"bum uaAjojsaS nou
-»A nqof jBp 'uapapapam msMq maq sip '«ajsjBuqQ
oba UBmmnj uapno uap fiq puoA qaaqjoqqiq sp uj
•qajjjaA jaq jaqjaA na uajsBÜl eufiz fiq uapaooM a2ij
-SB8q aSiuaa jam qoiz apSipinqosjuojaA 'qaa[q iaat
pjaM Aojap[inf) 'joo j, ui sjai 'iBBqiooq sqfqaMneu
'maq apjajsing na 'aoj Xojappn*) do sjqoauq aap
naa pujj 'qasimaS aqfqoojA jap uba uappim aj,
•apjajsinj puumaiu SaouaSou jbbujbbm 'paij
-uuidg s(ianSB^ uba aipopm aiasij ap uam apiooq
ui uaqassnjiBBp ua 'qoBpS qfqoojA uba 'uammajs
aqfippuauA uba pinp8 jaq quo[qjaaM [bjsaq "safdaojS
aqfijooiA jam p|iiAs8 usib.w suojbs ap uadoopSja
jnn j|Bq uaa jiapas sbm poojBjfpBQ do lauip jajj
A 3QISCM00H
•psqagjaij paq laazooz uaAaj ufiz ui liq aip
'uaiBAi ussSaS napiz ajoojS ap maq loos uaaqjSBM
'uajBdMaS aip jbbu uasSaSuaaq apaiA ui sbm fijj
■uaddi] aqaajq ufiz mo qoBjmq8 uaa appads ijj
•jjbuis aSiuaa japuoz 'uaAjojsaS dBB|s ufiz ui sbm fijj
*apuadB|s 'iBBp maq apuaipaq apno ufiz puoA 'appsp
-laan maq mopuoi puoAU uap uba Suuamaqos ap uaoj ua
'sbm mpq jaaz na qaajq jaaz jnp 'jsspS ufiz do pu
uoz apuBBSiapuo lap psojS sq 'do maq jbbu Sijs
-Sub pfij joj pfij uba Sbz uajaoA aufiz ubb puoq aQ
*uaiapB[q ap
uaqassnj qaoqjinqos uaSipaA unq ui uaAaSaq aj aj
-sin laj qoiz mo sbm pfij jaq jap 'uaquapaq aj uaa
-uoSaq uazoi ap]iM ap ui spSoA aupjq ap ua 'jap
•uo SuiS uoz ap ua 'do issqp uapSjOA nam aQ
6*
48
dat er nog zooveel meer te genieten is! En had de
ouderdom, die dat weet, toch niet de kracht om te
genieten verlorenEn zachtjes mompelde hij„Si
jeunesse savait, si vieillesse pouvait!" die oude,
bekende, droevige woorden, waarin ons gansche be
staan ligt opgesloten, dat, zoodra wij hun geheim
hebben leeren kennen, ten einde loopt en ons geen
gelegenheid laat om vruchten te plukken van die met
zooveel moeite verkregen kennis.
Hoeveel spot, hoeveel wreedheid ligt er niet in
deze weinige woorden Ach, kon hij zijn eigen kennis,
zijn eigen geduld, zijn eigen ondervinding slechts in
het hart van zijn kind leggen!
Hij voelde zich vermoeid en diep bedroefd en het
genot, hem geschonken door de onverwachte gave,
die de fortuin hem had toebedeeld, werd vergeten
door zijn angst over het lot van haar, die hij liever
had dan zijn leven.
„Wanneer zij ooit genoodzaakt zal zijn hem te
verlaten," dacht hij, „zal zij te trotsch wezen om van
zijn geld te levenmaar dan heeft zij dit kleine for
tuin. In zooverre ben ik er dankbaar voor."
De namiddag was zwoel en warmniets verstoorde
de stilte dan het gegons der bijen en bet gemurmel
van de golven op het strand. Hij luisterde naar dat
droomerige geluid en het was hem, alsof hij het klop
pen van het hart der natuur hoorde.
„Wanneer wij hier meer naar luisterden, en min
der gehoor gaven aan onze eigen neigingen, zouden
wij gelukkiger zijn in ons leven en minder bevreesd
voor den dood," dacht hij, terwijl hij achterover
leunde in zijn stoel en zijne oogen sloot. Hij voelde
zich zeer vermoeid. Zoo bleef hij onbeweeglijk zitten.
