juBtuaaM nap Sbz na 'ubb snaa fira qaaq fifi maqBZ
ap ui poizui japua jaaqaS uaa pA\uaA3 psq auiojny
,,'uaop a} apatn jaam
spin ja fig ;qaq uap ua uapuu nauuBm ap fig pnz
jbbq 'BDHBjg boo-jj nap do af ^guaaq snapfu Jnn
jaTA qooQ [poop .iBBin ujaq af piqas UBp 'pjfiqmo jo
uaddBUSjno a; jqoBJi jaaquftm 8[8 uauuBdsaSui af naq
Tin// 'apuaqajdsuBB appBj uap 'fiq apiaz <(j jbbq//
•uaAaS a} auiopy uba uapucq ui jaaMag pq na joopid
pq na joop pnapaoAV uo|Q a^qeBtu na '2aA\ joopid pq
pjBBM ap ajqsd Suqaspjj -jaaMag ufiz do saaM na
"*qoB[niug naa pm pjooq ufiz appnqos uojq qooQ
•gipjnpaguo pjBBM ap apiaz |fj ajapua pq ug//
•auiopy ubb pq jbS na joopid naa uibu uojq
^•uajopid af usp ubui
naguof nap jaag -jooa qftjapjooApuBiaA 10 paq fif jbbj\j
"uapiajaSaq japjaA jbbui uap maq pom aniojuy ug// -pn
puapaoM pjBBAV ap dau tl\ UBsggnja!) uapiaq fiAi uajjnz
nep 'paoS jaopf -puq idooqaS qi sjbooz 'piAp unq apSip
-nia qfqapnig 'pri napinjag jajjajjB apoop aramop ap na
ajqaojA pjBBAv aQ -puoj pq ui uajopid ap jam
japuB ap na laaAiag ufiz pro gaop uaa aQ -uapiM} a}
fiz nannogaq uajOA a; usp jaShpfiu Sojyj -naABgdo
UBjd uuq fiz pp 'uaqjara pgnu uftra uba giuiaM ooz
pq na 'ubb gipao[q[aoq ooz naq qaaq qi qooQ -uaqura
uannuq naAa[ ufira ubb apuia naa suaa jaw 'naqBUt
a} piMj unq ubb apuia uaa mo 'uapnoz aawj ap ua
'uamoq uanunq ubbp aj mnp suaa joaa fira noz pipgfuq
nÜW "P90^ 9I Is Pq daajgaq qi na qqquagoo qftj
-jBBAag naa sbaa pjj ubb ftm iapuB ap usp ua uaa ap
qaaq pjaa Isbai uaqqojpq ui qi jbbav 'Suisso[do uaa
guissojdo naa Sou sbaa .ia qooQ -ubbS uapnoz
napoaA pq ubb bom; aip pp *qi poop qfijaqjaAV na
801
102
met hun beiden het pad van de eene zijde naar de
andere doorzochten, gingen wij een beetje op zijde, om
hun ruimte te gevenen toen alle hoofden van mij afge
wend waren, liet ik weer een stukje satijn ondereen
braamstruik vallen. Na eenigen tijd vond de derde man
dit en gaf het aan Clonen daar niemand mij van iets
verdacht, deed ik, alsof ik het derde en laatste stukje
vond. Ik raapte het niet op, doch ik riep den waard,
en hij viel er boven op, zooals een havik op zijn prooi
valt.
Zij zochten naar het vierde stukje, maar natuurlijk
tevergeefs; eindelijk gaven zij het op en pasten de
drie, die zij hadden, aan elkander; maar geen van bei
den wilde zijn deel uit de handen geven, en zij keken
elkander achterdochtig aan. 't Was merkwaardig, die
twee daar te midden van die onmetelijke uitgestrekt
heid te zien kibbelen, alles rondom zich vergetende;
om drie onnoozele stukjes oranjekleurig satijn, die op
vijftig passen onzichbaar waren.
Eindelijk riep de waard met een vloek uit: //Ik ga
terug. Dit moet daarginder bekend gemaakt worden.
Geef mij jou stukjes, man, en ga jij nu met Antoine
verder. Dat vindt gij zeker wel goed."
Doch Clon ging vlak voor den waard staan, wuifde
in elke hand met een stukje en schudde zijn hoofd
zoo hevig heen en weder, dat men gemakkelijk kon
begrijpen, dat, wanneer er iemand met het nieuws te
rug zou gaan, hij de man wilde wezen.
//Onzin beet de waard hem nijdig toe. //We kun
nen Antoine niet alleen met hem laten gaan. Geef
mij die dingen."
