-noq ap uadayjOA uapuBBtn as aaqaM no aaScp 9Q
•xx xaisa^ooH
•uaqqaq uajfiM a} uaAjazqoiz no* nap puBtuaiu ana
}aq fiq noz 'piaA\ naraou}uo uaip maq sjb ua}B{a8ja}qoB
jqsBMaquo }aqos uajsuooqas ufiz paq ja}}izaq uiig
•uozuoq uaMnsiS nap
uaSa} uapuaqaayn Mtiap qoiz aip 'poojsjfpBg uba saf}
-uajo} azooysj ap ua uaqsp ap 'uaqassoq ap a}jaA ap ui
a^qajA ap joao fiq Saz 'jayiaA Ba|S}sijqQ fiq uaojr
•SnuapaujaA uba
jaoAog uaa ua aizaojaf }in tnBMqjiooA aip 'piaquaSan
-a8 uaa jam pja}sa8 uaqqaq uapaiAa} }ioo qoiz 'paqjaq
qoo jaaq fiq jaazaoq 'fiq noz uimuaAa ua iuauaipaq
uamsiqdos aqjnz uba }ioou qoiz noz jfajqny JBBj^
•uapjaM pjaSiaMaS JBaq
aqjaM 'aip usp 'naman a} ubb aiqjsdm/fs aaapuB 'piaq
-uaSauaS ajapuv joop uapjoM uaq uaqojMaS }sjaqaz }aq
ua }saq }aq 'uBBpaSuBB jaaq '}qoajuo }aq }ap *ua8in}
-I8A0 a; UBAja jaaq iuapaoSiaA a} 'uassim }saora fiz
aip 'apSnajA ap 'pnq uajojiaA fiz aip 'apjaq ap uaqqaq
pjaojdaq uaiqossira uapnoz 'fiq unp uappnq jao.iaSiaa
japuira ua uajBM uapaiAa} jaSipaods aip 'uajapuy
•paq ua}B[iaA jBBq aip
'uajooqaqao} noz uara nap pfiys iooa ua nu jooa apjaq
JBBq |b }8p 'apjoopS fiq ua uapjoM apjaq jioou uoq
piaquaSauaS uaa qjnz JBBra jqajjsyn ibbu puaq ap
ja aip *aoj maq }iooqaq }aq p°OA uapuoMaS uaa do
jqftpS }JBq puoMaS nag; -uajaaj }ip jsaq pft} ap noz
581
-ooq uba uauosjag -uapjoAV SipunqppjaM qfippfimjaA
-uo noz uapiaq uaq uaqossn} }sim} uaa ug -jaajqos jo
qBids jaau ufiz fiq jaauuBM 'ua}fiMiaA ufiz ui uaSyura
a} snizsSiuaa qoiz ufiz uaynz a} }bb}sui }aiu daajS
-aq fiq }Bp '}SaijAdo looq ufiz uba uaipj} ap uaSa}
BjaaSjaAa} aip 'pSoA uaSuBAaS uaa sjb appp] uaA8{
Suaojp U3A3 uaa fiz jfuua} '}oua§ SysnyaM ubb jb8
-J8A0 qoiz ua jaa[q pjapfiMjaA JBBq uba spaa}s jbbui
aip 'nam nap do pujoopaA daip ooz sbm fiq ug
-uaop uau
-unq noz pao8 8maa }qoizdo pqua uaa8 m ua pBBMq
paA qfyufiqosjBBM s^pB[Q ua 'ppjaM ap sp uamoq
noz jooa jqoBpjaA uaAa maq }sraoquaqosBn} ufiz }Bp
'appoAaS fiq JBBra uaqaoz a} do maq jo uaAfuqos
a} jfoiapynQ }und }aq do fiq puo}s suaa unp jaapj
•bi suo raBBu aip jay aoq 'uapM uajapun }Bp 'uapoAaS
fiAV joopjBBAv 'si }sjaij }aq suo aip 'msBU nap jsao
pjBBAAaq ua8fiMz|i}B uaa suo raopuoj }pj0M spfymog
•qBjdB maq }0} JBBq jbao jaara
}ioou 'pBq ppoAaS »jfpBj£) jooa doqaspuaiJA ouijbav
uaa qjnz suaa aip 'japnz ufiz }spjoop '}aq }si.yl fijj
•uaSjoqjaA SipjuaSjoz ooz Sou qoo papjoo }Bp }pjoAA
|B sjpz '}pinj uaq joao uaSuuq unq uba papjoo }aq
aoq *}pBBj A\nojA jo nam SipoAaSufg qp joopjbbaa
'}oui}sui }Bp joop }aq }sim fiq :8aaMï JBBq jbao ufiz
-fiq ufiz ui uara pprao 'pjaM uaqojdsaS maq }0} JBBq
jbao yoou ja }Bpjoop '}aq jsim fijj -pjaiA }qBBmaS do
Suipdsao} apqua uaa }ioou ja pMaoq 'fiq appoA }Bp
sbm jBBuuira JBBq fiq }Bp "apjoo|a8 uaajapai Bafig
•uaSuajq qsajdsdo ui jaara Sou 'uarajaqosaq a} a}
-qosuaAV fiq aip 'muoja ap noz }sraoquaqossn} ufig 'uaop
a} spi rao soop}qo8m sbm jpzfijj uapjOM uauunq
noz }jBJ}saS jooa }ioou ja fiz pp '}sim fiz JBBp 'sbm
881
184
„Gij zijt goed", zeide zij peinzend. „Ik wenschte
wel, dat gij mij-had liefgehad en ik u."
