Waar was hij thans? Wat was hij
thans De echtgenoot van La Chicot,
een persoon, op zich zelf zoo weinig
beteekenend, met zulk een doelloos
en duister bestaan, dal niemand ooit
het de moeite waard achtte naar zijn
werkelijken naam te vragen. De naam
zijner vrouw de naam, befaamd
gemaakt door eene balletdanseres, de
aangebedene van studenten in de me
dicijnen en notarisklerken, was goed
genoeg voor hem. Op zich zeil en
door zich zelf was hij niets. Hij was
slechts de man van La Chicot, van
eene vrouw, die dronk als een visch
en vloekte als een dragonder.
't Was wel treurig, tot zulk een
toestand vervallen te zijn voor een
man, in wien nog niet alle schaam
tegevoel gedood was. Misschien mocht
het ten gunste van Jack Chicot plei
ten, dal hij in dit tijdperk zijns levens,
toen de wanhoop hare klauwen in
zijn lijdend hart had geslagen, toen
genegenheid en liefde plaats hadden
gemaakt voor sprakeloos en heimelijk
afgrijzen, niet hardvochtig of hatelijk
tegenover zijne vrouw was. Hij zeide
nooit harde of biltere dingen tegen
haar. Zoolang hij nog een flauw ge
loof gehad had in hare vatbaarheid
voor verbetering, had hij haar op de
dwaasheid harer handelwijze gewezen,
altijd in gematigde bewoordingen, dik
wijls met veel hartelijkheiden nu
hij was gaan inzien, dal er geen hoop
op beterschap meer bestond, hield hij
zich bedaard, en viel hij haar niet
met verwijtingen lastig.
Zij had hem nooit dat soort van
onrecht aangedaan, 't welk de eer
een echtgenoot verbiedt te vergeven.
In zoover was zij hem getrouw ge
bleven, en beminde zij hem, op hare
dronkemansmanier; als zij half nuch
ter en half door den drank bedwelmd
was, vloog zij hem soms aan als eene
furiemaar op een ander oogenblik,
als zij aardig dronken was, noemde
zij hem haar engel, haar poes, met
de geestelooze teederheid, aan dien
toestand verbonden. Hij, die vrij wat
met haar geharreward en getwist had
voordat hij haar was begonnen te
haten, kon nu hare grootste buiten
sporigheid verdragen en er kalm on
der blijven. Hij was zich te moede
als een man, die op den rand van een
donkeren afgrond stond, geblinddoekt,
maar toch wetende, dal daar een af
grond was. Een enkele valsche stap
zou noodlottig kunnen zijn. Hij was in
dit sombere Londen gelukkiger ge
weest dan in zijn zeer betreurd Parijs,
wal betreft de aanwending zijner ge
ringe talenten. Hij had het geluk ge
had een vast engagement te krijgen,
als teekenaar voor een der humoris-
tiesche bladen, en zijne karikaturen,
door hem op hout gegraveerd, ter
wijl hij zich diep rampzalig voelde,
en zijn hart ineen kromp van pijn,
en zijn hoofd koortsachtig gloeide,
vermaakten de jeugdige ledigloopers
van Londen met herrinneringen aan
Cham en Gavarni. Met zijn potlood
kon hij omstreeks twee pond 's weeks
verdienen, meer dan genoeg voor zijn
eigen behoeften, zoodat La Chicot el-
ken sixpence van haar salaris voor
zichzelve kon besteden eene rege
ling van zaken, die haar uilerst goed
te pas kwam. Zij had iederen avond
in hare kleedkamer eene flesch cham
pagne, die zij uitdronk, voordat zij
ten tooneele ging, om haar groolen
pas uit te voeren. Zoolang zij zich
van brandewijn onthield, mocht dit
nog matigheid heeten. Zij was eene
vrouw met bekrompen denkbeelden,
en gelijk te San Francisco cham
pagne „wijn" is par exellence, en men
daar geen geringeren drank dien ede
len naam waardig acht, zoo beschouw
de ook La Chicol champagne als den
eenigen wijn, die het drinken waard
was. Toen zij begon te gevoelen dat
de champagne haar niet genoeg op
wekte, versterkte zij den wijn met
brandewijn, en toen was La Chicol
een wezen geworden, waarmee men
niet meer voor den dag kon komen.
