n
-jqs jaq uaqqqquaSoo a°iuaa apjBBMaq laisnz aufij;
<l(:pi95J9A spaaj puoAB uaja)si§ siamrai n qi qaq
}B(j -iajqaop aufiz jam qi A\noxi unniqaj at iu«a\"
'soo|a;qoB iCoiapjinr) appjooMiuB ,,'uaop 9} s^ai ooz 'si
9jnooM9° uamonaSuuB U99 iBurauaa nu )aq )Bprao"
•p|9iq jmuinoq )aq U9 qoiz
uaqossn) uaiapaA uba afdmjaqasjnnA U99 fiz ]fiA\ia:>
'^BBjaS ibbij iBBq do qai) ciapuaqadsJooA spaoS SiuiaAi
'uaraBualluBBUo uaa lam '.f.mquny Xpeq; SaoiA <<(iua8
-uajq qaozaq uaa noma^ \ij\r qt noz iuoibbav ug"
„'pnq pSip|nA§iu9niJ9A ua idooqaSdo
uiniioj fiq J99UUBM imp 'aaSipiBBMSua^qos J99A tuai
-0|jaA pjaS ufiz p fiq yaaq p 'ubhi SipaBBMsnajqoB
pSooq uaa si uouia^ uqop qSuaiq B9|spijqQ a; qaozaq
uaa uaSiom (18 jaauuBAi 'naop uaSaouaS )ooi8 uaa
fira qnz fi8 ng" -fiq appjooA^UB „'pa jbbuhiq"
<(qinjsaq apjpzpq fiq Subj uaqaM aaM)
uaa8 yfqq fiS )ue^ "Siqjaq suizsSiuaa fiz
apiaz <('j9}uim uapaqaS nap iioou jaiq yftjq fi£)"
•uapaqSipfuisuaSa) |oa si Jiinpu
aqfijaqosnara a<q 'apfqq pin sbai Lmqung XpBT
uiBudo aaqi doq ufiz fiq jfuua) 'fiq apiaz (c'ua8
-najq ai quap joop jaiq japiAA nap na bS pipij jbbu
pin qi pp 'pooq fi8 sp 'ufiz apfijq pM q[tiz fir)"
•piaqjaqazuo ui 8ubj
pin japqoa iBBq pij ^ojapqnr) 'pnq puuiqaS uaddi[
ap do ooz Sbbja uaa muoja uaa lamraiu uaiqossira
pMaoq 'uaop a) Sbbja apqua uaa tuaq mo pgipaaj
-aq a) paA ua qospij a) jaaA fiz sbm 'joj)UBB uops
auiajq pq ui ramp pq jooa Lmqung Xpsq fiq uaoj,
HA xniscitfooH
98
*uaiz a) SifpBp) mo puaMa8uuB uaqqaq aj 8ui°od uaa ,iap
-uoz 'Bajspiiqg fiq pijjaA iap| uaqqijquagoo aSiuag
•uappaq apiBBM apuim ap piu uajapaoS aqaspiBB uaiAv
-100A 'uBra uaa apuuu uaj sup puopaq .ig ui paiqiaa
ua oUijqoB raaq apmazaoq uouia^ uqop uba Suipnoq
a(j uaraouaSuBB uaqqaq piaqjBBqqnap appoiS ap
pm poquBB ufiz noz *qoo aiM 'japuu japai 'sba\ uaSuBA
-po jimuo paAOOz pra ]ap.ioo,\ ufiz pp 'uaSaouaS uiz
uaiaqaz ui piaqpjoopjaA aufiz squupuo 'raaq paap pj[
i4-uaraau
-UBB az qi [im qoo) ibbiu 'Aojapjinr) appjooM
-ps „'puaiapaujaA jom ufiz uapjBBMiooA 3mq"
((-uaqqaq pop japuB
uaa Sou uaqaozaq a«n pp 'uaSfuq uBq uapaoraiaA
Siuaa puiq ufira pp japuoz japoa 'uaSuaiq iraoq qaozaq
uaa jaaqpuB[ ua UBuminq ufira sp *ao} ua jb laiq
fiS pp 'uBBpaoj UBq n qi p« 'aSiuaa pq si 'uaop
pAV piu pp fl8 sp JBBCU 'piSJOOA Alll do plOOAVpB
puaiaSpM ufira ui pppM uapnjaq ua 'uaipz ipuoq
pjooq pq jm [u8 apraaaiA azap n fiS pp '8bz pjai[ pq
qi pp 'uadfuSaq pM jaqaz npz fir) "uaqossoq aMU ui
uaaai aSuof ap sp 'ijaaq aapi SiupM uaAa Sou nu fiz uba
-jbbm 'uappaqquap loop ipjOAi pjoopjaA sAptqr) sp
puiq uaiBAjauo Suof uaa qpz uba pnaspaoraaS ap
pp 'uBBpao) piu Sara qi ua 'ufiz noz pAaS pq piu
88
de Guilderoy genoeg, om te weten, dat er grenzen
waren, die zij niet kon overschrijden, zonder zijne ge
negenheid te verliezen, en dat er geen mogelijkheid
op verzoening zou bestaan, als zij een twist uitlokte.
