ara pai| ua 'uftz noz Sbbjiuo qt Subjooz 'uaqftq ap
qiti fira jooa rao 'aop 'puq qap paq ubb pqoBAA ap nu
pup 'jaipJBAAq s(p.iooqqBq uba pBCiusuBuispooq uap dau
qoop 'ubb sjaiSBSSBd ap ftq japjaA paiu qi Suojp nsj
■JBBqaS puazfiAAjB qftp
-apinp jaaz uaa para pjBBluBdg op dai.x ((j ou 'ojq"
•qx SaoJA „i,uara
-oq ap apara rao ppjoq uep Bsouxdsg; jaaquftui sj"
•uaAfqq uaj
-|ia\ noz qBBZ aip uapxnq 'jaxj ooz joaa 'ftq pup 'doiBBp
op.ibb[q.i3a na 'ubb fira qobjg jaaq ap Sbz pspnqpuo
(i-uapi8[ uapaxj pxaqShjiaA auaaraaSjB ap jooa Sjoz
joop uaajjB jaaqaS qBBZ azap ui suo om pup 'uaiBjq
-J8A uauunq ap apara japB[ 'pjap.xoAaSsap 'rao 'uftz ap
-(ïAi aSinpaS sjaiSussBd jap uaa qoo pBp 'naiz SbbjS
noz qj 'UBBps ,iaiq uaqBz ap aoq 'uauunq uapapsjooA
jsaa snp n pjnz ua 'ppapaSapara qaq uazo.xpBiu ap
ubb qi pBAi" 'qx laz 1('p.iooqaS pM jaqaz pqaq jq"
•qoBqg ,iaaq uap pop
fira qx appuo.iv uaoj, 'ubbS ubjoa .ibbu qjOA paq uba
psa.i ap pai[ ua 'uaraoquauuiq uapnoz qjaq ap 'apara
UBtnspooq uap para 'aip 'uapscS apspno ap uba aaAip
aaipiBAAq qp uba qoo pqooz qi map uopopaS ap uba
uaqajquado paq jooa uajBq ap uaddsqaspaajaS aflipoou
ap rao psBUBUuararaip uap qx jb§ 'uftz uoq aSinpaS
aSudmba ajaaqaS ap uaipjoop 'SaouaS qjaps sunqp ua
'apuaqqaq pjooqafluBB safjEBJd apuapiqosiaA aip jy
•spBBJaraBq apuBBps raaq japqoB jo psbbu jap uaa pop
apiaoA piooM paq ftq apBuiJBBU |b 'uoibbavz pai{ spqoai
jbbu squxj uba pjooq uftz ftq jfiAAjap 'pdopsaS uaqqBZ
auftz ui qfipSora daip ooz uapueq ap para ppiq ftq
pup'Soopaq uaa ((!zua 'jb uafluxp ppapA ui raaq paq
uoaa pBBtusqoq ap sjjaz UBrajamraipsdaaqos araraop
685
292
er van zijn plaats; zelfs jas en vest, die hij uitgetrok
ken had vóór hij zijne daad pleegde, lagen netjes op
gevouwen.
„We kunnen hier niets meer doen," fluisterde ik
den manschappen toe, waarop we allen de hut ont
ruimden, die nu door den timmerman, met den onder
de deur geklemde beitel gesloten werd. Een korte wijle
bleven we nog in de kerk bijeen, om te praten over
het gebeurde, dat ons meer getroffen had, dan zoo ia
woorden te zeggen is. Hadden we alleen hooren ver
tellen, dat de kapitein zich door ophanging van het
leven beroofd had, dan zou dit nooit zulk een indruk
hebben teweeg gebracht; doch, het zien van zijn lijk,
zooals het daar hing, en vooral van zijn verstijfden,
nek en voorover gebogen hoofd, toen hij neergelegd
was in de houding van iemand, die voor zich uitstaart,
was iets vreeselijks, zelfs nu zijne oogen zoo dood en
wezenloos waren als de dekglazen boven ons hoofd.
„Nu we weten hoe hij gestorven is," zei ik, „zal
wel niemand uwer meer betwijfelen, dat de man gek
was; en dus kunnen we ook aannemen, dat zijn ver
moeden ten opzichte van stuurman Thomas ongegrond,
een gevolg van zijn zielstoestand was, evenals die an
dere vreemde handelingen, waarvan we reeds wisten.
Iemand van wien we weten, dat hij onschuldig is, mag
niet langer lijden; en daarom stel ik voor, dadelijk
stuurman Thomas in vrijheid te stellen, opdat hij het
bevel over het schip zal op zich kunnen nemen."
Dit vond algemeene instemming, waarop ik de hut
van den eersten stnurman ontsloot en op de deur tikte.
Toen hij „binnen" geroepen had, maakte ik haar open.
