U8?z
uajxnq jbbxu nu ja aqAABjj xaaqufiin suo jbbj 'raoq"
•do nipray ojq.xatu
<('uaqqaq uaqiAX a; jsbS 05 qoxz fxq uoosxad puapAjaA
xqooz tno 'ufxz jooa aqAXBjj jaaqufxxu ja poxu uaj\r"
„qpAaq
fxxn aip 'pxaqqfqjaasuexuaaz uaa si pp 1 jiapuoMaq
ubui uap fiS pp 'uajooq SbbjS pq qx Sbxu qaoj
JBBjq -pin pq ux jquxzjaA ua qaajjs uba qfijiajin ufxz
jqeBj 'jqooddo pxaqsoojuazaAi aufxz uaxu Bjpoog "do
pxaqpuapxnpaqxxo aqfqapaaS ux jbbS pxaquooqas aqfipxn
-eqaxj ufxz" 'xnoo ufxxn apxaz ,/qoBf 'sx qcez ag"
<('si japuujqos
japuozfxq piu fxq ppxno jaqaz 'piu pq ux jqoizjxn
apaofl ufxz puxzjaA uap 'pcid xuaq pxu ua juaq
pcxuuaa niaq uaxu sp" 'ajnBj ap§[OAJ3A <('JBBj\["
•apaj ap ui jbbxj atqdog pxA ,/pfpp puejsjB uaa do"
8} ubb xuo 'ubiu adduuq uaa qfxpqjaAx qoo sx pjj
•qoej jaaqufxxu uazfud aj xuaq xuo 'n ux SxpjBBMjoj
.xaaz sx pjj" qB.ids ajuBj aufijy -ubb SuxzaqjaA ajaqaz
pxu fxxn qaaq axqdog „qjaaq uaxuoqjooA qfquaospj
qfxpqjaAV uaa ua 'pxzjxn paoS ppedaq ja fxq p(j"
•xuoo ufxxn
apxaz <<(x xuaq uba pjv nu a§ j°az jba\ ug"
■puaSxpaAaq appjooAxjuB qj 'ajuBj aufxxu §ao.iA
„cpqaq uaxzaS xuaq fx2 pp 'jaaq apjaa ap pp sj"
„"ufxz aj qfqaSujp p°ou uaaqas
uapfq ufxz" fqx appz ,/uajjxz uaxz spqAXBjj ap uba
Sinjfu pq ux 'uxBA\q uaaqiaiq qx uaoj 'uxaq qaq qj"
(/uaSnoiJAiaA paq pqua ufxz
fxq ppxuo 'paoxu xxaSSi] uaqaAx jpBA\j axp 'puaqaS
puBxnax qaq qj -saps piu sx poA ajqjnpjaA uaa
tjxn xuoo ufxxn dan (('pxu ooz pxnf qx paM pq"
661
198
maar niet aan. Uwe goede bedoelingen stel ik op
hoogen prijs. Het is hard, dit erken ik, om van uwe
hulp verstoken te zijn. Maar totdat ik zekerheid heb,
dat Florence Hawke den jongen Morecombe aange
nomen heeft tusschen twee haakjes, ik heb hem nu
eindelijk te zien gekregen of tot ik weet, dat mijne
genegenheid, die ik haar, op gindschen bank gezeten,
betuigd heb, haar minder welgevallig is, zal ik blijven
hopen en afwachten, Sophie, want wie weet, wat er
nog gebeuren kan?" en hierop stak ik mijn hand
door haren arm, en in die vriendschappelijke houding
wandelden wij huiswaarts.
Tante verwelkomde mij vriendelijk en ik deed mijn
best, om mij zoo hartelijk mogelijk voor te doen,
•opdat zij niet zou kunnen vermoeden, hoe verdrietig
ik onder hare tegenwerking was. Ik had gehoopt,
dat er maar geene zinspelingen op de aanhangige
zaak gemaakt zouden worden, en, had zulks van mijne
tante en de nichten afgehangen, dan zou er wel niet
over gesproken zijn; doch mijn oom, die er altijd
alles moest uitflappen, wat hem voor den mond kwam,
viel met de deur het huis in, door aan Amelia te
vragen of zij soms kort geleden miss Hawke ook gezien
had. Tante deed alle moeite, om zijne aandacht te
trekken, en een afkeurend gebaar te maken, doch hij
verkoos niet te kijken.
„Ja, ik heb haar gisteren nog gezien, maar wij kon
den slechts een groet wisselen," antwoordde Amelia.
„Weet ook iemand, hoe de jonge Morecombe het
maakt?" vervolgde mijn oom; „hoe is het met zijn
voet wie weet er iets van?"
