(i(;pjaq 'Sujpaq pq sea\ pajaoq ug"
•uaraau o; qij[BA\q qip raaq ul'iz paaAAaS'
tioz qfipSomuo pq pp Tamcm ug map in Suqjap
-SuBpq |99aooz put 'uoof uaStpjBBpaoS u.ooz do pggp
Ua§BJA 9ip |B ftq |9A\90q 'pi9qglI9I§SAAll9IU aaqUB^ auflZ
IOOp ppqqtjdaS '2ft OppJOOMfUB ,/S9[|B SaOUa§B|q"
„dPtpra HlOJj
jaojquftmpM 'naSajqaS ssqB jgqaz fqaq fig" :apiaz:
u9 'pnoj jamnq ap ftq Sbz fBBtnjapuy -afqiuq qp
(i(;u99[[B pep fiS 'siiq"
„•U99M"
<(^Sou japaom 9ami fjaag"
,,'paoS flJA UBp 199111 pitl
jBBta 'jb paoS (t J a uoq qq" -qt aptaz (<'bC qoQ"
(<^u9aio}S9§ pppptmaq fB Sou fiq si ug;"
aptaz U9 do pjooq pq fiq joiq uoof uaJBfs puoj§ uap
do ftq j99jq 'pspS pq do Suiqqnipqn apppaSjnap:}.
U9 aSuaojp U99 p]y -apsm qp maq appap qj
<i(jpoop ftq st SnBf aojj"
•poA uap put afqtf ug puo.t§ uap do uaSoo auftz
Saop ftq (lt;fiS fSoz 'poog" qtn ftq dau (<j poog"
•qt appz ££'poop si aig"
(i(jJ9pBA Mil fUOOM JBB^ "UapjOAi
af pjnpa§ uapnoqsmq H99 ut mo 'fin fqoojjoop 9f
]99A ftm 19 ptz" 'apugqqtuq uaapjooqos ugp jbbu ftq
appz ,,'dftd gip na 'uaqnap pop muoja 9U99 ubb pp-
'J9tq Siut9A\ 9tz qj -jooa ooz qoo ftm uiBA\q pg"
qqBBm qfq
-OOJA OpAlUOjpSlIO U99 pp '09fO|S9°do fSlf Spi Sbbja
9zap ui pjtffB 19 pprao 'gpugqoBf qt appz (('naajq"
'SBAV p.wnojf
-a§ sraos qt jo Sooja ug ubb jud uao; ftm qaaq
'fS90tu iiaqEtu afpuoj op ut Sbjs uga pjooq ufiz
If
t'oa ut uappaqjaA 9f ftm japuoz 'uaqftq usq qoou qt
doJBBAv spi 'puBfuaftnq pq jbbu fjBBdsqn spt aSiuara
fBM spi a§iog ap ftS fuaq aSjog ap fiq
fqotp'fOfstjg ftq 'uofjtjQ af stnq uaa uooAiaq qj qsBA
jooa jaiq uaq qt 'dnqosjaaq 'Bp -uapBeqjaA uopnz
ptu apup uftm uaftiooMaS aqasqjg 9A\n pp 'uadoq
fiAi qt U9 'U9A9J aqftfjnnpu uftm uba fsaj ap jooa
jatq uaq qp" "ftq appz ,/P°°P uftm jooa fatjq"
"qi appjooMfUB (('fftz uaraoqaS n jbbm uba '[oyy"
<<tj uaaqjBBAA j Snjaj/'
w(;Snj9f n pbS j90uuba\ ug"
((-u9puBBiu uaipqoB pajfrng"
•pSftn moo uftm jooa qotz
U9 'apfnq uaqjOAAqooj ut 'uafazaS ftm jOAOuaSaf jBBp
'qoiz atp 'aiputqmoo apuoqajf jaqaz uo aSuifjapuoz
ap ubb 'uaqBui 9f ;sba apuapAt jaara A\nof uaaS 'qt
SaojA (1(:puBpSug ut J99AV [8 nu f;2 qfiz SuBf aopj"
<i(:punq jauftra affjBBp ftp uba fOA\ nu a2 fquap
pyy (juajpfjaA uoq uapaqsBBAtp uaaffB qt pp sraos
fiS ftpBp 'puatJA aSuof uftm n^q" ap|tA\ uaSSaz ftq
josfB 'ubb ftm ftq Sez pnpS puaqosf jpq uaa pjq
(£'UBBfS
qftpS naSntJBquado fara atp 'uaqqaM 9| uaSupaSut ua
U9|9p9J9A 9f U9 U9J9AtnZ 9f 2uB2u9fipEpaS U9p 'f°EBip
ppqStuutzdmop jap qjamuaq faq pjooqjooA uftz do
ptu pp 'U9Z9AV qp uba ua 'n uba ua 'fun uba mo
pBfs ui si U9A9J aMnatu pg -uaqBA\fuo faop ftm ut
Atnaiu do uaAaj puajaratnjs spaaj uaa map jauftz uatooq
faq ua 'uBBaoo uaSifqoBm uap uba uaAtnoqosuBB jaq
josfB 'jafsaam ftm uba apSnatA apuajaiAaSaz auaa qotz
tqBBiu uag 'pno jebC saz unp jaam ptu Atnatu do
qt atBA\ sfB 'ffBAiaAO ftm 2uimpA\paq uba poAaS uaa
fqaavaSdo fpjOA\ fsaa® uftm fBp japuoz 'uaftofs
fl
10
zoo sprekende, legde hij zijn voorvinger tegen den
neus en liet mij zijn gelaat in profiel opnemen.
