uaiBBAqm U95B{ jbbiu pui.w uap ua uajpqs piaqSqiaA
ui Sbbjotosuo'ua§Jaq uaqaz ap jo 'ua°Bjsa38aAi 5pJ0Ai
P8J.U1115S -jaq s[B jo jdooj .iaoj jBBq jm az sjb 'uazaq
-jaA aj uajsBtu azuo susq ap jam 'uapnoq qaz Japuo
quq 9Q 1 uauuiSaq nu an uapriz jb^ -jbbS uajopaA
jaiu pBBi apaoS ami jBp 'uaSsjp Sjoz jbz qi abbot" 'qi
taz ,,'piaqqBA\z aufim joao fim qi uiBBqos u jooq"
•pjaaqjaA paap qiqfijaS puq ubot a(j qazaS sjBB[d an
-fun do 'ajqiqosaS.iapuo uaa joop 'usp qi piaAi oog
(('uaaBAiaq aj uaiz ajuijBq ufiz pusuiai
J30iu 'uapuiA aj piaqqfijaiaom azap jiu SaM ufiz uio
aaauaoi 'juaqar n do uaAaf JBBq jooa aip 'spuiS auiBp
-aami oto quaQ -uadoo[ jauimoip uap jbbu uaSuqapuaj
-p aip jBBj 'paoro pnojj" -aoj fim uBinsiooq ap daii
jubb japjaA jaiu n jaq qa.ij 'aaq jaauam '0103"
•diqos apuaiapfiAuaA qoiz jaq uaSaj
do ism a appqaS ap 'apaoAi apuqq ufim ui 'jaiq ua 'uap
-pa J uauunq pBq'jiAi uapaoS afpaq uaa jam suo ua 'uaq
-qaq jsaoui uaizaS suo uara pp 'pSinjjaAO Sqpjs am
ppiq 'imfeq ap ui SuipAaq ufira ubb jqaep ua 'uajm
uauunq aj pjooAi uaa uio pSipaorajuo aj sbaa qj
■apuaqfiJjs|in uajBq
aufiz ua 'apuaSaA uaSoo ap jin jajBAV jaq qoiz 'ubot
-sjooq ap xaz <('jaauam 'uaop 35 ubb sjaiu si jq"
qsopSdo lajsinp qftpjqaBU jaq ui 'uauaMpjaA
iqoiz jaq pn 'jajB[ Jtin jaqjBMq uaa 'sbav ua jqonj
ap uaSaj qap uaa piaA\ 'qaqrao uba ppqqfqapmp
UI OTJOA ufiz J00[J8A uaoj pian JBBqjqOlZ jaMUBp
ua jaAAUBg apfiz ajapuB ap ubb ua paaus siaoq uaz
-uo pq aoq 'ua°Bz a^ -joop diqos pq jooa qooj,
•ua$B[ jajBAi aj daip azfi.w aqfi[JBBAa§
jsSooq uaa do Ciaa pp 'uaiz uaop aj mo 'ufiz paaav
-a8 apuaopjoA noz jaqfiq nap joop jBtip uba qqq uaa
911
jaqqBAi jBBjq qfippap fiq sbai UBroaaz jqoa uaa sjy
•uaAaS aj
uauuaq aj poou uazuo uio) uaquapaq uajsaom pppitu
uaa qfippBp fiM ua sbai ppqüqBU ap ui diqos uaa ja
jBp 'apuadaojaoj tuaq 'uBtuspoq uap ajqaAi 'ui jinfsq
ap appus qj -uftz jqoiz uajinq pBBAijaoj a; ua uadooj
-aSiaAOJooA spaaj spfij uajnuiui Sijuiaij ui suo azap
paoui 'dai[ qjsq ap aip ijbba ap pp\r (Japuaqaajaq ups
-poou uaa pq jsp 'uaraoq ajqospaS ap do uaajp joop
-ABBp spuiS uara noz aoq 'uapioAi uoq uaizaS qjBq ap
joop jip pp '[B ppjsaS 'qoop idoj uapoiS uap ubb
ppqjappq aqoA ui jqaq auaojS suo appuB.iq spaajg
•jajBAi pq J3A0 q[OAi uaa sp
pq Sooja 'uaSSq uoq pum uap ubb djaqos piu pq
ABBp 'ua 'uaiz ai uo|pzOT8jquaAoq ap sjpz apuaara qt
'b[ jpz uba jqoBJA uaa japuo °8[ diqas japj -paaus
ufijsjaoq azuo uinqos 'apuaanjs 'ONM JoaAaSuo 'aip
'qjBq ajoojS uaa suuqj qi apppqosjapuo qfippinQ
•°oo ufira
jooa uaip qi jqoBjq 'psq am fiq sniqqap 5aq do .laqfiq
uap qi ABBp ua aoj uosuqop qi dau <(j diqos uag"
•uaaqosiaA (hi jaq ui 'jqonj ap uaSa) qap
uaa s|8 aip 'AinpBqos auaa joop pppSjB pjaAi jqonp
-ubb ufira uaoj 'uajauisaSdo uapjaM juo.ijsinqqap jaq
ua SuisuBqosjaA ap uaSaj 'sna.i uaa uba uapusq ap
ui uauiOTBJOTjojs apAOOz S[B 'ua uo5qnjso[ uaSuu.iots
auunq uba 'bibai sp 'uaquB[d apuaiaapai Sou iBspp
ap qoiz joopABBAA 'A3AO qap jaq '005 ja5qoB 505 'sajp ap
-otoojjs puapaiz ua 'puaminqos ua 'puasinig 1135105s a;
J3A0 pjooq uauuiq 'pAja5BA\ uaa sp puapquorq qnjp
-puiAi uap Japuo 'otjoa uajaquop uaiBq 'sb.ia jqpjaq
quBAiaqqoj 5aq jooa Sou 'uio 'jooqos uajoo jbbu mopq
apuadoojdo jaSooq ua jaSooq spaa5S uaa ui 'uaqqaq 85
OTP
114
ben, dat hij veilig was, vonden we beiden, tastende
en klauterende, den weg naar achteren, en, toen we
het dekhuis beklommen hadden, ook Matthews weer.
