liet oogpunt eens
wereldlings beschouwd, scheen hel
misschien bij den eersten oogopslag,
een alles behalve schillerend huwe
lijk te zijn; maar Dr. Rylance's blik
overschreed den horizon der publieke
opinie, en hij overlegde bij zich zeiven,
dal eene zoo beminnelijke vrouw als
Ida Palliser onvermijdelijk opgang
zou maken in de kringen, welker
oordeel bij Dr. Rylance hel meest ge
wicht in de schaal legde; en eene vrouw,
die naam maakte door hare schoonheid
en haar aanvalligheid, zou voor een
geneesheer, die zijne praktijk in de
voorname wereld had, meer voordeel
aanbrengen dan eene viouw met
geld. Dr. Rylance had veel met geld
op, maar alleen met het oog op het
geen men er voor krijgen kon. Hij
had geen zoons, en hij hield te veel
van zich zeiven, om hard le werken,
alleen om aan zijn dochter een groot
fortuin na te laten. Hij had zich het
vruchtgebruik van zijn huis in Lon
den verzekerd gedurende zijn leven
van de villa te Kingthorpe had hij
den eigendom gekocht, en hij leefde
van zijn inkomen. Wanneer hij
kwam te sterven, was de opbrengst
van de ameublementen van twee
huizen, van hel zilverwerk, de schil
derijen, de paarden en rijtuigen, be
nevens die van de villa te Kingthorpe,
voor Urania bestemd. Hij schatte deze
opbrengst ruw weg op een bedrag
van zes a zeven duizend pond, en hij
beschouwde zeven duizend pond als
een voldoend vermogen voor zijn
eenige dochter. Urania verkeerde
in een gelukkige onwetendheid wat
betreft haars vaders plannen. Zij
verbeeldde zich, dat zij de aanstaande
erfgename van een veel grooter ver
mogen was.
Zich zeiven als echtgenoot aan te
bieden aan een meisjen, dat geen duit
in de wereld bezat, aangaande wier
familie hem totaal niets bekend was,
en zijn aanzoek op zoo besliste wijze
algewezen te zien! Dr. Rylance kon
nauwlijks gelooven, dat zoo iels mo
gelijk was. Het meisjen dreef zeker
haar spel met hem, zooals de visch
met het aas, met het vaste doel
om ten langen leste toe te bijten.
'l Was meisjensaard, op zoo'n manier
te handelen. „Waarom wijst gij mijn
aanzoek van de hand vroeg hij op
ernstigen toon; „is het omdat ik
oud genoeg ben om uw vader te
kunnen zijn?"
„Neen, ik zou willen trouwen met
een man, oud genoeg om mijn vader
te kunnen zijn, indien ik hem be
minde," antwoordde Ida met hard
vochtige oprechtheid.
„En moet ik begrijpen, dat uw
afwijzing onherroepelijk is?" vroeg
hij met aandrang.
„Ten eenenmale onherroepelijk.
Maar gij zult me, hoop ik, gelooven,
als ik u mijn erkentelijkheid be
tuig voor de eer, die gij mij door uw
voorstel bewezen hebt."
„Zoo behoort men te spreken bij
zulke gelegenheden," antwoordde
Dr. Rylance op koelen loon; „'t
zou me niet verwonderen, of deze
zinsneden hebt ge opgeschreven in uw
kopie-boek, onder een aantal van die
zedelijke aforismen, die later van zoo
weinig waarde blijken le zijn."
„Deze woorden mogen veel ge
bruikt worden, maar in mijn geval
hebben zij eene meer dan gewone
beteekenis," verzekerde Ida; „een
meisjen, dat noch geld noch betrekkin
gen heeft, heeft indedaad alle reden om
dankbaar te zijn, wanneer een lalsoen-
lijk man haar voorstelt zijne vrouw
le worden."
„Ik wenschte, dat ik dankbaar kon
zijn voor uwe dankbaarheid," hernam
Dr. Rylance; „maar 'l is me onmo
gelijk. Wat ik verlang, hel is uwe
liefde en niets anders. Is 't misschien
om Urania, dat ge me afwijst?" vroeg
hij dringend. „Indien ge meent, dat zij
aan uw geluk in den weg zou kun
nen slaan, wat ik u bidden mag,
laat die gedachte toch varen. Indien
zij zich niet blijmoedig wilde schik
ken naar mijne keuze, zou zij elders
een goed heenkomen moeten zoeken.
Ik zou geen verzet dulden."
Dr. Rylance's oogen hadden nu we
der hunne wreede uitdrukking gekre
gen. Ilij was radeloos boos. Hij was
verbaasd, hij voelde zich vernederd,
hij was verontwaardigd. Geen oogen-
blik had hij het mogelijk geacht, dal
hij afgewezen zou worden. Aan hem
had de beslissing gestaan, of hij al
ol niet dil meisjen tot vrouw zou
nemenen na zich behoorlijk beraden
le hebben ten aanzien van hare goede
eigenschappen en van de omstandig
heden, had hij besloten haar tot vrouw
te nemen.
„Is mijne dochter het struikelblok?"
vroeg hij nogmaals op dringenden
toon.
