•ptJIJ
-uouuiq muoja jouftz jouiBq op ftq 109A 'uoibbmjoao
uopj op|iA\ mq oip ftq josp 'pioqqfqoojA uo8uoA\p
-oq jpq ouftz Sub8 op ui qi opjooq 'uoqqoipSpoip
ptïq JomeqdeB[s ouftra uba mop op qi ppcu Sou
no 'uoqop 0^ ubb s.iBBq uftz rao pnq Sipoou uopu
-ira ouopioqosjoA ftq pp 'qftjopBq ooz opotq ftjj
,/poojq qfipops joao uotnoo.ip ouftz
ftq uaqoBpxiqS o; qSi[ uoiqossira 'uoioo op .ioao spra
-deejs uftz put 'poq uftz ui ftq |f[A\JO| 'qftppsp ooz
nu 'uoqossuj oj do saoo oqAABjj uopno uop suoraou
-100A o8ipuio oAxn uba swnoiu pq put mo 'p>A\ jbS
qj" -opuBBpdo no opuodaoAx ropuoA uodo pq joop
jbbSis ofpuio uftz 'ftq opioz <('uoqftq 0; uba ppedoq
qoo; jo Bp qx jbbxu uoo^j 'puooA\aq spqMBjj joop
UOOJp ppjOAA op SBAV p 'ef U0I0AOJ0A OJ SuiddoqOS
opoq op uxo SoouoS ppBiq 'uftz uopujoqpBA oip 'uoaoij
-oS o8uof jBBd uoo uba jia\ nop ui si jo 'qoo" qqoep
dopjsq sp uo 'Sbzubb ftra ftq [Cimjo; 'ftq oppduxoui ((j do
uoSo^ jbb(j Mooq 'uoSinq pjooq uftz uep siopuB piu
usq oqAiBjj opno op uo 'pop pq ft8 sp 'ippduBB
Sxpujo UOAO qBBz op ftz pp 'uoSioz o; sppojs ;qoq fig
qSojuBB ooz pq ftS sp uouuxaa poxu ftS jeuq
tSftjq ftS 'qoBf 'oSuif fig" qiti pBiuiopuB ftq dou
(,j ofqnp sBjq uoo piOAi pp 'joioora Sou uu p^\"
•pJOOAVJUB uftui SBA4 <('OIZUBB JBBl[ qi JOOA
-JBBAV 'SI AinOJA op opuiuiuoï ftz sp 'uotuou ftui ftz
pz UBp 'uouuim Sera pioquo8ouo8 ojBq qi spy"
•pOOA Opua°BJA
ftq Sui8 tf(j uoqop oj jb joof uop oqraoogjojy uoSuof uop
uo poA uoptio uoip ft8 poqoj goq jbbj\[ -opqoBAUOA
qi UBp jo8jo Sou si pp" !uoo; uftz ui Sui.iopuoA\
SSI
123
„Maar ik dien u toch te vertellen," vervolgde ik,
„dat, al zou ik het mijn plicht rekenen, uw huis te
verlaten, ten einde tante niet in ongelegenheid te
brengen" (bij deze woorden zette hij een onmogelijk
gezicht), „het daarom nog niet zoo zeker is, dat ik de
buurt uit zou gaan."
„Wat!" riep hij uit. „Meen je dat werkelijk?"
„Ja, daar zal het op uitloopen," zeide ik, heel be
daard sprekende„maar laat ik u dit zeggen, dat ik
zoo zielsveel van Florence Hawke houd dat ik er niet
lichter over denken kan, om naar Londen terug te
keeren en alle kansen op te geven, haar nog eens weer
te zien, vóór zij met den jongen Morecombe, of wie
anders haar vader haar opdringen mag, trouwen zal,
dan om mijn neus af te snijden, in de hoop daardoor
mijn uiterlijk voorkomen te verbeteren.j'
„Wel groote Godriep hij, mij verbaasd aanzien
de en door zijn neus pratende, wat hij alleen deed
als hij opgewonden was; „als ik ooit had kunnen
denken, dat gij het zoo ernstig meendet. Te drommel,
ik geloof dat gij morgen zelf die meid wel al zoudt
willen trouwen."
„Al ware het dadelijk!" antwoordde ik driftig.
„Maar hebt gij er wel goed over gedacht?" riep
hij, mij weder eens goed opnemende. „Zijt gij wel
zeker van hetgeen gij wilt? Is het wel mogelijk, dat
iemand in zoo korten tijd, als gij miss Florence pas
kent, echt verliefd kan geraken?"
„Ja," zeide ik beslist, „heel best mogelijk."
„En gij zoudt Clifton niet willen verlaten, al geeft
gij ons op?"