Dit bewustzijn hield de bittere woorden op hare lip
pen terug, want op hare wijze had zij hem haast nog
meer lief dan hare eigen zoons.
,,Het is natuurlijk maar een scherts," zeide zij oogen-
schijnlijk kalm, terwijl zij opstond en wegging; maar
hare lippen beefden van woede en ook in den don
keren blik van hare oogen lag duidelijk te lezen, hoe
verstoord zij was.
„Het is volstrekt geen scherts," antwoordde Guil
deroy maar hij zeide dit op zorgeloozen toon en ging
niet verder op het onderwerp door, dat dien avond dan
ook niet meer aangeroerd werd. Den volgenden morgen
liet Lady Sun bury zich hare brieven op haar kamer
brengen; er stond niets in, dat van eenig belang was.
Het waren circulaires, bedelbrieven, een paar praatjes
over politiek en een klein briefje van een van haar
zoons uit Eton, die haar om vijftig pond vroegmaar
zij kwamen haar uitnemend te pas om een excuus te
vinden en zij zond een briefje aan haar broeder, waar
in zij hem schreef, dat zij dien morgen berichten had
ontvangen, die haar noodzaakten terstond naar huis te
rug te keeren, na eerst te Londen te zijn geweest,
en dat zij hem dus, hoe zeer het haar ook leed deed,
verlaten moest.
„Het doet mij ook zeer veel leed," schreef Guilderoy
terug op een strookje papier; ,,maar gij weet, dat ik
altijd gaarne heb, dat gij juist doet, zooals gij wilt."
En dus ging zij dienzelfden middag weg.
„Het verwondert mij, dat gij niet nieuwsgieriger
81
ten minste de redenen op te geven, waarom gij mijn
voorstel van de hand wijst."
„Zekerlijk niet. Die redenen zijn zeer eenvoudig
en duidelijk. Het kind is te jong en gij zijt een
vreemde voor ons beiden."
„Als dit uwe beide eenige bezwaren zijn, dan kun
nen zij door den tijd verholpen worden, als gij mij
het voorrecht wilt toestaan, u dikwijls te bezoeken."
John Vernon wist niet, wat te antwoorden op zulk
een volharding; hij trok met een vouwbeen lijnen op
het vloeipapier, dat vóór hem lag en bleef zwijgen.
Wat hij van den heer van Ladysrood gehoord had,
kon hem niet onvoorwaardelijk gunstig voor hem stem
men de verhalen, die over Guilderoy in omloop waren,
schilderden hem als een vreemd, grillig man, die alle
plichten, aan zijne positie verbonden, verwaarloosde;
maar aan den anderen kant werd hij zeer geëerd en
bewonderd in die wereld, die John Vernon eens zoo
goed gekend had, en had men hem geen erger zon
den ooit verweten dan grilligheid en te groote toegeef
lijkheid voor zichzelf; hij mocht alle genietingen na
gejaagd hebben, hij was toch altijd een man van eer
gebleven. Het was moeilijk zulk een man de hand zij
ner dochter te weigeren, en toch was hij vastbesloten,
hem onverbiddelijk af te wijzen.
„Als ik hem Gladys gaf," dacht hij, „zou hij haar
binnen drie dagen moede zijn."
„Ik weet, wat gij denkt," zeide Guilderoy plotse
ling. „Gij denkt, dat ik haar slecht zou behandelen.
Maar dat zou ik nooit. Ik heb nog nooit een vrouw
slecht behandeld, ook niet als zij mij verveelde of
kwelde. Er bestaat geen enkele vrouw, die er zich
ooit over heeft kunnen beklagen, dat ik haar onwel-
