masa hi m bul
•stffsooi NUAHa aa
'Ka'iavvH
(•uzy safSOOl *A>
■jp suvwanaH 'H
Hooa
4
Jonkvrouw van Kronenstein. De jonge Emile, hun
eenige zoon, werd dan ook naar de grondbeginselen
zijner ouders opgevoed. Men leerde hem reeds vroeg
dat niet slechts noblesse oblige, maar dat]ook rijkdom
voor de maatschappij vruchten [afwerpen moet. Maar
zooals het meer gaat, al waren de lessen met stil
zwijgen en gepasten eerbied aangehoord, de jonge
man had ten laatste er slechts zooveel van [voor zich
behouden en in toepassing gebracht, als hem zelf 't
best toescheen.
Emile was student geworden!]Of hij gestudeerd
had Het zij genoeg te weten datj hij ten laatste, na
negen jaar, met een streep tot,doctor utriusquejuris
promoveerde, in de voor hem uiterst] geruststellende
overtuiging, dat het niet meer dan betamelijk is als
een man van adel zich in dit opzicht van een burger
jongen onderscheidt, wiens grootste eer het is cum
summa te promoveeren.
Schulden had hij gemaakt, maar die schulden waren
betaald, en Emile trad als jong advocaat, natuurlijk
zonder den lust in en 't vooruitzicht op eenige prak
tijk, de wereld binnen, die den knappen jonkman
met open armen ontving. Inmiddels stierven kort na
elkander zijne oudersde jonge baron betrok een
prachtig huis, leefde weelderig, gaf partijen, kunst
beschouwingen, hield ten zijnent litteraire en muzikale
bijeenkomsten en gedroeg zich in één woord of het
geld van papa en mama niet op kon. Maar dat dit
toch zoo was, begon van Bronkhorst al spoedig te
begrijpen, en de rekeningen, die hij jaarlijksch ont
ving aan broches, colliers en braceletten, welke niet
altijd borst, hals en armen zijner fatsoenlijke vriendin
nen versierden, deden hem met angst de toekomst te
si 'uBBpaguBB yaaq piipiaA }baa paq aqiuiBj
ap aip 'jaojq uaa yaaq japnz auooqos aip :uaS8az
spi suaa af qi ji^ uazaAi apaq pq piu qoo} pq
noz jbbui 'uaAag pBpueqos poiS uaa noz (C'uop uaaS
faAA si naqura aj jb pjj - paoS suaa Sou af quapaq
'aoiras 'n^j// 'uaqqaipaA a? rao do puop jaquof a(j
'uaSfuqiaA uapnoz siuaqaapq aqftj
-aqqiiqosiaA uaa qpz BUJBBp jbbC jBBd uaa uapiooAA
aip pp 'uapaoraiaA qqqnaSoo ^ip do uapuoq pjoq
-quojg dba qoou fiq qaou jbbui Ja}qoB[ raaqsiajg
,,j mof pias un mod sibcu sajpqg saj paAiA//
:suo jooa jbbui 'uapnoq 3} lesqja fiq poq nap rao
si paoS pAA uaaraaSp ui pq pp 'uauuaqpo piu
qoo |im qi uaiqossiui mpaSjnq jooa 'b[ nu Sqpq
qfipsAnq pq" 'Mnsp apoBjraqS pioqquoig ub^
(i(i araiorj ap auaij
uazuo uba uaAvnoj; pq uba ppquaSapS iai 'qfipAinq
uba ppqSipaq ua ppqqfqjaaq ap jbao ubuiubb/j sq
uba qaaidMnop aip bu uaSijsaA a; af rao uaSaiqaS
pn| uapuazBj u(ooz suaa ui uaiqossira qoo af qaq jq
j aouBijiBsara u(ooz uaraoqjooA uauunq psq spi
ooz qi sp jbbui 'uaSuBApo Snja; sajp pin Sou na
puaapS sjfiA\qip p af qaq qj -uaSljjq uauunq ftra
uba pAA qooj af psq pp 'puaiJA apaq ufira 'jbbj^//
„•qaqqaq
ppS qfipSora Sipaods ooz pora qi uaipuaAoq
ua 'uajqoBM a; ppqn S|jnpSuB[ uaa do poijpM jBBp
'uazaajA aj SuuaSpM uaaS qi psq raijj „qqanj ap
ui uap usp punq ap ui pSoA uaa japq// pin piooAV
-qaaids pq uap af uaq jbbui j ppB nap (jq ppf)i
•uaqaidsaq
aj li Bnp uop uaSipBqpanj uap pra Sipuja aj p piu
qoo) jbbui 'Sipuja ppqaaSapSuBB azap sbaa pag
8
5
gemoet zien. Zoo werd Emile 40 jaar en nog altijd
was hij ongehuwd. De vrije liefde kostte geld, maar
bond niet, dacht hij, met bijkans onverbrekelijke
banden, kortom nog steeds zagen mama's en doch
ters tot den aanzienlijken baron met smachtend ver
langen op! //Wie weet wat er gebeuren kon!"
//Wie weet wat nog gebeuren moest," aldus sprak
Emile bij zich zeJven. Zijn geld raakte op en hij
kon toch zijn levenswijze niet veranderen. Hij moest
geld zien te krijgen; met die gedachte stond hij op
en legde zich ter ruste. Daar kwam een onverwachte
uitkomst! Op een bal, onlangs door een burger maar
hoogst respectable en rijke familie gegeven, leerde hij
Adèle Winters kennen. Zij was schatrijk, zooals hij
vernam, want heur overleden moeder had haar zeer
veel nagelaten, en bovendien wachtte haar nog een
aanzienlijk kapitaal na den dood van heur vader,
wiens naam een goeden klank in de hoofdstad bezat.
Met een paar veelbeteekenende blikken, een paar
niets en toch alles zeggende complimenten, had hij
den eersten stap op de baan gezet, en nog geen drie
maanden later
«Gered,dat was de eerste uitroep die van Bronk
horst hooren liet, toen hij zijn rijk gemeubelde bi
bliotheek was binnengetreden. Hij stak een sigaar
aan, zette zich in zijn gecapitoneerden leuningstoel
bij 't vuur neder en staarde met onbestemden blik in
de vlammen. Was het de zaligheid der liefde die hem
in zoete droomerijen verzinken deed? Was het de
herinnering aan den kus, dien hij op hare lippen had
mogen drukken in dat zoete, voor hem onvergetelijke
onderhoud Ach, daar sprak meer poëzie uit de ban
den dier rijk gebonden boeken, dan er leefde in dat
