qaaq ua 'uaqapyn pjooq }aq ua.voq Sooq japuiaiqoizaf?
uapqiSuz 'puojs puiajaAO qi jaauuB^\ -apjaoAaS aaz
azoojapuia ap uba piaqfiqBu ap azfiM apuaqqaMjsSuB
uaa do uara pp 'piu yp apajaq 'Suiuuaqosaq aS
-luaa 'uapuop qap pq do aip 'unq uafluisuBqasjaA ap
nu uapoq ]y -uauuiq .ibbu 'SuBpyndspuBjq aqqaj uaa
uba safpcg ap aoop s|B 'uaSuiuado aip aoop japM-
pq pods 'apjaguqsjaAO qB.iM pq sp suaqp? 'ua 'ua§
-uajq aj ufqjapM ap uaaoq uapflinds ap tuo 'ap
-uaopjoA udAa sjqoajs sbm yp jbbui uajqaq a} uapM
uarainp uaAaz b saz dcuoj uap qi puq 'uadjaM ay
japM aj SuipBjqap aazuo ayaapafl appojfl pq joog
■uvvfsaSyaaq diqos uaa qyiz do yaz piu fiq s[B 'uaq
-bui uauunq puspao} uazuo uba fluiyapjooA aaaAinz
auaa qaiz puBiuaiu qoo} pz 'uaqqaq uaynz uaizaS
diqos puaAfiap SutpB] ufiz do Sou poouaaAtneu jay
uaa suaa |3M saazaj aufitu aapuo apqua uooqosjo
,/sjapnquapq aqospSug at uba auapiaqasaaA uba uap
-noz uauuiM Sou piu pq aw s[B piBBapaaA uaq qj"
yqBBiuaS p.iaM quq apuadinjqpooA Sbbjj ap aoop pp
'apuaqfiqBU japMjaiq aSyqosaqo apaaaq pq 'fiq taz
<('yuAaaui Saa Sou am ytiqos uaquozaS azap uba uapaz
pq pp 'uaaepjaaA qfipiaa porn qi ua 'aaauatn 'sp"
„■uaan^suBB puspa pq do poaj aM uau
-unq UBp 'tuo uapa^ pq aBBu suaa qfjppuia puu\ ap
^dooj 'ua paoo^j Siuaa suuqyu saaoq uazap pin uajBq
fiy\ 'uaqutu a} uba aaatu piu si aa" iqi pz ,,'pu.
-uig 'uapnoq aj uaiz ooz SidoopooA pq uaynz a^V"
aim pq ut
uajflui aiap imp aaatu piu pbba ap sbm p 'uapyaz
qfqaqaaM a.u pp 'pq qaa[q 'paa.w pSojaS Atnaiudo
nu uao} ua 'uaqosaqaS ua ap ua ppcqaSjopA uapoqoa
ap yaz yp uba uaaBAt napuira acud uaa uauuig
96
94
dan dwars uit, bijna naar den kant, vanwaar de wind
kwam
„Voor zoover ik kan uitmaken," zei ik, „drijven
we ongeveer twee en een halve mijl naar lij, tegen
een halve mijl vooruit."
Ik haalde nu eene kaart uit de kajuit op, ontrolde
die en riep er de drie man bij, terwijl Nelly aan het
roer bleef staan.
„Hier ergens gis ik nu, dat we zijn moeten," zei
ik, mijn vinger plaatsende op het snijpunt der ver
meende lengte- en breedtegraden, „en hier heb
ben we het Eiland Juan Eernandes, zooals ge ziet,
ongeveer NO. van ons. Had ik reden om te denken,"
vervolgde ik, de kim rondziende, „dat deze bries eeni-
ge dagen aanhouden zou, dan konden we vierkant
brassen en, voor het lapje weg, om de WZW., de
Zuidzee Eilanden zien te bereiken. Doch, zoo door te
gaan, geeft in 't geheel niets. Een vaartuig, dat zoo
diep gaat, wil alleen met ruimen wind vooruit. Onze
koers is dus nog veel meer dan anders van de wind
richting afhankelijk, en daarom zullen we het nu
maar met opgebraste raas gaan beproeven. Johnson
loop eens naar voren en vier den fokkeschoot wat bij,
jongen."
Ik nam nu het roer weder van Nelly over en draaide
dit een paar spaken op. Daardoor viel de kop van het
schip langzaam tot NWtW. af, en toen nu de wind
schuin achterin kwam, werden de raas, op een weinig
na, vierkant gebrast.
„Matthews," riep ik, „maak het bramzeil los, dan
kunnen we zien of dat ook iets geeft."
Deze merkwaardige zijdelingsche afdrift blijve voor rekening van
den schrijver.
