<ZV
ff
•jaau na do jatncq ufiz 'Sain
-asds aStjqoBMtiaaz ut 'uaqossnyut jdooj qoBqniog
•ajAtnBg uaa
ui ySq ag "na|]BA a; jaau jaojs naa do tno yqasjq
ap az yjaaqj uaAa Sojq -jatu ypjooA\juB Bjog jbbj\[
„jpuiq 'prnaqaS ja st JB^\"
•jiAuatnjBut s; 82; 'hbb psBBq.iaA JBBq natz uaqy
•jatnBqstnq auoMaS
ap ut /Csjag jam japaotu na japBA maq az jputA
jbbq 'smq jbbu az jbbS napajqos apuajaquBM jaj\[
•naaaA\piaA st Bjog
jpnoAB napaq Son
fjaMjsnp n quapeg •ptaqqjjqaSorano naa joj /(syag na n
uaqossnj qftpAUtq uaa jqBBtu 'jBAASjng uaAinaiu nap
do st uatza§ fttn Joop jqouu uaiajstS jb^\ -qt 'Bp//
„iüd"
(<-}[jz ft8 a i a\ uagajiaA aj jajsnz ufttn ufiz
yqBBzpoouaS qt jbz sjapus jo 'afjauq jep jfuqos 'qftpp
-uatjA u qaozjaA qi 'qoBqcuog jaaquftj\[ suaa Soyq"
^1 'l8ii i8!a 1ÜZ 'tfP juaqaajaq JBa\ 'bjo(j jbboi"
'qotz ftq ypjsjaq BjppAA qaop 'ubb qijquaSoo uaa
JBBq qoBquiog jibbjs najjojjaS japuop nap uba sjy
•piaqpjBBpaq aiBquftqos yarn
jaq jquqq ,/jquBpaq JBBq oS uubbm 'jajsnz ufttn ubb
afjatiq uaa puoAB uapaq Sou nap jfuqos nup^"
i(jjaqaz pM 'uaSaouaS nag"
<<(;uaop uaSaouaS uaa
fttn aS gtAi" 'ubbjs jbbS tuaq jooa qap az jftASjaj
'puajaysmp qftppup az jSaz (<j qoBqtnog jaaqu[j]\r"
•tUBBznaa ua
|tys jBBp st j( do SaMpuBz nap 'jooa tuaq jbbS 32
<(j8iyap aoq// 'fiqjpdtnoiu (/qoBqtnog jaaquftpq//
„•uaqajds aj uaAa n qosuaM qt 'qosqmog jaaquftj^//
•SutStpjBBAAjuojaA uba uapjajjtqos uaSoo jnaq aoq ua
'sbm Bjog qaajq aoq uatz uauunq uaqqaq noz auaq
-OidsaSuBB ap 'jsaaA\aS jaquop aj spaaj jam jaq bjbaa
ua 'puapatqaS jaq jqutjq <(j qoBqtnog jaaquftj\["
■jpnoqSfruaj tuaq puBq aupjq uaa sp
'naqajs yojs jaq ut pjanp nap qonqtuog [iaa ysmp
■jpftusjoop siaqqB apnaSStjqsBjq jajqoa uu
uappAuajoq apuapojq sjautoz s( atp 'SaAtpttBZ uaa uba
3poq uap do j°q pdtnajg Atnojjjnf uba SutuoAi ag
(tStjSBBq ooz ftq st iuojbb^
"aoj juapjooA ap do uap jpus ua 'apajj aqftptaotu
jap ubbSjb j, ftq pusq ap JBBq ftq jpatq Jjaapg
f//
•pjapuoMjaA
ftq jSbbja „(jjin p qoo jatq Ja aS jbbS 'aojj//
■UBBjsaSdo qoo si bjoq jbbj/\t
sqBJjs joj
'bjoq Sbq// •uaddsjsjm jta\ qoaqtuog ua 'jijs pdtnajg
OMnpaM ap uba sinq j( jooa jpnoq aauaSqip ag
•uaputAaq Smjfij jaq ut 'uaq aApqaq qatz atp
'sjaSizpj ajapuB aaAtj ap jam ubb qajdsaS uaa ftq
ydoouq SimtuojS ua t<i uapBAaSpAA uajB[ (luaau
jo b[// uaa pfijp JBBtn qoiz ftq jaojq j jajsuzuooqos
apuBBjsuBB uftz qooj st az 'tnaq uaSaj jam afstaat
jBp jqaajds tu ojbbm 'ptntnojp jb^ -jajsaatu qosq
-uiog uba qotz jqBBtn ptaqjsniaSuo uba poAaS JBBq
-jBBjqjaAuo uag 'jaatu ua jaatu p jjba stujajstnp ag
•UBtujaoA uap joj djopsuajg uba jajsaatu
-aSjtig ap jSaz (<juapnoqdo uoab stnq ufttn fig//
<tjqpA puaqaq//
uatpuaAoq saga ua 'uapftJ afjjnn jpq uaa jbbiu qoo si
j( uajBq aj jb Bjog tno puBtnatu st ja qaop 'paajaS
48
heeten, dartel, vroolijk en bekoorlijk, en toch somtijds
kwamen er oogenblikken, in welke de vraag weêr bij
haar oprees, al reeds zoo dikwerf gedaan en niet beant
woord, waarom Rombach haar toch bedankt had?