-uoq iBBq uajoqos 'uaSuBAjuo psq Suipapapara aSijjoj
-poouaipfiz n^ -pSjoAiaA joop ia tiz piaM jqonu ua
8bq -uaAoq pfijjB 'pcq ppjjaA iBBq aajsnz ufiz uaaS
-jaq ubb Suuauuuaq ap pajp nu iBBra piooM qfqop
-uaiiA uaa uba (BBijsauuoz uajsiaa uap japuo ufiz uaj
-jomsag noz jiBq isBq mo jsjoqsft op uaqqaq piooM
•jUBaq piaqiBBqquBp a8iuui jam ppqqfipjJBq ujjz
fiz noz 'jaSaoiA SiuiaM uaa sjqoajs 'qoB 'jaSaoi^
•ajSaaj aqfijufid uaa
'UBBSaSSaM 6BM uaq uba pfijjB jooa puauA aMnoij
'azfiM aip jBp 'ufizjsuMaq jaq jbS uaaa] ufiz ui qoQ
'UBui uaSipuBjsiaA 'uausm
-nq uaip uba pao(Aui ap sjb 'psq jqajjsaS uaSaz uaj
ooz maq sjaiu jsp 'jbim fijj uarainj aj Som uap jin
uazfu uajqaom do iBBq ua maq uaqassnj pfij jaSmaa
aj uaiqossira aip 'uapaqqfqiaom ap mo 'uaop uauunq
noi [83A uouia^ jBp 'ppoAaS pftjp ua 'piajsaoqaS
japBA iBBq jooa ppquaSauaS ajsmiBM ap 'SnuapuoMaq
ajsjqaaido ap psq fijj 'jiBms iaiBq mnp uaSus] uap
ua ppqSiAaq ap japuo SipppaS uamoqjoA sjpz jaa[q
ua 'aiqjBdm^s ajsqfipjiBq ap iBBq apuoojaq tijj
•jjfqq ubb Mnoij ia (jq JBp 'uaq
•laMaq uBq apiBB jap jqasm uaaS iBBm 'suamauiooA
apaoS joj 'Mnoiaq jqaaido joj 'jinpaq ppa uaa joj
ualoOMaq jqoij jpiOM juamsiadmaj ufiz uba UBm uoq
■uaSuoip uauuiq jbbu tubbi uado jaq joop
aaz iap qasinjaS ajqasz jaq ua uajapsp Jap pBjuaS
jaq 'jqan{ 3MnB[q ap ui gpSoA jap SuBzaÜ jaq ]fiMjaj
'uouja^Y uba jBBpS aSijsnj 'aqaajq jaq do Sszjaau
JBBp fiq uaoj 'pmjOAaS psq ajpjs ui fiq aip 'jaojd
ajBMZ do suamaujooA apaoS ap uappjs 'uaSjozaq
uoq SuippgB aSiuaa maq pmBBuaSaoq sjam ua 'psq
qoiz jooa paapi jjbmz puadap jseq ui SjfpB[Q uba
Z9
53
derden woorden en feiten te binnen, die haar even
zoovele bewijzen toeschenen. Zij bedacht zich, dat
Guilderoy allen omgang met de avonturierster uit
Australië had afgebroken van het oogenblik af, dat
hertogin Soria in Engeland was gekomen. Zijn wensch,
dat zij zou worden uitgenoodigd om eenigen tijd op
Ladysrood te komen doorbrengen; de toon in zijn
stem, als hij van haar sprak; zijn zichtbare bezorgd
heid om haar genoegen te doen; zijn haken om in
hare nabijheid te zijn, waren haar zoovele onomstoote-
lijke, overtuigende bewijzen van de waarheid van Hilda
Sunbury's woorden.
Hilda Sunbury zelf voelde iets, dat zeer na aan
berouw verwant was, toen zij daar plotseling in het
schitterende salon van Ladysrood hoorde, dat men
Vernon dood op zijn stoel had gevonden. Misschien
had zij zijn einde verhaastzij wist, dat zij hem
een groote smart had aangedaan en voortdurend was
het haar, alsof zij zijne bede hoorde: „Wees goed
voor haar!" Was zij goed voor haar geweest, toen
zij haar die wreede onthulling deed? Zou het niet
beter geweest zijn, als zij den raad van den doode
had opgevolgd? Haar geweten zeide van ja, en zij
was blijde, dat zij zich bij Guilderoy kon veront
schuldigen en zijn huis kon verlaten, onder voor
wendsel, dat hare tegenwoordigheid in haar eigen
huis dringend vereischt werd.
Zij gevoelde zich bezwaard door hetgeen zij ge
daan had; zij was er zich van bewust, dat zij noch
verstandig, noch nobel had gehandeld, dat zij, wat
zij wist, of wat zij meende te weten, in haar eigen
hart had moeten bewaren. Maar zij kon de begeerte
niet weerstaan om invloed uit te oefenen op de bewo-