jBjsaara jm 'paaAAaS pjnAjaA uaAjazqoiz pro jaaqaS ooz
sbaa [155 'jpzjBBq ubb SmpfiAAao:) aqfquoosiad sjb uep
'jfoiappng pro dnqosjuBAAjaA ufiz uba SjoasS uaa sp
pA\noqosaq jaara daqospuaiJA oaa 11015 'aqfqajjBq ufiz
pBq fiz iqospa3 UBBJBtip fiz psq uojoa aj uba jioojq
•appoAaS JBBq jooa fiq paa 'uajjasaq paap Sui[asp[d
jBBqpp 'apiaz qip fiq uaoj 'pBjag ufiz uba Suiqqnjp
-jin ap ui 'map jaufiz uoo] uap ui spi sbaa jg;
(('jb piu uaAB§ a.req para na yaaq uaAaS ai fiz pM saqu
jjaaS fig *aAai[ 'piu pp jSbbja apjaq aiooiS? uagv/
(i(iuaraoq juBq uauaa uba sjqaajs UBp
jibuis a|(B 'Suuajjodo ajp 'piaquaSauaS a|[B uajaoj^v/
I(jqoo qocq n pq psq uaSta avu apiaz qoy -pSaz
-a8 qfqapjBBqjaq spaaj n qi qaq pq -piu apjaq JBBin
'uaqosiaaq arasioSa 'piaqjquaiqaS 'spj] 'uaSuBjiaA usq
paq uaa qjnz uj/r Suajp Bufiq fiq apiaz (t'uauoiA apjaq
uaaS usq 'pupaq jqonzjpz aSiuaa jbbiu qoo jbb^//
•uaSiaqaaA a; suapoAaS ajBq
pfiqB Sou 'poBiqaSioop uaqqaq a; piaqmsBzuaa ut pfiq
uaSuB{ ooz spaai bu 'apjap pup ui JBBq aip 'jqoBiqpaaS
ABBq jaAO qoiz apjapuoMiaA fiq ua SuiSrao JBBq ui
ia pm 'piu daaiSaq fiq SuuiBAuaA ui uiaq jqoBjq
ua maq apsBBqiaA uoo; iBBq ubb JBBq Sbz (ijj
(('pm uaiqossij^//
„■s/fpBio 'psqaS
iqaq jai| poon tuaq fiS pp 'uaAoojaS Bufiq uoz qj«
<(-pm siapus ibbui "SoiSipsziaA jo
piaqSunpadsiAA uba SuiqaAido uaa qfqaSotu 'ppjaAA
lap jaapioo pq jooa pSuB jo 'ua[aoA siuiaSia aSmaa
uaiqossira Sbui fijj 'uajaoA Muoiaq poo a pz fijj//
„•jaaro auaA piu Muoiaq pq si UBp ua 'azfiAA
-ppusq ufiz idAO psq jfids fiq pp 'qfijapmp Sbz qi jbbj^[
•appop do ibbui qoo ia pp 'spin apiaz fiq uaasj//
ILZ
•paq uapBiiaA fiq pav 'uapAA a; lapuoz 'ubb piapfiq
-13A ua puiBBqosaq JBBq Sbz ua 'Suaq ajquqos fijj
,/fira P8JJ9A ua 'fira pq Sag "pnoq uaSuBA
-aS piu n qi pp 'UBp quapaq" 'uooj uajqoBZ do ua
mBBzSuBi fiz apiaz ,/jfiz SiqqnpS piu fiS aaauuB^"
■puora JBBq rao appads qoajraqS aqfipjqou
■Jsa jpq 'apnapfippara jpq uag -ubb raaq Sbz ua pp
puop fig'puaqajdspM sbai iqonz aip jbbiu !uba jsnMaq
piu jpzqoiz ja sbaa fijj -fiq apqonz saps pp uba
uappira aj qooj ug^ -naraBAsq uaq pj uaninj ap pn
aip 'smasaojquaojpo jap uainaS ap pro pjtiAjaA sbaa
jqonj ap ua do uaq ioj Saajs uaAjoS jap puuntuaS
pq 'jaraaq uap ubb Sooq puop ubbiu apoA a(j -pfij
jaSiqqnpS Sou uaa pu uaiBf aiaSaojA ap ui ua jbb(
uadoopSjB pq ui 'uappuq UBBpaS uapra uapjapuoq
fiz S[Booz 'ajqajjspn aaz ap uaAoq qoiz pp 'jaau ua do
SBuaj uaiarajBui jiaa pq uauiBz a; fiz uadaij puoAB uaa
do 'uapiaAA aSuappaAA ap ui UBBSuado uapipojjB ua
nasspjBU iap uaqpq ap uapap uaSspajuaj apjaa ap
ua fiqiooA uaiBAA uajsaajpABUjBO jap uapuBBm a<q
■ajdojq jauiBzSuBi Bpaajs pq pp
'uamau aj jbbaa ua uaqaozjapuo aj psq JBBq ajrapq pro
pBjs ui fiz sbaa nu apjaij aisq nap japoiS puBjsjaA
JBBq sbaa ua 'uaqoidsaS uaajp juatuBjaduiaj SunA
pp psq 'pBqjaq |bbui ajsiaa ap jooa raaq fiz uaoj.
