jbbjy" 'AOiapiitiQ appiooM^UB „'jaqoz uauioqjOjY"
•qbbS 30ij apioq op joao uoqqijq oiBq fiz 'fiz
Saoja „4 ufiz 8oa\ fiz 3Bp 'uba jaqoz jo (j§ 3jjZ"
UOUIJB OJBq UI JSJOO JOq ftZ UIBU
'apiaz jfoiapjing 30} 8301 fiz joo^ UBBq 103qos apuaj
-JU3 puojs joip auiajq 3oq uo *3azo§ puoiS nop do boa
uaSuoC uop fiz peq 'uomou uouunq 03 jnop op uba
tuooq uop uiq -qoojq ibbui uoojjb 8bz fiz 'SqqoBMnuaz
jo 'pSBBfoS 30m sbm [\i -psq qoiz iooa SutABqoeoq
oufy no oijiuibj opooS uba puBtuoi fiq 3Bp 'opjooAoS
iojopjin*) 3Bp 'Sooip 3oq oip 'jssq uba Suipuoq op uo
qyq nop ui pioquiBBujooA |ooaooz Sbj jo jbbui 'jqBBtn
-08 of3J038iBBu SipnoAuoo uoo joop qfijoqfijqjBBjq sbaa
ioq JUU3UI00 uojopoj uoo joop uopnoqoSuiBBS [oppiui
3oq mo pjOA\ afpaajq uojjoav sftj§ uogj 'niBAiqjin pooq
-00J3S 0030018 uoo jopuo 3Bp 'jBBq uinjqiaquop puoAjofl
UBA pOOJAJOAO UOO UO U080O OpUO°BJA 'opUodooS pflAA
30m ofdoqqSnoioqsuiBf) uoo Suiqqmpjin uba uopojoq
-3SBA jbbui qaojq 'afyqoizafl uooqospjooq uoo 3001 'ofsiora
SuoC uoo puo3s uoz jap paojS uouijbaa uop ut jadmaip
uop do uo uado map op SuiS bujbbp 'pjaM 3qoqoS
■do tuooq3iiqs aa3noq uoo uauuiq jo 3Bp 'apjooq ftjj
(t-uauioq Sup uop JOOA 8ijioa fig 3unq n^-' •xbSjoxuojs
3oq joop fiq dou ^'aoguyapnajjo oip 'Saw ufiz fig"
•00803 dooAiz ufiz uba douq uop 30m s[BBtugou jo gaojs
uo 003 3uq op uba juop op do jooa\ fiq pBJ3 naoj,
•uajqiajaq 100 ufiz 'uaSBipaS
puiAvuajsa^ uop joop 'uoguigiajpoq uo uoqoojA auunq.
U803 'fiq 3qoBp (<'uaqosiaaq 03 suo joao dJ0M3UO83OM
omuoiu 3aq suog[OA 'mo uopaq apuaraou3in uoo 3B^"
•puo3S 3nq op uba anop op jooa fiq
jfiMJ03 'joop XojapjiUQ 303 Subj Sou guoap Mnaojqos
-oS3SiAA3 pmj unq uo 'uaramo38 omuj auuuq uba oqoa
IS
<l(;u0op 30iu qoo 38p fig 3pnog ■uo|opuBqsini uoiz 03
joip soojadjnq uoo usp 'qi joojog 'ueegaq uoz psspsim
uoo joAoq sjjoz b[ 'gaojd 3qoomo joaoij qi 38puio"
„(jSoM UBp 30q fig 3U1BBU iuojbb^\"
((*do 3qoaj 03suim 3aq 3am jo puq qj •uoraouag
psq 8om 30iu afsoA unq qi sjb 'uaqqaq usspag sxaiu fiux
uaqosuara oip uapuoz Sbbpuba qoo uo 'uoraoqjOAO sjoi
3ioou Sou fim si uopaq joj, -uny uagio azuo sjb Sijioa
uoao apioq op si uoAoqaojBsp uo uoq 3soomoS Sep
uoqosuoS uop qi jbbav 'uoSbja 03 fim uoquop usb 3100U
jo jbz fiq jbbj^ 'poog ooz 'fim jooa pooS ooz si
fijj 'uojoidsd no uoqooq oufiz ui 3doipjOA pfyjB si fiq
jJOMzpuoj (bjoao qi 3Bp 'jaa.w fiq 38p '30m joojog qj"
•puiq uoo uba qoBj uopSjozoquo uop 30m 03qoB[ fig
•qoojog iCoumoxi n8A no3jimexj Bmmq
op do hz ooq '3qoBp no 'qooq uiqazoS ufiz uba joijoid
3oqjBBU fiq jCiauoj 'fiq Sooja (<(j3qBBm uo3qoo3 ojjoa
oqjiiz uoojjb fiS 3Bp '003 3oq jopBA A\n 3B83S jbbj\j"
•rajs ufiz mo pjBBd
ufiz uba joSnox uop 30m 'JBBq 3sbbu doij Aojopjinr)
•uomjB ojBq ui oCsoa xoq 30m spoo3s 'jopjOA SuiS fig
AOJOpjIUQ OppjOOM3UB
„'SyjBqSBBj jooz s|fiMqip ufiz uoqosuom op 'Bp"
,/uoppoj 03 moq mo 'uoop sjoiu uoq qi uo 'uoddijq
op uba uoo do puo3S qi xubaa 'uoizoS jjoz qi qoq 38Q
j spjBBjBj oip "poop uomoij auunq 3am moq uaSaojs fiz
uo 'piaqfiqBU op ui SuojpuBj uoo jbbu moAiz fiq
'uaxsinjq Soai ufiz fiz 38p 'ooz uapiaoi fig uoSbz
moq uo uamBMq sSubj xooq uoo ui 3Sinf JBBp oip 'uop
-op uaunsm aSiuao 3Bp 'ftS 3quop 3BM jBBra uimuoAO
sjoSbC op uo 'uoSfijq 3am moq uapuoq uapuoq oq
