-ubaa 'insq uaiapna aap ubb qoog; -napfii Sipni snp qi
uoq aiiaiooz nj -naAaS napnoz 8m nap tn pqos naa
piaqnaSapS apaq ap apiaa ap fiq fim fiz pp 'nfiz
a} Snaq pin apjaoqaq qi na 'nado ftra uapjapuaqaq
nanuBm ap 'lapniaS nn qi sbaa pud naa joaq
•sno iooa uaSiaq ap pm pad aAAnaa pq do fiAA
naaBAV qijqna8oo naa ni na soj spSnai nfim pq pibbaa
ap nazaM noz apuia pq jbm napiM pM fiz pp 'naSSaz
napjiM fiz joBjB 'aox lapuBqp napiuq uauuara ag;
„■naqaids naiooq qaq snop" ap qi
pp 'pin |B8m apiaa ap sj -afuads Jbbh ibbui nBp
dudjvG vi anfkji u 'SiqiqasiaAno iBaqufiqos 'qn qi daii
„(jJBBnr pq pom nBp 'pom pq laauuBAA nnp^//
•J3A0 aznaq aqfqpom uaaS qfipqjaM jaajq ig[ mappaq
nanadüMinnA paipnaAoq fiz jfiAAiaj 'naa naSa; aug
„qjaipq af sp 'Sipaods afpaq naa nn qnpaq
qoop// 'SiramiiS piaaA\ ap appiooAApa <('napniA ipiz
laSnaj Son Sbaa uaiapnB uaip (iS pp 'joopS qp
•niBa pasq ap m naa iooa naa
nappid aufiz aip 'ppiq Soo pq ni nojg qi |fiMiap
'qi appdmom <c'afaadg ibbh pnp paq naa si pjj"
•napfinsjB
paq ap qljqappirauo fira ua nannaq napnoz pM Son
qfiinfiqosiBBAi fim uaSitntnos hbaibbaa 'naSnaiq uaSuq
-anuaq aqosnaig jap iqoam ap ni fim napnoq fiz 'nfiz
noz saps uba apSia pq Son pM 'jo uappiq pzaq
nassBd ap aip 'siaAooiqmip ua siBBpqqotns aAjsq
aip 'apiaAapaAO napnaq apaoAA aip ubb fim nam pp
'nfiz nanunq qfipSom pq noz qoo 'apfiz aqoBUBBi(Bij
ap ubb ajuBdg pin Sojioo fiM napiaoA pfp uaip m
piBAApiaAi iqBBinaS uaSnaAaSsSfiiq pin apnirana} qi
xaanuBM 'ufiz fiiA raoiapaAA qi apnoz namoqaS apfiz
aip ubb pBtnuag; -afaBdg 8b[ ubaibbp apfiz aiapuB ap
L6
100
juist geschikt voor mij, daar er geen boomen waren»
en het pad zeer smal was en begroeid met kort gras
soms liep het aan de rechter-, soms aan de linker
zijde van het stroompje.
Ik wachtte tot de woesteling naast mij de mannen
achter hem, aansprak. Toen hij dat deed en zijne
oogen dus van mij afgewend waren, haalde ik het
stukje satijn te voorschijn met het steentje erin, en
het zorgvuldig op mijn rechter dij belanceerende,
schoot ik het weg met al de kracht van mijn duim
en vinger. Ik hoopte, dat het eenige passen voor ons
op den weg zou vallen, waar men het zien kon. Doch
mijn hoop was ijdelOp het kritieke oogenblik maak
te mijn paard een kleinen zijsprong, mijn vinger raak
te het stukje satijn'van ter zijde, zoodat Het steentje
er uit viel en het kleine stukje in het kreupelboschje
bij mijn stijgbeugel neerkwam en verloren was?
Ik was bitter teleurgesteld, want hetzelfde zou weer
kunnen gebeuren en ik had nog maar drie stukjes
over. Doch de fortuin werd mij goedgunstig, daar mijn
buurman het in zijn hoofd kreeg een heftig debat te
beginnen met den derden man over den naam van
eenige dieren, die zij in de verte zagenhij zeide
dat het gemzen waren, terwijl de ander volhield, dat
het gewone geiten waren. Door dit gesprek reed hij
steeds met zijn gelaat van mij gekeerd, en had ik
tijd een ander steentje in het tweede stukje satijn
te doen. Na het in evenwicht op mijn dij gezet te
hebben, schoot ik het weg.
