-saav ftS jooa aauaiojj" -do aiqdog Suoids jaijj
,,'uaiz ag n sjjaz jo 'ufiz aj dcqosjaz
-a§ a\n ui 'uagaoiuguo aj 11 'uaqqaq jbz raaiu piaquaS
-aja§ auaafl nu qi gup 'uaquap uagaoui ag rao 'sgai
Sunajg uaa s; gaq uaSSajgin n gaq qi jbz imp 'aqAVBjj
ssim 'jaopaq qi jum 'jjiav uagazi fig sp uq -uaAjaz
fjiu J0AO apuapa :ua§Saz ag si gup 'qaq gqoBjq
-a§ utaq joao apuapa na napaqmBBuaSuBBuo aip 'gaq
uaq qj j uapuoAafl ua qqoozaSdo qoo fitu moo gjaaq
uioieb^y "uamoq uagaorn uogjpQ in jaiq gioou pBq
qj "noSuajq noz piaquaSajaSuo ai uapuaiJA ajBq jam
qi aip 'uaq japjoogsjaAgsnj ap qi jbbaa 'uaApqq aqtui
-Bj auaa fiq jam uaq qj -SaAV gaotu qi uadjaqjaA aj
azfiM auaa do sgqoajs si aip qoo(j" uajEj afsood uaa qi
laz „'siuapaiqosaS agsfliqqnjaSuojapB auaa si gajq"
•uaop ubbS aam Suiuaqai
uaSia jooa sbav qi jo 'ppaqasaS SiuiaM pBq gaq ua
'pB8A\q ai qoo Bufiq gaq Saa.iq qi 'spBB.iaiuBq 'qfq.iBB^
riiBBqquap sgai jaqfpuaopuBB ,ia sj -uaSoo ap jooa aip
gqoBjq ua 'ufiqosJOOA ag qaopquz uajBq aouajopf ssiui
qoo apjBBq 'agqius fiz jfiAuag juf 'ua jaoq jaoq
j jbbu ua paajAV 'b( j Bdnd Am uba jbbu ua paajAV
aojj j uapnoq u uba nape fiAi jaaAaoq 'pAi gaaAi a§
'aouajopj 'q" -uauBjg agiuaa aiqdog aggjogs jaijj
,,'ufiz jsaoA\aS pfig[c fiz aip 'uaAfpq uapuaiJA aqfpagieq
apjpzap gain uaSuiqqaigaqapiniBj aA\u s|b 'uaflSp jam
gaq jbz fiui ubb qoop ïgqooui gain jbaa 'aop sgai jb
qpquaSoo gip do nu qfijuaSia qi uooqosjo 'uauiBziooqaS
japBA ufira jbz qj" "uaqfiq jaajq puoiS nap do qoiz
jooa fiz ]fiAuai 'gin aqAVBjj ssiui dau „'jnouHag jaaq
-ufira 'qnz uaop gaiu sgai ooz fiS gup 'qoog dooq qj"
„'uagepiaA og 'jaiq 'apiuiej laufiui
smq afiJAgsB§ gaq suatuaujooA uaq qi guBAV 'uaqqajg
991
7
(ti,uaSfijq uaiz ag uBp jbbij qi jez pAinp
ag aoq 'oaiu ap ua aipiuBj ajBq uaqossng SuipoqjaA
gBsgsgno ja ua 'si uagojsaS fitn jooa nu smq jbbq sp
:si ![iav iiaSSaz qi gbai jbbui f gsinf 'aiqdog 'gsmp"
(ii,uagSaz uauunq usp gaq qi noz aoq 'gaaM
pjooAigun uaaS Sbbja aip do faS sp 'qobf 'jbbj\["
((^ppui OAaq
'qfipSoui gBp sj" -agqiuq aiqdog (<(j uagsujguojaA ag
jaoqaq udud uajBq joao fitn qi j90a 'aauuiAi ag uaiz
gaotu ppquaSauag ajBq gsjaa qi gBp 'uaSSaz gjiAi ftp"
,/aouajo]^ ubb quap" 'afspiu aSipusgsjaA gaq appjooAi
-gun <('niaq ubb gain jbbui SidooptooA nu quap"
„•uapnoq joa Subj
uajBf uaig suaa gaq gqootn aqAVBjj apno ap ua 'ppqfuA
-gsuS sjapaora ua sjapBA aau ubb sjpz suajS auaa si
jp -uajaaSoi uaAfqq uBq smq sjapno aiu ui gain qoog
qi 'uaggud ag gin aqAVBjj uapno nap uba pppaS gaq
'{ia\ uaSSajuBB do ja gaq qi sp 'gBp" 'qi appz „'aiqdog
'ufiz qfippmp ua jBBjq qoog n gaour gaq jbbj\["
,/uadojqag ijbbm dpqos aa\n ui 'noz ua§
-Saz Bdad ufitn sjbooz 'fiS gsp ua 'jagqoop aufiz jbbu
uaqfiq uaaxnp ag do Sooq ooz 'gapuiBBqos n fiS gap
'SnipogsjapuojaA ap gog 'uoaoS SuippjUBB maq noz gip
uajapaujaA sgqoap 'uiBAvq jagqoB ja aip sp 'Bdsd
uajBq uba SuiggBqos ap ui joopjBBp n fiS gpnoz UBp
'uaqBtu uo[[ia\ noz uaqnjdsjB aqfipgjap fiz gup 'gSaz
jpz a§ spooz 'ppgsaS 'gqaq uaSuigaouigno aouajopj
gam mpqag gaq ui ua gdinjqSaAV fiS sjy i uaSjaqjaA
ag apaui jnaS uaqfipaj uaa uio 'gunmjadad uba gjoos
uaa nap sjapuB qfquaSp ppS ufiz si gc^ aqAABpj
jaaqufiui uba uapjOM ag uoozuooqos ap uio 'SaouaS
paoS gaiu stuos fi§ gfi^ 'qoo SipjBBMUo ua 'Sbbj si ua
-laouq inraqaS gaq uj -qoBf 'ppqqfqiaa uaAoq sgaiu gBiiS
081
134
haar bijzijn vertel, maar ik kan het niet voor mij
houden, al hing de wereld er van af, want ik heb
nog nooit iets gehoord, dat zoo bespottelijk en zoo
onredelijk is."
