'uaraaoiqsBq uba pqos uftz ua 'uapuaipaq apiapaod
-a8 pop nfiz 'ua8uijap[iqosoosajj pra dmq apjjaMaS
uftz 'jnnpajiqojB ua punq uba uaqiaMiaisaara uftz
p pra 'smq SipoBjd JBBq qqonz uaa pra ftz pBi;
-aq 'mBMqSnja^ uopuorj ui japa.w 'Sepiunp uaqftjjaaq
uaip do pooas^pBfj ubb qaozaq JBBq Bn 'ftz uaoj^
'IAXX XMSaJOOH
•apajA uaSi;sm
uftz ui ao; qftjiooqaq Sipuiauo JBBq 'pasiqaSjoop
uaiinq JBBp Sep aqfqasinq aStpiiOAuaa ap naaqos qqq
-uaSoo pp dg 'Pfn pq posp lig <jpftï uba doopraA 'bh
uapiOMoS uftz uapaiAapo ftz nog iqftpS ftq pBfj
•sbm pMtioqaS afsirqq sjapBA sjBBq jbbm 'uaspi ap
-laoiSaq raajq pra a°ooq ap lapuo 'iBBq apip 'auiajq
aip ubb 'aaz araBznaa 'aMUBiS aip ftq jBBp '00; JBBq
naAaj pq naaqos °ijpA ua qftpqqBraaS 'gipni aojj
■uapj a} japoB
)jBq jBBq ui apajA uftz uba spi na ubb§ aj JBBq pra
uaaqos 'mBMq JBBq pq uamaojq ]oa namiq ua nap
-noM anaojS J3ao aip 'inaSapiaq aqossuj uftz pra Ssp
-jaraoz ampq 'aSutq a(j 'uiBMq ftz uao} UBp 'praapaB
jaSiqsnj na qqOBjq apMnaiujaA uba poAaS naa pra
Snjaq napno^x jbbu ftz SuiS Sep napnaSjOA uapp
•daip raaq suapoAafiiooA ajaqraos auftz uba 8uiqft[uaz
-aAuaA ap pjq qooq jbbcu 'ppdsjooA na uaizjooA sajp
ftq pBq \a/& 'pJBBAVzaq sbm psq nftz JBBm pupjaA
qftjuoosiad uaaS ua 'sbm poAaS qftpqosuara uaara
-aBp uaa jaara pBras JBBq pp 'uaAoopS uaop JBBq
ap|tM ftq pbm 'uooq uapuaspaqos do qBjds ftjj
182
joop ftz jfiMjaq jbbj\[ 'jaqqBJBq ppa 'Siqsuia uaa pra
jaa uba uBtu uaa sp apuaq ftq uaip 'Xajqny pra
SusSrao JBBq ui Sbz jbbabS Siuaa ftq pp 'uaqqaM
-do apjiM JBBq ftq aqqoBpaS ap qijquaSoo naaS ftq
jBBp 'nocq uazoopSjoz 'uapuaspaqos do qB.ids ftjj
yaaS uaop aq
PM ftjA aApqjap raaq ua 'uapjOM aq apBuaBra aiisu
-uoipjOAaj uaa ua uadoouq 05 so{ ppjoS JBBq qqBBtu
uaqpqsuBB nu na 'jooa jBBpzaoqpnoqstnq uaa ua mo
afoBBjq pu uaa pra sbm MnojASinq auiBzpSnap uaa
pjaa aip 'BiuuBpjjq uipuaiJA auftz ubb uftz uapnoz pfiM
-08 uapoBpaS auftz p qqquaSoo do pp 'iqoup qt
jbb]^ 'uaAvnojpaA pnq ft8 uatM do 'puaiJA uaa ug"
((-puaTJA puamaupap uaa uaAoquajBBp ua 'uapBM
-jaa apBBU jazuo uaa si ftjj -apraaajA uaaS si ftjj"
<('i!ajqny
p; pin sjpz 'sbm n qi sp 'uaqajds jsao japuira
aq sap Sou ja qi noz 'si pin pp pq jaauuBjw"
•ao; SipjBBApoaJuo na pnoq 'SipOAaSuo JBBq uaaqas ftjj
•japBA JBBq do pjoopjaA Sipuja ftz sbm pjaa pq joo;\
(<-ftq paM pp 'Sippaqquap pin si pijpjaA uftj\j"
i( uapftM aj
mnoja jauaa pupjaA Sipjaaqquap pq ubb uio 'uaqqaq
noz j9ao pft; Sou ftq pp 'poupaS pin puq qp"
((-ftra jooa qftjapuaiJA jaaq
pftip si ftjj 'pjaraaSdo qoo jpz pq }jaaq ftq Bf
(I^ajqny pjo^p ft§ paapq;"
•do psBBqjaA qaaq uouja^
•ftq ja ftz
apSaoA <('pSazaS jaau uftz pp sqftpSjap spi pBraaaM) jo
suaa qaq qj" -paaS uap jbbu sp jappj ap jbbu pmooz
'piaqjBBM ap ftz qBjds pftpjy 'piaq°bb[ aqp apMnqosjB
-j3a 'piaqSiuiajq apSuuaS ap ui p; poajdo sbm ftz
Z8Z
286
boven den ander, aan programma's om den dag door
te brengen, aan het gaande houden van het gesprek,
aan het onophoudelijk verwisselen van toilet, aan het
regelen der verschillende invitaties. Natuurlijk voel