„O, dat zal nu wel weer genezen zijn," zeide Sophie,
op minachtenden toon.
-SxjaxSsAxnaxu aufxxu sbai xhojbbp jbbih uapnoq uapom
pnq jaxunq aufxz *poA uajqxnpjaA uaa xuo 'jsxuoquBB
aulxz bu Sxpaods ooz 'fxq uaxpjoop 'uaSfx.xq uauunq
uaxz aj pxu spaap Sou xuaq pnq qj -uaAxnoqdo pxu
Sou uoosjad ufxz uba SuxAjx.iqosaq ap qx uoq 'uaxuBS
uaSuxSxpjnqosaq axp jb jui qoop fpjooqaS ]B qi pnq
'uadjaqaq uapaora uajaps auunq ux .xapAX pxu pfijp
-suaAaj uap ux qoxz 'fxq UBp pxuoqjc jaSixapau uba uaqas
-uaxu josp 'ajps.id pao|q (qfijppn) uba ua 'qBp Soo
ufxz uba qaoq uap ui puSioj uaa fxq pp (qfxpaaS.xaA
jpzqaxz do) 'pnq xno uapjooq aAfip fxq pp 'Saojp uap
-xaqosaS uappxxu pq ux jbbxj ufxz fxq p(j xnj aSuof
apaaux ap sp pucjsjaA paAooz jaA\ fxq pnq jo 'qaS
uaa qfxpqjaAV fxq sb^y x qfx|j0jin qfijoaj uaa 'SxpunSuo
uaajo'dBuq uaa 'SxpunS uaa fxq pBjj gSunj fxq sbaa
jo 'jjoq fxq SBj\Y l qosuaxu uba jjoos jooa pA\ aqxuoo
-ajoj\[ ppuxSay; jaaq axp qfquaSxa qooj nu sbai jb^\
■jin jivti ufita jjojs i[x
"IX XnTSHJOOH
qqoBjq fxra jqoojsjjBq aufxxu 80Jjbba\ 'uadfuSaq
uapaqsBBAip ap ua 'uaxuxuajsui uauunq 'uajqasjaaqaq
uaSsp axp ui fxm axp 'suapoAaS ap pxu pz 'jsaaAiaS si
pjaqjaA jpz axp 'fxq sjqoajg 'uxbuubb jqoojSnjaj uap
aqBz.iajqoxjjaAUO jaaA\ na 'pnojsqp jajBj sood uaa qx
jBp 'qoo pq mBA\q .xoopjBBp ua 'apjadmojjsdo pAnaq
F61
195
heid des te meer geprikkeld, zoodat ik, na Florence
Hawke natuurlijk, niemand meer verlangende was,
eens goed op te nemen, dan het jonge mensch, dat
men haar voor echtgenoot bestemde.
Ik was in gissingen omtrent dien man verdiept,
toen ik mij, des anderen daags, op weg naar Clifion
begaf, om den dag bij mijne familie door te brengen
en dus was het al heel toevallig, dat ik, nog geene
tien minuten geloopen hebbende, voor mij uit, mijn
heer Hawke's rijtuig voor een boekwinkel zag staan.
Alleen reeds het zien van de zoo goed bekende liverei,
maakte mij gejaagddoch ik diende dwars van het
portier te zijn, vóór ik te weten kon komen, wie er
in zat, en, zoover was ik nog niet gevorderd, toen de
heer Hawke den winkel uitstapte, en eenige woorden
sprak tot een jongmensch, dat in het rijtuig was blij
ven zitten. De oude heer zag mij niet. Flaastig stapte
ik door en gunde mij slechts den tijd, om een vluch-
tigen blik naar binnen te werpen, op den persoon,
die wel niemand anders dan de heer Morecombe kon
zijn. Die blik, hoe kort ook, was genoeg, om mij alles
behalve gelukkig te stemmen, want ik moet gulweg
bekennen, dat het bedoelde jonge mensch er bepaald
goed uitzag, acht-en-twintig jaar oud scheen, en een
grooten blonden knevel, onder een goed gevormden
neus bezat. Hij had een lorgnet in zijn oog, en droeg
de stijfopstaande boorden, die mijn oom zoo hinderden.
Verder was hij naar de mode gekleed met gele, glacé
handschoenen, groote manchetten aan en een witten
jagershoed op het hoofd. Echter vond ik iets erg ge
maakts in de manier, waarop hij, eene sigarette tus
schen de vingers draaiende, achterover leunde.
Zoo snel mogelijk liep ik door, niet aan omzien
