suaugg aP UBA uiooqcDBjs uap jbao sba\ ubbjsjoop
qai| UBB 03,(op 'JA9UI lloSoq U0I.IJJ O AM10JA3C0 jflAAjaq
'uaqa aj uio uauioqaS sbaa qap uba qstnf aip 'quids ubui
-jnnqs ttaqsiaa uap iiaSaq uauoq aqsSooq ap ui uosqoBp
jauojoq jfiAuaq cuojBBp ua 'uapjo.waS sba\ pjaijaS
afsiacu uaa poo sjb Siuui ooz 'jaij jucq pnq qt ubiu
aSuof uaa abb ra Sou sjacuun sbm qt f SiqqnjaSjaAO
fira aqqcBui 'uajaovaS a} puaq aqqoBZ aiBj-j Tiiu do
qnjpui giui3A\ sqqaajs aqqBBUi juaqpuaqajdsjaAi aiuq uba
afqjBBqs auiajq qip qoog „'uaSSajuBB ooz qnjp a; |B
qaiu qaq fi§ qaotu qooq .ibbui uaSaq qaiu ja qaq qj"
apuaqaaqaq aip 'azfu\ auaa do Snjaq puaq ajBq fiz qoiq
uaoq qoop iuBA\q uaSueAV a.iBq do afsojq qqai| |aaq
uaa jfiMjaq 'pjaiqqsBA aip qi qap 'aoq fiz qaq qqquaSoo
nag; -aip aqqaA ua jajBq ap japuo puaq a.iBq qqooz qj
((-ubb§ aq Som qaiu qoo ajjiAY quaufun uio 1'iS qjaoqaq
'qfiz jaiq {BBtuuaa qooq fiS nu" fiz uiBUjaq „'oog"
•qi iaz „'uaopjoA a} uaSuajjaA ami ubb apja§
-WAV qi uaipui 'uajjaqs aq uaAvnojqiaA uaaS piaquaSau
-a§ aufitu ui 'uaqqaq qfqaS uauioqjOA qpnoz fig"
(lC< uapiA\ uaAfqq
suaa qaiu fiS qpnoz 'ubbSSoav Sbz bujbbS u qi qsp qqoap
f{3 S]Y" appjooAiqua ua 'ubb uaaq sjadcum aSüBj
a.inq loop fira qaaq fig -qai[J9A diqos qaq 'aqniooa.ioj\r
jaaq uaqaizaaz uap qaui qfqaS aq '.tbbiu qoo qi sjb
lioz uapuiApaoS qaq fiz jo 'SaojA .iBBq qi uaoq 'pjooq
uauuiq sjBuqaS ua qaBjqaS qaq ua 'uapnq puiA\ uap
uba taojaS ajjop qaq uaAoq 'uajoo ap ui map ajaq fun
quojq qfijajaig -jSuiSui uajajs ajaSooq ap qsaoS ufiui
jaacu ua .laara ua 'apjapjOA jajBq ap aqBtnjBBU pjajv
japjaddcp qt qsp *8ui3ipaouiuBB jaaAOoz fira U8ab§
'paap azfiM auaa qjnz do qi aip 'uaSuiqqapquo ap ug
•pjoB.iqdo apatu pooj qaq puojg uba poos qjoA\ ua 'sbaa
2Z
26
•zijn, nu zelfs zijn naam te hooren. Welk degelijk
meisje tocli zou zich niet schamen, als zij begreep, dat
iemand weten kon, hoe haar vader en hare tante zich
geleend hadden tot het lage komplot, haar te koppelen
aan een schepsel, dat verachtelijk genoeg was, om
de hem daarbij aangewezen onmannelijke rol te spelen 1
Thompson en de eerste stuurman stonden van tafel op
om naar het dek te gaan, en even daarna verscheen de
loods, in een ruigen pijjakker, die glom van vochtig
heid, en met een rooden neus, aan de punt waarvan een
droppel zeewater als een karbonkel schitterde. Kolonel
Jacksou begon dadelijk met hem over het weer te spreken.
De heeren Thompson Tucker en Joyce verdwenen
in hunne hutten, doch mevrouw O'Brien en mevrouw
Jackson bleven aan tafel, zoo als ook Florence deed,
die het zeer gezellig scheen te vinden, naast mij te
zitten, en niet den minsten haast toonde om eens te
gaan zien, of hare tante ook hulp noodig had. Ik
maakte haar een compliment over hare kloeke houding
op zee, die, zoowel bij haar als bij de dames, welke
zich aan tafel hadden durven wagen, te bewonderen
was, want de Stratlmore slingerde en stampte zoo
alleronaangenaamst, als een groot schip dit in het
Kanaal slechts doen kan. Hier toch waren de golven,
door het nauwe vaarwater, in hunne vrije beweging
belemmerd, en volgden daardoor elkander des te sneller
achterna. Hier woelden zij zeer kort en onrustig dooreen,
en veroorzaakten eene beweging, die even veel verschilt
van de geleidelijke, langzame opheffiing in de Oce
aanzeeën, als het rukken van een vlieger zonder staart
van het statige zweven eener luchtballon.