De winter hield lang aan dit jaar.
Ofschoon daarbuiten de zoomen der
lanen en elke open plek tusschen het
nog kale kreupelhout prijkten met
ontelbare sleutelbloemen en viooltjens,
deed de winlerwind de boomen van
het woud nog schudden, en gierde
hij nog tusschen de Londensche schoor-
sleenen.
Maart was gekomen als een leeuw,
en bleef brullen en loeien op leeuwen
manier, bijna tot aan 't begin van
April, 't Was eene dorre, onstuimige
Maart, overvloedig in sterfgevallen en
schipbreuken, 't Was een akelige Maart,
die nog meer zells dan de mist en nevel
van November bij iemand de gedach
te aan zelfmoord kon opwekken.
Maar ook aan deze ellendige Maart
kwam ten langen leste een einde. Hel
seizoen in Londen was begonnen.
La Chicot trok niet slechts studenten
in de medicijnen en notarisklerken,
de lui van de Effektenbeurs en van
het Departement van Qorlog, maar
ook de line fleur der aristokratie
de bovenste aardbeien uit het korf-
jen de reusachtige guarde-offi-
cieren, wier handschoenen negen en
een half genommerd waren in de
winkeltjens van Piccadilly, de keurig
uitgedoste saletrekels, die dames hand
schoenen van nommer zes en drie
kwart, met vier knoopjens, aanhad
den, en die er over 't geheel zoo
llauw en verwijld uitzagen, dat men
ze met een ademtocht door een tele
foon weg kon blazen. Deze zeer uit-
eenloopende species, de reuzen en de
poes-mooie jonkertjens, de forsche
ruiters, en jagers, en boksers, en de
porselein-verzamelaars, de kunst-mo
nomanen, en de lamme kallen der
maatschappij ontmoeilen elkander en
zaten samen in de loges van het
Frederick Theatre, en hadden hoe
genaamd niets met elkander gemeen
dan hunne bewondering van La Chicot.
Mr. Smolendo biacht in 't begin
van April een nieuw ballet ten too
neele, een ballet, waarvan de intri
gue en de strekking even bespottelijk
en onzinnig waren, als met hel mee-
rendeel der balletten het geval is, maar
dat, wat dekoraties, kostumen en ver
dere looneeltoestef betrof, geacht werd
alles te overtieffen, wat tot nu toe
in dezen schouwburg vertoond was.
Alles in dit ballet was toegelegd op
de verheerlijking van La Chicot. Zij
was er het middenpunt van, het
hooldgestarnle; al het overige was er
aan dienstbaar gemaakt, om hare
grootheid te doen uitkomenvoor
name danseressen waren hare dienst
maagden, een honderdtal danseressen
van het corps de ballet knielden neder
voor haar trooneen honderd vijftig
figuranten, opzettelijk voor dit groot-
sche schouwspel geëngageerd, likten
het stol van hare voetzolen. Het slot-
tabloo, dat aan Mr. Smolendo meer
geld moest kosten dan hij kon bere
kenen, was een apolheoze van La
Chicot, een schoon, fier, half dron
ken landmeisjen, dal met behulp van
een leleskopiesch samenstel van ijzer-
draad ten hemel voer. De athleten
onder dfe toeschouwers noemden liet
„almachtig aardig;" de kunstminnaars
zeiden, dat het „onbeschrijfelijk tref
fend" was.
Dit slot-labloo moest de koraal-spe
lonken van den Indieschen Oceaan
voorstellen. La Chicot was een meer
min, die de zeelieden in't verderf lok
te en hen met zich voerde naar den
bodem der zee. Zij woonde in eene
rijk met juweelen versierde spelonk,
een verblijf, fonkelende en schitteren
de van saffieren en smaragden en lapis-
lazuli, alles beschenen door een veel
kleurig licht, en waar zij en hare
zuster-meerminnen, met hare glin
sterende gouden schubben, voortdu
rend danstên. Dan volgde het einde,
en steeg zij omhoog, te midden van
een oceaan van blauw gaas, in een
beweegbaar toestel van rooskleurig
koraal.
