J9A0 nep :jaq fiq yaaq jbbm 'suaa jajjaA u;q <1391
jj\[ 'sjliMqip jaaz )9iu (iooz '«mom spl'praog"
•apmn^s ara fiq uijbbm joibaijbba }aq uba sbm jaq
-azuo Sou qi Subjooz 'apuapnoq apuBBS raaq ftq poo{
qaq '}qoBpa°Bn puq Sbbja auftz jaAO sood uaa qi pipBU
'paooA\;uB uftra sbm (('uiaqdBq 'spfrpuos 'bC qoo"
•sjjaz qftjapuaiJA 'Siuuiz^qoBZ ftq Sao ja
„(Jaa^f UBunnn^s'n uaSa; ftra jbao 3100 Cxq iqaajdg"
•paap Sbbja axp ftq
dojBBM 'azfiM ap joop uajjojjaS jaaz 'qi appjooM^uB
„'oujbbS sBiuoqj, UBUunnjs Sara qi ïuiaqdeq 'Bf"
•puaia^snip Bufiq ua uoo}
uaiuBzuim do ftq laz aC:uapuiA ;utiq uamBS paoS jb
Sou ^aq ftS ?Bp 'uaqqaq a} }q.iaraaSdo uaara qp"
i(raaiza8 jaaM para
raaq qi qaq 'si UBBSaS qap uba ftq pjapag "qapjiBq
paq do sjapuB jo 'uiapidBq 'qi poojaS 'pnq auftz up"
<i(aiBrajnnps apsjaa ap si jbbm"
apuaqoB[ qi appjooMpuB t('uapjapsmj satUBp ap
pup 'qaq pSazaS qi JBBp 'uapjOMaS uaSajJBA pBM jaiu
-Btn unq do spjaq ap uftz uaiqossim JBBtn 'uaap^"
•ftq SaojA <ti uapoq
-jaa pmjooA uaSuiz paq jb ua jaaqaS nu ftS pqapp"
•psq uaqap
-.tax ap sSipqoiA\aS spai jaqaz ara ftq pup 'appiapjB qi
pinjBBM 'puops JBBp ftq uijbbm 'Suipnoq ap ftra joip
]bjoojV 'uapaaq pqoom pjapuozaSjjB uaraoq|OA 'pqooz
-aSpm uiapidsq uap joop 'afspBBjd paq pBpooz 'uaaftq
qap paq uba apftzjaAO ap ubb uojbm sjaiSessBd aSu
-3A0 ap ua ifjia^ qsBrasuBBzaq uap uba Avnpuqos ap ui
na jb jbSubSjboj uap uba japjaA 'pooq ap ftq pqaip
ftq puops suBqx qoiz ftq |BBrajapuB ara ftq daiJ
'uaraoqjapBu Sbz ftra uiopidBq ap uaoj, *Snjap afuBduiBq
230
liedjes zijn lang; wel zijn de woorden zinledig, doch
zij worden niettemin, terwille van den dreun, tot in
't oneindige herhaald en Nelly en ik, trouwens
allen, voor en achteruit, luisterden met aandacht tot
ik gestoord werd door den kapitein, die mij riep. Hij
stond bij den koekkoek.
„Ik kan dat lied niet uitstaan, stuurman Leedat
zingen hindert mij. Nog nooit hoorde ik zoo'n gemiauw.
Ga naar voren en maak er een eind aan, zonder te
zeggen, dat dit op mijnen last is. Ik stoor liever de
menschen niet in hunne onschuldige genoegens. Doch
maak een eind aan dien zang en liefst zoo spoedig
mogelijk."
Hij wendde zich haastig om en ging naar het stuur
rad. Ik liep het dek over en praaide zachtjes naar
den bak.
„Wie is de zanger?" vroeg ik.
Dadelijk verstomde het lied.
Petersen, stuurman," antwoordde een der ma
trozen.
„Wel, Petersen," riep ik hem toe, „dat is een aar
dig lied, kerelmaar kunt ge ons niet wat vroolijkers
geven? De dames zeggen, dat het nu te donker iswoor
zoo iets treurigs."
Enkelen uit den hoop begonnen te lachen.
Billy," riep er een, „zing eens van „Tommy met
zijn houten been"dat is een jolig lied en dat zal de
dames ook wel bevallen."
