MOHAWKS.
YAW
Miss M. E. BRADDON.
Naar hét EngeUch.
71)
„Maar waarover is hij dan toch
zoo bitter bedroefd?" vroeg Irene.
„Ik ben de vrouw geworden van een
fatsoenlijk man."
„O, maar hij had zijn eigen eer
zuchtige ontwerpen voor uw huwelijk.
Gij moest eene voorname dame wor
den, of gij moest tenminste een man
trouwen, die even schatrijk was als
gij. Bedenk wel, dat hij zich zoo lan
gen tijd uitsluitend heeft toegelegd
op het bjjeengaren van geld, dat hij
geld is gaan beschouwen als het be
gin en het einde des levens. Op zijn
sterfbed zal zijne ziel vervuld zijn
van beursspekulaties en van rijzende
en dalende effecten."
„Maar hoe kan ik het dan helpen,
dat hij teleurgesteld is ik, die
zoo weinig om geld geef?" vroeg
Irene op smeekenden toon.
„En zoo heeft dus Juffrouw Lay-
burne de rol van den Booze gespeelt,"
sprak Durnford. „Nu, het verbaast
me niet. Mij zijn eenige bizonder-
heden ter oore gekomen betreffende
de levensgeschiedenis dier dameik
heb ze vernomen van hen, die haar
van nabij gekend hebben in de dagen
harer jeugd, in den aanvang van
Koningin Anna's regeering, en die
zich haar herinneren als eene schoone
furie, met de stem van een engel,
en den aard eener duivelin. Zij heeft
met Yalentini in de „Camilla" ge
zongen, die eerste halfslachtige opera,
waarin twee of drie van de hoofdper
sonen in het Italiaansch, en al de
overigen in 't Engelsch zongen,
't Was even, voordat Congreve en
Vanbrugli hun nieuwen schouwburg
op Haymarket openden. Hare schoon
heid had toen het hoogste punt be
reikt. Deze vrouw is niet zoo oud,
als waarvoor gij haar misschien houdt.
Zij heeft zich zelve uitgeput door
toe te geven aan hare booze luimen.
Maar hoe is het met haar gesteld,
niademoiselle Denkt ge, dat zij nog
eenigen tijd te leven heeft?"
„Ik geloof, dat over een paar we
ken dit onstuimige karakter voor al
tijd tot rust zal gekomen zgn."
„Dan, Rena, hoe eer wg den leeuw
hg den baard trekken neen, ge
moet deze uitdrukking niet toeschre
ven aan gebrek aan eerbied voor je
vader des te beter zal het voor
ons allen zijn. Indien mademoiselle
er niets tegen heeft, zullen wg haar
met ons rgtuig weer thuis brengen.
Ik wil naar Fairmile rijden, zoo spoe
dig we maar een span huurpaarden
kunnen krggen."
„Hoe,- wilt ge dan Rena naar haar
vader terugbrengen?"
„Alleen om mgn gedrag en het
hare te rechtvaardigen, en zgne ver
giffenis te verwerven."
„En dat, terwijl hij zoo bitter ge
stemd is,riep de kleine Frangaise
met eene uitdrukking van schrik op
het gelaat uit; „voordat de tijd hem
tot bedaren gebracht heeft, nu hg
nog woedend is van toornGe moest
dat tenminste een jaar uitstellen.
Laat hem beginnen het gemis van de
aanwezigheid zijner dochter te ge
voelen, naar haar te verlangen, haar
te betreuren als eene doodeen laat
haar dan op zekeren dag plotseling
voor hem gaan staan, als een geest
uit het graf van het verleden ver-
rgzend, en aan zgne voeten op hare
knieën vallen. Dat zal de ure der ver
giffenis zgn.
„Ik heb eene krasse kaart om uit-
tespelen,zeide Durnford, „en ik
ben van plan ze uittespelen. Juf
frouw Layburne is een der elementen
van mgne berekening, en ik, moet
deze aangelegenheid met den Squire
zien te regelen, zoolang zg nog bo
ven den grond is."