„En wat hebt gij dan toch wel gedaan, Sophie,
om mijnheer Hawke zoo tegen u te krijgen?"
vroeg ik.
„Wat ik gedaan heb? Ge meent, wat gij gedaan
hebt?" riep zij uit. „Ge hebt Plorence durven
bewonderen, en daarom heeft onze lieve vriendin
hier" (haar kussende) „last gekregen, om ons verder
te mijden
Dat was een brutale zet van Sophie. Ik begreep
haar dadelijk; ik zag het groote gewicht, dat hare
handeling voor mij hebben kon, wel in, maar ik moet
gulweg bekennen, dat ik verschrikte van hare ver
metelheid. Dat zij miss Florence in eene vreeselijke
verlegenheid bracht, door er dit, vóór mij, uit te
flappen, kon ik dadelijk wel zien aan de hoogroode
kleur, die het lieve kind kreeg. Blijkbaar was miss
Hawke geheel van streek geraakt, want zij wist niet
of zij heengaan of blijven zou, of wat zij wel doen
moest, om, door hare houding, aan Sophie's overdre
ven goedhartigheid de minst mogelijke beteekenis
te geven. Doch op welke wreede wijze ook verkregen,
voor mij was het eene prachtige gelegenheid, die ik,
in geen geval, verloren mocht laten gaan.
„Al zou er nog tienmaal ergers dan dit gebeuren,"
zeide ik met zachte stem, om de onvastheid daarvan
te verbergen, „dan zou ik toch voortgaan, om u te
bewonderen, miss Hawke. Maar als het u, om mij,
niet toegestaan is, langer hier te komen, dan kan
mijnheer Hawke gerust dadelijk zijn verbod weerin-
131
„Daar moeten Amelia en ik voor zorgen," zeide zij,
in diepzinnige overpeinzing hare wenkbrauwen fron
sende. „Ik kan mij niet voorstellen dat de oude
Hawke, zelfs al zou hij kwade vrienden met ons wor
den, Florence zou kunnen beletten, met ons te spre
ken, als wij haar tegen kwamenen zoo moeielijk zal
het niet zijn, om haar eens te ontmoeten, of vooru,
om bij ons te zijn, als die ontmoeting plaats vindt."
„Wat eene slimme meid zijt ge tochriep ik, hare
hand vattende en drukkende. „Maar heeft uw papa
niet gezegd, dat ik veilig in u
„Wel spreek van de daar is Florence juist!"
riep zij, van de bank opspringende, en, zoo hard zij
slechts kon, het grasveld over loopende naar den rijweg,
waarlangs Florence Hawke bedaard kwam aanwande
len.
Ik gevoelde grooten lust, Sophie te volgen, en zou
dit stellig ook gedaan hebben, als Miss Ilawke het
minste blijk gegeven had, dat zij mij ontwaard had.
De meisjes kusten elkander, en ik dacht zeker, dat
zij mijn kant wel uit zouden komen, doch in plaats
daarvan gingen zij, na een paar woorden gewisseld
te hebben, een ander gedeelte van den tuin in, en
verdwenen achter het huis. Ik bleef, waar ik was, ver
wachtende, dat Sophie hare vriendin niet zou laten
vertrekken, zonder haar bij mij te brengen, of liever
mij bij haar te roepen. Het eerste gebeurde en wel
binnen de twintig minuten, zoo niet eerder, ofschoon
die tijd wel twintig dagen geweest had kunnen zijn,
zoo verschrikkelijk lang viel mij het wachten daarop.
Langzaam kwamen zij op het pad, rechts van het
huis, aanwandelen. Ik stond op en boog voor miss
Hawke, wier verwondering mij te zien, ik wel als
