-ojdsjjii|oguo uaa 5(t pp 'jquap fi£) 'gjpuBjsjaA jo 8ip
-jnpaS jioou uljz uaiaputq 'uapuiA japuB pq qoou
uaa jaq qoou jjnz fiS ua 'uajqoB.vuaA aj jbbij u; pjtipaS
ua piaqsfiAi aq[jpA\no.ia piu uauuiSaq jjnz fiQ 'uaro
-azaoqui Sawjaq ajsuiui pq piu n jjfijqjaAO ja uaaS
-pq pz 'si uauaMpjaa piaqpuajaAtuo ajsq jaauuB^
•iqBBUiaS jqaq >(['i[aqaB[aq azfiM azap do n ua uaraouaS
jqaq miioja joj afsiarapuBj uaa fiS iuojbbm 'uoSbiajb
uaapzn (j° jjnz uasjaAi taip apuia pq ubb .ibbui 'pao8
.laaz qi paAi pp 'uaqa.w jbbi! uaa apuainpaS uaraaz
-aoqui 8ui|[ap8uB|aq ua uaaoqaq n [Bz piaqpuap.wuo
ajsjq -spB|d[aads aiuint 'asjfqjaaq uaa pq pun fiz
'uaquap noz ubb ,ia jbb[ jI'ia uba puiq uaa sjbooz
azl'iM ouaa do ua 'poojsApeg do uaAaj pq ubb siqaa]s
jquap jig 'JBBq jooa quBjq uaa UBp joara piu st
qlipAMiq p.iooA\ pj-|" 'ijooa uooj uajajjiq do fiq Sui8
,('jjaopaq I'lS uaa/ipq uba pjaoqquap uaaS yaaq lig"
■jBBjsaq fiz pp 'uapSjaA [j8 jqaq
ua°Bp uaij uauuiq ua 'pjog aj jbbai 'jaiq uba bf)
uaqaads uaaooq aj bsjojj ua piSuajj jaAO jo 'ua§
-uijaddid jo sjaddBjÜBB .ioao j§ub|J3a uaSuuij aA\n ui
puBiuaiu ua 'jb si pp jbbiu uaasf ajs^aojA op jm
siuapaiqosaS aqospSug ap uba sjoi fiz paAA ijoo ua
ufiz jqoajs jo pao8 uajjoos aqjaM 'paM ua 'paAajdo
pusjahug aip 'sjaddu ap jb uba uatuBU ap juaq lig"
•fiq apioz (('uapaaj5jaq uapoin ]bz sinq ami ui fiz aip
'aijisod ap jooa jqiqasaguo uauioqjOA si puiq pjj"
•japuBqp uba SuipuiaajAjaA ui ua '8ui||opjna|aj ui ubj>
uaSipuia noz s.iapuB fiz jBp '5|fi|ufiqosjBUA\uo jaaz pq
puoA liq ug -ufiz noz uappq uaq jooa Atnoiaq ua
jjbuis uba uojq uaa siuajuiqjaA azap jup 'fiq apsaajA
'uauapaj uapuazinp iuq ubbjs ji.u uazuo uajinq 'ua8
-lnjuiz azuo SJBU9A8 'uajqaojsjiBq azuo pp 'jsia\ liq
151
'uajsaoiu uadoopiaA ja aip 'ua°Bp op apjaj fijj
I uapjooMjuB fiz noz JB^Y
uaijBuraj UBBpaSuo pq jo uaSuajq aj ui SuuapuBjaA
aëjuaa Sou ja uljz aj pbjs ui jaaiu japuoz 'jjaaq
uaiuouag uaui pp 'jinjsaq uoa uba si S|OAa° pq aip
SuijqoqjaA ap 'Sui|qoi[j3a uba poos uaa fiq apjaoAaS
uapfu paoui apiaq ap jbao uajfiui uaiyfiA uapuaipaq
jap uaa uaSjoui uasqa aarojBBM 'psq uaqojsaS qossj
-uaAaijq uap ui tuaq fiq uaoj ua 'paaja.9 jjfqapuia
qooj jauq ap sbm 'psq uaSuajqjoA aj fiq aip 'qBBj
ap uba a}jfi|iooiu pq ua uizuaSaj ufiz squBpug
•jsaijjaA.
