-ubb jip Sioq.ioa ua uoqppara ufira jooa pjooq uaa
qi jipoq 'mrapaS sbai ;sod ap do jaijq azap uaoj,
•uaquaqas a; lapuB uaa ubb apjaij a.raq 'pcqaS
uaqqaq noz jqaaj pq aauajojg jo ua 'uaaajqas sbav
aiiioj; qi jo 'uapapjoo a; uep pjaa ua ufiz noz puBj
ui jaaAA afsiam ufiui jo; uajqoBAi a; uio jqaozjaA
jBBq 'aouajojg jazouaSaj ftaipaS ufira jbao Suiqiara
-uBB a.iBq do pjoozijuB ui 'qi pp 'jbbiu 'uazfuqas uau
-unq a; jauq uaSuBj uaa tno sbai joa a; jjBq ultra pp
'fiqjBBp apSaoA ua 'nappai a; afqud pq uba jsSubajuo
aqfqjooqaq ap afjjajpj pqua uaa pra rao 'ao; ja fira
appBdaq qj "ufiz uapnoz ajSooq ap do uaraoq[oa pA\
aouaiojj sp 'fiz p.wooz 'uaSup aSiupM iaaz uauuiq pp
'uaquapaq a; joop 'ubajbbp apuazauS pq ui qi ajjsnj
.aq 'qoipBB qjap Suiqqnjpjm aip fira qi pAtaojj
<(*pBqSnjaj piaqjjjA aSipaqoA aufiz jjsq ufira
aaz ap uba juuq uaipspuiS ubb pp 'ajqaspaS ap pra
ubbS noz siaj do qi 'uaSSaz a; p.iuBBA fira rao '8bz
do uaSa; ia jbbuuiui ufira ua 8ui8 aipjpny jbbu qi
sjb 'pp 'uajB[q.iaA pora qfipaa qi pAtaoq 'uaS8az a;
japjaA spiu qi qaq 'jfiz uapajAaj apara ja fi8 sp ua
';dfuSaq u fiz sp 'njq raaraau a; piaqosjB uio 'apraaou
((8uiqosjaaqaqjpz aSiupAt a;" aAtn qi pAt jbao 'si
6ipoaa6 pAt pzA uaiqassira b[ 'pppaSanap; StuiaAi
piu Ijz pp 'uaiz snp pnq fifj ■uajpppuBq.ia; uaqiAi
puq aApz au.iBB§ pA\ jip n fiz pp 'jb§ uauuaq a; sp
pa 08 ooz oouorojq pp" 'aiqdog jaaiqos (<'ua88az (jq
ja n Sera qj" -sbaa ajsjaq aufira uba uaquapuBB uaa
nu jip pp 'apuapapapara fira 'aiqdog uba sbai jauq
ap ua 'uajsq aumiq-pno8 uba qo[ uaa pra 'uoppp
-am uaa sbai afsoop pq uj -uapnoq a; ui qaajq jauq
uaa ua afsoop puqjaiA uaa 'Suiuado bu 'pp 'afqBd
uiajq uaa pod ap joao qi oUiAjno Sup uapjpzuag
188
330
zich die, tusschen ons, tot een kort„God zegene u."
Ik moest met dat al, nog een oogenblik laten verloo-
pen, om weer op mijn verhaal te komen, vóór ik mijne
tante en de nichten opzocht; en ofschoon ik, toen ik
haar de hand drukte, zoo weinig mogelijk blijken deed,
verzeker ik u toch, dat het mij zwaar viel, slechts
zoo oppervlakkig van Sophie afscheid te moeten ne
men, alsof wij elkaar binnen zeer korten tijd weer
zouden zien. Neen, als het aan mij gelegen had, zou
fk haar in mijne armen gedrukt en verteld hebben,
dat er maanden, misschien wel jaren voorbij konden
gaan, vóór wij elkaar weer ontmoeten zouden, en zou
ik haar nogmaals en nogmaals bedankt hebben voor
alles, wat zij voor mij gedaan had en voor hare trouwe
belangstelling in mijne zaak.
Toen ik weer in Londen was, bleef mij niet veel
meer te doen, dan mijne uitrusting voor de reis aan
te vullen en bedaard af te wachten, tot het den 28sten
der maand zou worden. Veel drukte had ik niet, en
de lijst was vol, toen ik nog een goeden koffer had
aangeschaft, met den naam „John Egerton" gemerkt,
daarin mijne kleederen en aankoopen had gepakt en
aan mijne hospita de kamers had opgezegd. En luister
eens; het kostte mij wel een half uur tijds, om het
goede mensch aan het verstand te brengen, dat ik het
meende, en dat ik mij werkelijk naar het andere
einde van de wereld ging begeven. Ik was, in hare
oogen, op den langen duur zoo vereenzelvigd geraakt
met haar huis, dat zij mij even onmisbaar vond als
hare voordeur of trap, en toen zij eindelijk van mijn
ernst overtuigd was geworden en inzag, dat ik wer
kelijk heenging, zette zij zich op den grond en be
sproeide dien met de noodige tranen.
