'aqfijinngBu ap spaags Son sum gajq -a^qoBjtnqg fi
^aapjOAv uapnz uapnauA agooiS fiM jap
'dooq qj magaaq a) raoqjaAA n mo 'ufiz 8am agsjaa
op qi gap 'aAaq apfqq ooz uaq qp naqq^q noz sgaajd
gaq Sap uaqjaM do snaa jam uagstM 'ufiz noz
fiq puamain ia gap 'n^|aAq ua japaA aah uba qosuaM
ap S8M gaq jaara" 'gjooA ftq SuiS ^'gsaaMaS nfiz Sip
-jooMnaSag qfjjaMnq an fiq gain fiAi gaprao 'naqqaq
napnoAaS pjaapquo pnaggazgno joaa sno gjnz fig"
"SBM gsgaajdjaA Suqasgo{d ooz fiz uijbbaa 'uaAaj ajAtiain
gip jaAoaaSag gqaamaS lagsaam naqqaq gsaora jaaq
uba qaiz gsSua uba 'piaquaSajjaA uba 'piaqpiaonnaA
uba 'SuijagsfiqjaA uba jaoAaS naa qjaM 'fiq daajSaq paoS
aojj raaggazja qaiz uba gain poAaS gap fiq noq qoog iaam
'sbaa qfqaggodseq gap gap 'gsiM fiq JBBq gam napfq
-apara Siani apjooAaS fijj naa Suba\ jaaq uaddij nfiz
gam uaAa agqaaj na aog jaaq jaan qaiz Sooq fiq ua
tiCajqny p.toq; apiaz ,,'uaop uaunnq qaq gam siajad gaq
hi sqaigs ooz qi gaAA 'aagaojSaq ag aguaAuaApaoiq aA
-aij uaa sjb n 'uaagsaog gjnz fira fiS gap 'dooq qx"
ut piaqpiaoraiaA uba Suiqqmpgm uaa
qoo "qoog Sag ia jaara 'paq piooqaq ooz iCojappng
naip 'qqq uaSiiaraooip uaip Sou nappaq uaSoo ai
-aq iyaqqngs.iapqqos ua uamaojq uba uajnagq aSipuaA
-aj'aip ja uba uappira ag 'gin qaajq ia Saz [jg uazoi gam
sbav uapajaq uopiuan® aq[a 'ajosuoo aqja 'jajag aqja
qqquaSoo gap do uubbai ua 'gaianarj ua naagga^ nBA
pfig uap gin uafiiapnqos gam sbav uaSuaqaq paqaS gap
'gauiqaq uiajq uaa ui uaaqa afsiam jaq puoA fijj
uaizaS nappaq uainra aiaq nauuiq uaAinoiAquof
na uapaiqapa uba uagqaajsaS ajaA spaai aip 'uajazaig
-daoai aqospfiM ua 'siaauagsunq aqosuaBijagx .loop pStp
-iBBAjaA uaSuiiapjoz aiaaig 'laraiara giAi ua giaAVz uba
881
tiraa[ap
-uaqaq ag gqoajs uaAvnoiA uooAvaS gaiu 'gaaAV qi ioaooz
jooa 'uaq qi gaiu jagqoa qi dfuSaq uapadsiooA gap
fiz raojaBj^Y 'Jagsnz ufira ua japaA jaaq spaz 'pjads
-jooa spaaj gap gjaaq uaajapax" 'jaau ufiz uba uaSfiAvz
-pgs gaq joop uagojgaS maauaSuaauo jfojappng apiaz
,/uajapuaqaq iaz paoS gam jaaq qi gap 'gquap fig"
<itjuaSajp jooa Sjoz uap ja fiq [az 'gdfuSaq
gaq fiq sja na 'si paoSpads aAvnaiu gip jaag aoq 'uad
-fiiSaq fiq noz" 'fiq gqoBp ,/uaAvnojA ap uba ua gou
-aS gaq uba gsaaAvaS puiq uaAJopaq uaa Sua] ooz si
flH" •maq uaa fiq apjajfiAvg aog ua ja ua 'azfiMppuaq
aufiz fiq agqaaj sjfiAvqip qoo jaara 'uagqaizdo ajaA ui
jaau nfiz apjapuoAvaq fijj maizui gaiu fiq uoq uba ia
aSipuagsjav gaq iaam 'sbaa uamoqaS paap aip gog ioi
-apjm0 aoq 'uaraoqioA daajSaq fifj SaaMz /Cajqny
(<-puagsjaAuo ua piaqsaBAvp
Joa uaAaj ufim ui gsaaAvaS si paap aSipuagsioA aSmaa
ap gip gap 'jaara dooq qi qoo(j" ifojapjinQ apiaz
,,'jaAO suaa [oav aog ua ja j|az fim ia japuoAVjaA qp"
■iCajqny apiaz ,/gqaq pAvnqaS jaaq fiS
gap jaara qqquaSoo uaaS nu fim pjapuoMjaA gajq"
•apjooqaqaog maq fiz gap 'mo apfqq ja fiq sbaa
'apjooq maq mopuoj pdmomoS gaq fiq nu jbbjy 'Saz
qaiz jooa pfigp jaap jaaq fiq gap 'paap uaSaouaS
pfigjaqfqaS ag qoog maq gaq jfiAvjag 'maq gaq aggsnj
-guojaA uap ua 'paq uaapaS fiq uaaSgaq naa Suijap
-UOAAJ3A aSigsSua aufiq uba jaoAaS uaa gam 'paq pjags
-japuojaA jagsnz ufiz sjaooz 'fiq gqaap aog ua jy map
-ajAag qoo qqquaSoo gaq jooa ua jaaq do qosgojg sbav
fifX "puararaagsaoi agqiuq ua agqaairnqS Aojappnfj
•ifojappng gog ifaiqny apiaz ^'agipjaq aqfijiooq
-aq aAvn ui 'apaojq uap uba sasuud uaa gqaags 13"
8il
182
hij ieta over zich heeft, dat voor de vrouwen onvergetelijk
is. Hij kan maar niet begrijpen, waarom zij niet even
gemakkelijk en even spoedig veigeten als hij, en dat
is het juist, waardoor hij haar ellendig maakt."