Ditmaal raakte mijn vinger het juist in het midden
en schoot het zoo ver en goed gericht weg, dat het
precies op het pad tien passen voor ons neerviel. Toen
ik het vallen zag, gaf ik het paard van mijn buurman
puaiapuop pra raooip8iaq uaa loopiaBAA 'a:jgua8iaq
ajqapaq uappauaunap pm 'aA\nan uaa loop spBBüdo
laquA ap uba nn daq SaAV sq ,juaop qi noq
•napjOAA at piaAajaSiaAO rao p| nljra na BOUBjg Boog
nap ibbu napfu-at-tm raaq iooa mpq nap do siapuu
spin firn .iooa pz ia ua i uosfiira pin fiq noq pncp
-JB naa qpz dg 'bbaa iaqqa.it nap ubb ibSuia ufiz pp
'apAinqosjBBAA firn aip'uoot naa do ((jiaaqnfira 'siibbaa
-iooa// pnainpSiMnaa nljz fiq appdraora 'Suzrao maq
ibbu jo ppiqui piBsd ufira uaza iBBra qi iaauuBA\ na
pucq aufiz fiq qap potsid naa ua ppBz taq JaAO laaAAaS
nfiz pra fira jatqoB tqoip fiiA paai fijj "naiapuB ap sp
SitqoopiatqoB uaia bbaa 'uappS uaajp 'aniotuy ibbui
'tfiA^q iBBAi-si-pAv qi bbaa siapuBtsnaSat atsSia anfipi
•pBq tqospaS qi UBp SipapiooA lapuira 'bbaa p°BB[saS
niia qi nu 'iBBq qi puoA 'SaouaS pmaaiA 'qoog; raaSfiiq
at naqBz uba t^Bts nazap rao 'tqoapaS jus fira prq qj
•paap laara
pin pq na appaqdo siapnoqas aufira qi pp 'nafjiaq
-fiqrao aip rao uataqaS ooz bbaa pAAuaAa laqBAAaq nftra
i nBBts qaidsaS quip naa ui iBBp naq qi Sbz snaqpt na
'uapprq nappSiatqoB fiAA aip 'napap fiz t«AA 'naiz at
rao 'rao naAa qi qaaq pamaaAAt jo snag -nam naSat
uara lapiaA naniBs Ciaa napai qnaA\°oo uaa ui na
'naa piaad nfira atpz na do siapnoqas anfira appaq qi
ttiBq nap naa napnots uaiapna appq ap ,,'iaaqnfini
'stiBBAAiooA// 'laqraos appz na 'Srtiat uiaAAq aniotuy
•apio ui qaaz ap bbaa uatnmra aSiupAA ui iubaa
raaq ftq appaanaAO qfippnp raaq pt qaids na apfiz
do raaq rasn 'sbaa Sipppagno aip 'piaaAA ap qooQ
■§ui8 Sa.vA
do naa|p nap 'jiaijs laAaq fiq pp 'apiaz ua uapnst ap
uaqossnt atqaop fiq na !suo iooa pad auaëaquo pq
ï'OI
101
de sporen; het sprong op, en hij, woedend geworden,
sloeg het. Het volgende oogenblik hield hij het beest
met alle kracht in.
iiSaint Gris!" riep hij uit, en staarde op het gele
satijn, terwijl zijn gelaat purperrood werd.
//Wat is er!" vroeg ik, hem op mijn beurt aan
starend. „Wat is er, dwaas?"
„Wat er is?" viel hij uit. Mon Dieu!"
Doch Clon's opgewondenheid overtrof de zijne nog.
Zoodra de stomme gezien had, wat de aandacht van
zijn kameraad bad getrokken, uitte hij een vreeselijk
en onverstaanbaar geluid en van zijn paard vallende
meer als een beest dan als een mensch, wierp hij
zich met zijn geheele lichaam op het kostbare stukje
satijn.
De waard gaf hem niet veel toe. Een oogenblik
later was ook hij van het paard af en trachtte het
ding te krijgen; een oogenblik dacht ik, dat zij er
om zouden gaan vechten. Doch, alhoewel hunne jaloe
zie zeer duidelijk was, bedaarde hunne opgewonden
heid aanmerkelijk, toen zij ontdekten, dat het stukje
satijn ledig waswant het steentje was er gelukkig uit
gevallen. Het geval maakte hen evenwel zoo opgewon
den, dat het heerlijk was om aan-te-zien. Zij zochten
den grond na, waar het gelegen had, woelden het gras
en het mos om en liepen op en neer als honden, die
het spoor huns meesters zoeken. Telkens, elkander
schuins aanziende, kwamen zij weder tegelijk op het
uitgangspunt terug. Geen van beiden wilde in zijne
jaloerschheid zijn makker daar alleen laten.
De derde man en ik bleven op onze paarden zitten
en keken de zaak rustig aan; hij, uiterst verwonderd
en ik, net doende alsof ik verwonderd was. Daar zij
