•uaiaaq aj Stiiaj qap 5aq ibbu imp 'uodoiq
-aS ufiz aj jooq uftra ui ioaoij 5aiu ibbui uapaajqiaA
^aq bu 'pnq uba 5fids ua^ooiS ia qi jBp 'uaSajiaA ooz
guijauiaqdo azap 5am uatn a^qBBin lajqoa fij\r -uadjaAV
aj pjooq 5aq .igbu uaqsz aqfijaSiap jo uaiaia 95501
-j9a qosuaraapara ufiz usp '5jaopaq siapuB sjai suaa
|8M 3T5BA0 auaa 5am uani sjb 'uauiaou noz aj5BAO anaa
iajads|aauoo5 uaa jbm 5smf sbav 5ajj -uatuoq noz 5inaq
ap ubb suaa fiq qoo 505 'ajjqoBM ua apjodduj naaq
uajapuB ap tno uBtu jBBq jfiAuaj 'usq uaop piaquaSaj
-aS n(ooz fiq 5Bp af5A\noiA pAvnoijaSSuof SijaoAaS uaa
uaa]|b sjBooz a5qius aip 'iami5ioj\[ aqupuuijBj^ MnojAatn
'apAinpuBB subiubq 85UB5 uaSaj iaqonj, uosdmoqj,
aip 'uosqoBf jauojoq 'Suo.ip.iaA 5UBig AvnoJAatu aip
'uosqasf AvnoiAara 'uaqqnjp uauioq 35 punq ao fira rao
apuBBq SaM uaa joop uaSuaAO ap uaqossn5 'uaSoqajja
ajBq 5aui '5jup aqosiaj joa qoiz aip 'uaug.o MnojAam
uaSuupdo sjai°BssBd a.iapuB ap uatUBMq JBBp jo 'pSaz
-aS51 p fiq psq sqfijaAvnBU ug 1(-uaquiz 5aq ubb toora
jb 5aq sbav '5iuBBMqfiq ia fiS uao5 jubav 'jooq 'uajtip
uaSotu laSuBj qijquaSoo uaaS psq jajj ■pSipjnqosjSA
U8A3] ufiz n ubb si puiq 53jj j piaAapS safjau ina^
qaq jBp" 'fiq dau ,,'qoBj' '002" 005 fira do piUB(j
500qas 'uiBAiq ufiqosiooA 95 snau ultra Bipoog 'uaAoq
jbbu 'do dBJ5a[uBduiBq ap 'qjaq ap loop 'uaqqaq 35
uoqojsaSdo ibbSis uaa bu 'a5dB5s ua poaiaS uaizararao
uaa ui apauiJBBp sbav 'uaiaajq uba apjassiAuaA qj
•pBq 5q08iq[OA
Suippai ap qi uao5 'uaqfijq paap qfippmp ubaiebp
ua sbav uapuoAvaSdo Sia siai°BssBd aiapuB ua -sqap
-uaqossn5 ap uba sjSiusui 350018 ap 5Bp 'uaptuaajAaq
58TU fira 5aq uoq UBp 'ubbSbS uojbav uaiauuuBi ua
uaAvnaaiqos 5aq ubb uaAsnoiA ua uauuBiu uao5 ua 'sbav
est
124
vaartuigje naderen, en, in minder dan geen tijd, werden
nu het kleine meisje en ik opgepikt en naar boord
terruggeroeid. Het kind werd aan twintig paar daartoe
uitgestoken armen overgereikt, terwijl ik, druipnat,
meer op een waterrat dan een mensch gelijkende, in
de groote rust klom en langs dien weg binnen boord
kroop. Van den grooten mast af tot de kerk toe, was
het ééne menschenmassa, en aangezien zich daarbij
een groot aantal moeders bevond, was er heel veel
kans, dat er nog eenige drukte zou zijn over de dood
eenvoudige en gemakkelijk volbrachte daad, waarom
ik mij maar zoo gauw mogelijk een weg door het
gedrang baande, om naar mijne hut te komen. Doch
hoeveel haast ik ook maakte om weg te komen, hoorde
ik allerlei uitroepen, als: „Mooi gedaan, mijnheer!"
„Eene moeder zegent u, jonge man!" ,,U is nog eens
iemand van het ware soort, mijnheer!" enz. waarop
ik niets anders kon zeggen dan: „O, het is immers
niets. Het is voor een onzer maar een kopje onder."
En toch, hoe weinig beduidend ook, was dit voorval
juist iets, om eene heele sensatie te makenhet een
tonige van het alledaagsche zeeleven althans was er
voor een oogenblik door gebroken. Niets brengt aan
boord van een schip grooter ontsteltenis teweeg dan
het in zee vallen van een mensch, en de paniek zal,
uit den aard der zaak, vooral onder de vrouwelijke
passagiers, veel grooter zijn indien zoo iets een kind
overkomt, dan wanneer een volwassene daarvan het
slachtoffer is.
