•ubbS a) qgaajd pisedaS qqaoqsqjBq uapuapojS qatu uassBj
aqftppmza[p ftq qBp 'pjnpaS apoq aSipjBBuaSia qep qatu
'fiz qqaup Juajaaj qup ftra pz pfjq aQ" -uaAaSjaA a} pum
-naa tnaq 'noz uacuoq aoq uaiqassira ja fiz qsp 'sjpz
apjaoAag fiz bC 'aqqusq tnaq [jz jo 'hba raqaz qaui Son
ja fiz SBAi tin ua 'uapnuaA 'pjapauiaA 'uaqupiaA maq
Joop SBAi l]2 'uaAaS a; quaM naip maq ubb pin Sou
Jaqqoa ja qqoap fig 'qtUBBZiooqaS jaiuaqpA nap uba
daoi nap ubb qpA ap spuasa 'uaAaS a? sooqiaA jbbot
uaip fiz Bjpooz 'uaniBzjooqaS noz quaM uaqsuira JBBq
jfoiappng qap 'qsnMaq uba uamoqjoA jpzqoiz ja sbm
fig "nu fiz qqasp ooz <ti uajajfiA\q uaiapuu jo 'aoq unp
ja qaq pop IBM 'qqaq piaqiaqaz jjaz fiS jaauuB^"
'uauooq aq qfqaado fiddsqosjaaq JBBq uaiBM ppqsaS do
jaam moiBBp ja na 'ftz nap paopm JBBq uba ubjbm
Jaqaz japuira aip 'aaAO uoqjjiqg aAi[Q SIB naAstiojA ubb
ftz qaq qig -natuBuaBB qaqqnd pq ni jBBqp jaAouaSaq
ftz aip 'Suipnoq ap ui sbj tuiaqag uuq ppjaM ap qup
'p[iAiaS pin ftz puq 'sbm qsqjaqs pq JBBq jbao qqaBui
s/ojapjing pp 'pftq nap ni sqaz ua 'pjaM piaids
-aS uooq uaq qfquado SuipfiMaoq aqfqaqqooqsqiBq uaa
pp 'uappip aq mo puqai? aipnipip hba poAaS paA a;
pfiqp pBq fig maAaS uoq quaM naip qoq SuipiajuBB pp
'Buog aaiipag uba SüjpaS pq ui sqaiu uaAoqua.iBBp
sbm jg -uapaorajaA uaop uauunq noz ppqiBBA\ ap
JBBq aip 'naAaS aq quaM uaa JBBq mo Sipuquusq a;
ua jaan uftz jaAouaSaq ps^oj a; qaoq ftq sbm 'uapfq
-apam uba appopiaAO qisq nftz nooqosjo JBBm :sbm
SnijBMp ajBq Suaojp aoq 'qfqjnnqBU Sbz iaiqny
•uapmq a} qoiz ubb maq na§B[s ui pM
qftppupja SuipfiMaoq ua pjnpog joop ftz noz uaiqos
-sira ftz qqoap 'qftpS qooq japBA JBBq puq uaiqossipr
•SiqqnpS unftq ppqsoopëiu JBBq ui sbm ua uoqjqiqg
SOS
308
veel beveiligt," voegde zij er met een glimlach bij.
,,Ik geloof niet, dat zij van nature ernstig is,"
zeide Aubrey. „De wereld drukt haar ter neer. Er
zijn naturen die lijden onder het verkeer in de we
reld, lijden onder de banaliteit, de kunstgrepen, de
intriges, de veinzerij, die er een noodzakelijk gevolg
van zijn."
„Misschien," zeide zijne gezellin. „Maar als wij in
de wereld moeten verkeeren, is het beter te trachten
er eenige belangstelling voor te voelen. Het is er mee
als met het whistspel, het amuseert ons op onzen
ouden dag, als onze hartstochten in ons gestorven zijn."
„Maar sommige menschen kunnen die belangstel
ling nooit gevoelen, en onder die menschen behoort
zij. Wat moet zij dan doen?"
„Zij is verliefd op haar man," zeide Beatrice Soria
met een bijna onmerkbaar zweempje van veraohting
in haar stem. „Als dat eenmaal voorbij is
„Dat zal nooit voorbijgaan."
„O, mijn waarde Lord!',
„Daar ben ik van overtuigd."
„Gij zijt zeer wreed tegenover hem. Hij zal er niet
zeer dankbaar voor zijn."
„Neen, dat zal hij niet, tenzij hier hield Aubrey
een oogenblik op en zag haar aan met een blik, die
meer zeide dan zijn woorden, „tenzij wanneer gij,
die meer invloed op hem hebt dan eenig ander, hem
zeidet, dat hij er dankbaar voor moest wezen."