Hierop gaf een der toehoorders nog een ander lied
aan, en nu werd het een relletjeieder had iets voor
te stellen en dat alles ter eere van de dames. Hoe
dan ook, ik had den Noor tot zwijgen gebracht en,
daar dus mijn doel bereikt was, keerde ik naar de
-A\naaus 'uaSuiq uapaz ap ïappBAtuo uaq aip 'puuq
ap ubb pjBMZ apqnid ua pubm paq uba uaMnoppjooq
ap do s[addojp para Sb[ jaap app -piaqpuauftqasjoop
azoopmajq ap ui daip pop (asuftqos jaaS uaa para jadoq
paq appjp ua uaiz jaaqaS uftz ui jaoj paq uara uoq
'qaaq uapauaq jbbu JuupuBA ua apdups qaiS uaqasaq
-aS diqos paq ubb japqoB ap ui uara sjb ua 'sbjS sjb
japjaq ooz sba\ japBM paq fappuejq japuo jnnA uaa
jajosjB'qap paq apiao[S ubajbbp Mnpuqas ap ui sjjaz
qoop 'pinjapqoB Suippnqosaq a°iuaa juS uaapjB puap ap
naj[3A\z ap paq rao sba\ puiM afsBB uaaS ja JBBp 'ubb
Suiqossujja.A apsuira ap para pqoujq jiazjaoq paq qftj
-aS uaAO uaa sba\ pinfuq apj raajaqBjq ap apppspoop ui
aA\ ua°B{ jnn§Bpptra paq J99A ua uazBjqaSpm raapB
uapspBBp ufiz pqoBAi°E(j ap do puq pbbssbj opj -apquiuuBB
paq aip 'puuq ap uba appuBjq qosaapA paq uoz ap ui
qjaMpnoq apjappiqosaS jaquop paq pfrnjap 'uauaoqos Jap
uapoz ap ubb apjaapq ua 'jnnA paq ftq sbm sjb pqouz ooz
sbm uapuuqap ap ui qad ap ïs.iappBjq ui apra.iBAv ap
joop qo.ip pjooq uapinq jjoa uq -apjojp.iooA Sipaora
-JBBMZ 'uaqo.iqa§ jnnA Si.raapqpnoS uba uauftj oSubj ui
pqoijuoz paq japuo 'Suiuiap ap J3aojbba\ 'jaA]izqiA\q
uba qejA uaa sbm uBBaoo ap !pqon[ jap ua°Bjuapau
-aq appiqjaA ap ui appjp ua uiomz raiq aqosunS ap ua
'uapjooq azuo uaAoq pqoaj puops uoz ap raaara Mnp
-Bqos auaag ja puopsaq .innSuppira paq do 'si pBjS[a§
-aids spftppsaara aaz ap ua ppuiA qqquagoo uaa uba saf
-pqonz aqftjaSai.ipaq spqoajs uara jbbm jbbu8ajj uap rao
japBA\ qoojps ap |apjo§-appps uap ui uaAajp a^\
•uapjOMaS 'ijnp puBBm jap
uap 'Supsuao^ sbm pajq -puasaABJO uba sia.i ua°Bp
SipuiA\p-ua-uaAaz qi|quagoo pup do uapyuq na 'japaM
puBssud uap aM uajojjaA appaajqjapjoofq ,il0g dQ
9 ZZ
227
wit uitgebleekt, recht op en neêr, en schenen wel
honderd jaar oudde kok, door de hitte uit zijne
kombuis verjaagd, zocht een schuilplaats tegen den
bak aan, en de rook uit den schoorsteen ging als een
blauwe streep recht langs den fokkemast de lucht in
de varkens, die onder de groote boot hun hok hadden,
lagen met op en neergaanden buik op hunne zijden
de kippen zaten met den bek open, en de vleugels
van het lijf afgehouden, te puffen, en waar op het dek
slechts een weinig schaduw viel, zag men de matrozen
met de voeten, hals en borst ontbloot, en de haren
geplakt van het zweet.
Dien ganschen dag kwam er geen rimpeltje op het
gladde water, werd geen bras aangeraakt.
Eindelijk ging de zon onder, en met een gevoel
van verlossing oogden wij de groote, bloedroode schijf
na, zoo als die onder den scherp afgeteekenden hori
zon wegdook. Geen wolkje verzachtte haar schelle licht,
dat zich als een purperen band in het glasachtige
watervlak weerspiegelde, een band, die het schip tot
op een afstand scheen te naderen, doch zich, naarmate
het hemellichaam dieper inzonk, inkortte, en toen bij
de kim het helderst schitterde, als ware het een tast
bare gordel van goud, door de zon achter zich aan
over het water voortgesleept en naar de diepte mede
genomen. En spoedig was nu ook het laatste stipje
van de zon verdwenen en met haar, opeens, het licht
beeld, dat zij schiep, en toen schoten, van onder den
gezichteinder tot hoog in de vurig roode lucht, lange
stralen van een oogverblindend donkergoud. die men
met den blik tot bijkans in top kon volgen. Die vu
rige lijnen werden zoo klaar en scherp in de zee weer
kaatst, dat het scheen alsof in het Westen op den
