'aqfqjapuoAA jam spsSuuqaq uajfidBj us usASMioop
uapeip uapnoS pm pBoojq uappi9A 'mopiapno uba
Uinjq 'U9J9SI9ISJ9A U9JOAT 'U955j9JlSpn SIUJ9}Sinp 9p
UI U9UIJB 9J9§BUI UHq 9JP *U9p|99q UOZUOjq 9°iqt[OB
-qoods 'jamjam paS uba sapng 'U9||bajoa ub loqraos
jbbiu 'SiqBqs U9 mpj siapd pno uga sba\ pjj
•U9°BI J9UI
-BqdBBp ufiz U9 apqipaA ap u9qossn^ aip 'uaqqai;
-J9A apojS 9ijp ap jbbu dop joop qfqSiniqjaAA ua
'Sbz SU99 put UB UI U9p ftq pp 'jdaipjaA UOppBpaS
aiaqmos auftz ut 002 sbaa ^ojappnr) maqBM aSuBj
Pq UBA pmoSjB 'iqajpaSjIU S(BJOS Jtap U99 do 'l9JAt{
JOA UI 'jBBUaipJaUIBq uftz Sl!{ JBBQ qqOI] MIlBg U99
'uaSuiq Snuapjoz op ubb aip 'uadraB[ apojS jssd uao
U9ppi9jdsj9A 9[nqip9A op UJ -U9I9ni9qOS 9^ Sp99J pq
uoSaq 'appjaq Suiuoaa uaSia uftz qftppuia ftq uaoj
'IAX 3niS(M00H
•uaraouaS sbaa pnpaq uiig "Jaddiqos
ugp PJ ftq 9pi9Z (('pUBip pq JBBU J99M ftra po'g"
•J9A9U U99 joop
6]B U9JJ9P OpU9J9qUOg 9p U9 U9AJo8 OpUaiapUqS
op 8bz ftq U9 'U9ubj^ pm qoiz uapjUA 119800 auljz
<(j (tui opAvnoj^
-J9A fijj 'uopugqos piu J99 uftra qi UBq n tuo sjpz"
ftq appdraora (('8uipA9ii uftra 'SuipAaq uftra o"
•uapuaqaayu praaq uojaquop uap uaSa;
9JJ9A 9p Ut qoiz 9ip 'pnq 9}JIA\ Op JBBU OpjBBJS ftjj
•puq UBBpoS 9J300P U9p SU99 ftq aip 'ajjopq op UBB
uopjoAA 9) Mnojpo usp 'uaSujp 9^ uapfq appojS pq
9fl
144
denken, dat daar achter alles liefde en vrede was. Hij
had altijd een verachtelijk oordeel uitgesproken over
hen, die den tact misten om den uiterlijken schijn
van harmonie te bewaren, wat alles is, wat de wereld
verlangt. En nu was hij zelf op het punt tot een pu
blieke scheiding te komen en voor de oogen van de
wereld de hoofdrol te spelen in het schouwspel, dat hij
altijd zoo verachtelijk en onzinnig gevonden had.
Te midden van die verwarring van pijnlijke gedachten,
rees de herinnering bij hem op aan John Vernon's
rustige kalme trekken, toen hij op zijn doodsbed lag,
in het licht der zachte, warme zonnestralen, terwijl
de vogels buiten in de takken der boomen zongen.
Wroeging en schaamte vervulden zijn hart. Hoe zelf
zuchtig hij ook was, hoe onverschillig voor verwijten,
tegenover het stomme verwijt van dien geliefden
doode, gevoelde hij zich schuldig en diep beschaamd.
„Ik heb u alles gegeven, wat ik had," scheen de
stem van Vernon te zeggen. „Ik gaf u dien schat
tegen mijn wil en ik waarschuwde u, dat gij hem
misbruiken zoudt. Wat hebt gij er mede gedaan?
Hoe zult gij u kunnen verantwoorden op den dag,
dat ook gij voor den hoogsten rechter moet ver
schijnen?"
Hij huiverde. Wat was er van zijn eer geworden?
Waar was zijn trouw tegenover den doode gebleven.
