tuojeb^ 'puoAaq uoyijQ ui (rui qi paapss asuai fitu iooa
sapn na sa{|n aip 'fa naqaids ua uaiz 'ua^aoru^uo
noz nu puqubb qt pip 'afsiaui qsq qt rup „'uep
sjapuB ijaiu !jsiav qj -sbai iBBq ftq jaijsnz ajBq :)Bp
'uaajjB raru aaua.iopq ;ap 'do fitu ui xaq uiB.wq qqq
-uaSoo uaag •piaqgijqoBMnuaz ua piaquapuoAiaSdo uba
qfqaqiaAA qr apji.i; 'uatuBAAqiapBU fa\ SutqaS.iBBqj
((-uaqBUi uba °ui^aotu}uo ajqoa
auaa suaa .ibbcu ia uaqnz fm jbbcu" 'qi daii ((':)aoni
-?uo qoo qao^ .iBBq fiS xqaq uiz uaiaqaz ui 'ug;"
t(qfa ftq SiqBA
-ao^ia fiS nu sjjaz 'tuoqnaSa; iBEq qi s[B 'qaaidsuBB
aouaiojg; qi raauuBM 'ufa tuBEZJOoqaSuo ^atu BtUBUi UBq
qj" -uiape uaqiiq jjBq spaaj 'qqoiu aSipiBBpaoS aufrur
9P!3Z „'IBA90ï poop uaa 'x§az fiS sjbooz 'si xaq 'Bf"
•uadooj a; japioq xbm uio 'jbbij qi Suoip
uaaxara ug ,/fitu ubb uBp siapuB puBuiaiu ubb ibbui
qqquaSoo pp do nu quap qaq uapaqaë qi uiojbem
'pStiBjiaA qi jbbujbbav s)ar puf SipBAaox jaaqaS
qoo; si Supaonpuo azaQ i uaSSq xbb[ squq oqAtcjx
ssim fi§ qtïp 'qaiu siauiuit qaoj jia\ fi(j uaSSaz uauuny
bui bui 8A\n noz XB^Y 'uaqaidsaq paq 'apuadooj |ti 'fiAi
uauunq xbq" 'apuoSui.ip sjibbaajooa suizsSiuaa iBBq
ua apuadfiiS uiib uaiBq 'qi app.iooApue (i'uapnoq
ïqaiz p ui az uaxaoni bav 'uibbu sjauiafx s( uj"
<t(: uaSSaz
uba ja BiuBtu jbz ?b^ i uapiqui |3aa uaq ft ai uapnog"
"SijsSub fa Sao.iA <<t;qoB(' 'uaop sa\ uapnz ïb^x"
'uajBAA prmq ap ui ifpnp ua qoung josjb 'uazuoq
apjooq piBq ufiui qi |('iAviar 'Pn qi dau <(j uaddupuBB
;ba\ suo ;bb] 'aiqdog 'uaddtqsuBB piA\ suo iBBq;"
■ppicqoSui .100 a\ aapnz
a.iBq uao; ua uaqaqagpn jatAii Jap apfiz ap jbbu puq
LOZ
-sapjaq auaa qi jos|b 'ua}aiua§ a; qaiz .iooa uaaqu fiui
'uaiooq a; ubb suaa jatnuiE'faS ufiui 'ua.iBAizaq aufiui
mo 'oyaoqaq psq fiz iSuiSqn fitu qaui fiz ^Bp ';siaa
jauunq uaaS ^Bp 'qi apjoojaS qfquaSig 'ubbSoS sbav
jauiBqdBBis aiBq jbbu }bm buibui ^Bp ua 'sbm piaouuaA
nu ua 'pBq p|opiiBA\aS |B Sou suaS.ioin s( lajsnz ajBq
qBp 'appjooM^UB f12 "uaAsSoq Som do suo f|A\ uaox
'aiqdog ubb qi SaoiA <((:apaui qam Bqatnv
•apuaSuBq jfq xaq
uba pfiAi uaui.iB aufiz ua uaaiuq aufiz do qasBuaiBSis
dooq uaa xaui 'so| do jaddup ia a^qmus ';sni adaip
ui uaqassnxui sba\ tuoQ "Snia; 'paajqaS SuqapuBAi
ap JOOA 'uajnuiui Si^uiaa; uauuiq uiBA\q ua uaAoq
jbbu fiz SuiS do.iBBp 'xqaotu uajBid SbbjS pfn ua|aax
-uatuixuas uaip ui qi aiA\ puu 'qqoiu aufiui uaSa; qi
taz (<'ua[apuBA\do n xam afpuia uaa SbbiS ]aaq |ïa\ qi
'Bf" 'jBBqaS puauuaqxuo s(aiqdog joop p{a}saSina|ax
jaaz 'qi xqoBp <('jbba\ s^qoajs Suijaopaq aMn sb^\."
