uU9A9q 9} llflZ JOOA 1J90q TpSU9UI U990
j^qoiz sno 9pfi{qj9A dooq 9Aiii9in U9g;
*;qoi{ japinp ui b^bi^s jpgoin dgqog'*
UBT3 SJ9A !}9l{
uauop apsSooq op ui jaiq uo 'qopsiaaSiiip ufiz lapsaam
-jadeq uoo SjB 'sbjS oSipoj paq 'apuBBps jajBp op fiq
Soa 'qi opiBBMz tuo.iBBp ao 'uopuiM ap do uoiopaotnoS
op 'Sipoou sba\ paq qoo(j -pBq uauaqoapaq op qoinloS
pip IBM 'uaiz op mo 'aoSaoipaoA uouibj op fiq qoiz uo
aodoq dooq op qjaq op uba SasSui nop jooa sjai§BSSBd
-sqapuaqossnp auuB op ooq 'Sbz uaj\[ j ao.iaopj" dou
•auuoq joufiz m.iB uop do 'jfcamoj, ouiojq uo ao.fop
Mjq; doij ((j bjoojj"' fsqpqjijr) uj\[ dou „i'B.iaojj"
;(j uopc[ qaops aop ui para suo
paq |bz ipoj. 'uauuouBq ouooS dtqos paq piaoA jb uo
'uosqoBf jauo[oq 'uapjOM acq pAUioqoS dojBBM 'uap
-JBq p.iooq ubb joiq ufiz jo uo SaiuuBuiaq o.ioq
-qBM uoo uo opooq spoQ jopuo si uo 'Soav uop puaq
paq 'psnq aqosijBjpsny op paq pqmi suBqp ^qoBiqoS
-uooq ubbooq uoAjsq uoo uo aaMp .loop spoo.i uopnoqoq
suo ijooq pojj a.coiat/?v.ifö< op dtqos opooS suo do
'uojooq uo somup fioipj" :epuoSSoz 'ppiq Sooqrao .to;
-qoo psjaa qi pep 'So.iS sbjS uoo qoo qi quo.tp jjog
moao uapoouaSpqoa oauq
ubb somBp oSijoao op paq qoop 'uomou uoop ap Suiq
-.iapsjaAp.ieq oSiuoo ptiBjQ ssim uo a\uojaoiu mo 'psaq
uftm Sou qi poop uo 'uoSjozoq ap jsm uoi.igo amioja
-am uo uauuBmioA ap suoa qoiz 'aop iaqonj[ uosdraoqj, qi
dou doiBBQ maquiip ap do uouibs pip 'ubb aouajojg
no suBmBQ apuBp fiq Suo.ip uo So.iS uaddujs sb|S uoo
UBAJBBp qi opqcem 'Sbz pjBp op do obuSoo qt aoj,
'uojbav psojaSdo iapBM uoSuo.tpoS
uauuiqjBBp poq ui no pSaoAoSSoAi diqos.iooA paq ibbu
'puaidaSui osuoqd[y .toop jocq 'inouHag qoBg 'UBraaaz
2-38
„Zijt gij het, Jack?" vroeg Daniel.
„Ja-"
„Waart gij het niet, die ze daar omlaag aan het
zingen hebt gezet? Toen ik dat opstootje hoorde, keek
ik eens door den koekkoek naar binnen en meende
u, met een glas in uw hand, de maat te zien aangeven.
Dat is juist de hulp, die ik zoo goed gebruiken kan.
Ge zijt nog dezelfde van vroeger."
„Hoe staat het er mede, Daniel, als ik vragen mag
Hebt ge kans gezien, het gat in de oude schuit wat
te lappen?"
„Ik heb gedaan wat ik kon," antwoordde hij. „Wij
hebben een zeil voor om gekregenhet zal nu met
de vaart, die wij loopen, wel de opening bedekken
en daardoor het beschot meteen wat verlichten. ,Eene
opening,' zei ik? ,Nu, de timmerman rapporteert, dat
stuurboords voorboeg half vernield is, kraanbalk en
fokkerust weg, voorsteng bij het ezelshoofd af, kluif-
en jaaghout naar de weerlt, en dat is pas om
te beginnen. De stoomboot heeft met zijn boeg bij
ons een deel van den bak ook medegenomen. Als ooit
het daglicht ons nog mocht beschijnen, zult ge eens
een wrak zien, daar vooruit!"
„Het vóórschot is nu onze boeg geworden; wij drij
ven eigenlijk op niets anders," zei Daniel's metgezel,
die stuurman Thornton bleek te zijn.
„Is het wel goed, nog vaart te loopen?" vroeg ik-
„Wat maakt het uit of wij nog steeds wat vaart
loopen, dan wel bijdraaien, man Het water komt er
toch in. En de vaart helpt, door drukking, althans
het zeil nog op zijne plaats houden."