ua 'uaSfuq uaqnz uajaoA aj sqejp fiz aip 'uaqaz uba
jqoiUA ap ubb uaquap spaar n uaop fiz raSao.iA trap
qnrpui uarapuB paq uaa 'uftz jqBBraaSpBA ua uaSsp
-aSuBB uajiaz ap ua si uajoqosaS qjaAiAino; pq p nu
'uaqBtu na jb jqon[ aAuiBjqpm ap naga; uapioqpuor
ua uapBUi aporS ap uaqap pjooq a\u ubaojj -yaaq
|30AaS afpiarS uaaS uaraaupiaqosjB pp uba poquadu
aqfquaopuBB aip jooa siiBq;p fiq pp 'uaqBtu iubbz
-qraraclo n fiq ap[iA\ sp 'uaaqrBBp UBp raiq UBp gqpqos
-raAuo ;pBAiz 'si tiaquojp jpq papuaraara pq jooa ua
';doo| raaA\ ua uaaq qBq nap do aip 'pBiuuBf 'uaj
-aap a; ;in uajaAaq laj.iajp siaisaamqop ap uadooj 'qap
pq sguBj SiAfupag raappuBq a; jb 8bp uapaq uaa
ui srapuB usp raam 'uajnuira uaij ajspB[ ap ui rao
uaop jsaq unq aip 'uaAinojA uba dBUsaS SijqoBAvnuaz
ua ji.iqos pq uaMuaajqosraAO uammajsuauuBra aqosaaq
qoBj uaa uba quBjqroaA\ uaqfqufid uap 'uaqossnpBBp
'ua uaqqius uara jrooq spuig uazaa uoq jsraoquara
-bs ajsjBBj ap suaa pm pq pp 'jsuAiaq 'uapnoqjSBA
uaptiBq ap jBBqp aip 'uaSuiqqarjaqaqituBj JBBp uarBjs
uaaq qoiz rao psBBqraA 'uarapuiq auiajq afdao.iS uaa
uara jatz raipj -ubbjs qap pq do uaaroop uapuaiJA
auunq pui sraigBssed ap [li ai ra; ua 'jdaajsaS uap
-roAA pz uajinq .ibbu pq jooa uaAa 'uaprBBAiiBB a; siai
ajoorS auaa jund jaq do 'diqas uaa jara jjaaq jsraoquaa
-J8A0 agiuaa pp 'si uaiz aj spi |aA\ ppraAi apaq ap
ui ja jo 'jaiu jaaAi q; -ubb diqas-uajuBigiraa uaa uba
apuaqqaAiSuBjaq pq p qap .iBBq uapaq pooq roop
-JBBp ua uajoqasaSjB saigoj uaa 'ua8ui8;in Siuupooz
sp qoo ua uappsjaq jqoBJA sjazinq.iaApuB{ sp aip
'uagijjaoqaq jooa 'jsbiu uajoojg uap ua joqosjajqoB
pq uaqossn; 'sqapuaqassnj jaq ui qoo; sbai .ia qoop
'diqossjazinqjaApuB] jqaa uaaS d.ioiutj]Bj?g ap sbai
335
aan den nacht, die ginds in het ruime sop langzaam
invallen zal. Ilan zal ditzelfde schip, thans vol on
rustig leven, zich zachtkens op de deining wiegen en
alles aan boord stil zijn geworden, omdat, beneden-
deks, al die mannen en vrouwen en kinderen inge
sluimerd zijn, onbewust dat duizenden vademen hen
scheiden van den bodem van het zwarte water, waarvan
het oppervlak door het sterrelicht wordt beschenen.
Ik liet mijn oog over de kampanje gaan, doch
ontwaarde niets van kapitein Thompson, en daar de
stuurlieden mij vreemd waren, meende ik niet beter
te kunnen doen, dan omlaag te gaan, mijne hut in
orde te brengen en een brief voor mijn oom gereed
te maken, om die nog te Gravesend van boord te
sturen. Op dit oogenblik was er niemand in de kerk,
schoon ik wel eenige drukie hoorde op het dek daar
beneden, vanwaar, door het luik, allerlei geluiden
duidelijk tot mij doordrongen. Ik keek een oogenblik
om mij heen en dacht zoo„Als ik een van de hof
meesters te zien krijg, zal ik hem toch vragen of het
goed van de Hawkes al in hunne hut is opgeborgen;"
bij nader inzien echter, vond ik beter om maar geene
vragen te doen, want, men kan toch maar nooit we
ten uit welke kleinigheden tante Damaris vermoeden
zou opvatten.
Mijn valies zoolang op een tafel neerleggende,
ging ik naar hut No. G, klopte op de deur, ontving
geen antwoord, draaide de kruk om, en keek naar
binnen.
Een oogopslag was voldoende: de eene zijde der
hut stond vol met doozen, tasschen, mandjes, enz.,
met miss D. Hawke of miss F. Hawke duidelijk erop
geschilderd of geschreven. Dit was even afdoende,
