'uaAOOjaS jbbiu qooj ftz apjiAA jqoy ^naqqaq najoj
-j9a piaqqftjjooqaq ajjB 'uftz uajonaS ftz Bjpooz 'aip
'uajqoojsjjBq hba paoj8 uapuajaajjaA nap ni najsaoMjaA
jqoejqsnaAaj aqossuj ajBq jb pSnaf ap qooj jsaotn
mojBB^ -a^BAaq qooj pjajaM ap snooqas [aaA qftjaq
-ajdsjinuo aoq 'ftq jqoBp 'uapjappBjj jaaM ua naaq
nazaacn aAAtiBjq auiajq aaMj joaojbbaa 'jmjaAB jaq
ua uazoj ap|]AA apuajnaS ap jbuu 'apjamaqos naaq
-loop aaz amnbjq ap jbbm 'ajjaA ap ut uaojS jaq jbbu
'najsuBp jaan na do saponin na safSatjA ap uijbbm.
'qaaq nfiqosauuoz uaqfqoojA nap jbbu fiq [fiauaj,
•napaoqaq nanunq uaqajq jooa Subj ooe
peejpsnaAaj nazoojq nfiz paq uaqaoq anfiz uba uappim
a? uaAaj rajBq nl'iz uaajjy 'uappaq pAinqosjBBAAaS
spaajs maq uajaaqsaanaS ap jooajbbm 'jbbabS jaq sbaa
Jjp jndaSpn maq paq jjstns na apSnaiA uba 8ui8
-{OAuaado aQ najsnj sijb^ou nap hba jauq nap do
pnaqjaquij nfiz fiq qai[ jsnMaqug aijaojjad umq ap
ui napsuoS uaftq ap na nfiqosanuoz saps sba\ maq
raopuoj japau jaojsuin:) uftz m japaM qoiz ajjaz fijj
'naiapfiMjaA jssqja uba japjaA sjqaajs naq usq
apjap uaa hba ismoquaqassnj ap jbbcu 'uaSuajq jBBqja
fiq japaM naq *nojaq jom usq 'napuiaajAjaA japn*
-qja uba sjajqBjaq aaMj jaanuB^ -nfiz noz soojawnn
nap jaSja bC 'soojajjnn jsinoquaqo8sn:| apa jap 'apjaoA
-aS ftq ujf -jsaaAjaS paajM japnira jam qooj jaq sbaa
'paq uajjojjaS jqoBMjaAUo jam maq SMnaiu aSuaojp
}aq jaMaoq jobm 'uaqfqq ua?B[ paq ftq nap pjaoj
-juo raam Sipuiauo sbaa ftpj *8nia; smq jbbu jaa*
uapajqas amazSuBj jam ftq 8niS psq pjajaS 8mjfu
jBBq jbbu jajsqaozaq auftz uoujay nqof ^Bpa^j
AI 3flLS(M00H
L>
50
„God moge mij vergeven!" was zijne eerste ge
dachte. „Zal hij mij ooit vergeven, als hij daarheen
is gegaan, waar hij alles kan weten?"
HOOFDSTUK VI.
„Gij en ik hebben den besten vriend verloren, die»
wij bezaten op aarde, mijn lieve kind. Laat ons track
ten samen te leven, zooals hij het zou hebben ge-
wenscht", zeide Guilderoy met oprechte ontroering,
toen hij John Vernon's stoffelijk overschot op het
kleine kerkhof van Cbristslea ter aarde besteld had.
Zij zuchtte, maar gaf geen antwoord.
Alle gasten waren natuurlijk onmiddellijk vertrok
ken en voor het oogenblik was er geen sprake van,
dat hertogin Soria zou komen. Guilderoy liet zijn
vrouw in geen enkel opzicht merken, dat dit eene per
soonlijke teleurstelling voor hem was. Hij gevoeld®
oprecht medelijden met haar en hij onthield zich
streng van elk woord, elke toespeling, die hare droef
heid zou kunnen vergrooten. Voor het eerst in zijn leven
was hij geheel onzelfzuchtig. Maar het bewustzijn, dat
hij zijn plicht deed, kon niet verhinderen, dat deze
eenzame dagen van rouw en droefheid hem lang vie
len en zijn geduld op zware proef stelden. Het ge
voel en het gezicht van smart waren hem zoo geheel
vreemd.