qnp uap ui j|Bq 'uioo ufim
apiaz <<(jqi dooq 'uiz uap ui pBBA\q uaa§ qoojQ"
<(-sinqx jaaAV fpv ufiz .mn uaa ui xaAnajj-apBA
-jasqo nap ubb xo; 'qoBf 'jbbui afdooj uiajq uag"
razdo xaiu apiaz ua pjooq xaq Ciz appnqas
'apuapuj uapjaupaS aufijq uiaqqaq a; aauaiojg qaui
Sui^aotu^uo auaa 'uapa^s appA\ piaquaSa^aS ap ui uaiqas
-situ fitu fiz xup apuaquap 'ubb djaqas iBBq qaaq ua
<(b[" 'qfqapBp laz qj -uaquni a^ JBBq ra ui SuqapuBM
uaa 'puq qsn| smos qi jo Sooja ua 'uaqooj ar uarBZ
ua.iB§is azuo qi ua japBA jBBq jbbav 'jauiBqraa ap
uba uiBBJ raq ubb aiqdog mBMq 'jaunafap raq
•uaSuajq ar siapuB srai do qaidsaS qsq 'ibbavz uaStpuBq
uaa ratu 'uaor rsiA\ ua uapaziaA uaop puq fiui piaqSip
-JBBpaoS suioo ufiui uijbbaa '[BBUBq 3MUBU aqfqiapuiq
SOo
206
„En denkt gij, dat ik, door haar dikwijls genoeg te
ontmoeten, eindelijk hare genegenheid zou winnen?"
„En gelooft gij zeker, dat nooit haar vader haar zal
kunnen bewegen, om Morecombe te nemen?" enz.
Wat maakte ik het haar lastig, de arme meidSoms
verontschuldigde ik me daarover, soms kon ik niet
nalaten te zeggen: „Op mijn woord, ik heb geen
recht om u zoo te plagen. Ik moest u met al zulke
praatjes niet aan boord komen." Maar of zij nu zelve
in het gesprek zoo'n pleizier had, dat zij het onder
werp niet los wilde laten, of, dat ik niets anders
wist, om over te praten, telkens kwam ik op Florence
Hawke terug, wat zij wel van mij dacht, en hoe
mijne kansen stonden.
Al pratende, wandelden wij als een paar gelieven
naast elkaar voort, toen Sophie mij eensklaps bij den
arm greep, stilstond, mij daardoor ook tot staan bracht
en, heftig ontsteld, uitriep: „Jack, Jack, daar gaat
Florence voor ons uit! En Emily ook al, in die
rolstoel."
Langs den weg, die aan den eenen kant een hek
had, waarbuiten nog een strook gronds uitstak vóór
hij steil in het ravijn afliep, kon ik een eind voor
ons uitzien, en zoo waar, een paar honderd passen
voor ons was eene rolstoel te zien, voortgeduwd door
een man met een kokarde op zijn hoed, en vlak daar
naast wandelde Florence Hawke, die ik, als niet
Sophie mij op haar opmerkzaam had gemaakt, echter
niet zoo dadelijk op dien afstand zou herkend hebben.
Zij gingen denzelfden weg als wij en keerden ons
dus den rug toe. Emily werd in haar stoel zeer lang
zaam voortgerold, en toen wij stil stonden, was toe
vallig ook Miss Hawke een oogenblik blijven staan,
203
geschiedenis in drie deelen was. Ja, mijne nicht Sophie
hield er een werkelijk romantische ziel op na; zij
koesterde eene warme, natuurlijke deelneming in al
wat hartsaangelegenheid was. Hoe zij het maakte om
het leven dragelijk te vinden, zonder een groot geheim
van haar eigen, begreep ik niet. Misschien had zij
ook wel zoo iets; en in dat geval zou ik hebben
willen wedden, dat het dan ook om iemand was, die er
zacht droefgeestige oogen op nahield en diep in
schulden stak, dat zij smachtte.
Zeer langzaam wandelden wij op, al pratende over
het eenige onderwerp, dat in dien tijd mijn schralen
voorraad verstand in beslag had genomen. „Ik kan
slechts herhalen, Jack," zeide zij, „dat het mij vreeselijk
hindert, dat ik u niet helpen kan op de wijze, waarop
gij dit wel wenschen zoudt. Zulke mooie plannen had
ik al gemaakt. Steeds zouden wij, als gij kwaamt,
Florence bij ons aan huis gehad hebben, heel toevallig,
natuurlijk. Of wij zouden samen onze rijtoertjes zoo
ingericht hebben, dat wij u op de meest onverwachte
wijze ergens tegen kwamen. Doch wat mama wil,
moet maar gebeuren," en hier zuchtte het lieve kind,
zoo diep zij kon.
„Sophie," zei ik, „aan tafel hebt ge mij hooren
zeggen, dat ik den jongen Morecombe in het rijtuig
van Hawke had zien zitten. Ik sprak er maar los
overheen, want niemand buiten u behoeft alles te
weten, wat ik zoo gevoel. Maar het is waar, Sophie,
het zien van dien man heeft mij ellendig gemaakt;
ik had niet kunnen denken, dat hij zoo'n goed voor
komen had."
„Och, zoo'n goed voorkomen heeft hij toch niet,"
antwoordde zij op minachtenden toon; „alleen uwe
