0) pTU] U0po.l 'piAJOAO GzflM ozop do flUI 0Z U0O} 'qi
00q 'apuacnau Suiq.iatnuee ui 'qaoQ "uoppaSdo Sb[
pBBp aqfippSjaAUo azap joao Suidsuaq 0000 qfijuaSia
uijBBp ppmo 'uaoSaj a; oBp uap ubb SuuapuoMjaA
jaaAooz 'paaMaS sbm fiui uba qoo} pq paajM aoq
'[BBUiSiuarn qi aqoBp japrj "uapjaaq aufiiu ap ui nap
-UBq aiBq jfiMja} 'ua^inaq mo a}qaa[qjaA jo apsoo[q
ua 'uaSSaz aj s.iapBU spin Sou SidoopiooA }UBq uajBq
uba apjjnp 'uaSjoA SunaqMnnu pspS ufitu do Suiq
-qnjppn uba SuuapaBjaA aqp fiz jaajq uaqossniuj
•jaajq soopqBjds Suejpfi}
uaa qi pp 'apiapaauuaAo SiuBpooz fiui 'ufiz uapjdsag
-}jooa uoq spptj 0Mnoi} 5m sjqoap Suippusq ajaq pp
'ajqoBpaS ap ua 'pspS .iBBq uba uaiz pq p} 'ubb iBBq
qaaq ua uapueq oppq aiBq ajpA 'soj SnimiBino aisq
;rn fitu qi a^qBBUi 'ppqqfipqiaM ap ubb appjfiM} Sou
qi jfiMia} ua 'appz qt pm apuapM poouiaMneuiaj,
,.cinaa
-uoSaq aS qfiz pM '^jpN i uatnauiapuo uaAinp a}
fiui uio spi ooz uaapB fiS fig j uaqBtu a} soopp
-bi atu uio SaouaS si pq 'ibbj\[ <j uBBpioop uauunq
siai aSiiB[ pooz fiS }pz aoq ua 'uaAjjqqjm baa uapora
ibbT ]aaq uag (jjaipfsiaiu 'jqoB.iqaS ao} n piaquaSau
-a$ 3A\n yaaq ibb^ (jpSazoS UBAiBBp spin fitu uio
-ibbm ug jaqaoqg ua UBAiaiq uosuqop jaaq ap pa^v''
qiti qi dai.i (<i raooip uaa pq si jsooq i apftl9"
(/uaqqaq a} u fiq atu *}fiz apfqq aS pp
'Saz ua 'Sui[aAai[ 'qooj ara snq 'qji^ 'o 'IPAV Üra
do sooq piu saa^ 'uamoq a; loop piu fira jooa sbm
ibbCSubj paq uag j ufiz a; uapiaqosaS n uba Sue[ ooz
tno UBBjspn put pq uoq qi" 'az ajqius j HTA\ *0"
qin uauB.ij ui ajpisq ua s[Bq ufitu uio uauiiB ajBq
Saojs 'aoj fitu .ibbu uaaq pp} ap puoi uiBA\q fig
IS
50
ons terugnog liet hij zich voor ons uit jagener
bestond dus eenige kans, dat we met goed zicht Voor
land zouden rondkomen, al wachtte daar voorbij de
nevel ons toch nog in.
Mijn nachtkijker bevond zich in de hut, en meenende,
dat hij wel eens spoedig te pas zou kunnen komen,
ging ik omlaag om hem te halen. Terwijl ik nu niet
anders dacht, dan dat wel alle kajuitbewoners aan dek
zouden zijn, liep ik zoo, de kerk door, naar de hof
meestershut, een klein hok, dwars van de trap, die uit
de kerk naar de kampanje liep, om mij daar tevens
een glas sherry en water in te schenken. De hofmees
ter was afwezig; ik hielp dus mijzelven en toen ik,
na gedronken te hebben, mij omkeerde om weg te
gaan, ging de deur van de juist daartegenover zijnde
hut open, en zag ik Helena Williams voor me staan.
Wat was verklaarbaarder dan dat ik eigen oogen
niet vertrouwde Als in een zoutpilaar veranderd bleef
ik haar aanstaren; mijn hart hield op te kloppen;
ik werd doodsbleek, was als door den donder getrof.
fen en hield me vast aan de naastbijzijnde tafel, want
van ontsteltenis gevoelde ik, dat alles om mij heen
draaide; mijn hoofd was klam, en zooals ik zeg, het
was mij onmogelijk te gelooven, dat ik goed gezien
had. Zoo pas nog waren mijne gedachten bij haar ge
weest en had ons afscheid, eene week geleden, mij
voor den geest gestaanen daar was zij in eigen per
soon, zij, die ik rustig en wel in Burmarsh waande,
en van wie ik dienzelfden morgen pas een vandaar
verzonden, eigenhandig schrijven had ontvangen.
,,Mijn God, Nelly! bracht ik eindelijk uit: ,,Zijt gij
dat? Hoe komt gij hier? Groote hemel, wat beduidt
dat?"