„Ik zou liever wachten, tot zij
dood en vergeten is. Wees verzekerd,
dat zij nooit de rol van vredeniaak-
ster zal vervullen. Zij zal de vlam
van Mr. Bosworth's woede aanbla
zen, en hem tot wraak aanzetten.
Zg haat mijne onschuldige Renazij
haat elk schepsel, jegens 't welk de
Squire ooit welgezind is geweest.
„Juist haar haat zal haar dienst
baar maken aan onze belangen. We
behoeven niet langer over de zaak te
redeneeren, beste mademoiselle. Ik
wil een onderhoud hebben met Mr.
Bosworth, en ik geloof zeker, dat
het me gelukken zal hem tot de over
tuiging te brengen, dat hg zeer wei
nig recht heelt om boos te zgn."
„Ge zgt een halstarrig jonkman,"
sprak mademoiselle, met een schouder
ophalen, dat een soort van wanhopige
berusting uitdrukte.
„Heeft mgn vader er werk van ge
maakt, om mg te achtervolgen?"
vroeg Rena.
„Neen, hg heeft dat niet gedaan.
Toen wg hem mededeelden, dat gij
vermist werdt ik moest hem die
mededeeling doen als degene, die door
hem was aangesteld als uwe bewaak
ster, en die zoo slecht de wacht ge
houden had werd hg doodsbleek
van toorn, en kon gedurende eenige
oogenblikken geen woord zeggen.
Toen zeide hg met eene vreemd klin
kende stem, waaraan hg een uitdruk
king van kalmte en bedaardheid poog
de te geven: „zg is, ik twijfel er geen
oogenblik aan, weggeloopen met haar
doodarmen minnaar. Het zg zoo. Wat
mg betreft, moge zg met hem hon
ger lijden, bedelen, stelen, aan de galg
sterven." Ik vertel u dit, Mr. Durn
ford, om u te doen inzien, in wat
soort van stemming hg verkeert, en
hoe onverstandig het zou wezen, thans
hem om vergiffenis te gaan smeeken."
„En heeft hg geen last gegeven,
om ons te vervolgen, en heeft hg
niet getracht in persoon ons te gaan
opsporen vroeg Durnford, zonder
acht te slaan op de raadgeving der
goede dame.
„Geen enkele maal heeft hg van
zoo iets gesproken. „Zg heeft als een
ondankbare mgn huis verlaten," sprak
hij; „ik heb niets meer met haar uit-
testaan." Dat was alles. 'tWas om
streeks den tgd van het ontbgt, dat
we u vermisten, en ik ben toen regel
recht naar hem toegegaan, om het
hem medetedeelen. Ongeveer een uur
later kwam er een man, die een rg
tuig met vier paarden had zien staan
wachten bg het kleine hek, en dat
was in het oog van Mr. Bosworth een
afdoend bewgs. Hg verkeerde geen
oogenblik langer in twijfel ten aan
zien van 't geen er gebeurd was."
Durnford schelde en gelastte, dat
er eene boodschap gezonden werd
naar een huurkoetsier, om een rg
tuig met vier paarden te bestellen.
En toen drong hg er bg mademoi
selle op aan, dat zg eenige verver-
schingen zou gebruiken van deontbgt-
tafel, die nog al rgkelgk voorzien waB.
De bedienden brachten een ketel met
versche chocolade en een schotel met
appelen voor de nieuw aangekomene
binnen, en niettegenstaande made
moiselle al te ontsteld was, om eenigen
eetlust te hebben, kon zg toch geen
weêrstand bieden aan den hartelgken
aandrang harer voormalige kweeke-
linge, om toch stevig te ontbgten.
„En dit fraaie huis behoort dus
aan Lord Lavendale," zeide de klei
ne Frangaise. „Zgt gg van plan hier
altgd te blgven wonen?"
„Neen, mademoiselle, acht me niet
zoo min, dat ik me er meê tevreden
zou stellen, aan mgne vrouw een on
derkomen te geven in het huis van
een ander, ook al had ik goed gevon
den voor niets te wonen, toen ik nog
vrggezel was, wat echter niet het ge
val is geweest. Neen, om aan het
dringend verlangen van Lavendale te
voldoen, heb ik er in toegestemd, ge
durende mgne wittebroodsweken ge
bruik te maken van dit fraaie huis.
