„(juaqem
3} Mnoj.v aufiz gog 'gjaaqjaij fiq aip 'jBBq uaSuBjjaA
gaq nap 'acq U8A8§ suajaoAaS jaufgz piaqgqoajdo ap
jooa ubui uaa sfiAiaq jagaq qja.w 'uaSSaz uajjiAV (jui
fi8 gpnoz ujg" pjoogsjaA Xoiappnr) apiaz (1£uauua3j
ag BuajaoAaS ua9ia uftui gain sjjaz fim fi8 gun8ja^"
((uBB8aS
uftz fiqjooA uapuS aiapuB aip |8 sjbooz 'ubb§ ftqjooA
]bz [uS azap na 'apjjazgaq gqBBtqoA gjaoAaS fit) n
gsiSjaA fi8 jbbui 'gqaq pjaosaS uaiapus aip jooa CiS
gBM 'gBp uba si puajpqosjaA jaaqaS JBBq jooa jaoAaS
mii gep 'ua88az fira gjnz fig nfiz agsgcsj ap uituuaAa
qoo |bz ua 'gqa.waSdo gjaaq gqaogsgjeq Mil aip 'aahoja
agsaaa ap gain si fiz uaggizaq ag sXpB[g qqquaSoo gaq
do g9uB|jaA fig -uaAaS SjoqjBBA\ uaaS fiui ft8 gunq
saaJA qi uaaSgaq uaSag jbbj^ 'uajapusqaq ag gqaajs
aauoja auaa tno gfiz gain ubui ap ft8 gap 'uaq pSmgiaAO
uba ja qi gep *p8aza8 ua|BUijaacu spaaj ti qaq qj"
suaa usp laam fiq apiaz (1*piaqSipjB8Agqoaj ua piaq
-Sipaorajapa omii ubb qqquaSoo uaa8 |aj[iMg qg" ubb
pjnpaSuo gain uaggojaq aip jb apjooq uouja^ uqop
uaqBtu ag qfqaquBqjBUo uaiuoqjOA 'jojgaq umgjoj
gaq gBM 'JBBq fiq apjoojaq 6jaa8iaa ag ubb uaquaqae
-a8 aqfijagsjOA gsaaui ap JBBq fiq pooq sjaagjaA aj,
apjag
Hhuia.w ooz uajaapjooA aqfijaddBqasgBBUi ua ajaauagBtu
aqjnz aip 'ja8ooq ag sap ubui uap fiq aggqoB qoog ua
'pjagsaS pjaM sfud do SiuxaM ag 'pooqubb fiq uaa8gaq
gap 'uiBMqdo maq fiq gaoAag aqfijadfuSaq jaaz gaq jfiAi
-jag 'uaAjazqoiz fiq fiq apiaz ,/uaufiuoq ua uaAinaatn
uap deqasgazaS japus Siuaa japuoz 'gBBSfiqjooA aaz
ubb laggBA auiagq azap ui jaiq pSnaf aqasusS JBBq jaau
-ubaa 'ufiz noz jaSiqqngaS gog jssq gsp 'fiq gquag"
821
SBA\ qqaspBU gstuoqaog aufiz jbao uigaq ua 8igsnj ftq
uu jbbj\[ -pgaqqijdaS psq SuipjBqgoA gog tuaq pusgsuaS
-ag fiqjBBM 'uaAajpaS panp uaa gog tuaq uappsq JBBq
jooa SuijapuoMaq aufiz ua aissguBj auft/ -sba\ qfi;a8
-om gaAA jaaz gip gsp 'maq apiaz 'psq gqjaiua8do uai
-apuB uba uaAag gaq ui fiq uaaSgaq ua pusgsjaA uft^f
^uamoq noz maq gog japuu fiz usp 'uaquj noz pjap
-fimjaa jBBq uba japjSA ua japj3A puBqjauiBzSuBg jap
-jaa fiq gBp 'qfigaSotu gaq sb^ d qojguBB maq qfigjagin
gaq ubajbbm 'qaoq uago|sa8 uaa uba usp gsiM jaaui
gaiu qfigaqjaM puiq gip uba fiq gsp 'jbbm gaq sb^\
uapnoq ag jagqBJBq ufiz ui
SuijapuBjaA auiBzjnnp uaa jooa g;j8 apuBB§fiqjooA
uaa joop 'Soojpaq jgaz qoiz fiq jBsp 'qoog gaq fiq
paap 'uaSaijpaq ag uajapuB gqonp ubb qigquaSoo uaa8
ja fiq gaA\aoq jbbj^ psq puaqaS aog nu gog fiq uup
'apjaig auiaj ua aSipnoAuaa jaatu uaa jbbu apSuBjjaA
fiq gup ua 'uappsq pgnAiaA uaAag ufiz aog nu gog aip
'uaqBuuaA ap ua uagqoogsgjBq ap jooa uapjOAvaS sbm
SijjiqosjaAuo fiq gup 'jb8 SuuaqazjaA ap uouja^ uqop
fiq uaog 'gqoajdo uacuoq|OA sbaa .foxapjing -uapuB] ag
ubb fiujaABjs ua SuqaAjaA 'piaqSiuoguaa uba ufigs
-aoAApusz ap ui sgqoajs tuo 'ubbSbSbu gaq fiq gjaaq ua
'pjaaMzaS pjajaAA ap uba ubui uaa uba uaSoo apiaotu
-J8A ap jooa puaqqojjaA goua8 pjoogjooaS ua Sipjnqos
-no uba bub8joui sgsj gaq gjaaq qfi|ap|BBqjaq aofj
st uaisn||i auunq
]b uba aqfija8aijpaq gsaaui ap uaiqossiin gBp ua 'gtuoq
-do 'uaqqaq gaoAa8 aip 'uauuBtn ajjb ftq uapfig fiq gsp
uaAajaqituBj ua piaqua9auaS auiaj jbbu 'gsnj jap 8uiq
-qiAAqjaA ap jbbu uaSusjjaA uSba gap apjaoA fifj
•gjaaq ua8naqa8 uaa ua uagaAA
-a8 uaa aip 'ubui uaa jooa qfijufid si 'uaquoqosaS
921
122
feet ben Dat ben ik ook. Het is volslagen onmoge
lijk, dat een meisje, zooals zij, en een man, zooals gij
te zamen kunt leven zonder dat bittere teleurstelling
en eindelooze verdeeldheid uw lot zullen zijn.