u3a|azqa;z jooa 8ujiqoB ap uba spi fiq pp 'uapoA
ai japuoz 'uaAfuqos qaiu jaa uba ubui uaa uuq jauq
uaa iqng -aoj piaq°BB| uaa tuaq uaaqos 'uapuaz aj
JBBq sB.vi tqBBzpoouaS nu fiq uaip 'jauqspiaqosjB aQ
•pjooqaqaot pBq ppopjaAuo tuaq jjbi| jbbij jsp jstw
fiq ua 'paajqaq ui stBBjd apiiiBBUJOOA ap ja pBq
fiz jbbiu 'uapzaq pnq piaquaSauaS ufiz aip 'jsaa.vv
•a§ a°juaa ap piu sbai fig jqoijaS ipiz do puaj
-fiMjaA apjaijaS ufiz uba uaSoo ap imp Ssz ua pusq
ufiz do pjooq ufiz apunajs 'SaM jap;)a\ jaidnd pq fiq
jooqos sna>j|aj ua 'uapap aj apaui qfija.wnq ufiz JBBq
3|fi|iaoui jaaz tuaq jaq jan qooj, -piuosqaAijaA puq uajfiw
-J3A ua ua°ui°i| [nqosaq jani UBp sjapuB yoou pfij uap
-PB[ uap raaq fiz jBsp 'uajaaq aj gnjai JBBq joj jaaui
jiooti uajo|saqjsBA sbav fiq i apjaSja ua appaAiaA inaq
aip 'apaocu Suiqqajpq aip sbav fijj ubbpjuo uaop pBq
apjaij jBBq fiq 'sbav paaA\a° ppouia8 opaiu ja jjbq
ufiz "iuioav aoq Suiqipjpq auunq pp 'uaAoquajBBp
jsiav fiq uaAfqq uaop psq jbbij ubb avoojj raaq SuB.vvp
uaqja uba piaqSizaAvju uaixioqjOA ap jsmf pp 'jsiav fiq
uapjag uaop uo>( raaq do piUBBuaSaoq uajqoaj uaaS
851
124
„Daarin hebt gij volkomen gelijk," antwoordde haar
vader, „ik twijfel ook niet aan de oprechtheid van-
uwe verzekeringen, dat mag, dat kan ik niet tegenover
de overtuigende bewijzen, die gij bereid zijt mij te
geven. Maar ik geloof niet, dat uwe gevoelens zijn,
zooals gij ze u voorstelt, en ik ben er zeker van,
dat mijn arm kind de kennis, het karakter en de
opvoeding niet heeft, die alleen een vrouw in staat
zouden kunnen stellen de liefde van een man als
gij te behouden. Herinner u wat de groote kenner
der liefde zegt:
Ut levis, absumtis paulatim viribus, ignis
Ipse latet, summo candet in igne cinis
Sed tarnen extinctas, admoto sulphure, flammas
Invenit, et lumen, quod fuit ante, redit.
Mijn kind zal geen zwavel in de wegstervenden vlam
men weten te werpen, en uw vuur zal uitdooven op
haar altaar."
„Ik ben die sirenen moede, die zwavel in de vlam
men werpen," antwoordde Guilderoy. „Et puer et
nudus est amorIk smacht naar de onschuld der
jeugd en de goddelijke naaktheid eener ziel, die niets
te verbergen heeft. Geef mij die beide, en ik zal hen
steeds weten te eerbiedigen."
John Vernon zuchtte ongeduldig en liet dit argu
ment varen.
Hij twijfelde er niet aan of Guilderoy was volkomen
te goeder trouw, maar hij was daarom toch niet
minder zeker van de waarheid zijner voorspelling.
Guilderoy haakte naar het bezit van Gladys als een
kind naar een stuk speelgoed, maar zij zou evenmin
de macht hebben hem voor altijd aan zich te binden
als het speelgoed in staat is een kind voor altijd te
125
bekoren, Doch hij wist, dat er tegen de liefde
evenals tegen hartstochten niet te redeneeren is.
Toen Guilderoy aan den avond van dien dag in
zijne eenzame bibliotheek zat, las en herlas hij nog
maals den brief van Beatrice Soria. Wat zij schreef,
trof zijn hart niet, het verstoorde slechts zijn humeur.
Hij gevoelde, dat zijn gedrag laakbaar en zelfzuchtig
was, maar geen oogenblik kwam er eenig berouw bij
hem op. Hij legde het papier voor zich neder en
wendde toen zijne blikken naar het venster, waar Gladys
voor veertien dagen gezeten had en hij het misboek,
dat op hare knieën lag, voor haar had vastgehouden.
De vensternis weid verborgen door donkere flu-
weelen gordijnen, die de bedienden tegen het vallen
van den avond toegetrokken hadden, maar het scheen
hem toe, dat hij hare slanke gestalte daar nog over
het boek gebogen zag, dat hij haar goud gelokt
hoofdje, haar liefelijk gelaat met dien eersten blos
op de zachte wangen daar nog vóór hem had. Hij
was niet verliefd op haar; neen hij kon zelfs nu,
hetgeen hij gevoelde, niet met den naam „liefde"
bestempelen, maar de gedachte aan haar liet hem
geen rust, de wenscli haar te bezitten vervulde zijn
gansche ziel. Zij was zoo geheel anders dan iedere
andere vrouw, en zij scheen reeds een deel van La-
dysrood uit te maken, evenals de marmeren beelden
uit Florence, en de fraaie rozen uit Provence, die de
bezitting versierden.
Hij aarzelde niet langer, maar nam pen en papier
en begon den brief te beantwoorden, die voor hem
lag. Het was geen gemakkelijke taak. Om een vrouw
die hem bemint te zeggen dat hij haar niet langer
liefheeft, en dat hij zijne genegenheid elders heeft weg-