Het toestel, waarin zij omhoog steeg,
was een ietwat ingewikkelde machine
rie, een teleskoop in drie afdeelingen,
welke met zeer veel nauwkeurigheid
bestuurd moest worden door den
machinist van het tooneel. Er was
hoegenaamd geen gevaar aan ver
bonden, als er goed mede omgegaan
werd maar eene kleine onnauwkeu
righeid, de geringste achteloosheid zou
gevaarlijk, - misschien wel noodlottig
zijn.
„Ik heb niet veel op met dat ding,"
zeide Jack Chicot, toen hij in de ge
woonlijk bij eene repetitie heerschende
duisternis zijne vrouw omhoog zag
stijgen, in hare gewone kleederen, en
met een met kant omzoomden zak
doek, bij wijze van een koket nachl-
mutsjen, onder haar kin gebonden
„het ziet er gevaarlijk uit. Kunt ge
't niet zonder dat toestel redden, Smo
lendo
„Onmogelijk; 't is het merkwaar
digste en prachtigste tooneel van
geheel het ballet, 'l Is volkomen vei
lig, dat verzeker ik je. Roberts is de
beste looneel-machinist van geheel
Londen."
Mr. Smolendo's onderhoorigen wa
ren altijd de beste. Hij had er slag
van, voor alle werkzaamheden zich
eerste talenten te verschaffen, zijne
prima donna zoowel als zijn lampen
aansteker.
„Hij schijnt knap te zijn, maar,
naar ik hoor, moet hij een nukkig
persoon wezen."
„Mannen van talent zijn altijd nuk
kig," antwoordde Smolendo op luch-
tigen loon. „Beminnelijkheid is de
deugd van onnoozele halzen, en moet
bij hen alles goed maken."
Mr. Chicot was niet overtuigd. Hij
nam zijne vrouw thans terzijde in een
uit morsige schermen en coulisses
samengesteld boschjen, en bezwoer
haar, dat zij zou weigeren ip dat
koralen prieel omhoog te stijgen.
„Pas si béteantwoordde zij kort
af. „Ik weet wat me voegt. Ik zal
er heel bekoorlijk uitzien in dat ko
ralen toestel, met mijne losse hairen.
Ge behoeft je niet ongerust te maken,
mijn viiend. Pas de danger. Of, mocht
ik er al het leven bij inschieten wel
nu, ik geloof niet, dat je hart er van
breken zou. Al zoo lang heht ge op
gehouden, je ook maar zooveel om
me te bekommeren."
Zij knipte met haar vingers onder
zijn neus, met een van die kleine luch
tige gebaren, die zoo onbeschrijfelijk
bekoorlijk waren voor vreeraden.
Jack Chicot huiverde blijkbaar. Ja, het
was een ijselijke waarheid. Haar dood
zou zijne verlossing uit de slavernij
zijn. Haar dood Zou hij zich zeiven
kunnen gelooven, dat hij zich zelf
was, als zij er niet meer was, en hij
weêr vrij zich in de wereld bewegen
kon, zijn eigen meester, met zijn eigen
hoop en zijn eigen eerzucht, zijn eigen
naain dragend, zonder dal hij zich
behoefde te schamen de menschen
onder de oogen te zien, niet langer
bekend als de echtgenoot van La Chi
cot
Hij poogde nogmaals ernstig haar
te overreden, zich niet te wagen in
dat toestel, dal gemaakt was om haat-
op te voeren naar den tooneel-hemel.
Waartoe zou zij zich aan zulk een
gevaar blootstellen De eerste de beste
danseres van het corps de ballet zou
hel even goed kunnen doen, beweer
de hij.
„Ja, en die danseres van het corps
de ballet zou al hare bekoorlijkheden
ten toon spreiden, en haar zouden
al de toejuichingen van het publiek
ten deele vallen. Ik ben niet zoo
onnoozel, om haar daarvoor de kans
te geven. Verspil je adem niet met
er langer over te praten, Jack. Ik
ben van plan het te doen."
