pn8 IBM 'qaqjaq n qi sjy" •aa^BBm^in uaqqaius}
-qBiBq apqiajs ufiz uba aaa aip UaqqBM maq fiq Sura
-aqooojiaAjpz aip ajqospaS azap dgu pfipaqfipSaj ua
pjaAV japjBBqjaip 8sp uaqp maq ucepaq jaiM 'ufiz
a? jsuaip uba jceq pooquBB piaquaSapS ap maq pp
jBBta 'pBq uaSaj paA uaiqossim ua sbm jbbaoS japuoi
pin raqaz pp 'ppaqquap uaa do fiq uiBAiq joopiBBQ
■Sbj pjsj ap do ajp 'jaiA §00 pq ui daqospaau^
ap A9A0 SuippusqiaA ap 8uipsp|d maq uaoj 'snoij
-pg do qaaqpqqiq ap ui uaSjom uaiaqaz do fiq pz
'pnq uappiaA poojsXpBg jfaaqny ppBti uaSnp aSiuag
'IX XfliSCMOOH
„'SIONVHJ
uaSauaSaoj A\jq
•uaAjajs noz 1100 jsaaS 050018 uaa
pp 'si jufiqosaoj qfjpSourao ua°B[S[OA pfjjp fim paA
iBBra qfipSora ufiz uaSnip ajjy -spin frn uapAA.
poop uap uba ua 'uaAaj pq uba SiuiaAA ooz uajaM fi^
•uaraadsaq pin piaqSipjooMuaSaj aufiz uauuiz aufira
uauunq p 'jljiqos qip qi 11 u 'ipaAiztno piu fim jsaaS
ufiz jo 'paA\ ai^\ 'apjaai Sou fiq s|B 'uaqqaq pSaz
-aS noz n japBA A\n jbai 'uaSSaz aj n pjaoidaq qaq
qj -jqoBujappim bu Subj 'uaq piaoraiaA laaz qi jliAuaj
'jfuqos qi aip 'aAaq qaajdapaz azap fim jaaSja^"
•uaquaqos iBBq fiAV uaiAA ubb 'uoosrad uap uba jajqBi
-Bq pq piu 'uaquaqos Qaa aip 'apjaq ap uba uapdaq
piaqporS ap pom jajqBJBq uaSia suo 'uaAaj juoSia suo
•aqnz J8} spra pop 'piu jo juaipiaA pp fiq jo"
•uapuiA Suiuoopq a«n suaa jaqoz fiS
jjnz 'jqaqjaq ooz mfpAg fi§ laauuB^ 'uajqoBAuaA aj
LG
96
„Gij bezit eergevoel, en daardoor zult gij beseffen,
dat gij niets moogt doen, wat een vlek zou kunnen
werpen op den goeden naam van uw echtgenoot,
dien gij ongeschonden hebt te bewaren. En lieve,
vergeef mij, als ik er bij voeg, dat ik in alles, wat
gij mij gezegd hebt, zoowel als in den brief, dien
gij mij hebt laten lezen, veel meer bewijzen van ge
krenktheid en beleedigden trots heb gevonden, dan
van die zelfverloochening, die een kenmerk is der
ware liefde.
„Gij weet, dat de politieke beslommeringen, waar
aan ik mijn leven wijd, liefde en poëzie er uit ver
bannen hebben, maar ik herinner mij, dat ik ergens
waar, ben ik vergeten, eenige regelen gelezen heb,
die mij altijd bij zijn gebleven. Het zijn deze
Schoon gij vergeet,
Geen wcord zal uw geluk verstoren.
Mijn liefde lieb ik niet verloren,
Schoon gy vergeet.
'k Behoud den schat, mij eens gegeven,
Ik blijf uw slaaf, gy blijft mijn leven,
Schoon gij vergeet.
Volgens mijn overtuiging koestert slechts het hart,
dat zóó spreekt, zelfs als het verlaten is, de ware
liefde. Een hart, dat niet zoo voelt, heeft niet lief.
Het moge kloppen van toorn, verteerd worden door
jaloezie, ineenkrimpen van smart, maar het heeft niet
lief. Is ons leven wel van zooveel waarde, lieve, dat
wij als een recht kunnen eischen bij anderen in her
innering te blijven?