„En als het schot zich begeeft," zeide ik, „dan zijn
wij er bij-haast zonder tijd meer om een gebedje te doen
doo.iq diqos pq qoop 'appoq apuBBpsioop uaa toom
ig 'minqos pq uba uauftMpiaA ua uamoqdo SpqoB
-pspBBi smos pq joop uo 'uoquojqqn uiiBBp aip 'ps
-ufiqosjqoq SpqoBuaoiS uaa uba uaquoA joop uoqo.iqa§
Siuiom uaa smos p.iOA\ aaz op uba .ma|q opiBMZ oq
■uoaoS pop rnaqiooA op uaquiipaoA ubb
'uapnoquBB Subj fiq 'np pp 'uapfq qfipuiBqaq paAOoz
:qnajqdiqos uaa uba ppqSipuBpmo ajspjBq ap qoiz
5UUOA 'si uaipuaAoq ann§ Sou uup puiM ap jaauuBM
ua 'SuaAinq uaqosuara ap ;qBBin pSiiB ap spaai }U8.«
'uaqqaq apnoq ap uba pe| p Sou 'uaiBM fiq .ia aip
'ua.iapuiq ap ua u9A\no.iA ap uapaom .toqs^ -ubbS ai
Sbbjuio .ibbu 'uapSiïBAA pin Sou mo.iBBp pq fiz uooqosjo
'uoAMioqosoq o; uauuoSaq uaqaAvaS sp spaaj abbaoS
pq suuqi spsdaqos apuapMUO 'am.iB ap josp sbm pq
ua 'uamoqaS ua.iBpaq p; uajiapaomaS ap uoibaa uaq
fiq qoQ uoop ta.iqosaS.iapuiq pq uaqossnj quojq uam
-map jauunq moiqoS pjj -uapiz uaqopaSuaaui qraq
ap uba pojj pq ua SuisuBqosiaA ap uba Suiqqapaq
ap japuo 'jo 'uadoo] .TapaM ua uaaq sooppnj uajap
-UB ua sjazmq.iaApuB[ ap uba safdaor? 'apuaqfiq uap
-auaq .ibbu Suqaaj ap jaAo 'qi Sbz ubajbbp psuftqos pq
fiq ua 'sua.iBjuBj uappuBiq qapjpq pq do ua qnq ap up
•uajBM uapiaqosiapuo ap paiu
fiz uooqosjo 'uammaps auunq ap.iooq uam fq.iaAi paq
ubb uazojpm ap ua.iBM 'siu.iapinp ap ui 'pm.iooy
•uaiups uapuoq qfipooqaq fiq pazpooiS
pq para nu fiAi pup 'sjpz firn paq apjapuoMiaA ua
'uaSioqaS pBq jiazsmjq paq qoo pnuapqoB 'pqoiMuaAa
paq .iooa 'uam pup 'uajiB{q.iaA ap paq sbm 'uapuops
-aq .iaam uapazjooA anapue auaaS ja jbbq; *qB.iM uaa
uba ratqos ap spqoajs suaSuaAO qoop 'qoj ap ua psura
-aqqoj uap qoo qi appiaqosjapuo 'uaqftq ap uaaq jiaz
ZfZ
239
„O, het schot kan alleen naar achter wijken, als
het zich begeeft," antwoordde de eerste stuurman „en
dat is alweer in zekeren zin onmogelijk, want onze
lading is er bot tegenop gestuwd. De plank zou on
der den druk van het water bezwijken, of de naden
zouden zoo lekken kunnen, dat er meer doorheen
stroomt dan wij met de pompen kunnen bijhouden
en beproeven wij van achteren bij het lek te komen,
door de lading daar op te breken, dan brengen wij
het heele beschot in gevaar. Doch nooit zal het water
met zoo'n vaart naar achter kunnen loopen, dat wij
niet nog een beetje tijd zouden over hebben. Althans,
dat hoop ik."
Als iemand zoo hoopt, dat iets zeer treurigs niet
gebeuren zal, boezemt dit nog slechts weinig gerust
heid in.
„Mag ik eens een woordje zeggen, Thompson?"
voegde ik hem toe. Wij verwijderden ons een weinig
van den stuurman. „Daniël," zei ik, „ik geloof niet,
dat wij op dat schot vertrouwen kunnen."
„Neen," antwoordde hij, „vertrouwen kunnen wij
het niet, doch hoe langer het houdt des te beter. Als
het tot het aanbreken van den dag zooveel dienst maar
doet, dat wij niet behoeven te pompen, ben ik al
tevreden."
„Daniël, ik heb als oud vriend en scheepskameraad
nog een verzoek aan u: mochten wij soms tot de
booten onze toevlucht moeten nemen, vergun mij dan,
mijn meisje en hare tante bij me te houden."
„Zonder bezwaar," antwoordde hij. „Ik zal een van
de booten wel onder uw bevel stellen. Gij zult gauw
genoeg bemerken als het daartoe komt. Ik moet met
Thornton het eventueel verlaten van het schip nog
