,/Sn.i nap jaijqoB :jsuaip ua.ref agiuaa :)jbba azap ui
qaq qi ua jnomXag ^aaq qi 'jbbai si ^ajj 'uajeqiaA
snaa jaA\ siuapaiqosag aufiui n jbz 'si Qui uba puauA
pno uaa aip 'uia^iduq ap 'uo^u.ioqj, jj,\t 'qoo" uao}
apiaz ua uagutAipaq poog :)aiu uaqoB{ uftm uoq qp
lt •uo.iaaq
-j8a flAV JBBAag uba ^loos q[3A\ ui ua ubbjs uaqez
ap aoq 'saioaid ;ooa\ ua uaiBAag laSao.ia yaaq ftq
tinouHag si iubbu a.ibm ufiz uoiiagjg; ^aiu ^aaq Qjj
•uapioA\ piajag uiti} uap mo ;aiu" 'apuajaopaq Qui
%iooa fiz SutS l('jaaqufitu azap uBq ]BAaS qja uj"
■pioom^ub aggnjA ufiz sbav <(':)aiu }qoj")S[OA 'q"
„•uag.iaqiaA a; piaqiBBAv ap
suo ';aop a'jiaotu uaag Q3 pp" 'ao; uiaq sii8CUB(j a;uB;
apSaoA ,/qoo; dooq qj" "pjaiq fiiu do Soo pq rapuozfiq
UBtninnp ap [fiAMa; 'Stuo; qusq ap .ibbu apiaaq qj
■uaqp.iaq
a; uaiz apjiAV sujubj qg qoo susqj [aiuBfj pp 'uap
ufiz o.iapua auaag uoq UBAjaiq guqaopaq bq
•ufiz pjaopgdo puuv
uap Qq djaqas pj sup uapaoui ua jooa poQ-pni^
-poQ suBq; ua°B{ Qai tgaouag qi pi.w 'paq uaizag
ssduioq pq do uaAa qi uaojj 'uaBp uaaS a| do ua
uaqatu a} soj subtubq a pip uba iu.ib uap uba Qui jag
guipiajuBB fun pp 'do spi qi a^qjacu 'appBAvp uaaqjBBp
pBjag ufiz uba qqq ufiiu uao; ua 'jb suduioq pp
uba laA piu UBtuiiiup ap sbav 'uap.id aj puop suo pin
ooz fiq ifiAiiajj -uaiaajojpoo a\ jaguag.iao.i uap 'pn
gBBpuo uba 'sba\ qfijagocu tuaq jooa spaap pq joopjBBAi
'uaguaqagdo scdmoq uaa qpqqap uaa ubb sbav 'pjaj
ubb aapjaoAgBzag uap uba sptqdpz ap uaAoq pmp
((-uapnoq a; goojp apuaopjOA
'uaqiajaq Aaupdg Qav p; 'apaapag suo 'ufiz pap in paq
153
ubb jaap p.iajv pfq jaqfipg a} uodoo] noz jaa0j00a
suo pp pp 'apnnuulo diqosraoop pq UBA Vl°!
apooj pq uba guqiad ap pn uBiujnnp opaaAv; ap
jaap 'ppogag „do" jaoj pq qfipp^P PJ3AV 3X0111
-7/?Djfg ap do "uaguoads ufiqosiooA at siuiappp ap
tin qfipg at na^qoq apip ufiz josp qoo taq SBM U9°J
jbbui 'sbav suo fiq qajA fiq j99a 'uaizag t8!u PJ9M
jaruoop aQ -uaqfiqpn aaAvt uapuots qn.iooA itq0BAV 9P
puq UBiujnnp apaaAVt aQ "sbav p.maqog qnpguo taq
aoq 'Qui Qq apptJaA doaaup ua do uatqoq anunq
tam 'uazap sp UBaaoo uaa ui 'uaiBA uadaqospaz paAaoq
jBBjq j uaqap guigipjnqosaq uba puts ui gaaig Qui Qq
noz ta^Y g taqt!« uatqaq ap.inajqog ap J3AO qoiz Qq aoq
'pjooqag af qajj g ta°P Sbbja upoz Qui af pp 'tdmajqag
-ubb jaioigoaaz uaqaizpomaq uaip Joop siuos af uag"
qaiuBfj appjooitttuB ,/uaizaSau paog ufiz az uaajq"
•qi gaoJA Ii(:uaqajqtuo ubb staiu
pz ia jBBjqpaz paqag jaqaz ufiz uatooq ap ug"
•UBB UBUI
-jnnts atsiaa ap appA „'ping tqoM °®P uaP ^9tn snCl"
„•qqquagoo tip do uatsa^\ uat g JaaAaguo"
'snpag "ts a§ pqos 30H"
^•uaddoq paAuaAa
pui 'pjooqjnnts ubb aip uBcujaiuuiit ap ua uauunnts
apjap ap ua 'uatpAaq uapoiu uapiz gipap paqaS pq
ui aip 'uadao[s spjooqqaq uagQjq uauunnts apaaAvt
ap ua atsjaa a(j 'ua]joos ui sjaigassBd gituiAvpna-naa
ua nazojtain jQa pni p°q atoojg ap jjaz uiaau qj"
„•apaiu uapaJAat Jaaz A3 naq qi"
„•puaqatstm tfiaz ua ginpaBA paog uaa si PH 'UB>f
uagjaq Qz tBA\ saioaad i uagau tqBBlu 'saraap
aaAVt ap 'uozojptu jQa ua uBcuspoq uap ag tqaq UBP
iqaig ap joao jaAaq pq Q§ qSfi.iq 'spB|d atsjaa ap
853
254
de jonge echtelieden Marmaduke Mortimer hadden
