'joojaS j(i JEBra'- 'aoog uaqftpgjBq do /faiqny apiaz
,/aAaii apBMq nag 4am uapjooM auftin fttn ping"
•qojgSnjag maq uba qoiz ftz uaog 'pgapg puq jaan Liq
qoiz ja goouaSgqoa JBBq qftppaajag aoq 'gqoup h%
0004
uaiaggiq do S/fpB[g apiaz (t'uaqqaq ag agqosuaM anjBBS
ftq aip 'aaputA uauunq gqoniA ap gioou qaq qg"
w'P(0Jl§tlJ94
tnaq uba qoiz ftz gsprao 'jssq ftq gpiquBB uiojbbq
-gsgdo t sap nou is gB°au aqagBO 'amng
gBsnaai 'Btuod mrinb ojand ogBji siSijjoj
:g§az smgBiog uba.ibbm
'puiq aSiuuiznaSia gaq do gqffiaS fijj 'sapv)noq az
-oojj.Bg uftz uba uaa" 'jfajqny apiaz tl'apv?noq uag"
<(-p°azaS jpz ftra ftq gjaaq gap
'psqagjaij qfqjBBM amioja ajapuB aSmaa gioou gjaaq ftq
!jaq Sou jbbq ftq gjaaq nu jbbui tqftpSoiu si gag"
,/qftgaMnq uftz j99a sbm
gag ^uajgagjaA ag gap n SaouaS 9bb[ sbm ai^"
ftq appjooMguB puajazjBB IpiaquaëapiaA
agoojS ui jazaSgara JBBq gqoBjq Sbbja aig -Suipsgojd ftz
SaojA '<(pBqjarj buo§ uiSogjaq ftq gup 'ftg gsi^"
■japa.w
uaaMpjaA 'uatnoqaSdo sbm uiaq ftq qijquaSoo uaa aip
'uaquaqas ag uaMnojgjaA uftz jt?aq oio SuBjpuBB ap
na sbm raaq ftq gam uagqoBpaS ajaq gam ftz gBp ag
-qjatuaq jfajqny 'uaquapui japuB uaa uba uaAag gaq
ui qoiz ua 'uajjaqdo gm gaiu qoiz ja uoq ftg "apjaij
auunq joop uapftj ftz s(B 'gjBAjaAO uajngsu ags[apa
ap aip 'gqonzjgaz uaa 'pguAiaA uagqoBpaS uaSia amq
gara jaaqaS japaM sbm ftg uapjaA gaiu Sboja ftg
,/qftjasaajA ooz sgaiu si ja 'ap"
„•gsaaMaS uftz qfipsaaiA gaocu gag"
£8
•paq pnaqaS gioou puiq
gip gap 'qnjaS qftjjnngau 'SipnoAuaa uaa 'uagqBBin
SiqqngaS JBBq 'apiaq ap do safguftuoq aSuof jap jads
gaq uba jo 'smq gaq jooa mooqiaddB nap uba uaqqsg
ap ui uaquiA aSuof gsau uaa uba UBBjsapBS gaq
ua 'gqonj ap ui Sooq quaMnaag nap uba uaSmz gaq
na 'uaAjoS ap do gooq JBBq uba uajaSaiM gaq uaog
'aaz ap ubb na apiaq ap do pftg uaip 'uasgsaq jasq
uba jnn qja uba pBq uagouaS ftz uaog 'gqoap pftg
uap ubb ftz (fiMiag 's/fpBjg apiaz ,,'gaiu uaiqossij\["
,,'ui suaSja uaSaouaS
gioou gqaq ftS 'nu sgauaAa gaq sbm jaSaojA jbbiu 'gftz
muoj uap ui qijquaSoo g( do ftS gBp 'jom gaaM qj
•uaqqaq uariunq uaSaouaS jaaAOOz gpnoz ftg// -afstam
aSuof gaq Sboja ii(j siai do gam ftS gasS raojBB^"
(/ua[[ags uauunq uaa|(u paoS jaaq gaq
|Bz qi ua 'gftz ]im a\u uaSag jaiq ftS gsp 'uaqjaraaq
ag fttu jooa qftjuftd jaaz si gajj" -ftz appjooAigun
,/uaraoq uagB( ag sinqg n 'uaSsiA japaom 8mu jbz qg"
•Sui|asgo|d uaaMpjaA 'puogs uazag ag gBBjaS
,s/fpB[g do aip 'aiqgBdm/fs uba Suiqqnjpgin ag
'Sijjouq aouBgsuog
appjooMguB ,/uapnoq ag gm mo gaiu jaiq si gag//
•agqjamaq atsiara aSuof
gaq uba Suipnoq ap ftz uaog 's/fpBjg apiaz ,,'gpuiA
puagaAjaA jaaq jaiq gaq ftS gup 'Suuq uaq qj"
•gin Sigsoojgsira daip ja Sbz ftz uapuoq ajBq
joop pSuijmo 'uaaqB jssp gvz aouBgsuog jfpsg
•mojqaq jaaM ssjjag gaq uba uapajg ap qftjap
-uia ftz uaog 'uaq[om ajaquop jagqou japuo SuiS uoz
-gsjjaq apooj ap ua ua[[ba ag spaaj uoSaq puoAB ag
X XQISQdOOH
f6
90
„Gij wilt mij niet begrijpen lievezeide Aubrey
op droeven toon. „Ik zeg u niet, dat gij dankbaar
moet zijn, maar ik vraag uwees edelmoedig. En^op ge
vaar af u te kwetsen, moet ik bekennen, Gladys, dat
gij veel meer in uwe eigenliefde gekrenkt zijt^dan in
uwe liefde voor hem."