„Heb ik dan misschien het ^voorrecht Oom Charles
Seymour voor mij te zien?" riep ik op eens.
„Dat is meer dan waarschijnlijk, zoo gij ten minste
de zoon van Tom Seymour zijt," antwoordde hij;
en, nader tredende, vatte hij mij de hand, schudde
mij bijna den arm van het lijf, wierp toen hoed
en stok op eene sofa en liet zich op een stoel
neêrvallen.
Zoo hartelijk als mijn verbazing mij dit toeliet,
heette ik hem welkom, terwijl ik intusschen mijn
best deed, mij te herinneren, wat ik mijn vader alzoo
omtrent hem had hooren vertellen: hoe hij in zijn
jeugd, omdat hij niet deugen wilde, naar zee was
gestuurd, toen in eene der Chineesche havens van
zijn schip was gedrost, zoodat men eerst vijf jaar
later van hem hoorde, dat hij in New-York goede
zaken deed en hoe nog vele jaren daarna, over Canada
ons het nieuws bereikte, dat hij zeer veel geld ver
diende. Rechtstreeks had hij echter nooit van zich
doen hooren, en was daardoor voör de familie even
goed afgestorven, alsof hij op zijn eerste reis overboord
gevallen en verdronken was.
Na mij lang en nauwkeurig opgenomen te hebben,
zeide hij: „Gij lijkt niet veel op uw „oude", Jack!"
„Niet," zeide s;ik, lachende omdat hij mij Jack
noemde.
„Ziet gij nu al eenige familiegelijkenis in mij?"
vroeg hij.
„Meer dan noodig is, om er een eed op te doen,"
antwoordde ik.
Hij liet zijn oog langs de kamer gaan, waartoe
15
ander land te zijn, vol werkelijk schoone natuur-
tafreeleu. Bij mij thuis, Jack, zult gij eene tante
vinden en twee jonge nichten, die hartelijk blijde
zullen zijn, om kennis te maken met zoo'n flinken,
knappen jongen als gij zijt, en er u niet te minder
om zullen schatten, dat gij gevaren hebt."
Ik dankte hem.
„En wanneer komt gij?"
„Aanstaanden Maandag, is dat goed?" vroeg hij.
„Van daag is nog beter. Om 6 uur loopt er een
sneltrein. Wij kunnen elkaar bij het Paddington
station vinden en dan samen reizen. Hoeveel tijd
hebt ge noodig, om uw boeltje bijeen te pakken?"
Eigenlijk gezegd zou die dag mij even goed ge
schikt hebben, als een anderen. Ik had toch niets
om handen, en verlangde om uit de ziekmakende,
broeiende Londensche lucht te konten. Doch ik had
met mijne waardigheid toch ook eenige rekening te
houden. Het kwam niet te pas, om maar zoo voetstoots
dien oom met zijne familie op het dak te rollen. Het
was beter, dat zij nu eens eerst een beetje over mij
praatten, vóór ik in 't zicht kwam, dan zou hun
nieuwsgierigheid mij meer een man van gewicht
maken. En daarom vertelde ik maar, dat ik Londen
niet voor 's Maandags zou kunnen verlaten, waarop
mijn oom antwoordde„Best, doe zooals ge wilt. Dan
zullen wij Maandag naar u uitzien," waarop hij mij
een kaartje met zijn adres overreikte.
Ik vroeg hem toen, hoe hij te weten gekomen was,
waar ik woonde.
„Dat zal ik u zeggen," zeide hij; en nu kwam et-
een lang verhaal, hoe hij eenige maanden geleden
een adresboek genomen en voor het adres van mijn
