qpuBjq jg qqbbmaq puiq jnaq uba Soim ap 'uaqazaS
aqjaumq jaumqas jnaq do iBBp aip 'auioia a°iqqiq
-aSuo ap jooa qsaaMaS az sbm jaqsSuijpui nag;
•qmoq japBU qioou qooq jbbui 'qpnoq Sooqnio puuq
apuaSiajpapaqiaA ap ui jaM qup 'jasqoods naa uajaA jooa
'qjooqsjaA qnjaS uftz Suijasqojd aip 'jaqsSuijpni aSiqsBj
naa japuB nap jooa 'paaiM na Suajqs 'japaora apjsq
uaa ubbjb pSnaf jap uba ftz si naa uap joo^ "uaqojs
-aSdo [33A pjooM qsp ui ja qSij qu^ j apaonuy
"OS '°N ')«siqs
-sjbmpja)soo ag sajpa uaAaSaSdo maq q, jbbu jbbui
'sqiBBMsmq aquooMaS jbbu sjb )ara qaiz puaiag; jb§aq
'jaquiM nap uba uaqinjs qaq bu 'puoAB naiaqaz do
■naiz aq iaaM snaa pSnaf jbbq uba puaiJA
uap 'uajnaqdo jbabS qja ui qooq jbbq noz q( jbbui
*[aaa qaiu |8m aqqusg q( saips qt ftq qsiw nu jbbui
'uapuiA a} uaqqaniq sqBBjduoo.w jnaq sjaaSiaA aq jaqBj
ftq pnq 'JBBq do sooq SiuiaM uaa jom qoo qsiag
•uaqaozdo
ubbS JBBq uoq fiq sqai fiq qqoouiiaA qooj, j ubbooo
uap ui jaddnjp uaa uaqaq qnp noz Siuioay aoq ftz
do aqsSuiuuad uaa fiq apSaj jb ua 'uaAaj a; uba uio
SaouaS uaAa jjaz pnq fijj j uaop SiuiaAi ooz uoq fiq
jbbui qqosziaA apuajja jnaq oujbbS ftq pBq qu^
•qajqaS paaj fiz ua uadjaq qaiu appM joqmaojg
:qjBiqsaS SaouaS jaqqoa nu sbm puiq anus qajj
•pSjOAaS uajBM doiBBp aqjaAV
'iqoup uaSup ap ubb fiq sjb 'uaSoo ap ui uausij ap
uiaq uauiBMq Sou puq pjoqiaA uaip qaq az uaoq
jbb'ui japBA uaSia jnaq jooa Sou pnq uaqaMaS tuiaq
~aS jnaq aip qsaaMaS aqsioa ap sbm 'puaiag 'fijj
QI
((-uaqftqaiu ftq suaa jjaz uup b§ 'qaiu suios atu at jooj
-ag -UBp iBBqq, innqs 'nujaMaoq qaiu ft in q, af
Mnojjja^ 'piaqSimojA af snaa nu uiiaiq uooj, -qijq
-uaSoo uaa jooa snaa qup qaaSiaA ja.w ua paoS sajjB
jbbui 'apMnojq am jam az qup piaaqiaA sbaa q, 'af nu
uaqooqsiaA JBBq qaq qi uaSSaz qjnz ap -SiqqooApiBq
qaiu suaa nu saaM// 'qjooA ftq SuiS (i'uBBiuo^p/
•ubb jaqajds nap jadsBj' apjBBjs soojuaza^
l(jjbbq jooa Sbbja qi jbbiu
'pSazaS SaouaS ijbba jaSaoJA ftui af qaq lap 'jaip
uaa ua dsjdinz uaa 'uaq qi aiM jaM jaaM qj jiaiu
qi Sbbja ftm joo^ j jaaM pBBJ qi sjb pjaA sj I,
•ubbS paq jbbu 'uaqqaq aj ua^aSaS sjai Sup uajaaqaS
nap japuoz Qm }sp 'SaouaS uapuoAB uauioq Ja 'bjs
af jooa jaiq qi sjb jbba\ oog j uajajA uazjaA uba pfxq
uaqosiBzojd uazuo ui ja jim ai.VL 'qaq uajsuaipjaA
3Q -si iaq aiM jooa ja.« jaaM af uaq jaiq qi
!jbp jjaz am tuo ^aiu si jajj 'uajjBA Sijsbj moq ?smf
nu af qi sjb 'qftjBMq jaiu am tuaau SijqoBjBBAA jbbcu
'qjOA jajaq aoq puoAB nap do jbjbj aoq// 'qftjapuia
ftq uoSaq (/japBAUooqos 'uaSSaz jom pnz arj"
qqnjpaS paq do jadtnais ujjz jaiu Sou .ta pBBA\q
qaq uaoq 'aqqaaq ibbjj jBBiuuaa qqaipaM qnp 'qqoizaS
qftjjapaij uaa sb^ 1, 'uazaj 3} qBBjaS uftz do uapuois
uaqqoojsjjBq oSbj lajJajjB ua daqosuaquoiQ -puoj suaa
qaijjaA qaq jfiMjajappiui qaaq auacuoqaSuauuiq 3Q
•puaipaS pcq unaqs qoq apuaqaquo uap
uajOA aq qjoq aip 'jasd apjjazap uaSaq uaunaj SuiS ua
uBBqs ftq jaajq uatuoqaS uaqinq 'uapjOMaS do japuitu
qaiu ja uaSaj ap sbm jb jbbj\j -smq qaq qaijjaA ua
ainjdBJBd auao.iS 'aqoojS uftz sjappituui iubu puaiag
•uajnq aq jaqftq uap do 'pqooq qt
japuo pusq ap qam ftq quz pftqjB Sojq 'uapajqaSuauuiq
01
14
Hij slapen! 't Kwam door de verstrooidheid, an
ders niet.