Met een onstuimige beweging stond zij op en liep met
gejaagden tred op het gras heen en weer. Haar lang, zwart
kleed deed de schoonheid van haar gelaat, den gouden
glans van haar haar, hare donkere oogen en wimpers nog
meer.uitkomen, nu het volle licht door de takken der hoo
rnen op haar viel. Zij zag er niet uit, alsof zij ooit het lot
van Ariadne zou deelen. Aubrey keek naar haar en zijne
oogen werden beneveldhij gevoelde, dat zijn|kalmte
en zijn belangeloosheid hem dreigden te begeven.^Ver
diende zijn neef het, dat hij zoo voor hem pleitte?
Verdiende de zwerver, die geen Ogygia vermeed, waar
blanke armen zich naar hem uitstrekten, zooveel trouw,
zooveel lankmoedigheid
En toch had zij hem lief. Bestond er eenige ande
re hoop voor haar dan door onbegrensd geduld en
oneindige vergevensgezindheid ten laatste hare beloo
ning te vinden?
„Mag ik den brief verscheuren?" vroeg hij.
„Als gij dat wenscht," zeide zij aarzelend.
„En belooft gij mij geen andere te schrijven?"
„Dat kan ik niet beloven."
„En toch vraag ik die belofte van u, meerterwille
van uzelf dan om zijnentwil. Door hem te verlaten
kunt gij zijn trots kwetsen en hem vernederen tegen
over de wereld ;j maar dat is ook alles, want hij zal
troost zoeken en zal dien zeker vinden. Maar wanneer
gij uit eigen beweging den band verbreekt, die u
91
beiden vereenigt, zult gij voor altijd ongelukkig zijn,
want gij zult het uzelf nooit kunnen vergeven."
Zij antwoordde niet; hare oogen volgden de scha
duw van de bladeren op het gras, Aubrey had haar
niet overtuigd, zij was bedroefd, verstoord en voelde
zich verongelijkt. Het scheen haar toe, dat het onrecht,
haar aangedaan, onmetelijk groot was, en dat niemand
medelijden met haar had.
Op dat oogenblik kwam Lady Constance de trappen
van het terras afloopen, terwijl zij met luide stem de
honden riep, die haar op haar rit vergezeld hadden.
Zij was een beeld van levenskracht en jeugd; Gladys
gevoelde zich oud nevens haar.
Zij konden nu niet langer alleen zijneen half uur
later moest hij afscheid van haar nemen, want dien
avond werd zijn tegenwoordigheid vereischt aan een
politiek diner, in de hoofdstad van het graafschap,
die ruim vijftig mijlen van Ladysrood verwijderd was.
„Beloof mij, ter wille van de nagedachtenis uws
vaders, dat gij niet schrijven zult," fluisterde hij, ter
wijl hij haar vaarwel zeide.
Zij zuchtte, hare lippen beefden, maar zij beloofde
niets. Zij zag naar de stukken van den brief, die op
den grond lageneiken zin kende zij van buiten, zij
kon hem in tien minuten weer geschreven hebben.
Nadat hij haar verlaten had, liep zij rusteloos buiten
op en neer in de zachte herfstlucht. Niets verstoorde
de stilte dan af en toe het gekras van een kraai. De
trotsche gevel van het huis verhief zich statig en
edel voor haar in al de grootheid van vervlogen eeuwen;
de plechtige stilte van het woud en de heide omgaf
het. Er was iets in zijn schoonheid en majesteit, dat
haar pijnlijker trof dan eene onschoone lijn jgedaan