elkaar met de armen omstrengeld, de bonne van de
Joyce's snurkte overluiddoch schoon ook bij de
overigen de oogen toevielen, zag men den een na den
ander vreesachtig opspringen, soms een benauwden
zucht slaken en met een slaperig gezicht een poos naar
het geklik-klak van de pompen luisteren. Eens, nadat
ik eenige woorden met tante Damaris had gewisseld,
die ik altijd zooveel mogelijk moed insprak, keek ik
naar Florence en zag, dat zij met haar hoofd tegen
mijne borst ingesluimerd was. Zij had haren hoed
afgezet, en hare lokken schitterden in het licht, alsof
er eene handvol stofgoud overheen was gestrooid, ter
wijl er een liefelijke geur uit opsteeg. Zeker had zij
er nooit lieftalliger uitgeziendonker lagen de wim
pers van hare gesloten oogen over hare lichtblozende
wangenhaar mondje was een weinig openzacht
ging haar boezem op en neder, terwijl hare handen
als sneeuwvlokken in haar schoot lagen. Toen ik haar
aankeek, dacht ik dadelijk aan Clifton, aan onze
eerste kennismaking, het plotseling ontstaan mijner
genegenheid, haar prachtige woning en de trouw, die
ze mij betoond had. Denk eens aan, hoe ik haar nu
vasthield, over haar waakte, terwijl de pompen op het
dek een soort van lijkzang deden hooren, de stortre
gen op de koekkoeken kletterde en elke nieuwe over-
slingering van het schip trager en ziekelijker ging dan
de vorige! Toen ik mijn hoofd omwendde, zag ik hoe
tante Damaris, voorover gebogen, hare oogen op mijn
lieveling gevestigd hield.
„Slaapt ze, mijnheer Seymour?"
„Ja, st.! laat haar slapen."
„O, dat zou iets voor haren vader zijn, als hij
255
weten kon, wat er met ons gebeurt!" riep zij kla
gende uit.
»Hij is er anders gemakkelijk genoeg toe overge
gaan, haar weg te zenden," fluisterde ik. „Hij had
toch zelf genoeg gereisd, om de gevaren van de zee
te kennen. Zoo heel vreemd zou het hem toch niet
toeschijnen, dat zij in gevaar verkeert, want daaraan
staat iedereen bloot, die de zee oversteektmaar wat
zou hij wel zeggen, als hij eens wist wiens arm haar
ondersteunde, als hij eens wist op wiens borst zij
rustte?"
„Hij kende u nietzeker heeft de een of ander hem
tegen u vooringenomen," zeide zij.
„Doch nu heb ik toch iemand, die wel een goed
woord voor mij doen zal, wanneer dit te pas mocht
komen," zei ik op vleienden toon; ,,u ziet, dat ze
mij liefheeft kijk eens naar haar!" ging ik voort,
mij een weinig achterover buigende, om haar het
slapende meisje te toonen, „thans zoudt u ons toch
wel niet meer willen scheiden, miss Hawke?"
„O, mijnheer Seymour, is het nu een tijd, om daar
aan te denken? Maar zeker zou ik u niet willen
scheiden; ik mocht u, vóór ik wist wie gij waart,
reeds zoo gaarne; maar waarom hebt gij niet eerlijk
met me omgegaan? Hoe lang hebt gij me wel mis
leid, en beiden zijt gij daarin schuldig; doch thans
zou ik u niet willen scheiden nu is het daarvoor
te laat. Moge God ons het leven sparenriep zij nu
op eens uit.
Verder werd er niet gesproken. De tijd ging voort,
doch ik had niet kunnen zeggen, hoe laat het wel
zijn zou, want er werden geene glazen geslagen, en,
uit vrees Florence wakker te maken, durfde ik mijn