•ufiqosiooA a}
qfippsp az uiBMq 'apuaiooq map aufij\[ -sbm JBBp aiM
SaojA fiz dojBBA\ 'map ap do fiq a}qi} qj 'ppui
spaa.i puoAB ap josjb 'laquop ooz Sbbjuio sba\ ^ajy
•ufiz
uapnoz fi.iA ^aiu joopiBBp fiA\ ua 'sbm qoo sraos ja
jaisaauijoq ap jo uaiz a; tuo 'jnqapauiBS ap ui qqq
uaa 'uBBSljqjooA ^aq ui 'djaiA\ ua 'ui qjaq ap a^dnis
'uaqqez iaaA\ atu qi ^aij raoiBBp ua 'uaaapfiMjaA }saq
firn qi uoq 'uapioM noz uaAa§a§ ja ^Bp 'jaAaq a^sjaa
^aq jbbu apja^sinj paoS jbbui qi s}ij\[ 'a^qBBUi afjBBjd
uaa UBUunn^s ua^sjaa uap ?atu qocjg jaaq ap jfiMJa}
'jaau ua do afuBdmnq ap a^ooua^jqoa suaip ua pjBBf
-UBdg uap jaiu a^dB^s uiapdBq ap ïuaop ai fiui jooa
sjam qoo1} qap ubb ptA jg uap.id a; jbm JBBq jam
uio ubb8 a!j Sbbjiuo jbbu qqquaSoo uaa jooa 'uoSbm
uaAjnp noz Sou pq qi jo 'puoj pq ui suaa qaaq qj
•uaqBjds aqaoqg ua uosuqop jaaq uap jbao
'jaiAU ap do puoAB uappnj uap aM uao; 'uaSoo ajnq
ui uauB.i'i ap ua 'qajpaA ufira jbao piaqSqaoAaSuo
ajBqufiqas a.iBq ibjooa 'uauioqaSjooA sbm joptnp ooz
JBBq ui ao} nu p} ara jbm 'apjappqdo sapB afstam
ufira uba ufiz p.iooq ubb pq }Bp 'uajBjqjaA a} qt uaip
uaapB uapnoq Sizaq piu jazaj uap qi Sbiu uaSuiquap
-J3AO aufim }aj\[ -uiBuaq a^paajqsdaaqos auaa unp jap
-J3A }qoiz aj[B aip 'jsiui uap ui quo[q jbbjs pfqodaS
sjb ua apiaojA pjooq suo sSubj safjqoBZ pp 'apjBBp
japM pq do 'jdaipjaA ua^qospaS ui 'apuapnoq uaop
-jBd uaa ubb puBq auaa jam firn 'qt jbba\ 'jbao afucd
-mnq ap uba apfizspiooqjnnp jbbu nu ajdBjs qj
(<-ubbS uaAfqq joop uibbzSub[ jbbui
om Sutqooz 'si JBBAaS uaaS ja ua 'pz uoqqa.tjdo pM
}sicu ap }Bp '}qoBMjaA Ijq pp 'ua}aM uaop }inja;qoB
f9
55
Ik heb geen rust, vóór ik nog meer bijzonderheden
van u weet," zei ik, „ofschoon het eigenlijk mijn
plicht is, aan dek te blijven. Nog is het mij werke
lijk als een droom, u hier te zien, en ik zou zeker
niet half zoo vreemd opkijken, als ik u zoo onder
het praten ineens zag verdwijnen, dan ik nu doe bij
het vasthouden van uw lieve handje."
Het bloed steeg haar naar de wangen, toen zij ant
woordde; „Eigenlijk was het mijne bedoeling niet, u
met mijn verblijf aan boord bekend te maken, vóór
we reeds ver buiten zicht van het land zouden zijn.
Phoebe heeft me gewaarschuwd, dat gij er lang niet
mede ingenomen zoudt zijn, en zoo is het ook uitge
komen, Will.; maar nu geloof ik toch wel, dat die
bui bij u over is," zeide ze, met een onweerstaan-
baren glimlach. ,,Ge zult toch immers niet meer
aan den kapitein vragen, mij bij Deal van boord te
zenden p"
„Maar, hebt ge dan waarlijk den moed, om die
lange reis mede te maken en dat zoo alleen
„Niet alleenWill., en zoo lang gij maar bij me
zijt, zal ik moed genoeg hebben."
Slechts met moeite weerhield ik mij, haar in mijne
armen te drukken, want mijn hart werd door den
blik, die hare woorden vergezelde, in volle vlam gezet.
„Will.," sprak ze, de rug mijner hand streelende
en hare oogen neergeslagen houdende, „zooals ik u
gezegd heb, scheen mij een heel jaar zoo vreeselijk
lang toe, om van u gescheiden te moeten leven, dat
het mij, toen voor ons samen de weken in Burmarsh
voorbijvlogen, duidelijk werd, dat mijn hart zou bre
ken als de tijd voor het afscheidnemen daar zou zijn,
en op een goeden dag vatte ik ineens het plan op,