Wanneer ik dit in verband bracht, met de electri-
sche uitwerking van den schellen noodkreet, die on
middellijk op het ongeluk volgde, in aanmerking nam,
hoe iedereen daarop naar de verschansing gevlogen
loop n fiz 5Bp 'opp.w uaSioz qi 5Bp 'sfud do 99z SuiSip
-ooujin aqfippuauA oaui p5s qi 'aqAVBjq ssira 'j;a\"
jqoBiqaS 5jaaq qaaijs uba jb ua paqaS
fira jBp '[ga.100A uaa bu 'uajjBAiaq 35 qaidsaS 5aq pianp
-aq ooz ua uaraoq 35 Smaj iaiq 'qfjjaSom 5aq si sojj
•qjjjiapuoAv SsipaS A\n pup y/ uaaqufim 'do 5qoij
jaaq jaM uaAaj uaa uba uappau 5aq 5raaau jq" 'sbav
piaojgaS 530A aijp sua5suim paq ufim spuis qi josjb
'apuaqfiquBB fim 'aiusp apno ap nu quids <('uo5ia§g^
aaaqufiui 'qosuacu qfijadfiiSaquo jaaz uaa 5fiz fig"
1/ubb5siooa
ua5Bj 05 5BAI sqfjjaqqBcnaS ooz sjai do fiiu 'ufiz
ua5aoui 513dm 05s a5qoa uaa p.w noz ua uaSSij fim fiq
poqsSuippai ap puq qj '51BBA auaaS 5SBBq diqos 5aq
ui 'mjBq poop si aaz aQ 'fiq ibbasS a5suim 5aq 5aiu
sbav jq" -qi jaz u'pp9 5aiu pnup aip qoo5 maosj"
•mBUjB S5UIU aufim qt'ijoS
85 qi jfiAMa5 'assq 85qnip 'ubb aip mBU qi '805 pusq
aiBq ftra fiz qB5s jsiaa uao5 ug (/pBBp ajapa uaa sb.w
53pi i 5qaq paiaS uaAaj 5aq puiq uaa ubb fiS 5Bp 'laara
suaa 58iu usp fiS 5aaq^" qm suaa do aauaiojg nu
daii <<(j ua5Bid 35 mjBq ooz 'qfijaSora 5aq si aoq 'q"
uaqaoz
-aq 85 ^aupA'g ui n uaAaS 85 jojiaA 'piaAV pi005sa§
qaidsaS suo 199A 'fjm 'aqMBpj ssim 'qfijapuaiiA ooz unp
51BBM rj" apuapuaAV araBp apno ap 505 fjm 'apiaz ua
'juSaq piooqioAO fira qi 199A puq ua5azaS qi ibbav 5Sinf
'qaoqqaoq uap uba puBi uap do fira a55az '005 iBBq
ibbu qt pBi5 'ajqiauido 5jp qi uaoj ua 'piaoqaSSniaj
S5BBjd apno ainq ibeu jaaav sbav sijbuibq 85ubj[
gsaaavas sbav
Snijja5s8uBjaq ap uba 5undjappira 5aq qi Subjooz '5saaAV
-aS uaiBM jb fira uba 5aiu ua°oo aisq JBp 'pBq uaiz
881
129
die kleine verstoring vooral niet door het hoofd zou
gaan, wat best zou hebben kunnen gebeuren, indien ik
er u niet aan herinnerd had."
„Die kleine verstoringHoe kunt gij aan het bijna
verdrinken van een kind zulk een naam geven riep
zij uit. „Maar misschien is het u niets vreemd, in
gevaar te zijn, mijnheer," zeide zij, mij opmerkzaam
aanziende, maar daarop weêr in twijfel geraakt; „en
toch zijt gij nog veel te jong, om zooveel ervaring
te hebben, dat uwe zenuwen daarvan verhard zouden
zijn. Ik behoef wel niet te vragen of u soms in het
leger dient?"
„Neen," zei ik, weêr minder op mijn gemak, „dat
behoeft u niet te vragen, miss Hawke."
„Zoo," ging zij, mij steeds opnemende, voort, „gij
hebt ook eigenlijk veel meer van een zeeman dan van
iets anders. De manier, waarop gij van die plaats daar
zijt opgesprongen, alsof gij dadelijk wist dat en waar
er een kind overboord viel, was bepaald zeemansach-
tig." En hiermede vestigde zij zulk een scherp uit-
vorschenden blik op mij, dat ik vermeende, dat het
slechts aan de waardeering van mijn gedrag te danken
was, dat daaraan ditmaal de gewone grimmigheid
ontbrak.
„Maar gij zijt immers geen zeevarende, wèl?" zeide
Florence, mij met een glimlach te hulp komende, toen
zij aan het bloed, dat mij naar de wangen steeg en
aan mijne verlegenheid bemerkte, dat ik steun noo-
dig had.
„Neen, ik vaar niet," antwoordde ik nu; en dat
was de waarheid, want iemand is alleen dan zeevarende,
wanneer dit zijn beroep is.
„Als gij zeeman waart, zoudt gij dit toch niet ont-