•puBjsjaA [aoq uaa fiz apjBBd juauiBjadniaj SunA uaa ubb
jsunoida uaa sbm fig „qqpAAJaA fiq pj piu jqos^
raaq jpuBjqjaA ua 'si uaoiS Sou fiq jfiAAiaj 'jb qsj
-jaAAUBj uap qaaig//qnaids aqosqauo ap nBA piaqiBBAA
ap apuaq fig uaq jam aj do ajuooAAaS ui piaqSunA
uba 'SupaAjaA ui piaqjBBqquBp uba 'piaqSiuojuaa ui
SuiqqnuaA uba SuuapuBjaA ajaqaz qoop azfiAAaSsdsij ap
'uaSSji ui ia noz |BBidaSaz aqja^i i iqaojsjjBq uapuapiq
SLZ
274
van hoornmuziek drong gedempt tot hem door, toen
hij weder in het kleine salon dell' Albanijzat en door
de marmeren bogen van de loggia naar] de blauwe
zee keek. Beatrice Soria had hem geen enkele vraag
gedaan, hetzij uit trots, uit grootmoedigheid,j{of uit
toegevendheid.
„Gij zijt gauw terug," had zij slechts gezegd, toen
hij voor het eerst weer bij haar kwamen verder
had zij zelfs geen toespeling meer gemaakt op zijn
reis en de oorzaak er van. Zij wist, dat hij, als hij
zijn woord gebroken had, niet zoo terug zou zijn ge
komen, dat hij haar dan niet meer had durven naderen.
Hoe gaarne zou hij haar alles gezegd hebben, wat
hij voelde! De grootste bekoorlijkheid der liefde is
het voorrecht, dat zij ons schenkt, om ons geheele
hart met al zijn grillen en dwaasheden open te leg
gen voor het geliefde wezenmaar dit genot was hem
ontzegd door de wijze, waarop hij vroeger gehandeld
had. Nu hij haar eens ontrouw geweest was, was het
hem onmogelijk een enkel woord te zeggen, dat den
schijn zou hebben, alsof hij berouw had van zijn keuze,
of haar de mogelijkheid zou kunnen doen veronder
stellen, dat hij ooit in zijn gevoelens zou veranderen.
Die eerste ontrouw rees altijd als een spook tusschen
hen op. Het was onmogelijk, haar al die tegenstrijdige
gewaarwordingen mee te deelen, waardoor hij gedu
rende zijn kort verblijf in Engeland heen en weer ge
slingerd was. Hoe gaarne zou hij het gedaan hebben
Hij gevoelde zulk een behoefte, iemand, die hij liefhad,
deelgenoot te maken van zijn twijfel, van het zelfverwijt,
dat hem kwelde, en zich dus te bevrijden van een
drukkenden last. Maar hij durfde er haar niet over te
spreken. Zulk een mededeeling zou óf een wenk schijnen.
275
dat hij zijn vrijheid terug verlangde óf een bekentenis
van een vluchtig berouw; en beide zouden een be-
leediging voor haar zijn. Hij gevoelde, dat zelfs de
minste schaduw op zijn gelaat, dat een seconde van
afgetrokkenheid of zichtbare gedruktheid een stilzwij
gende bekentenis moest schijnen, dat hij berouw had
van den prijs, waarmee hij het jaar van geluk aan hare
zijde betaald had. Hij wist, dat hij eens in hare oogen
de meineedige, lafhartige slaaf van zijn eigen grillen
geweest was; en nu wilde hij op alle mogelijke wij
zen trachten te voorkomen, dat zij hem nog eens in
dat licht zou beschouwen. Wat zou een vrouw als
zij van hem denken, als zij ooit bemerkte, dat hij
zelfs in volle zaligheid van hare liefde spijt kon ge
voelen over den prijs, tot welken hij die liefde ge
kocht had Hij had eerbied voor hare meerdere vast
heid van karakter, hij achtte haar zelfs om hare min
achting voor hem, die nu en dan weer bij haar opkwam
en hij gevoelde dankbaarheid voor den trouwen, vuri-
gen hartstocht, dien zij aan hem gewijd en in zeker
opzicht aan hem verspild had. Niets is meer onwaar,
dan dat bij zulke verhoudingen als de hunne achting
onmogelijk isachting wordt opgewekt door het ka
rakter, niet door een toestand en hij had geleerd haar
karakter te waardeeren, zooals hij het vroeger nooit
gedaan had. De proef, die zij van hem verlangd had,
had hem een geestkracht in haar leeren kennen, waar
bij hij zichzelf zwak en wankelend gevoelde en bijna
onwaardig, dat zij een enkele gedachte aan hem wijdde.
Hij deed, wat hij kon, om de gedruktheid, die hem
sedert zijn bezoek aan Engeland kwelde, het smarte
lijk gevoel, dat hem beving, als hij dacht aan dat
kleine verlaten huis op die eenzame kust, de woede