„Hoe zijt gij nu voornemens te doen met uw eigen
lijken naam?" vroeg Florence mij.
fira .iooa jBBp ;aq daip aoq 'uajiad aj suaa 'uaqquz
uajBj a} apjaijaS auljui uba paq !jaq ui poojpuBq uaa
suaqjqoBz uio piaquaoajaS ap uajBtniaain jjui apSaoz
-aq d.iaAuapuo pp ua 'ua^B.id aj arqaizaaz aqfqasaaJA
auljz ua ubui uap .lavo jbav jaaq Sou .ia |aiA njq;
(lqBB§SaAv
usp yfijq fiq jo 'Sijjiqos.iaAUO uatuoqjOA fiiu si ■jajf
•qarpaA nfiz qoo :jaop ooz ua 'rao lira uapnq SuiS
raBA\q pjooq ubb fiq ibq" -pn fjz dau (<'qfij.mn}B\i"
•qi iaz ,,'si SdM fiq ^Bp 'uaop ua}Bj pnz
Suiqqoppio ap 9Ajaz JBBq fiS ^Bp 'qooj dooq qj"
(((j uaSSaz joa\ ubajbbp siabuibq ojubj jbz jb^
j ufiz }Bp noz doogB ajqoBA\.i9Auo uaa iby\" apiaz
.fiz do.iBBA\ 'uaquapBU Sipu.ia jo-) ]ojs .ibbij jbS pg
„•pjooq uba spooj uap jatu Sijja^s ïbbS fijj -jnnp
uaSuBj uba joiu si SuiSjOAiaA aufiz qoog J ubbS a;
sia.1 do apam (jq paap ^b^ 'psq uooj apuaip.iaA ufiz
fiq ^Bp 'uaSSaz qt noz 'sbaa maq }ara Sipura ooz ;aiu
qaq sjb" aouarojg uaSa; qi iaz (it; joaa fi§ qpg"
•uadao.ipu ua uoSb.ia lajjajjB opuuBSuBBuaip nam op.iooq
ua 'uap.ioA\ aq uaiuouaSdo qaadsaS auaauiaSjB qaq ut
'sjaioBssad aSi.raAO ap .loop 'jbaoS qip uoSaq raijj
„•qaiqosui fiq uaAaj qaq
ua fiq qnp 'suaq aqoorS ra qeejsoq uap 'apam rapjaA
maq (iav uomajq -uauaip Sn.taq jbaa uap jbbu .iaqaz
jbz fijj -uauioq fiq qaotu jaa.v .ia qnp 'qaiu joojaS qi
ua 'qnq ap ui maq jbbu Sou qi qaaq 'jajBq J90A uaAg
vuiaqidBq 'maq qam qljjaSoui Sunajq ooz si qajj"
<(ji aquiooajoj\[ jaaq uap uba
uaSuipfiq aqsqBB] ap ufiz aojj" aoq jajBq ap uba puia
ajapuB qaq ubb jaqqop uap 'uaSiqsaAaq aq uajuooAv
aufiui rao 'daii ua 'qBjds piaqjBBAv ap qi qap 'JBBq
apjaqazjaA 'pjaqsinjaS pcq qajdsaS suo jbbu aip 'uos
ZZ
19
uur), wat ik gissen kon, door met het oog een vlokje
van het voorbijdrijvend boegschuim naar achteren te
volgen. Die vaart beviel mij nog al, en, zoolang de
wind ons toeliet, met ons kluifhout in de richting van
den Atlantischen Oceaan te wijzen mocht het, wat
mij betrof, een hal ven storm waaien. Toen ik mij dus
van de gelegenheid op de hoogte had gesteld, ging ik
weêr omlaag, en een paar minuten later klonk het
tweede gelui voor de tafel, waarop de kajuitspassagiers,
die niet zeeziek waren, uit hunne hutten te voor
schijn kwamen en hunne plaatsen innamen. Onder hen
bevond zich Florence, en zij was alleen. Ik liep de
tafel rond naar haar toe; wel deed zij, alsof zij mij
niet zag naderen, doch dat wist ik wel beter. En hare
glanzende, mooie oogen verrieden toch, dat zij aan
mij dacht; wat kon anders die kwalijk verborgen
glimlach te beduiden gehad hebben
f!|Gij zult u nog wel herinneren, dat ik de tafel in
de kerk beschreef als van dezen vorm y, waarvan de
kruk boven dwarsscheeps liep. Nu, in het midden
van dit gedeelte was de plaats van den kapitein, en
vandaar had hij het overzicht van de langscheepsche
tafel. Aan weerskanten van hem waren nog twee zit
plaatsen. Toen mij bleek, dat hij wachtte tot de pas
sagiers hunne plaatsen zouden ingenomen hebben, trad
ik op Florence toe, en vroeg haar, waar zij gewoon was
te zitten.
„Hier zoo," antwoordde Daniel voor haar, terwijl
hij mij een oogje gaf„Miss ITawke is naast mij
geplaatst, en hare tante aan mijn rechterhand. Ik ben
er voor, om de dames te scheiden. Neem u dien hoek
maar, hm Edgboro, zoo is het immers zei
hij, wijzende naar de plaats aan Florence's linkerhand