3k riep van hier Johnson toe, die ten antwoord gaf,
•dat hij nog het roer hield en de zee hem geen let
sel had gedaan, ofschoon het water hem tot over de
heupen was gestroomd.
Gelukkig stond het stuurrad eenigszins boven het
dek verheven en was het bovendien, tegen de van
voren aankomende zeeën, door het dekhuis beschermd.
Dit was zeker wel de grootste golf geweest, die we
binnenboord hadden gekregen. Er bestond blijkbaar
geene kans om lager dan in eene der marsen een
seinvuur te ontsteken, en daar zou het tuig mede ge
vaar loopen in brand te vliegen! Geheel en al ont
moedigd, half verdronken, klappertandende, door en door
nat, konden we ons nu slechts aan de reeling vast
houden en toezien, hoe de bark ons, onbekend geble
ven met onzen toestand, voorbij zeilde.
Hoevele uren vol pijnigend zieleleed had ik reeds
sedert mijn verblijf op de brik doorgebrachtMaar
niets kon vergeleken worden bij de verbittering, de
wanhoop en teleurstelling, die beurtelings mijn hart
vervulden, terwijl ik het stadig aan zich verwijderende
schip naoogde. Ik hield mij, met al mijn zeemans-in
stinkt, heilig overtuigd, dat men ons vandaar gezien
moest hebben. Zelfs in het bijna onmogelijke geval,
dat er eens geen stuurman van de wacht achteruit,
geen uitkijk voorop gestaan had, zou althans de roer
ganger onze bewegingen met de toplantaarn gezien,
en daaruit reeds zeer lang afgeleid moeten hebben,
in hoeverre ons kleine vaartuig in nood verkeerde.
Binnen de halve mijl liep de bark ons voorover, en
111
-en in een oogenblik bij mij aan dek. Nog vóór ik hem
het schip had kunnen wijzen, zag hij dit met eigen
oogen. We hadden het nog aan lij achteruit, en het
lag, zwaar hellende onder zijn torenhooge zeilen, in
een koers vóór ons over. Indien echter de brik maar
eenige meerdere vaart had geloopen, zou de bark kort
achter ons langs hebben moeten gaan.
De bootsman zag, even goed als ik, welk ernstig
gevaar ons dreigde, in geval de zee zich nog meer
mocht gaan verheffenen beiden beseften we, dat het
zien van die bark een buitenkansje was, dat wellicht
in verscheidene dagen niet andermaal zou voorkomen.
Maar, dat wij, met niet veel anders voor oogen, dan
de kans, dat de brik misschien reeds binnen een uur
tot een hulpeloos en raasteloos wrak afgespoeld en
iet dekhuis ons laatste toevluchtsoord zou kunnen zijn,
niet eens door dat voorbijvarende schip werden opge
merkt, dat was allesbehalve bemoedigend.
„Wat zullen we doen, om de aandacht te trekken
riep ik. „Ze moeten daar toch ons toplicht kunnen
.zien."
„Vooruit een fakkellicht maken, meneer; wat vuur
laten opvlammenriep de bootsman. „Maar zie eens,
hoe dat schip er doorsnijdt! Het is, God helpe ons,
alsof wij ten anker liggen!"
Thans kwam ook Matthews, die onze uitroepen ge
hoord had, zich nog de oogen wrijvende, uit de ka
juit te voorschijn. Ik gelastte hem dadelijk, naar voren
te gaan en den bootsman te helpen in het bijeenbren
gen van lichtbrandbare stoffen, voor een los vuurtje
-op den baken zonder dat ik verdere woorden daar
toe noodig had, begreep hij onmiddellijk, dat er een
schip in het zicht moest zijn en vloog naar voren.