Dat Dora er meer van wist, stond bij haar vast
maar Dora zweeg en leed!
Zweeg en leedStil verrichte zij heur huiselijke
bezigheden, en als vroeger was zij de steun der armen,
de verborgene schenkster van menige welkome ver
kwikking.
Zoo kwam, na een gure Meimaand, met zonneschijn
en vogelengezang, Juni in 't land.
Ook Willem verscheen in 't dorp, nu op 'tpunt
zijn laatste examen af te leggen. Wat had hij ge
hunkerd naar den stond, waarin hij de plaats zijner
geboorte zou mogen betreden.
Geen wonder! Betsy was weêr vrij. Door onverstan
dige ouders bepraat, en thans door Rombach verstooten,
zou ze gewis hebben leeren inzien, wie de meeste
aanspraak op heur harte had!
Nog altijd was de kloeke Strand door heur schoon
heid betooverd, blind voor heur gebreken, vast over
tuigd dat zij eigenlijk nooit had opgehouden met hem
te beminnen.
Het duurde niet lang of hij sprak haar; nog een
korte poos, en Bremer's woning werd weêr door hem
bezocht geen maand later en Rombach scheen wel
geheel vergeten te zijn. Dora's liefelijkheid, die in
tijden van smart heur weldadigen invloed op zijn
hart had doen gelden, verdween in 't niet voor den
glans van Betsy's bekoorlijkheid, en niet langen tijd
daarna maakte heur jawoord hem nameloos gelukkig.
Betsy toch, al was heur genegenheid ook langen
41
kloppen deed. En thans o, ongedacht geluk
mocht zij heur arm leggen in de zijne! Al had de
stormwind alles met vernieling bedreigd, al was op
dit oogenblik de bliksem voor heur voeten neergesla
gen, ze zou in zijn nabijheid niet hebben gevreesd!
Zwijgend liepen beiden voort: 't was alsof de stilte
van den nacht heur invloed gelden deed.
Willem was de eerste die het zwijgen verbrak. „Hebt
ge het niet vreemd gevonden, Dora, dat ik in Augus
tus aw,familie niet bezocht heb?"
//_Er was veel wat u verontschuldigde "sprak ze zacht.
„En gelooft ge dat Betsy gelukkig is?" liet hij er
na een oogenblik op volgen.
Een plotseling rumoer deed haar het antwoord te
rughouden. Eenige wankelende gestalten verlieten
juist een huis, waaruit luchtige muziek en krijschende
vrouwenstemmen hun tegemoet klonken.
Krampachtig voelde Willem zich op eens in den
arm knijpen.
//Wat is er?" vraagde hij ietwat verschrikt.
"O, niets!"
Maar er was wel wat; onder die mannen, die daar
zwaaiend en schertsend het bordeel verlieten had
ze Rombach erkend.
Eensklaps doorkruisen een menigte gedachten haar
't ontstelde brein.
Zwijgenfluistert een stem in heur binnenste
denk aan uw eigen geluk!
Doch de strijd duurt slechts kort.
Zóó wordt Betsy bedrogen, en 't zou heur plicht
niet wezen dat rampzalig huwelijk te voorkomen?
Maar dan
Vaster nog omklemt ze den arm van hem, dien ze