„Zoo was het met zijne amours, maar hier
„Zijn huwelijk is voor zijn gevoel niets anders dan
een amourette. En als die uit is, zal hij ten hoog
ste 'verbaasd zijn, als hij bemerkt, dat hij verplichtin
gen heeft na te komen, die amourettes niet na zich
slepen."
„Misschien zal hij zich dan van die plichten ook
wel ontslaan."
„Gij kunt toch uw huwelijk niet verbreken. Zoo
lang uw vrouw zich behoorlijk gedraagt, kunt gij niet
van haar scheiden."
„In onzen tijd zijn de verplichtingen, die het huwelijk
oplegt, gemakkelijk te dragen, al kan men het niet ver
breken; maar het blijven toch altijd plichten", zeide Au
brey. „Een gehuwd man gelijkt op een gevangene, die
vrij is gelaten op zijn woord van eer en nu mag gaan,
waarheen hij wil; hij kan wandelen, springen, zitten,
slapen, zwemmen; de zon beschijnt hem, de regen
valt op hem neder en hij ziet het gewoel der wereld
rondom hem en den horizon in de verte, maar hij
heeft op zijn woord belooft, dat hij terug zou komen,
en nu heeft dat alles geen waarde voor hem."
„In het huwelijk wordt dat woord niet altijd ge
houden", zeide Lady Sunbury.
Om zes uur ging Aubrey de vrouw van zijn neef
een bezoek brengen in het groote oude huis, dat
zoolang het bestond door de familie Guilderoy be
woond was, wanneer zij in Londen vertoefden. Het
was een statig gebouw met een groote, breede trap
179
„Maar gij hebt de gewoonte ze te verlaten," zeide
Aubrey, „en dat komt soms op hetzelfde neer."
Op dat oogenblik werden zij door de menschen-
massa van elkaar gedrongen, waardoor Guilderoy de
moeite bespaard werd een antwoord te geven. Aubrey
had nooit veel geduld met zijn neef. Hij was zelf een
ijverig, zelfopofferend, zeer vaderlandslievend man, die
zich een aantal lastige plichten getroostte, omdat hij
het niet met zijn geweten overeen kon brengen, ze
van zich af te schuiven, en daarom zag hij met er
gernis, dat Guilderoy van zijne schitterende gaven
geen nuttiger gebruik maakte, en zijn geest en ver
nuft alleen toonde in scherpzinnige sophismen. Som
tijds had hij een gevoel, alsof Guilderoy, niet geheel
ongelijk had in zijn gemakkelijk pessimisme en zijne epi-
curistische levensopvatting en dat gevoel diende slechts,
om hem nog ongeduldiger te maken, tegenover een
man, die in theorie zoo zelfzuchtig, en in de practijk
zoo verstandig was.
„Evelyn is altijd zoo door de fortuin bedorven," zeide
Lady Sunbury eens tot hem.
„Dat wil ik gaarne gelooven," antwoordde Au
brey, maar toch gevoelde hij, dat de omstandigheden
samen hadden gespannen om hem zelf evenzeer te
bedervenzij waren daar echter niet in geslaagd, omdat
zijne natuurlijke indolentie op den achtergrond ge
drongen werd door het gevoel van de groote verant
woordelijkheid, die zijne positie hem oplegde.
„Ik weet niet, of ik eenig goeds tot stand heb ge
bracht," dacht hij, „maar ik heb tenminste niet stil
gezeten."
Dien dag vertrok hij van de receptie ten hove met
een vaag gevoel van medelijden voor het meisje, dat