'uauusdsaS pc|8 ua joq uapuojs jajqoa uayaz bq
•uapj0.qjooA.
pjooquaABq uaa s§ubj az josjb 'pjooq suo sSiib) uapajS saf
-J[o8 ap ua 'ubbjsijuo aaz Siuibm uaa sbm puiM uap jooq
•uaop noz tuooq qn)s pSBBzaSjB jucqaaiA uaa s[sooz jbjbav
?aq joop jaajp diqos }aq qfqagon: mooj ooz 'cf uapaz
appaz diqos uaquozaS suo dojBBM 'azfiM ap uba uatujOA-
duSaq AuiBg uaa qoiz UBq 'uaqraM uaiz yaaq do aai au
auaa 'qajajqoB ap racu 'sauq oaI'ijs uaa uaSa; 'aSjsq uaa-
jo qjB^ uapB[a§daip uaa qoo ai^ 'nu 82 appaz qooj,
•jaajpjjooA aazpmg SUPS 0E
uba uappiui jaq jbbu sqaaysjqaaa quq ap na 'paaM
jaSipBisaSuo 'jaajq uajcp uoz ap a^BUUBBU 'aip 'ua^
-SOQ I9q uba sauq uaa a.w uappuq UBA.iBsp s^BBjd uj
•uauaqaj qi ^qaora uapuiM aip do 'Sipoou ;smf nu
qi puq aip na 'qfipisa^\ uajBM uapuiM apuaqasraaq
paaui a^paajq azap do ua uBBaoo uazap ui a(j qirv
uiz uljm jbbu isba aj [B ja °bz jaaA\ pq uaqqojj.
-aq iqanj ap ua miq ap ua.\oq Sou sbm uoz ag
•uaop at |bbui
uhz ynfcq ap ui mo 'ubabS a} piaquaSapS raaq apup
nat 'jaoj pq ubb uosuqop q; Suiajba ua uaqooj dfid
uaa ynjooA SMaqyBp\[ ua UBrasjooq ap uaSutS 'apufiz;
pptsaSpBA uapuiApaoS Suipiapuo pui sapc pg
•uauioq
-aSjB ufiz noz tqoBA\ ap uba aip 'raaq uba sbm
Suiqqiqosaq jat xooq aSiuaa ap jbbaa 'tnqsuBUuani
-ni;t ap uaraBs uaSajq uazojtuui aaMt ap ua !ujbu
fim jooa iooq atsBA ap qi ]fiMjat 'uayojtaSuBB uap-
-pBq uiapdcq uap uba tnq ap ui aM aip 'tumSuBq ap
ui noz uadBjs apmaouaStsjaa pp 'apuBtsjaA uaip t0ou
'ua|aap tnqsuBmjnnjs ap uapnoz qi ua UBtustoóq ap>
tnqsuiapdBq ap pcq jfqa^ -uapnoz uadcp aw jbbm
86
99
en de bootsman liep, met een stompje pijp in zijis
mond, vooruit in het rond, om met zijne handen on
derzoek te doen naar het stijfstaan der stagen of keek
naar het kluiver- en marseval, en overal om zich heen,
of er ook iets was, wat voorziening of vernieuwing
eischte. Matthews lag, op handen en knieën gebogen,
door het voorluikje naar beneden te kijken, nam voor
uit, over den boeg, het vaartuig op, of snorde in al
lerlei hoeken en gaten als iemand, die zijn bestek kwijt
en te veel in de war is, om te gaan liggen en zich
bedaard te houden.
Maar voor mij was het een vertroostend iets, als
ik mijn^. oogen liet gaan over die volstaande zeilen,
als ik dat overstorten van het langs het boord stroomende
water hoorde, die twee man daar vooruit in hunne
bewegingen kon volgen, nu mijne Nelly naast mij zat.
Ik dacht aan mijne eenzaamheid, juist vier-en-twintig
uur geleden, aan het vuurvlot, en hoe ik was gaan
liggen, zonder de flauwste hoop te koesteren, ooit Nelly
te zullen wederzien. En toen herinnerde ik me haar
lijden op datzelfde oogenblik en schoot mij het hart
vol van dankbaarheid, omdat we nu weêr samen wa
ren en deze zelfde brik, door mij eerst zoo hartstoch
telijk verwenscht als de oorzaak van mijn ongeluk,
het middel was geworden tot redding van mijn ge
liefde, haar behoed had voor het verschrikkelijkste lot
van een schipbreukeling hongerdood in een open
boot.
Ook zij dacht op dit oogenblik in denzelfden geest;
zooveel las ik wel uit hare lieve oogen, wanneer haar
blik den mijnen ontmoette. Doch onze herinnering was
nog te pijnlijk, ons lijden maar vooral het hare
te kort geleden, om, voor het oogenblik althans, nieuwe