De woorden waren zoo onschuldig, alsof een kind ze
uitsprak, maar voor hem, die ze aan moest hooren,
waren ze een wreede marteling.
Hij stond op, zag naar de reeds invallende duister
nis, en nam haastig afscheid.
„Zult gij mij dikwijls komen bezoeken?" vroeg zij,
terwijl zij zijne hand in de hare hield. Hij ontweek
haar blik.
,,Zoo dikwijls ik kan, lieve. Gij weet, hoe weinig
tijd ik voor mijzelf heb. Maar ik zal zorgen, dat gij
altijd weet waar ik ben, zoodat gij mij dadelijk kunt
laten roepen, als gij mij noodig hebt. Vaarwel! Gij
weet, niet waar dat ik uw trouwste vriend ben, hoe
wel ik niet goed kan keuren, wat gij gedaan hebt.
Ik zal u dikwijls schrijven, en gij moet mij ook schrij
ven. Ik hoop, dat gij mij spoedig melden zult, dat gij
dit droevige leven opgegeven hebt."
Het kostte hem veel haar zoo kalm en bedaard toe
te spreken. Hij voelde een brandende begeerte haar zijn
leven, zijn oneindige toewijding aan te bieden, alle
nooden en belangen van het land, als zijne plichten
ter zijde te stellen en slechts haar aan te hangen, als
hij haar in eenig opzicht kon troosten, of haar geluk
bevorderen kon; maar hij bedwong die begeerte en
verliet haar na een vriendelijk, kalm afscheid. Hij wist,
dat haar hart hem niet toebehoorde, hij geloofde niet,
dat het hem ooit zou toebehooren, en hij achtte het
beneden zich te beproeven haar er van te overtuigen,
dat verontwaardiging en wrok, gevoel van verlatenheid
en dankbaarheid te zamen een aandoening konden te
voorschijn roepen, die veel op liefde geleek. Misschien
189
gen rang leven steeds en onder alle omstandigheden
in het openbaar.
Intusschen had Gladys zelf nog geen berouw over
hare keuze. Zij zou voor niets ter wereld in zijn huis
zijn blijven wonen, of van zijn geld hebben geleefd.
Het zou haar niét mogelijk zijn geweest de nieuws
gierige blikken en den half medelijdenden glimlach
der wereld te verdragen en intusschen op hoffelijken,
eerbiedigen toon toegesproken te worden. Het zou een
hoogst pijnlijke, ja ondraaglijke positie voor haar ge
weest zijn, als zij onder zijn vrienden en kennissen
had moeten blijven voortleven. Hier genoot zij ten
minste van de rust, die de eenzaamheid haar schonk.
De visschers vroegen haar nietsin de heldere oogjes
der vogels in den boomgaard stond geen wreede
nieuwsgierigheid te lezen en de wijze raadgevingen
in de boeken der groote dooden uit de oudheid be
vatten geenj verwijten of ongepaste bemerkingen, zoo
als de levenden tot haar zouden gericht hebben. Zij
was, evenals iedereen, die lijdt onder eene vernede
ring of onder den laster der wereld, blijde in afzon-
ring te ;kunnen leven. Maar het nas haar, alsof de
geheele wereld uitgestorven was en zij alleen nog maar
bestond. Al het gewoel, de drukte, de pracht, de
praal, de afwisseling van het leven in de wereld,
waaraan zij sedert haar huwelijk had deelgenomen,
waren verdwenen, alsof zij ze nooit gekend had. Dood-
sche stilte omringde haar. De steile, witte klippen,
die Christslea in een halven cirkel omgaven, schenen
haar de muren van een gevangenis toe. Van den ne-
velachtigen morgen tot den somberen avond, waarin
geen ster aan het uitspansel schitterde, hoorde zij
niets dan het rollen van de golven op het strand, het
