u; [iz4aq ;qnja§ suo uba 4j[aq ap 4BBjsaq uaiqassij^;
•si jbbmuo jo 'ufiz 4aoui JBBq JOOA
guiSipaajaq uaa jq qBBz jap pjBB uap jin aip 'SuuBjq
-J8A auaa do jguijpuBB jaiu aip 'sflAV si mooja ap
ug piaqqlqaSoaiuo auaa si jap ufiz jbbm pf|i|B 4am
uauunq uaSuuBiqjaA auunjj 'uaggoz 34 uapaqjBBMUO
ajuooMaS ap ui fiz ua|[BAJ3A 'uaAaS 34 uaguqapuBq
auunq uba SujjB[qjaA jauaa uajaoAaS piaqqfqaqBzpoou
ap iBBUigiuani uauuntu ap 4Bpuio isinp 'sbm jajsaatn
uaflia ufiz jaam uauioqjOA 4aiu fiq jBp 'uaSuupjaA
raaq f;q 4aiu |aoAa§ qfqaSBsqaqno 4aq qoo4 uapuoq
'uauiouaSuBB psq 8uiSipjnqos4aojaA aufiz fiz aauuBBM
'pnoAUaa ua piaq4qaBZ a(j 'raaq a4qnjp ua apjaSia
'uaguqapuaq aufiz uba uaAaS 4saoui dcqosuaqaj fiq
4Bp 'jaoAag 4aq jbbui 'uaniouaS uaqqaq 4qos ui aaiioja
ajapai jaAouaSaj uuoAspiaqpjaa|aq aip f;q noz jbbm si
]a^ uaqaoz 34 piaqSizaMjs aufiz jooa Sui8ipjnqos4uo
-j8a 4100s uaa 4saaAiaS sba\ iqBBzpoouaS fiq 4Bp 'uiaq
4aq apjagja qooi jbbui 'qfqajJBq jbbq ajsnq fiq ua
'puiaisag JBBq suaSaf jBBqquep qoiz apjaoA fiq 4UBM
'uooj uajapaaj do fiq apiaz ,,'aAaij 4qoBu uapao*)"
•ajqBBUi ua8uidjaA*ua°a4 uaa§ fiz 4Bp 'apfqq
jbbui uaapssBM Ijq iajqjainaq 4am az fiq 4Bpuio '8uu
-ajjodojiaz azap jooa jBsqqusp 4am JBBq sbm fijj
„•jauiBq uftiu do ua4snJ4in 4BAI uujbbS? noz ua 'aom 4BAA
uaq qi" puo4Sjai fiz appjooMjus '.gsp aop 'bC q"
•uagjaqjaA
34 J34qaa 4Bp fiz 4SIM 8uiqasjaaqaqj|az 340018 jaj^
•uajaqqijd noz UJ004 404 uiaq qsBjdsuaSai 4Bp 'do liz
34qjam U004 ufiz 4111 ua jooqafl ufg uaa psq fig
^•ubbgjin uaaj[b qijqua8oo uaa oujbbS qi
noz 'jpuupaoS 4aq fiS sjy" -gipjnpaguo suizsgiuaa
fiq appjooMjuB (i*n jooa pnoq 34 jaai si jajj"
S91
ajBq paq '4s >aS sbm uauucdsaS jaaz s](iA\qip 'pBq
uaqojqaS JBBq i fiq jBpjpoA 'Suiqqaiiaq auunq jaM
•aoq ua uaquoffasag ^ojapjmg ubb fiz psq 4JBq aqos
-ub8 4Bp ug paq uajo|ja\ pao[8 ufiz uba sjaiu p|aj
-8a\ ap ui jaaqjaA 4aq squupuo iap '4J8q cujbm 4acn
ainoja aqfip4qoo4S4i8q uaa sbm fig qaiu fiz jbbj\t
UBspjOA apauiJBBp ubjbm p[ajav\ ap ua
fiq ua 'uaAoq 84ooj8 ap ubb jo qaqqnd 4t ui uatuBs
jbsf 4( ui ua[Bui ufizop uaa uauaqosjaA fiz apjBBA\aq
jbbui uiaq 4am SuipnoqpuBjsjaA apao8 ap qfqjapn 4aq
jooa fiz 8ub[ooz 'paap fiz ibm -gipiqasjaAuo uamaqjOA
Buog oSnjj SBAi 4aq ua 'puojsjsBA JBBq do jaaqaS
jap 'unqjoj ioojS uaa jbao Suiqqiqosaq ap psq fig
•jaiu qoo jaq sbaa SiqqnjaSuo pjBBdaq jbbui uapjOM
puiaouaS 8iqqnja8 4am uoq qfqaMnq jbbjj uaddsqas
-jazag a4sjaa apa uba ufiz 34 uigmuoq ap si uooMag
aip 'MnojA auaa uba piaqqlqjooqaq ap ua piaqsfiM
ap lgu;puiAjapuo ap fiz 4Bzaq uajaf ajaA 4iapas spaaj
ua 'qosuBjj ua qasiiBsqaua^ 'qosuBBqioig 'qosuog
-Bjjy 'uassBj auapiaqosjaA uba paojq jaq apinooJ4s
uajapB ajBq jooq paq safdoquaMnojA subbiiij, uba
4U14 uaqfu uauiJBAi uap 4BBiag JBBq jfiMjaj 'puiJOA
-ag gijqDBjd ua 'quBjs sbm fig "mooja auooqos jaaz
uaa ua 'jbbC 814UIM4 ua 4qoa sbai Buog aauisaq
i qqquagoo 4Bp do inaq 4aq apMiiojaq
aojj j UBBpag4qoip ua4iood ap j[az psq fiq ua 'uajojsag
uiaq jooa sfipBJBd jaq sbm nj»j "uappsq 4snjag sjfiM
-qip ooz uaddq aufiz dojBB.w 'jooai sjb qusjq 'pinq
844IM 'a4qoBz ap jbao pBBiais 4aq uba guigaMaq ap
uapg|oa uagoo aufig "uijb uajapus uap ubb jaaM ua
uaaq pgBjBcns uba piiBquijB uaa uba sjaqaqos ap fiz
gooMaq puuq auaa JBBq 4atu ua sjapnoqos ap ubb 404
400|q uajBM uaiujB ajBq punajag uapo4S aqasja4SO()
091
156
HOOFDSTUK XV.
