jiadsBf naSijiaq joaa Son
maq napraaou az na tpniq spqag 'puiq spqag \qh
pqaaids na do laSnu nap puaSiaip
az paq 'pnjs iaaAi map ap az jfiMip na 'nappSpn
iapqaozaq araoiA naa ftz paaq pug "pig Mnorgnf
si p ubb ja qoiz pa°i9 pnnq ap ni spoajs nag
„'niajq ooz na qoojS ooz 'ajqjOA nfiz qrasSoi fiq nj
'niajtdsq OABiq naa si nog n«A jaaqnfijq»
SnBzaS pq pm ui
pip namraap najp na 'laan na do pqniM nap ftz
naiaaojaxa Sijjag -do afqmid apooi nfiz pm pftqB Son
'pnaiag ^dooj nBBiapoB na 'pnajqpBA qoiz pfiyaay
naSuBljfiA laaAaSno uba alpiaap naa nodnf lam
hbb 'siapnBjyq A\noiA jSjoa doiBBp pnBq ap ubb ibbC
naAaz hba afsiam jaq naa pm 'ladssf }dap doioo^
19
jjaajajB} SipiB8 uaa qja^
•uaiz naaq ioao jsmf ja
naunriq aM :Sooq pin si qipmap pq SqfqaqqBm
-aS pbq p naman afqfiq naa snaa fm uaqi^
qip pjapuoAA
-laA qqquaSoo naa pap 'paS ftqiooA lamaq apno
nfiz pint af^MnoiA ufiz pm aip 'quiAop uopy
j pooiaSaq sinq s(iadsBf pn sno pioq 'SaazaS
qfqooiA loop p|assiMaSjB 'pofaS uaa qpM 'poojj
•daop ap do alpBid naa
uaqBin nainq ap na 'naAoqosaSdo Sooq nfiz Sutuom
aSmara uba naraBi ag 'si jamoz p pp puoABoBpno^
uazap do najaoAaS 'paaq pqniM nfiz joqraao]g jain
-apmiq ap ibbm. 'paip ap uba siauoA\aq ap qoo ibbih
'nop naj piaqqfqiaaq nfiz napnq .iBBp piaids qnp
•fiqjooA Sipaods
ooz az nfiz qoo:) ua j pfq naa pM uajst jfp\
•uaSoo ap iooa
qaopqaz nap pm §9av daij ua 'puaq ap japaam
nfiz fiq jbS naojQ -pjooq pq pm napra anapiaqos
-J8A apinq fiq jbbtu 'pin appiooMpiB pnaiag
<(i,pp firn af joopq
qirequooj apno ap lapos iaaM fif Bp imniqag
pp -naqapiaq a) Son si poaino pp ibbui UBBp
-sira qi qaq jaa^ -pnaiag jSniAaSiaA j8niAa§iap«
-naqopaSao?
uapuaq apiaq ap poauq apno nfiz fiq paaq doiBBp
pnopiai }ubm 'spoap qqqnaSoo naa ïubb qqqnaSoo
naa raaq jadsBf apiBBp Sngpzpo araraop pj^
((jaiIBJ\[ iooa s b m p
fim iooa pin sbm 'apnaipiaA aam ia qt pp ppS
09
57
//Dank, dank o, mijn God! wat heb ik gedaan
en weêr zinkt Jasper op de knieën neder.
De vader van het kroost, welks vroolijk gelach
eens scheen te spotten met heur smart, heeft haar
deze laatste liefdedienst bewezen.
Diep in den nacht keerde Jasper huiswaarts; om
eigen gevaar had hij niet gedacht. Geen klacht, geen
verzuchting zelfs kwam hem over de lippen. De smart
had hem stom gemaakt.
En toch was hij ziels-, zielsbedroefd.
Marie, zijn eenig kind, zijn lieveling, bij wier ge
boorte hij God had gedankt was dood.
Een donkere Decemberdag is het. Af en toe valt
er wat sneeuw uit een leelijke, loodgrijze lucht. Ook
op het kerkhof, waar alweer een graf is gedolven,
ziet het er somber uit.
Vol ongeduld staat de doodgraver te wachtenhij
heeft het tegenwoordig druk.
Daar nadert een lijkkoets, slechts door één rijtuig
gevolgd, en in dat rijtuig zitten Jasper en de hulp
vaardige buurman.
Bij 't hek van 't kerkhof houdt men stil, en de
dragers brengen hun last grafwaarts.
Eerst wordt Kleene begraven, en daarna Marie.
Langzaam daalt de kist die zijn lieveling omsluit,
in de koude, vochtige aarde neder, en met doffen
klank valt de eerste schop zand op de laatste woning
der lijderes. Maar Jasper hoort het niet meêr;
't schijnt alsof de grond onder zijn voeten verzinkt.
Hij sluit de oogen en de man van graniet stort
naast de groeve neer.