Maar Clon wilde het niet doen. Hij dacht er niet
aan de eer van de ontdekking aan een ander te geven
'uajBM Sooq poA puazmp jbm napcq apiaq uba
aip 'jajjBA ap uba uaqassoq ap UBp uaiz spBBAuajqoB
jo -jpoA spiu fiAA uapuoq sraos ua 'suo uaAoq qsjA
uapAnaq fii ap iapoB qaiz uajoqosjaA uaddojMnaaus
aQ "PIPA aqfippinz auaa ui fiA\ uatuBAvq puBqrauiBzSuBj
ua jajiap ua jajiap |B pja.w uapajjs fiM aip 'Suijjaq aQ
•Suojp pfi} ap pbaa 'uaquapaq aj 2aA\qn uaa piaAO qi
a^qoBU '[om apSBBfaSdo uaa spuaAQ 'Sizaq siapuB
Paa pm uajBAv uapospaS aufim jbbj\[ -uajiB qr Sbz
'sbaa puadBAnaS aoj uapoA ap pi pjooq pq uba ua
tuBAvquaSaj suo aip 'raqnr uaraszuaa uap ua uadaqSaw
pfiqBBtn-jaqia unq uba apuammojS jb aip 'suaqiBA
a^quqasaSdo ap 'puaSuuds uaiapuB uap do qB} uauaa
uap uba afpjooqqaa apooj pjj 'ua°8z piu qftjuaS
-ia qooj ua uaSsz atp 'uaSoo pm 'uapnoM ajqajpag
-}in ap jbbu firn jooa qt qaaq 'poizaS pnjpaq ufioi
rao 'uapiuuijS qoo smos jo 'uaqBjds japusqp pm
jaiuBtu apip auunq do snp|B uajapuB ap ifiMjax
•uapnoz ubb§ fiz uaaq
-JBBM uaunnq uajaqos jaam pm usp pq noz fim qoo
na 'uamBMq poaja; ajnaij ap ftq qoou '[BBUiprsg
uap fiq qoou uapBinsip ap pp 'uaqBiu a; rao 'uftz
apuaopjOA noz 'uapjOAA noz uappSjajqoB qi ftqjBBM 'uap
-uaq apaoiA aip ubb uaAaSaS 'sj[az pjooM ppdraomaS
uaa 'SuipnoqpunpjaA uba SuiSaMaq apqua uag -noz
uajnaqaS p« 'spaaj qi appaorajaA |BAa° nftra uj
•po|jaA maq poop apouz
uaa jaauuBM 'uaqajds qnjaS uba pM ftq 2bm uup
'uappSjapoB ^pjoAA 'uaAjaMzuaaq uasssd aqosunpy
ap raopuoj pfip2o]joo ui aip 'ua2idoquBA\ daoj|
uaa uba uappim a^ ;qoBM aqjap uaa jo uaAauqsjoop2
japuoz pusmai jaauuB^ maSBisaS jnn appBj uftra
psq usp 'uapaz pq uazuajg ap jbao 'fim qi jaau
86
99
Zelfs al scheen de zon op zijn hoogst, was het
toch een sombere en zwarte omgevingmaar ik wist
wel, dat mij nog wat ergers te wachten stond en
daarom zocht ik wanhopig naar een list, die de mannen
tenminste scheiden zou. Drie was te veel; maar één
zou ik wel aan kunnen. Eindelijk, toen ik mijn brein
een uur lang gekweld had, en bijna van plan was
om de mannen met een plotselingen, verwoeden aan
val te overvallen een laatst en wanhopig middel
kwam mij een ander plan in de gedachteneveneens
gevaarlijk en bijna wanhopig, maar dat ten minste
nog iets beloofde. Het kwam bij mij op, omdat mijne
vingers in mijne zak speelden met de overblijfselen
van het oranjekleurig taschje. Dit had ik, zonder er
iets bijzonders mede-te-bedoelen,, zorgvuldig bij mij
gestoken. Ik had het taschje in vier stukken geknipt
en ieder stuk bevatte een der hoeken. Al spelen
de nu, paste een mijner vingers in een dier hoeken
als in een handschoen; een tweede vinger in den an
deren hoek. En het plan ontwikkelde zich.
Voor ik er evenwel iets mede kon doen, moest
ik wachten, tot wij ophielden, om onze paarden te laten
rusten en te drinken te gevendit gebeurde omstreeks
den middag in de vallei.
Toen slaagde ik er in, voorgevende uit een beekje
te drinken, een handvol kiezelsteenen op-te-rapen, die
ik in dezelfde zak stak als, waarin de stukjes goed
waren. Nadat wij wederom opgestegen waren, stak
ik een kiezelsteentje, zoo voorzichtig mogelijk, niet te
vast in den grootsten hoek en begon mijn plan ten
uitvoer te brengen.
De waard reed aan mijne linderzijde naast mij,
en de andere schurken achter mij. De weg was nu