De arrestant scheen zich met schrijven onledig gehou
den te hebben, doch was opgestaan, toen hij den sleu-
raaq' ftq jooajbbaa 'UBBpafluBE uaqqaq ap pqoajuo poo.i§
naa uBmjnnps uapsjaa uap 'psaora uauuaqja 'Sui.iBjq
-j8a spafj -jjy bu 'ftq pBp 'qoop uaxzaSux pBq qljj
-apnp ooz pain ubui uap ftq pxaqSiuuxzquBjq aip 'saf
-pBB.id aSuijjapuoz ajaqua uba jiAuaaAi ui 'ftq uaipjoop
'sbav puo.iSaSuo jaaqa§ ooz pip pnp 'uapaps uauunq
jooa puq qfijapup para 'uiapiduq uap uba uapaouuaA
paq para uapjoAAaS sea\ puaqaq se'd ftq uaop 'ps.iaa
paq ui qoiz ftq pup 'apuajBjqjaA qfqjaa 'puBq ap raaq
appnqos ua aop suraoqq, jbbu qoB]{j jaaq ap pujp
dojaijj -uadB|s uauunq noz jaazi 'puq puaqafl paiu
uaqa.w ui qi s[Booz 'piaqpsnia.o uaa para 'sbaa uapa.ip
-aflspBB|d auftz ui sBuioqj, UBiujnnps ua poop ftq nu
'pqBBraaS SipjBBAA puq paiqjaa uapqoajdo uftra uapaqSiu
-Bpaoq apaoS auftz joop qaiz aip 'ubui uaa uba apuiapin °ij
-najp paq jooa pqoom ua[aoAa§ qoo qi uazaMpaaj paaA
-aoq 'nu qi pup ua 'uaraouaS qoiz do psq diqos paq
uba jaAaq paq UBiujnnps apsjaa ap suBqp pup 'uaSSaz
ap para qi apSipuia 'uiapidcq uap uba ptaqSiuuizquBjq
ap jooa sbaa sfiA\aq apuaqajds psaara paq |oa\ sBraoqj,
UBiujnnps uba SuiquapraA auftz pap 'uaqqaq ap uazaAA
-aS do japuozftq Sou nu ja bu 'ua 'pppjaA sapB 'Sip
-oou j3a00z.i00a 'unq paq qp raaSejpaS ap jbbujbbp qaiz
sjaiSBssad uajaaq ap ubb snp puops paq ua 'uaraoq
-aSpqoijpaq ubb nu sbaa piaq.iBBAA ap 'ftz paq aopp
•uaAOopS
uoq paiu uajoo a.iBq az josjb 'apqBBtu SBtuoqj, UBtu
-jnnps uaSap uoop uapqoaz do uaSuiqjarado a.iBq suaqpp
'uBBppuo SiuiaAA paiu qoo 'zCppajsj jftAAjap uaqa] uaa spa
ptAA ooz pBBjaS uaa para uajapsinp ap fira jbbu puaiJA
-pqoa ua.raq psBBU puops azap 'jo.ipaq Bsouidsjp raup
-bui pa^ 'pjooq paq puauuaqpuo p.JBip appnqos Bsouid
-sg ua 'jb ftra uba pqjaraaSuo jooqos qosppp .xaaq a(j
965
293
tel had hooren omdraaien, en rustte nu met de hand
op de tafel. De matrozen bleven op eerbiedigen afstand
maar alles was zoo stil in zijn werk gegaan, we had
den zoo zacht gesproken, dat hij, behalve door het
herhaalde geklop op de kapiteinshut misschien op de
gedachte gebracht, dat men den gezagvoerder niet wak
ker kon krijgen, geen flauw begrip had van hetgeen
er gebeurd was en werkelijk angstig begon te kijken,
toen hij het volk zoo in de kerk verzameld zag.
Om hem niet langer dan noodig in onzekerheid te
doen verkeeren, vertelde ik hem dadelijk, dat de ka
pitein dood was, zich in zijne hut had opgehangen,
dat we zijne deur hadden geforceerd om bij hem te
kunnen komen, en dat de hier verzamelde matrozen
door mij geroepen waren om van alles getuigen te
zijn.
„Daar de manier, waarop de kapitein den dood ge
zocht heeft, het grootste bewijs is voor de krenking
zijner geestvei'mogens," zei ik hardop, om door allen
verstaan te kunnen worden, „wordt daarmede tevens
de ongegrondheid zijner beschuldigingen tegen u be
wezen, stuurman. Dus, Mr. Thomas, werd het mijn
eerste plicht, u onmiddellijk te ontslaan, en, dit doende,
breng ik u tegelijk den algemeenen wensch van de
bemanning over, dat u het bevel over het schip zult
aanvaarden en dit naar bestemming zult brengen. Het
schip kan in geen beter handen zijn, en wij kunnen
geen beter en aangenamer gezagvoerder krijgen."
„Zoo denken we er allen eenstemmig over, meneer,"
zeide Sinnet, en de anderen mompelden iets, dat goed
keuring beteekenen moest.
De kleine man verbleekte bij mijn verslag van het
voorgevallene met den kapitein, maar hij liet mij ten