ik, dat de bosschen schoon, dat de tuinen bekoorlijk
zijn, maar ik heb geen tijd, om er naar te zien, er
van te genieten, zooals ik vroeger deed, toen ik op
zomernamiddagen onder, de appelboomen in onzen
boomgaard lag, en door hunne takken heen naar de
hooge, purperen heide keek, die zich baadde in den
zonnegloed. Toen merkte ik elke kleinigheid op, de
waterjuffertjes in het vingerhoedskruid zoowel als het
kleine wolkje, dat regen voorspelde voor den volgen
den dag. Maar nu merk ik niets op, ik heb er geen
tijd voor."
Zij zag met een zucht door den rozenberceau naar buiten.
Vernon zuchtte ook.
„En toch verbeeld ik mij, lieve kind, dat gij, wanneer
gij nog Gladys Vernon waart, en in mijn eenvoudig huisje
woondet, en een andere Lady Guilderoy hier heerschte,
haar lot waarschijnlijk veel gelukkiger, veel schitterender
zoudt vinden dan het uwe. De mensch is nooit te
vreden. De koning benijdt den slaap van den ka
juitsjongen, en de kajuitsjongen denkt, dat hij ge
lukkig zou zijn, als hij maar koning was en het zeewater
zijn hemd niet doorweekte en er geen donkere golven
tusschen hem en zijn huis waren! Zoo is het altijd;
het is de wet van ons bestaan, en het zou ons doen
veronderstellen, dat Plato gelijk heeft, en dat wij
werkelijk uit andere werelden afkomstig zijn, waar
van wij nog steeds een vaag bewustzijn over hebben,
dat ons ontevreden doet zijn met ons bestaan in deze
wereld."
283
de lange colonnade liepen, die geheel bedekt was met
witte rozen, en de geliefkoosde verblijfplaats van Guil
deroy uitmaakte, zoodat dan ook hier zijn zijden hang
mat altijd voor hem gereed hing, voegde hij er met
meer ernst bij
„Toch geloof ik, dat gij beter doet met niet over
dit onderwerp te spreken, lieve kind, daargelaten nog
of gij u de dingen erger voorstelt dan zij in werke
lijkheid zijn. II y a une pudeur de l'ame. Dat klinkt
wel wat sentimenteel, maar er is toch veel waars in.
Zoodra' wij beginnen onze ziel bloot te leggen, zijn
wij geneigd dat te vergeten, en zoo zouden wij al
zeer spoedig die zedigheid verliezen, die de schoonste
eigenschap van ons zieleleven uitmaakt. Ik weet zeer
goed, dat een vrouw er behoefte aan heeft, hare ge
waarwordingen te ontboezemen, welke behoefte door
den zooveel ruwer bewerktuigden man niet gevoeld
wordt. Maar deze behoefte is feitelijk een zwakheid,
waartegen zij moet strijden, want het is er mede als
met het opium schuiven; wanneer men er aan toe
geeft, geraakt men er aan verslaafd en eindelijk wordt
alle levenskracht en door ondermijnd en verwoest."
„Ik geloof, dat gij u vergist," merkte Gladys op
koelen toon aan. ,,ïk neem niemand in mijn ver
trouwen. Er zijn dingen, die voor zichzelf spreken en
die iedereen in het oog moeten vallen. De wereld is
niet blind, omdat er menschen zijn, die dat wel gaarne
zouden wenschen."
„Dat is zoo; maar men betoont ons geen mede
lijden, als men begrijpt, dat wij daardoor beleedigd
worden, evenmin als men een gentleman, die geruï
neerd is, geld aanbiedt, wanneer hij nog altijd een
gentleman blijft."