Intusschen was Guilderoy op weg naar de water
poort van het Palazzo Contarini. Zijn hart klopte snel
ler dan gewoonlijk. „Zou ik haar werkelijk nog lief
hebben," vroeg hij zichzelf af, terwijl de boot onhoor
baar voortgleed over de diepe zwarte schaduwen en
de glinsterende lichtstrepen, daar waar de maan hare
stralen op het water deed vallen. Hij had het niet
gedacht. Een uur van te voren zou hij gezworen
hebben van niet.
Het oude trotsche paleis met zijne Gothische zuilen
en smalle vensteropeningen aan den waterkant ver
hief zich indrukwekkend vóór hem, toen zijn gondel
aan de marmeren trap stilhield.
„Breng mijn kaartje binnen," zeide Guilderoy tot
een bediende.
Hij stond boven aan de trap en wachtte daar. Het
klotsende water aan zijne voeten, dat in het maan
licht een bronsgroene tint vertoonde, speelde met een
droefgeestig, eentonig geluid tegen de trap aan. Met
de zonderlinge inconsequentie de menschelijke natuur
eigen, verlangde hij hartstochtelijk terug naar een
voorrecht, waarvan hij uit eigen beweging afstand
gedaan had, naar den tijd, waarin de bedienden van
Beatrice Soria hem onaangediend binnen lieten, over
tuigd, dat hij welkom was. Uit eigen beweging had
hij deze vertrouwelijkeu omgang verbroken, en hij
wist maar al te goed, dat hij dit zelf gewenscht had,
vóór hij er toe was overgegaan. En nu had hij er
berouw van en wenschte hij het oude voorrecht terug.
Hij verachtte zijn eigen onstandvastigheid, maar hij
157
kon toch dat gevoel van spijt niet op zijde zetten.
Hij moest eenige oogenblikken wachten, terwijl
intusschen de gondeliers met elkaar lachten en fluis
terden, en de lampen uit het paleis trillende licht
stralen in het water wierpen. Weldra kwam de be
diende echter terug en zeide:
„Wil mijnheer mij maar volgen?"
Guilderoy volgde hem de hooge, steenen trap op,
door de antichambre naar een groote gewelfde en
beschilderde zaal, waarin de strenge schoonheid der
Venetiaansche kunst met moderne weelde en pracht
vermengd was. De zaal was flauw verlicht door «as-
kaarsen, die in luchters brandden, welke aan den
muur bevestigd waren, en geheel vervuld van den
geur van lelietjes der dalen. Hertogin Soria lag op
een sofa aan het uiteinde van het vertrek. Terwijl hij
voortschreed, scheen de ruimte hem eindeloos lang
toe, en was het hem, alsof hij uren noodig had om
haar te doorloopen. Nog nooit in zijn leven had hij
geweten, wat verlegenheid was; nu wist hij het.
Zij kwam hem in geen enkel opzicht te hulp. Toen
hij nader kwam, keerde zij haar gelaat naar hem toe
en keek naar hem, totdat hij vlak voor haar stond.
Toen richtte zij zich half op en stak hem haar lin
kerhand toe, de hand, die het dichtst bij hem was.
„Mag ik u gelukwenschen, waarde vriend," zeide
zij met een lichten glimlach. „Ik zag Lady Guilde
roy op de Piazza. Zij is zeer mooi, maar is zij niet
nog heel jong? Un beau défantja, dat zeggen
wij altijd. Het zou echter plus beau zijn, als wij,
terwijl wij jong waren, geest genoeg hadden om het
geluk te begrijpen, dat wij genoten. Wanneer zijt gij
gekomen? En wanneer gaat gij weer weg? Ik heb