„Neen," antwoordde zij, „er is geen
struikelblok. „Ik zou morgen met u
trouwen, indien ik overtuigd was, dal
ik u zou kunnen beminnen, zooals
eene vrouw haar echtgenoot behoort
te beminnen. Ik heb eenmaal gezegd
't is nog maar kort geleden dat
ik om geld zou trouwen. Ik ontdek,
dat ik niet zoo laaghartig ben, als
waarvoor ik me zelve gehouden heb."
„Misschien is de verzoeking niet
groot genoeg," zeide Dr. Rylance.
„Ware ik Brian Wendover geweest
en de eigenaar van de Abdij van King
thorpe, ge zoudt me wellicht niet op
zoo luchthartige wijze afgewezen heb
ben."
Ida kreeg eene kleur als vuur. De
pijl had getroffen, 't Was of Dr. Ry
lance een blik had geworpen in het
binnenste harer ziel, en bekend was
met al het dwaze gemijmer, waaraan
zij zich had overgegeven in de zoele
middaguren, die zij onder het lommer
der cederboomen, of aan den oever
van hel meirljen in het Park van
Kingthorpe had doorgebracht. Voordat
zij tijd had hare gevoeligheid over 's
Dokters woorden te uiten, kwam een
grocpjen jeugdige Wendovers op haar
toesnellen, en eene minuut daarna
hing Blanche weer met het geheele
gewicht haars lichaams aan haar arm,
„Lieve Ida," riep Blanche haar half
buiten adem toe, „ik kan je wat nieuws
meêdeelen: Brian is gekomen on
ze neef Brian hij is toch gekomen,
niettegenstaande hij meende niet te
kunnen komen. Maar hij heeft zijn
uiterste best gedaan, en hij heeft dien
geheelen afstand afgelegd, zoo haastig
't hem mogelijk was, om op Bessie's
verjaardag hier le kunnen zijn. Vindt
ge 't niet aardig?"
„Heel uit Noorwegen?" vroeg Ida.
„Ja," zeide Urania, die met de bende
Wendovers den heuvel was komen
afloopen, „heel uit Noorwegen.
Vindt ge 't niet lief van hem?"
Blanche's openhartig gezichtjen was
één glimlach al glimlach. De jongens
deden niets dan lachen. Wat deed
het hun een genoegen, dal Brian ge
komen was 1
Ida zag hen met eenige bevreem
ding aan.
„Wat zijt gij allen in uw schik,"
zeide zij. „Ik wist niet, dat uw neef
zoo hoog bij u aangeschreven stond.
Ik meende, dat het de ander was,
van wien gij zooveel hieldt."
„O, wij houden veel van alle
beiden," riep Blanche, „en ik vind
het zoo aardig van Brian, dat hij
overkomt voor Bessie's verjaaidag.
Ga meê, dan kunt ge kennis met
hem maken. Hij staal boven op den
heuvel met Bessie te praten; en het
water kookt, en we zullen zoo dadelijk
gaan theedrinken. We sterven allen
van honger."
„Na zulk een middagmaal!" riep
Ida uit.
„Een mooi middagmaal indedaad!
Twee of drie palrijzenboutjens, en
een stukjen pastei!" riep Reginald
op minachtenden toon uil. „Een kwar
tier na den maaltijd begon ik al weêr
honger te krijgen. Ga nu meê, om
kennis te maken met Brian."
Ida staarde met eenige bevreemding
om zich heen, en 't was haar te
moede alsof zij droomde.
Dr. Rylance had zich verwijderd.
Urania zag haar met een vriendelij
ken glimlach aan, vriendelijker dan
zjj gewoon was Ida Palliser aan te
zien.
„Men zou waarlijk denken, dat zij
het weet, dat ik haar vader afge
wezen heb," daeht Ida bij zich
zelve.
Zij klommen allen den heuvel op
de monden der kinderen stonden
niet stil, maar Ida sprak buitenge
woon weinig. In de nabijheid van
hel Druieden-allaar, steeg uit een
kuil de rook van een Zigeuner-vuur
omhoog, en naast het altaai stonden
twee gestaltende een een jonkman,
met zijn arm leunend op de granie
ten plaat, en die het hoold gebogen
hield, terwijl hij, naar hel scheen
in allen ernst stond te praten met
Bessie Wendover. Hij wendde zich
nu tol hel genaderde groepjen, en
Bessie stelde hem voor aan Miss
Palliser. „Mijn neef Brian mijn
liefste vriendin, Ida," sprak zij.
„Zij is opgetogen over de Abdij."
zeide Blanche, »en daarom hoop ik,
dal zij ook met u zal ophebben. bZoo
ge van mij houdt, houd dan van inijn
hond," zegt hel spreekwoord, en even
zoo zou men, dunkt me kunnen zeg
gen als ge van mijn huis houdt,
dan houdt ge ook van mij.""
Ida stond zwijgend te midden van
hare woordenrijke vriendinnetjens,
terwijl zij den vreemdeling met een
soort van bevreemding aanzag. Neen,
dit was niet de figuur, die zij zich in
hare verbeelding had voorgesteld. Mr.
Wendover had een zeer goed, zelfs
belangwekkend voorkomen zijn gelaat
was van het soort, dat de vrouwen
gemeenlijk mooi noemen een blee-
ke gelaatstint, droomerige grijze oogen,
dunne lippen, een goed gevormde
neus, een hoog voorhoofd.
Wordt vervolgd)
Gedrukt bij DE ERVEN LOOSJES, te Haarlem.
