lig; „ijuaq uauuaqiaq 3} atjiuiBj ap uba pq uaa spt
qara ubbjbbp qt jaauuG.w 'ui ja '„quiq sdaaqosptra"
uapnoz uatnaou tnjaaz op ;bav 'uap 5010 'uappcq
iubbu uop sjnoraXag ap ubajbbm 'pus aqosuiaraog
a^qoa atp uBp ïjaaS ;«Ai" IVl daij <A PBq8° snau
-aijnuBj ap Subj uoaoj ufitu 'jatu jooa UBp qt qojq"
•uaSnaqaS uftui
soop^qoruA apSaajdpBBJ ua ubb pooS tuaq qaaq qj
<(1juaq qi aim 'ubbSbu ^aiu
ft§ }un;g" -ftq apiaz <('uibbii uftra qoo si inotnXag"
i(-qi ^aaq ooz 'inoraJag qosp
jaaquftra'Bf" apiaz qi ua f ftq apjBBqiaq (<(;inonnCag
qoBp |3a\ uaiqossim inotu/Cag puejiaqyig uqop"
•paoqpjBqraBp uapuBiaS
-paajq 'ua^oojS uaa ua uaziBBj apmdaS paaiq ;ara 'suf
aqosuaqsj ua ]saA pAi 'qao.iq aiSaas aA\UB[q 'piooqsjBq
ua pmaq pn.ia§ A\UB{q uaa ut 'ftq spiooz uaiBAt paajq
-oS aip 'puq uoizaS uaqosuaui jaatu [3A\ aipuisny ut
jfqqjaA uftra suapft} qi iBprao uaiqossira 'jooa ftra ;aq
utBAtq sutsqqG ooz 'qosijB.qsny spn jaa puq uatuoqiooA
uftz qoop quaooB oaqtrey pjoq uaa pui uaqoidsaSfym
tuaq joop sbm iubbu uftp\[ raaSoo aMUBjq 'apuajaiqqos
autajq ua uaMneiqquaM aqqip 'piBBq aSisso.t 'aiBMZ uaa
puq ftq japno sjjaz uaiqosstra 'puo JBBf SiyliA-ua-jlu
.taaAoSuo sba\ jaqaozaq ufij\[ •itiBAtq uaop ftq iga\ ua
'sba\ ftq aiM 'apuadftiSaq ^aiu 'jBBtuiapuB Sooq qj
•sajpB ^aq ftq apraaou jaiq (C'a^
jnajuoojd 'inoraJag puB[iaqpig sBtnoqj, uba uoog"
•SuiSinq atqoq auaa ajqBBtu q|
<t(i jnotUifag puBjjaq^ng
uqof uiBBU a\u sj" ftq SaoiA 'uaqqaq aj uauiouaSda
SunaqMUBu ftra By •uauuiq jbbu ftq ua Sa At uap
pn ftz a;dB}s 'uaSeiA uoq uibbu uftz jbbu qi 109A
6
aSuof ^aq SaojA <l(j japaojq a\u uba iubbu ap sbav aoj j"
'1|M uaAftjq ut uaSjoqjaA ja uatu sjb '!)raoqpn qsaq
?aq a]P 'uBAJBBp piaqgtjaiu ap uba ua 'jut uaqaoz
puBuiai ja uaut sjb 'p{9J0A\ ap uba apooiS ap uba
'japaojq uftra uba qBjds qj -ajapuB ioq ;o; apptaj uaa
lajq -qosuatu Suof uaa 'JoSiztajapoui uaa }aui af^BBjd
uaa ua siuuaq qt a^qBBra joods ap do ua joyug uba
qi uiBAvq uaja^siS 'ny 'op|iA\ uaSSoz ftz ^ba\ 'jooa\
?sinf ftjA qooj jbS jbbui 'uapjooAt auaSia jbbi{ ;sm[
?atu uu uaJBM" 'uaqqnjp oq qn qoiz uio psq jatu
-bui aSuqjapuoz auaa qjnz a^UB; aufttu ^Bp 'uamaujaA
laq ftq 'jqoizaS apsBBqjaA uftui jbbu puq uaqaqaS
sq[Bqos ftq utjbba\ 'azned a^joq auaa bu ftq apgjOA
-J3A (/ïia" i(-uapnoqaSuBB ?pjOM jaqu^ jaq JoopjBBAi
'uaSuBjjaA avu uba ^jbJ apuopjq op ;otu 'jaguu nap rao
Sc[s uaa ^pnoq ua ui uaqossu; ja ;ojpoou ^aq inioq
'uatz uapiAt aq pqaiiituBj uaa 'jiuoqdo pjooq ;aq ui
suaa do ooz u ^aq uu ua 'uoAajqosoS sjatutm tuaq
ftg jqaq itoo^ -uoo[ apuaipjaA mu si ;a]q" apiaz
AtnoJA auftj/\f -noz uaputA tnaq qt }Bp 'uaatps jia\ sptu
-aq st ;aiu ^aq 'apjooqaq uapuoAO[ ap ;oq gou japaojq
uftui sjb '}t!p SuiSnijjOAO ap joq qt uiBAvq puBqjauiBz
-SuB[ 'ubbS oj qjoq rao 'ju spiiu ftz uajstAV .tnora.fag
puBgaq^ng SBtuoqj, ub^ 'pptq qa§ uop jooa uaq
qi josjb 'uaqjajq ap ftra uapjapuBqaq 'mBMq joo^uBq
;sp ubb qt uaoj qoop i uftz uoq japaojq uftui UBp
sjapuB puBraatu ptp 'qt daajSaq" 'ftq apiaz
•uapuoAag pBq 'atp ua aip ;BB.iy ut jnajuoojd 'jnora.fog
puGjioqpig sBtnoqjj qftjaputa ua 'pjapnusagjoop pBq
ttaguB§jBBf aStJOA auapxaqosjaA Sou ftq aoq uopoji
a} ubb uajqoaj uap japuoz 'puq iqoozaq atjp 0||B (tq
aip 'uopuoisaq (putqjoqing japuoz) s jnotujfag SBtuoqj,
atjp ja iBp puq uor/oS ftq aoq pnq ;qooza§joop japBA
91
12
„Iets minder dan twee honderd-en-vijftig pond per-
jaar."