„Of wij dat recht hebben of niet, wij zijn slechts
dan verstandig, wij hebben slechts dan oprecht lief,
als wij het geheel ter zijde stellen, en ons vergenoe
gen met onze liefde te geven, zonder eenige belooning
uara SJBU0A9 'qaq uappSiajqoB pdmajp uap do uai
-aiuBra apaoS ajp qi pp 'p8aza§ spaaj n qaq qj"
•ranuaoj
spaajs uiooj suaiM 'ifojapjinf) approoAijuB ,,'uaop aj
Sbbja uaa qjnz firn aoj jqoai pq puBmaiu uaq qj"
„•jqBBra SiqqnpS .iBsq fiS pp" 'puapz
-IBB smzsSiuaa üajqny apiaz „'uaquap fiS jpno^"
•pp SaaMZ yCojappnr)
,/jpiiOAaq n fiS .ibbm 'uoq uarooq uojmg na pJBM Joop
sjqoajs fiz pp ua 'jjaajqos piu JBBq f18 pp na 'pBq
uappaA ujooj ui .iBBq fiS pp 'firn apuaqaq fiz ua n
JBBu qfqinnpu SaoiA qj -pui pjooAv ajqoai jaq qfq
-uaSia si ua°B[q ug -uXpAg ajsaq 'jjaaq p°BB|qaq firn
uBp puBraaiu laAouaSaj qoiz fiz sp iBBqquBp [saa^"
((-uaqaids junqlooz
fx§ aoq 'jam qi dfuSaq siapus 'uaqqaq aj p°BB|qaq
n (jq qoiz jufiqos fig 'uaiooq aj ubb az rao |uaAa|qa§
sbaa qi sp 'uamouaS uaqqaq uapnoz apuia uaa8 aip
'uajfiMiaA pra uoSaq fiz iBBra 'pin qi 8az pq"
„ripSipaapq SnipiajUBB japuoz n fiz jjaajj"
<(qjaaq p8ip
-aapq Sijsuia firn fiz ppmo 'pin JBBq jfuqos qj"
„■suaa pin JBBq Jjfuqos fiS JBBpj"
(('U0Aa| ui jaiu qilpiBq
JBBp ua'sauaos joj SuipiajuüB suaqpi yaa§ fiz" i^apai
ap ui Siujooj raaq ifoiappn*) piA avuoja aufijq"
AinojA aA\n joj SuipnoqiaA
0Mn ui qfippcp uaajapai jaiz pfj qSnajq qfijoBid
ui SintaM ooz uaAa| ua8ia A\n ui sadtouud aSipjBBM.
rsuajapuoMaq aip p fiS pp JBBm 'jam pp uaa^"
•jfojappno SaoiA ,/qaq uaAaiqcsaS pq qi^PG"
„•uazaj pq japuo iooa qfpajooj
-aSuo jsBBq fuu raBMq Snip uaa jcBjy ubba\ jaaz ua
OOI
101
in Perzië met zijne pantoffels doet," zeide Aubrey.
„En nu ik zoover zonder hen ben doorgedrongen, wil
ik nog een stap verder gaan. Ik ben mij zeer goed
bewust van mijne onbescheidenheid, maar wij hebben
reeds als kinderen te zamen gespeeld, en daarom
durf ik u zeggen, wat ik op 't hart heb, op gevaar
af van u te beleedigerj. Gelooft gij, dat gij gedaan
hebt, wat gij kondt, om de belofte na te komen, die
gij John Vernon gegeven hebt?"
Guilderoy maakte een ongeduldige beweging. „Wat
heeft John Vernon u gezegd?"
„Hij heeft mij nooit iets gezegd, maar ik bender
zeker van, dat gij hem beloofd moet hebben zijn
dochter altijd met de meeste liefderijkheid te behan
delen, anders zou hij u haar nooit hebben gegeven.
Hij was er de man niet naar, waarde te hechten
aan een hoogen rang in de maatschappij en aan een
groot fortuin."
„Wat bedoelt gij met die woorden?" vroeg Guil
deroy op hooghartigen toon.
„Het is mijne gewoonte niet bedekte toespelingen
te maken," antwoordde Aubrey koel „Ik zeg altijd
wat ik meen, ronduit en zoo duidelijk mogelijk.
En mijne meening is, dat Vernon u nooit zijn
dochter zou hebben gegeven, als hij had kunnen voor
zien, dat gij zoo onstandvastig zoudt zijn, als gij nu zijt."
„Ik zie niet in, dat onze verwantschap u het recht
geeft, u op deze wijze in mijne huiselijke aangelegen
heden te mengen."
„Ik heb u gezegd, dat ik alle goede manieren op
den drempel achter gelaten heb," antwoordde Aubrey
met kalme onverschilligheid. „Er zijn oogenblikken
in het leven, waarin men kiezen moet tusschen on-