„Ik!" het woord was op zichzelf reeds eene
hooghartige weigering.
„Gij stelt mij te leur," zeide Aubrey. „Gij hebt
zoo oneindig veel macht, als gij maar evenveel mede
lijden wildet hebben!"
piaqaziaA ja ftq uaq 'muoja uftz sp 'qpuaz quBzaSjs
ajBquBBpjaaMuo uaa qpz ftq sp ug" -uiSopaq ap
appjooMjuB ,/qftppuaiiA jaaz si ifojappui) pjog"
„•uaiz a^ uagnq n ubö jaaz Ja
}qoaq üojapjmg pjog -uaSSaz p.MiBBA pin Sipaods ooz
puspSug }8ooui fig" 'piaqpuapMuo a.inq ui s^ps[g
apiaz ,,'giM uauioq ft8 pp 'apfqq jaaz uaq qq"
■uaSuajqjoop uaSom aq poojs/Cpeg
do uaSsp jBBd uaa uftz tuBBuafiuBB jaaz JBBq pq noz
nep 'pAaS pq pM gp sbm jbbiu !sba\ puepSug ui
pin ftz pp'uftz uoq pjj 'ubb qftppjBBMjoOA aipqiAUi
ap ftz mBu dojBBp puopjaq .iBBjq poep qqquaSoo
pp do ftz p.M 'pin daajSaq s^fpsjg -pB|aS ibbjj
JBBq do qoB[mi]8 aMUBg uaa mBAvq ja uapjoo.wpB
aq japuoz 'ueep BiJOg aoi.ipag jaajq qqquagoo uag
•uapaomjuo aAoq uaq aiqdaoaj
aqsqeej ap do jBBqp ftz uaoq 'uatuoq oq Sep'nap jooa
qaozjaAjBBq qara jbbm ppquaSapS ap iubu ftz ug
•SjfpBjg appjooAvquB (l'uaAaojdaq qaq pz qj"
(1uaAa§ pz pjooM
-que puajaSpM uaaS u ftz qep 'jaqaz uaq qi !u8°bja
jpz JBBq sg -pAaS q{a ui jeeq °BBjy" 'jfojapgng
appz (l'uauuaq uajaaj aq suaa nvafvyo ap am aqospS
-ug qaq uaqajdsqin qasuaM nap JBBq apjooq qj"
uaiuoq aq poojsifpeg do uaqqaq qsnq ftz nog"
•sfpBjr) appjooMque (('qqoBpaS ubb qam ia qaq qj"
•poojs.fpBg do uaftqisd
ap jooa qaaqsu uaguiSipoouqm jap qsfq ap ftq jfiMjaq
'jfojappng SaoiA pjaaqiAuiaS Buog amj\[ a° qqajq"
•xixx xnxsaiooH
SIS
309
„Mijn waarde Lord, dat is werkelijk mijn rol niet.
Men kan niet prediken, wat men zelf nooit in prac-
tijk gebracht heeft; men kan geen zaak bepleiten,
waarin men zelf niet gelooft. Ik geloof niet in ech
telijk geluk. Ik geloof in het geluk, dat hartstocht
schenkt, ik geloof in het genot, dat ijdelheid geeft,
ik geloof in den troost, dien wij vinden in het bezit
van kinderen, en misschien geloof ik in de zoetheid
der wraak. Maar in iets anders geloof ik niet. Lady
Guilderoy zal ongetwijfeld dezen troost, deze genoegens
smaken. Wanneer zij nu ook nog de trouw van haar
man verlangt, zal zij zeker teleurgesteld worden, en
die teleurstelling zal in den beginne ongetwijfeld zeer
groot zijn. Maar even zeker zal zij eindigen met te
bemerken qu'on peut s'en passer."
„Gij zijt wreed tegenover haar," zeide Aubrey met
een zucht.
„Mijn waarde Lord," antwoordde Beatrice Soria,
„de mannen wenschen, dat de vrouwen gloeienden
hartstocht voor hen voelen, als zij hartstocht verlan
gen, en dat die hartstocht uit zal 'zijn, wanneer zij
hem niet meer noodig hebben. Het eene uur willen
zij tropische hitte, het andere uur de koude der Pool
landen. Zij willen vuur uit ijs maken, en als zij dat
gedaan hebben gekregen, wenschen zij dat het vuur
weer in ijs verandere. Maar ongelukkig zijn de man
nen geen goden en kunnen zij door hunne grillige
wenschen zulke veranderingen niet te weeg brengen.
Integendeel, juist door de onmogelijkheden en tegen
strijdigheden, die zij verlangen, maken zij dikwijls
van een vrouw, die teeder, handelbaar en grootmoe
dig was een ware duivelin, omdat zij door de on
rechtvaardige behandeling, die zij haar aandoen, den