„Stellig niet!" antwoordde ik.
„Welnu komaan!" riep hij, met een soort van be-
pp uo 'uopjioA 01 uotuooq oip 'uamoojq ozop mo
'uo8ubj.ioa qj; r; nopm Soav 8bbj8 qj" -qi oppiooAipu
„'uozoj op poizoS uftra do qosuow uoqftpSiop uoo rao
'uoqfiq uopom Sutq pnz ft8 !poo8 jbbiii qftq 'ep'
•opuoqftquBB
fttn 'ftz Sao ja <i(: ubbS SbbjS ]oa\ ft 8 qiw uoiqossijq"
„qSoz
jopooiu oAin uooSpq joop uopio] uopj 05 uiz uoroqoz
ui fttn pcBzpoouoS uoq qi 'aiqdog '08 pig"
(<(;nopjoAV |ia\ uopuoiJA opBMq ftq sp 'uopnoq
-I0OM 05 moq opuio uo; 'uoqop o; o^Sooq op ui jooa
joSuia uoo .10 uio 'oqwBjj jooq uop uba daqospuoijA
op do gopsfud SoouaS jozuo puBmai pp ftS poojq
•uoSoï ftut oS ïpA nu jbbui 'preBW joSSnus p 8ou
ft8 pp 'poBp qi" 'pn ftz don ,,'qonp 'qftiJBB^"
„•uoqBm o^ n pm uopoqmBBUoSuBBuo uio 'uoq
-qoq noz pspuoAVJOOA uoo8 oqwBjj laaqufttu ppdg"
•ftz
opioz (i(jiibb88oa\ ftS jpnoz uiojbbai 'qoBp 'pjaoiopy"
(<(JU0p[JOA oi smq pq uo uoqqcd
01 pooS uftiu 'oiqdog 'iqoqdjoA pin nu qi nog"
„ilUOJimOJBB^"
„•uoSbja 01 pBBJ rao 'joiq qi uoq raoJBBp uo 'noz
uoiz oujbbS pin qi pM 'pint pq si pg 'uftz ftra rao
qooi pq noz UBp 'pop pp ftq sp 'n^j i(-iqoojq suo
pra oqAVBjj ujq pp 'ubb moo^j" uuBp iSoz oq"
((*UOAoS ft AA OIAV rao
'dooji uopoq uop uba oSiuoo op si ftz uo 'pz uoAfqq
suo pra uopuoiJA opoo8 oouojopq pp 'uoqBui do pap
jo pnq og (irao spi JBBp yooS ei^ -uoqaiq 01 suo
pra rao 'iSfuq pjooq uftz ui pq oqMBjj jooquftra pp
'ubb raoofj; j qftpipdsoq oi si pjj -uoipAdo pora qftj
-opioOAA ooz piu pp ftS pp 'sjorarai Soz qi jbbj^"
9SI
127
gastvrije huis en de lieve bewoners daarvan niet langer
te zien? Neen, neen. Ik ben hier hoogst gelukkig
geweest. Maar ik kan niet blijven ik zou niet
langer gelukkig zijn, als ik bleef als ik gevoelde,
dat mijne tegenwoordigheid uwe moeder hinderlijk
was, als een soort van blijvenden aanstoot voor mijn
heer Hawke."
„O, die mijnheer Hawkeriep de lieve meid
spijtig uit. „Waarom spreekt gij van hem Ik dacht,
dat gij over Florence wildet praten."
„Dat was ook mijn plan. Zij is bij deze zaak
betrokken. Het betreft haar nog meer, dan ieder
ander."
„Zoo? en dat, terwijl gij zoo kalm praten kunt over
uwen plicht, om Clifton te verlaten, en dus natuurlijk
ook haar?"
„O, vergis u niet, Sophie," zeide ik, het hoofd
schuddende en zeer ernstig voor mij ziende. „Ik be
doel niet, Clifton te verlaten, en ik bedoel ook niet,
haar vaarwel te zeggen. Als ik het gindsche huis uit
trek, dan is het alleen om op kamers te gaan wonen
in Bristol of daar ergens. Neen, neen, nichtje, ik
houd veel te veel van Florence Hawke, en wees ver
zekerd, dat ik er niet de man naar ben, om aan den
jongen Morecombe of wien ook, het veld te ruimen
vóór zij, en zij alleen, mij bevel geeft om weg te
gaan."
„Laat ons er bij gaan zitten, Jack," zeide Sophie;
„het is hier eene belangrijke zaak," en op haar gelaat
verscheen de uitdrukking, die ik meermalen bij een
meisje opmerkte, als zij aan het boeiende gedeelte van
een roman kwam.
„Gisteren avond, lieve Sophie, hebt ge mij inge-