't Is een soort van tooverpaleis, waarin
voor ons de tooversproke van het hu-
welgksleven een aanvang zal nemen;
maar zoodra we een weinig ontnuch
terd zijn, zgn Rena en ik voorne
mens een eigen woning te gaan be
trekken. We zullen uitzien naar eene
landelgke woning in een der dorpen
in de nabgheid van Londen, Chelsea
of Battersea allerwaarschgnlijkst
want ik kan niet op te grooten af
stand van het Parlementsgebouw gaan
wonen en dan zullen we ons huise-
lgk leven in hoogst eenvoudigen stgl
aanvangen. We willen niet een prach
tig huis huren, zooals de arme Steele
deed, en het een hut noemen en ons
tot over de ooren in de schuld ste
ken, en onze meubels verpanden bg
een welwillend vriend. Neen, we wil
len, als het moet, bg den dag leven,
maar we willen betalen, wat wg noo-
dig hebben. Ik reken er op, dat de
opbrengst van mgn blgspel mg het
geld zal verschatten, dat ik noodig
zal hebben, om ons keurig van meu
belen te voorzien."
„En indien de Squire mg de deur
uit mocht zetten, wat ik stellig ver
wacht, dat hg zeer binnenkort doen
zal, mag ik dan als huishoudster bg
u komen wonen vroeg mademoiselle.
„Ik zou u eene dienstbode uitsparen,
want ik kan even geod koken als on-
derwgs geven, en ik zou bovendien
al uw huiswerk willen doen, al ware
't alleen maar, om bg Rena te kun
nen blgven. Ik heb een weinig geld
overgespaard, zoodat mgn verblgf ten
uwent u niets zou behoeven te kos
ten, en ik zou een eigen klein kamer-
tjen hebben, afgezonderd van de over-
rige, evenals juffrouw Layburne, ten
einde uw téte-d-tête-leven als feeder
beminnende echtgenooten niet te sto
ren."
„Liefst Maman, ik zou uiterst gaar
ne zien, dat ge uw intrek bg ons
naamt, doch niet om voor ons te wer
ken. Dat mag in geen geval geschie
den, is 't wel, Herrick
„Neen, zeker niet, lieve. En mogen
we al niet rgk zgn, we zullen wel in
staat zgn, ons de diensten van eene
stevige dienstmaagd te verzekeren.
Maar zoo mademoiselle zich met het
bestier onzer huishouding mocht wil
len belasten, nu en dan aankoopen
mocht willen doen, en een omelet be
slaan, of als het te pas komt de salade
bereiden, alleen maar, om aan onze
onnoozele Engelsche sloof van eene
meid te toonen, hoe zulke dingen be-
hooren gedaan te worden
„Ik verklaar me bereid, dat alles
te doen, en veel meer nog. Ik houd
veel van de zorgen der ménage."
Nu volgden veel omhelzingen en
veel gekus tusschen de goevernante
en de voormalige kweekelinge, en toen
kondigde een lakei aan, dat het rg
tuig voor de deur stond, en alle drie
gingen zg toen op reis naar Fairmile.
't Was drie uur na den middag, toen
de vier paarden een frisch span,
dat te Kingston voor het rgtuig ge
komen was voor de deur van den
Squire stilhielden. I)e gedachte was
niet bg hem opgekomen, dat zgne weg
geloopen dochter zoo onbeschaamd zou
zgn van terug te keeren naar het huis,
dat zij zoo kort geleden verlaten had,
en daarom had hg niet gelast haar den
toegang te weigeren. Zij en haar echt
genoot liepen zonder schroom het huis
binnen, tot groote ontsteltenis van den
ouden hofmeester, en werden onmid-
dellgk binnengelaten in de kleine stu
deerkamer van den Squire, waar hg
in eene neerslachtige houding gezeten
was bg een lessenaar, waarop een mas
sa papieren lagen. Het bovenste van
die papieren was een uit verscheiden
bladen bestaand document, saamge
bonden met een groen zijden lint, welk
document onwillekeurig deed denken
aan een testament.