De oefening echter was hem bepaald een mar
teling. Hij zat maar stil op zijn stoel voor zich uit
te kijken, wanneer Jasper het woord voerde, 't geen
soms heel lang duurde, en als ze dan zongen, dan
zong hij de wraakpsalmen dapper meê, terwijl hij
anders bij de vreeselijkste verwenschingen, altijd wat
daling bracht in zijn stem.
Zijn meester nu, die was er ook niet beter op
geworden, zoo 't kon nog kouder en gestrenger, en
bovendien wist Berend dat hij voor hem allerminst
zijn hart kon uitstorten. In één woord hij ge
voelde zich ellendig.
Geen wonder. Was de kleine Marie niet altijd
zijn speelpopje geweest? Vrouw Manders toch, hoe
wel een goede ziel, bezat weinig aantrekkelijkheid
voor kinderen, maar o, wat had de kleine veel van
hem gehoudenNog geen drie jaar oud had zij hem
in den winkel al de zakjes aangegeven, en hij, hij
had haar al spelende, van die kleine liedjes geleerd,
waarin niets voorkwam van de hel, doch o zooveel
van den hemel!
Zoo was Marie opgegroeid en onder zijn oogen
een volwassen meisje geworden. Toen kwamen
er jaren, van welke hij zich weinig wist te herinneren.
Alleen schoot het hem nog dikwijls te binnen, hoe
vervelend ze het had gevonden dat heur vader met
die oefening begonnen was, en hoe blij ze was ge
weest als ze eens een enkelen Zondagavond bij een
vriendinnetje doorbrengen mocht. Daar had zij dan ook
dien ongelukkigen Kleene leeren kennen, toen al op den
verkeerden weg, maar nog niet zoo erg als later.
11
Bloemhof was bleek geworden. Hij gaf vrouw
Manders een wenk om de kamer te verlaten, stond
vervolgens bedaard op en ontsloot het ouderwetsche
bureau, waarvan hij een der laden open troknaast
eenige papieren lagen daar een paar stapels met zil
vergeld. Droomerig nam hij een rijksdaalder in de hand,
en beschouwde hem blijkbaar oplettend: 't was alsof
hij nooit zulk een munt had gezien. Maar plotseling,
In een oogwenk, veranderde zijn gelaat. Toornig
slingerde hij 't geld in de lade terug, en op luiden
toon klonk het door 't vertrek
//Nooit!nooit! Wie vader of moeder, zoon of
dochter liefheeft boven Mij, is Mijns niet waardig!"
Zelfs de dronkaard sidderde een oogenblik.
Met opgeheven vinger stond Bloemhof voor hem
//Ga heen, ga heen, zeg haar dat ze heur loon heeft
voort, uit mijn oogen!"
Ontsteld J'week Kleene terug. Hij dacht bepaald
dat de man razend was, //nu, nu, maak maar zoo'n
leven niet; vragen staat immers viij, ik zal wel heen
gaan. Maar één ding wil ik je toch nog zeggen:
dat je een vrek bent, een gemeene vrek, ondanks
al je jvromigheid. Loop naar den
De laatste woorden kon Jasper niet meer hooren,
zoo jhij de anderen nog vernomen had. Reeds stond
de ontaarde schoonzoon op straat, en was de deur
achter hem toegeslagen.
Weer sloeg de regen, nu nog door den stormwind
opgezweept, Kleene in 't aangezicht.
Reeds menige weigering van dien aard had hij in
zijn leven ontvangen, zoodat deze minder indruk op