„Zoo!" riep hij uit, een stoel naar zich toetrekkende,
ten einde er een been op te laten rusten. ,,Er was
een tijd, waarin ik dacht, dat Tom mij de baas zou
zijn. Hij had tienmaal zooveel hersens en vijftigmaal
mijn ballast in. Hij ging in den wind op, met zijn
masten rechtop en zijn bezaansboom in de midscheeps,
toen ik overzij lag, eenige streken uit mijn koers en.
als een platboomer naar lij afdreef. Verschoon mijne
scheepsvergelijkingen, neef. Zij zijn niet altijd ver
staanbaar, maar ik mag gaarne mijn beeldspraak aan
den Oceaan ontleenen."
„Zeil dan gerust in dien koers door," zeide ik
lachende. „U zult mij daar steeds in uw kielwater
zien."
„Zoo, hebt gij dan ook wat verstand van de zee,
komaan?" sprak hij.
„Voor zoover zeven en een half jaar varens dit
medebrengt."
„Wel te drommel l" barstte hij uit, „als ik het niet
gedacht had, toen ik je het eerst aankeek. Maar vaart
ge nu niet meer?"
„Neen. Ik gaf het baantje op, toen vader dood
was. Wie zou met een inkomen van vijf pond in de
week nog met ijver voor zijn brood kunnen varen?"
„Ja, zeg dat wel! Ga gerust door, man," riep hij
hardop uit. „Ik doe mede. O, wat zou het mij een
voorrecht zijn, eens een paar van die onverlaten onder
mijn kluiven te hebben, van die ellendelingen, die
zulke mooie boeken over het zeeleven schrijven, en
er den schijn aan geven of het zoo'n prachtig beroep
isHebben zij soms met den matroos onder den bak
13
gelogeerd? Hebben zij wel eens ooit een paar uren
werk gehad om op den nok der ra een steekbout te
leggen, die zoo buigzaam was als een ijzeren stang,
onder een stormvlaag met hagelbuien, waarbij het
water tot aan den rand van het groot luik over het
dek spoelt? Kunnen zij een schegbeeld vertoonen
als het onze, verweerd door de lucht, nu eens in de
verzengende stiltegordels van den Evenaar, dan weer
in de heftige sneeuwstormen en huilende orkanen
van Kaap Hoorn?"
Hij bracht uit de zijzak van zijn jas een handvol
sigaren te voorschijn, stak er een in den mond en
reikte mij de andere toe.
„Maar zeg eens," vervolgde hij op zachter toon,
en met aandoenlijke plechtigheid zijn sigaar zwaai
ende. „Ik bedoel nu juist niet, dat de geheimzinnige,
of liever, Jack, de boeiende tooverkracht, waarmede
de Oceaan mij als jongen aantrok
„Ik dacht altijd, dat men u daar tegen uw zin
had heengezonden," viel ik hem in de rede.
„tot zijn droevig klagend, maar verraderlijk op
stormen zinnend hart," ging hij voort, zijn rechteroog
een weinig in mijne richting toeknijpende, terwijl hij
overigens geen nota van mijne aanmerking nam, „on
dankbaar door mij vergeten is. Geenszins, manNooit
hoor ik den doffen donder van de brekers op het
strand, nooit staar ik op de machtige, grijze, violet-
of zilverachtig blauwe schaduw, die in gebogen lijn
afsteekt tegen de nevelen van het verwijderd uitspan
sel, nooit slaat mijn oog de trotsche opvolging der
zeeën gade, als zij een voor een, door den woedenden
storm voortgezweept, bij 't bereiken van hun hoogste
punt, den kruin als met sneeuw bekroond, voorover