De ontzettende schok, dien de dood haars vaders
haar had toegebracht en hare wanhopende droefheid,
deden haar alle andere gevoelens, alle herinneringen
vergeten of op zijde zetten; Guilderoy [betoonde
haar hartelijke teederheid en symphatie, die volkomen
„j ?aop ftz jbaa 'sa[[B qjapuoAiaq fig"
„•SB*
SipnBjsjaA ooz aip 'naizag AinojA a§uof uaa uapjaz qaq
qi" "jfajqny Sao ja <i(;p8iana8 ooz aojJBBp ftz sj"
•nn ftz apiaz „'SniSaq napaqsBBMp ftz
^Bp 'ua^ajaq naunnq naiqossim psq japBA jbbjj"
'uaqBtn aj Sniqjamdo aSpqoizjooAuo na araanaSuBBUO
azap 8nja} uba jesq ja pjorq 'Saojpaoi ubmspsbjs s[b
na 'qasnara sjb na jaan jBcq ftz aip 'SnpqoB ap jbbui
'uaddq ap do Xjnqnng jfpBrj na°b[ napjooAA azag
„d pioqtuBBzuaa JBBq ui na^sooj; a; jssq ft8 ^qnaQ"
•8i}suja ;s°ooq Aajqny apiaz
1('}BB}s naapc na°B|s[oa jaam aip 'puBtnaiu uaq qj"
•sbaa qft|adsuaq
-no [aaqaS ;sin SnjpaS nftz qcp 'ajqBBtn do 8ni[ads
-ao] ajsSuuaS ap jbbot qoo ja pusmai s|B 'pjaoAaS
naqqaq pSipaajaq qft|uoosjad qoiz noz ftz jBsra 'piaq
-Snajjs a^sjoojS ap jam japaojq JBBq ftz apjaapjoo
-J8A jpzqoiz ftg "pjoojsjaA Sqsnja ^fjnqnng ifpsq ap
-pjooM^UB tli ua88az sjai ooz ft8 ;unq aopj j naapy"
sbm uaAJOisaS uouja^ uqop ;ap 'apjooq ftq naoj
'jfajqny apiaz '„pjajaAi ap do uaajjB ftz ibb^s nj^"
•narajoA uajBj noz JBBq joop ^qoizdo jaqna uaaS ni qaiz
«japaojq sjBBq aauoja ap ;ap 'pjaoAaS ftz paq 'pI39t
-nasajdaS pBq joq }aq ubb JBBq ftz }Bp 'jb qqquaSoo
^aq ub^y "uaAaSjaA nanunq ?ioou JBBq ftz psq ^sp na
'paq pppfuaA pnBjsuaSaj uaqfqapftj joop 'uaqosjaaq at
poojsXpBfj do mo na8ni8od ajsq jb 'pniBBZtqoBuo
-J3A naqnaAA ajsq jb 'jb auniSaq nap nsA sXpB|g aoq
'tqjatnaq pao8 aj jb jbbto pBq ftg "uappsq pjaaj
-a8 ainomjBq apjoojsaSno nt aaooja nftz ua japaojq
JBBq jaannBAA 'uaSsjpjaA nanunq naqqaq jaiu jaq noz
ftz 'jain jjas jaq ftz jbiaa jb na poojSifpaq; uba sjaa
51
oprecht was, daar ook hijzelf leed onder het verlies
van den man, dien hij een groote genegenheid had toe™
gedragen. Hij wist, dat dit verlies onherstelbaar voor
haar was, en misschien eveneens voor hem. Het nederige
huis te Christslea was de eenige tempel des vredes ge
weest, waarin geen van beiden zich geschaamd zou heb
ben een dwaling te bekennen en verzoening te zoeken.
Maar John Vernon was dood, en al wat hun vai
hem overbleef, waren zijn boeken en papieren, zijne
gedrukte en geschreven gedachten, en den brief, dien
men tusschen zijne verstijfde vingers gevonden had.
Zijn smart werd nog grooter, toen hij de tallooze
papieren las en rangschikte, die Vernon had nagelaten,
en toen hem uit eiken regel meer en meer bleek,
hoeveel adel van geest, welk een groot verstand voor
altijd onder het mos en de wilde thijm verborgen lagen,
waarmede zijn eenvoudig graf bedekt was.
Guilderoy deelde de hoop niet, die Socrates en
Plato voedden, en die van hen op John Vernon waren
overgegaan. Hem scheen, het toe, dat quand on est
mort, eest pour longtempseen tijd, zóó lang, dat hjj
het bevattingsvermogen der menscben te boven gaat
En zijne oogen waren dikwijls nat van tranen, terwijl
hij de manuscripten van zijn dooden vriend doorliep.
Toch verminderde de oprechtheid van zijn verdriet
het ondraaglijk gevoel van naargeestigheid niet, dat
hem in deze herfstweken op Ladysrood overviel. Hij
werd integendeel ongeduldig zelfs over zijn eigen
droefheid; het was hem zoo volkomen vreemd, een
gedachte of een gevoel te moeten herbergen, dat niet
aangenaam was, dat hij wrevelig werd over zijn eigen
■mart
De laDge, stille uren, waarin hij altijd de gestalte