j SyqoBid moMZ no aaz ui SuiS uo 'puBJjs 3aq jbbu
day fiq pjoAA pgBBfaSdo uapuoqxqoBf 83qoa joop oip
50
„Gij zijt hier op mijn land, en ik ben een overheids
persoon," zeide Guilderoy, terwijl hij slechts met
moeite zijn afkeer en woede bedwong; hij steeg van
zijn paard, en terwijl hij met deeene hand het schuw
geworden dier vasthield klopte hij met den knop van
zijn zweep tegen de deur van de hut.
„Wees niet bang, lieve kind," zeide hij tot degeen,
die zich binnen bevond, „zij zullen u geen kwaad
doen. Doe de deur maar open; ik zal u beschermen.
Ik ben Lord Guilderoy, en dit is mijne heide."
Een heldere jonge stem zeide op trillenden toon
„Ik kan niet open doen, want dan nemen zij het
kleine vosje weg."
„Neen, dat zullen zij niet," zeide Guilderoy, en
wendde zich tot de jongens. „Gij hebt u als beesten
aangesteld, maar voor ditmaal wil ik aannemen, dat
gij aan uwe brutale, laaghartige bedreigingen geen
gevolg zoudt hebben gegeven. Daar hebt gij wat geld
voor het verlies van uw vos. En nu gaat gij terug,
vanwaar gij gekomen zijt, en vergeet niet, dat ik zulke
ellendige vermaken niet duld op mijn grond. Marsch!"
Het troepje ging morrend en zachtjes vloekend weg;
één van hen raapte het goudstuk op, dat op den
grond lag, en maakte er zich ongemerkt mee uit de
voeten.
„Eerlijk deelenschreeuwden de anderen, en liepen
hem na. Zij wierpen zich om hem, en terwijl zij zich
al vechtende, twistende en schreeuwende voortbewo
gen, onderwijl beschaamde en toch norsche blikken
op den landheer werpend, trokken zij weg.
Naar het Noord-Oosten helde de grond zachtjes af
en daarheen begaven zij zichdaardoor waren hunne
gestalten spoedig aan het oog onttrokken, doch de
55
„Ja zeker. Ik houd veel van dieren. Zij zijn een
mysterie. En in plaats van te trachten den weg tot
hunne zielen te vinden, hebben de menschen er zich
slechts mee vergenoegd hen tot slaven te maken."
Het meisje gaf niet dadelijk antwoord en zag hem
ernstig aan.
„Ik houd veel van u," zeide zij op denzelfden toon,
waarop een kind van vijf jaar zoo iets gezegd zou
hebben.
„Daar ben ik heel blij om," zeide Guilderoy, ter
wijl hij een neiging voelde om te glimlachen, want
hij werd door al de vrouwen uit de groote wereld
gevleid en aangebeden, en was er aan gewoon hare
hulde te ontvangen. „Maar gij hebt mij nog niet ge
zegd, met wie ik de eer heb te spreken; mag ik u
vragen, hoe de naam van uw vader is?"
„Mijn naam is Vernon. Vernon of Llanarth."
„Is uw vader dan John Vernon of Llanarth?"
vroeg hij in de grootste verbazing.
Hij herinnerde zich dien naam, ofschoon toch maar
flauwtjes. Toen hij nog niet veel meer dan een kind
was, had de geschiedenis van Vernon of Llanarth
gedurende een geheel season het onderwerp van het
gesprek uitgemaakt. In den loop der jaren was hij
die geschiedenis vergetennu stond ze hem plotseling
weder gedeeltelijk voor den geest en wat hij er zich
van herinnerde, wekte zijn levendige belangstelling op.
„Ja. Papa was vroeger zeer rijk, maar hij heeft
al zijn geld verloren. Dat is al vele jaren geleden.
Ik herinner mij volstrekt niet, dat hij ooit rijk is
geweest. Gij schijnt er verwonderd over te zijn. Wist
gij dan niet, dat wij hier woonden. Ik geloof zelfs,
dat wij in een huis van u wonen."