Tegenover een levende zou hij ontrouw kunnen zijn,
maar tegenover iemand, die hem niet meer kon be
schuldigen, niet meer kon veroordeelenhij scheen
in zijn eigen oogen een lafaard en een leugenaar te
worden. Al zijn beter gevoel, alle hoogere waarheden,
waaraan hij ooit geloofd had, ontwaakten in hem, en
geboden hem liever het zwaarste offer te brengen,
SipBBq ftq °Ul8 ,/p9AA S9|JB ft8 pp 'japq si Pfl"
•pin appjooAvpu f;z
,,-siuajjiSjaA
n qi Sbbja hiz uaip ui ug 'p si pp jbbui 'jjaaq
UBBpaSuBB jBBq ]ia\ uftz uapnq ftq pp 'poajuo pq
JOOA U9°BJA SIU9jgi8j9A JBBq UBq flj{ <1 U088az J99UI
Sou usp JBBq ftq potu pAi 'yaoq piSjaA poAaS uftz
ui qoiz ftq pp 'ajqappo J9p[ jbbui 'unqqaq 9| jaif
JBBq opuaaui pj99 fiq pp 'pgqoq SpjBquodo AinojA
U99 UBtn U99 s]y 'Sbj Smpopaq aufttu ui qqquaSoo
U99 pq pp japuoz 'qoo n qi Soojpaq 8[OAo8fiq uo
'uaSojpaq jpzfira qaq qi 'J99aa JBBq fiS paap poois.fp
-Bg do ua 'uBBpaS uapnog ui Sbbja aip fitu paq fifj
uapqjaq 9j J99AA suaqp; pp n 'pq paip 9ojjbb^"
(i^pA\nojpS usp fim fiS pgq uiojbb^y"
(i*puiq pugSngpuo uaa spuaAa 'uaSui.wp piaquiBBz
-JooqgS p; pin qoiz pB| gpjaig 'pin ppqos aufiui
pq si 'psqgSpq qaq SaougS pm n qi sp uaqBtu
91 S9U99S qfipppisqjaq joop ppjaipqjaA U9A9] pq
fitu ua ipiA SipB] uoSbja aqfiiSBBjpuo pm fim fiS
pptuo 'u9p|J9A n qaq qj 'uaSuajqp uamaujooA JBBq
uba JBBq UBq spin jBBm 'aam sajp ja uazaqjaA fiz
'U9MU0JA ap uaop ooz H9pB|J9A0 ua^fiMjaA pm nu firn
Ijim ua pS|0A9§ firn qfiz fig" mooi uaqfipiqaopijeq
do fiq apiaz (I'uaraaou ai raBBu JBBq n paiqjaA qi"
•pujooijaA jaara ai sap aauoja ufiz
do raaq aiqBBm 'uaqqaq noz uagojpS sajBuuira aufiz
ui raaq p.w JBBm traais JBBq pn Suijaojpo adaip
qBjds ja ua jin aipora pra uapjoow azap iqoBjq f]2
„•pj9q9ZJ9A jpz firn fiS iqaq pp 'iqaq puiraaq 1100 ftS
aip 'ajuoja aSiuaa ap 'jBBq pm jaiq ïijbbaa jaiq
fiS pp 'fira apiaz uaj^ m uba spi uomaujaA uaSii
-ooqjapuo aAnn uaajp t uaAa.iqosaS uapuBBtn oup uaaS
8^1
149
voort. „Gij zult er misschien niet om geven. Zoo niet,,
des te beter. Ik was op het punt u te schrijven. Ik
heb een andere vrouw trouw gezworen, vóór ik u
mijn woord verpandde, en die vrouw behoort mijn
hart. Ik weet wel, dat de wereld zulke beloften niet
erkent, maar iemand, die waarlijk liefheeft, erkent ze
wel. Nu gij hier zijt, moet ik u de volle waarheid
zeggen. Ik kan u niets meer van mijn leven schen.
ken, ik kan niet langer met u in een voorgewende
harmonie leven, terwijl die harmonie reeds lang niet
meer bestaat, zoo zij al ooit bestaan heeft. Gij moogt
mij haten, de wereld moge mij verfoeien; maar zoo
moet het in het vervolg zijn."
Zijne ontroering belette hem voort te gaan. Hij was
noch hardvochtig noch onedelmoedig en hij wist, dat
hij door zijn woorden zoo moest schijnen. Het hin
derde hem, iemand leed te moeten doen, en hoewel
zij hem koel en zoo kalm toescheen, dat hij er aan
twijfelde of zij gevoel had, wat hij altijd had betwij
feld, begreep hij toch, dat het iedere vrouw smarte
lijk aan moest doen, zoo te worden toegesproken, al
ware het alleen maar, dat zij daardoor in haar trots
gekrenkt werd.
Hij wachtte of zij zou antwoorden, maar zij zeide
niets. Zij stond onbeweeglijk en scheen volkomen
kalm te zijn.
Zijne woorden waren eerlijk en waar, maar haar
schenen zij wreed en onbeschaamd toe in de hoogste
mate. Als haar trots het haar niet verboden had, zou
zij het luide hebben kunnen uitschreeuwen als een
door pijn gefolterd dier. Maar zij was zeer trotsch, en
hoe vreeselijk zij later ook zou lijden, nu vond zij
de kracht elke uiting van smart te bedwingen. Daar-