Toen hg zgne dochter zag binnen
treden, sprong hg overeind, richtte
zgn zwaar hoofd op, en staarde haar
aan met toornige oogen en gefronste
wenkbrauwen.
„Hoe, mevrouw, durft ge den vader,
dien ge zoo vreeselgk beleedigd hebt,
overvallen in zgn eenzaamheid V' riep
hg haar toe; en toen hg Durnford
herkende, die naast zgne vrouw stond,
vervolgde hij„en hier te komen met
dien bedelaar van een echtgenoot van
je Dat is een onbeschaamdheid, die
je beiden berouwen zal. Maak terstond,
dat ge uit mgn huis komt, kerel, an
ders zal ik je door mgn bedienden er
uit laten smijten."
„Ik twgfel, of een hunner sterk ge
noeg is, om zulk een bevel ten uit
voer te brengen," zeide Herrick
„braak uw gal niet over mg uit, Mr.
Bosworth, alvorens gg aangehoord
hebt, wat ik tot mgne verdediging te
zeggen heb. Dat ik me vandaag hier
vertoon, moet u doen inzien, dat
het eerigk voorheb."
„Eerlijk, mgnheer! Yan eerlgkheid
kan geen sprake zgn bg een man, die
een erfdochter uit het huis haars va
ders heeft weggelokt. Ge hebt er voor
gezorgd, dat ge zeker zgt van uw over
winning, dat begryp ik. Ge hebt haar
door een huwelgk met niet weêr los
te maken banden aan u verbonden."
„Ja, mgnheer, we zgn voor ons le
ven aan elkander verbonden. We zgn
gisteren morgen te tien ure in de ka
pel in Curzonstreet gehuwd."
„Wat, bij den Eerwaarden samen-
koppelaar van bedelaars, bg dien ge-
meenen koopman in trouwbewgzen,
Dominee Keith 1 Een uiterst fatsoen
lijk huwelgk, ten eenenmale de doch
ter en erfgename van een landeige
naar waardig waarachtig een hu
welijk, om er trotsch op te zijnPakje
weg uit mgn huis, vrouwmensch! Gg
en ik hebben niets meer met elkan
der uittestaan."
„Vader," smeekte zg, en zg viel op
hare knieën aan zgne voeten, terwgl
hg haar nog steeds met de grootste
verbittering aanstaarde, „vader,
kunt ge zoo hardvochtig tegen mg zgn,
omdat ik gehuwd ben met den man
mgner keuze Wat uw fortuin en al
mgn hoop, om rgk te worden, betreft,
zonder ook maar één enkele zucht
doe ik er afstand van. Wat ik verleden
winter van rgkdom en weelde, van
de genietingen der groote wereld on
der de oogen heb gekregen, het heeft
slechts gestrekt, om me te doen inzien,
hoe valsch en niets beteekenend dat
alles is, en hoe eens menschen hart
te midden van dat alles pgn kan lijden.
Ik kan met den man, dien ik bemin,
gelukkig zgn onder nederige omstan
digheden, gelgk ik me in zgn voor
spoed zal kunnen verheugen, indien
hg ooit rgk mocht worden; maar ik
kan niet gelukkig zgn zonder uwe ver
giffenis."
„Dan moogt ge mgnenthalve ramp
zalig zgn vergaan van droefheid
ik kan je nooit vergeven, wat ge
tegen me misdreven hebt. Ik zou me
maar niet langer zoo sentimenteel
aanstellen, meid! Wisch me uitje le
ven uit, zooals ik u uit het mgne uit-
wisch. Ge zgt je eigen weg gegaan.
Ge hadt een vader, ge hebt een man
wees tevreden met de gedachte, dat
die ruil voordeelig voor je geweeBt is."
„Waarom zgt ge toch zoo toornig?"
vroeg zg jammerend.
Wordt vervolgd).
Gedrukt bg DE ERVEN LOOSJES, te Haarlem.