„Zij is te jong! zij is te jong!" herhaalde hij tel
kens bij zichzelf, toen hij dien avond van Ladysrood
huiswaarts keerde. Tot zijn kind had hij nog niets
gezegd, waartoe zou het dienen, haar te onder
vragen? Zij kende haar eigen hart immers niet!
„Zijt gij niet blijde?" vroeg zij haar vader, toen
zij hem goedennacht kwam zeggen Hij wendde zijn
hoofd af, trok haar naar zich toe, vleide haar hoofdje
aan zijn borst en kuste hare krullende lokken.
„Ik hoop, dat gij even gelukkig met hem zult zijn,
als gij het niet mij geweest zijt, lieveling. Ik geloof
niet, dat gij ooit gelukkiger zoudt kunnen worden,"
antwoordde hij en dit was alles, wat hij zeide. Waar
toe zou het ook gediend hebben haar te verontrus
ten door haar op allerlei gevaren, allerlei droefheid te
wijzen, die zij toch niet in staat was te begrijpen?
Het leven geleek in hare oogen op de vergulde geïl
lustreerde bladen van het misboek op Ladysrood. Waar
om zou hij haar zeggen, dat die bladen eens door
tranen bevlekt zouden worden?
In het kleine salon te Christslea hadden Guilderoy
en John Vernon den volgenden avond een lang ge
sprek. Geen van beiden konden zij elkaar overtuigen.
De aanvankelijke vriendschap, die reeds tusschen
hen bestond, was verstoord en verminderd door de
overijling van den een en den tegenstand van den
ander. Vernon meende, dat Guilderoy misbruik van zijn,
vertrouwen gemaakt had, en Guilderoy werd ongeduldig,
door den tegenstand, dien zijn aanzoek ondervond.
127
hij er niet zeker van, dat hij nooit berouw zou heb
ben over een daad, waardoor hij die toekomst in de
hand van een kind legde, wier genegenheid hij ter
nauwernood bezat en van wier standvastig karakter
hij de meest overtuigende proeve gehad had.
Hij verlangde naar het bezit harer schoonheid en
hij was bekoord door haar moed en haar eenvoud;
maar de voorspellingen van John Vernon verontrustten
hem en hij kende zichzelf te goed om niet te weten,
dat zij hoogst waarschijnlijk waar zouden blijken te
zijn.
Had niet grilligheid, verveling, ongeduldigheid over
bestaande banden, en genoegen om den tegenstand
zijner zuster aan te wakkeren zich gepaard aan het
meer poëtische gevoel, dat hem in het begin naar
Christslea gevoerd had!
„In elk geval is het de dwaasheid van het leven,
die er de bekoring van uitmaakt," dacht hij; maar
hij gevoelde, dat John Vernon, wanneer hij deze ge
dachte gekend had, hem gezegd zou hebben, dat de
liefde, die niet blindelings gelooft, dat zij ten hoogste
in dit leven is, de kiemen des doods reeds bij hare
geboorte in zich omdraagt. Hij was zichzelf maar al
te zeer bewust, en kon zich niet aan den indruk
van die waarschuwing onttrekken. Hij had een vaag
gevoel, dat zij in de toekomst bewaarheid zouden
worden, en hoewel hij eerst stijfhoofdig zijn gril
had doorgezet, betreurde hij het nu bijna, dat het nood
lot zijne wenschen vervuld had.
Had hij een verlangen van het oogenblik gehouden
voor dat krachtige gevoel, dat zelfs den almacht des
tijds trotseert?
Te vergeefs hield hij zichzelf voor, dat Beatrice Soria