«Dat spreekt van zelf," zeide hij
op bitteren toon, «wanneer hebt ge
ooit afgezien van een gril, om mij
genoegen te doen
«Misschien nooit. Ik ben een schep
sel, dat aan elkaar hangt van grillen,
't Was een gril, die me u tot man
deed nemen en een gril was het
ook, die u mij lot vrouw deed nemen,
en nu hebben we allebei heel aardig
onze bekomst van elkaar. Dat is wel
jammer, vindt ge ook niet?"
«Ik doe mijn best om me van
mijn plicht jegens u te kwijten, mijn
waarde," antwoordde hij op ernsli-
gen toon en met eene zucht.
La Chicot ging natuurlijk haar eigen
gang; zij toch was eene van die vrou
wen, die als zij eenmaal haar zin
ergens op gesteld hebben, er zich door
niets weêr van laten afbrengen. Het
nieuwe ballet was een sukces, het
slot-tabloo was een triumf voor La
Chicot. Zij zag er bekoorlijk uit, in
een houding, die alles overtrof wat
ooit de bijtel des beeldhouwers
in marmer te voorschijn geroepen
had hare ronde, blanke armen om
hoog geheven boven haar hoofd, ter
wijl hare los hangende gitzwarte hairen
haar bedekten als een mantel. Dat
lange weelderige hair was een harer
voornaamste schoonheden iets, zelfs
een opzettelijke vermelding waardig,
waar alles schoon was.
De machinerie werkte schitterend.
Jack stond den eersten avond tus
schen de coulisses en sloeg alles met
angstige bezorgdheid gade. Een ge
deelte van een gesprek, dat hij toe
vallig achter zich hoorde voeren,
terwijl het koralen toestel omhoog
steeg, was niet geschikt om hem
gerust te stellen.
»'t Gaat van avond alles heel mooi,"
zeide een van de tooneelbedienden
tegen zijn kameraad: «ze zijn nu
allebei nuchter, maar wanneer zij
dronken is, dan moge de hemel haar
genadig zijn."
Jack vervoegde zich, zoodra het
gordijn gevallen was, bij Mr. Smolendo.
Welnu," riep de direkteur uit, en
zijn gelaat straalde van voldoening;
»wat zegt ge er van? Dat noem ik
een schitterend sukces! Dat zal geld
opbrengen! Dat geeft eene slopvolle
zaal gedurende de eerste driehonderd
avonden."
»lk heb weinig op met dat omhoog
stijgen van mijne vrouw. Ik hoor,
dal de persoon, die de machine be
stuurt, een dronkaard is."
«Bestejongen, al dit volkjen drinkt,"
antwoordde Smolendo op vriendelijken
toon. «Maar Roberts is een schal.
Hij is altijd nuchter, als hij aan zijn
werk is."
Nogmaals wendde Jack eene poging
aan, om zijne vrouw te bewegen,
zich niet aan 't gevaar bloot te stellen,
maar het leidde lot niets, evenals de
vorige maal.
«Als ge niet zoo'n onnoozeie slum-
per waait, zoudt ge Smolendo zien
te bewegen, mij 's weeks vijf pond
extra te geven, omdat ik me aan
dat gevaar blootstel, in plaats van mij
te vervelen met je waarschuwing,"
sprak zij.
«Ik begeer de veiligheid van je
leven niet tot eene geldkwestie te
maken," antwoordde hij; en verder
werd er tusschen hen geen woord
meer gewisseld over dit onderwerp,
maar de door hem afgeluisterde op
merking van den tooneelbediende
klonk Jack Chicol als 't ware voort
durend in de ooren.
«Wanneer zij dronken is." De
herinnering dier woorden was bitter.
Olschoon hij lang bekend geweest
was met de verkeerde gewoonte zijnet-
vrouw, griefde hem niettemin de ge
dachte, dat iedereen de geringste
schouwburgknecht zelf met haar
ondeugden bekend was.
Wordt vervolgd).
Gedrukt by DE ERVEN LOOSJES te Haarlem.
