11
„'Sjjsni fun jaq
jqBBtu fi° iJjsg// -fiz apiaz „'jjoqaq n 1, s[t3 j jjsg//
•juBjaS JBBq do Suiqqnjpjm
aSipjnpag 'apraaajA uaa jam do puuq aJBq jaiq fig
Mja;u (im qi 'jojojaqoog ap muoja
-aj\[// -jm 3(i daij uajaA jam qi usq jip jbbj^//
„•jaaqufira 'jsbS azuo pfiqu Son jfiz fig// -safjqaBz fiz
appioowjUB ,/uaop jam jaq napivv uapoqjsuaip ag//
(i(; uauaqaajaq JBp jaora
I®AV" ">!n na^ajjaA qi dau ((j MnoiAapj jMtiojA9j\[//
•jjooa qiaM JBBq jam 8ui° fiz ua sa((B
sbm jBp jBBm 'uapnoqaS pjaM jesq jooa §ui|asjo(d
jqoq puauftqos japjaq naa jos[b uapajSoo ajsq jam
ajdiuq fiz ua uajjaomjuo aufira ap ua°oo aJBq uaoj
apjaaq fig "aAjazqaiz uaraoqjOA sbm fiz jubm 'naAaSaS
ajrapjq qfijapftj jBBq pBq dooq aiopuu jo uaa ap jo
pSoojpaS uauBjj aiaq ua uajspaq uaop jjbuis JBBq puq
jqoBU ap jo JBBm uazaj aj uausjj ap uapuojs jBB(a§
qfqjapuiq JBBq do ua 'paajqaS SipnoAuaa sbm fi^
i jatojaqoog
ap AinojAaj^ j Mnojaapq sbm jaq jubm apuadaojjm
mBBU JBBq quqos uba 'Snjaj 8uojds qt ua 'rao qoiz
fiz apjaaq dojBBg ua88az noz fim uaSaj fiz jbm ua
uapnoq noz qoiz fiz aoq apuajapuoMjaA lira 'uajBjs
-aj-UBB SijqoBjajfiMj JBBq qt puojs qqqualooo uaa ua
pjaaqaSaoj fim jbbu sbm Snj jbbjj -ua(aqBj-aj-do jura
auB§a8-jin-j(Bq jaq uaaiuq ajsq do §8( muoja auag;
■uauuiq jauraqjiz ap
uba jnap ap joop raojapaAA qi Sui§ apuajqonz daip
sbav jsaaMaS jsjbb( jaq jooa jaiq a]najj ap jjapas
'sbm pjnaqaë ja jaaAaoq 'j(ozfira fiq jqosp qj raBMq
qusq uauaajs ap ubb Suqasjojd qi uaoj 'apuajBq jsaaS
uap jooa mojapaM saj]B uba fim ua uaraooq apuadmjp
76
Ik geloof, dat hij gelijk heeft, want ik herinner
mij, dat, toen ik 's morgens na de inhechtenisneming
van mijn kamer kwam en alles in het voorhuis en de
huiskamer ledig vond, ja, zelfs geen tafel gedekten
toen ik hierna de gevoelens van het huis te mijnen
opzichte hoe natuurlijk en verwacht ook eens
overwoog, ik mij diep bedroefd gevoelde. Ik stond
daar in de stille, ledige huiskamer en zag naar de
bekende dingen met een weemoedig gevoel, van iets,
dat verloren gegaan was, dat ik niet begreep. De
morgen was grijs en nevelachtig, het weder guur,
terwijl een regenbui nederplaste. De rozestruiken, die
buiten stonden, werden door den wind heen en weer
gewaaid, en hier binnen, waar ik mij den warmen
zonneschijn op vloer en tafel herinnerde, sloeg de
regen naar binnen. De deur waaide toe en kraakte
op de scharnieren. Ik dacht aan andere dagen en
maaltijden, die ik hier medegeleefd had en aan den
geur der bloemen; en in wanhoop vluchtte ik naar
het voorhuis.
Doch ook hier was geen teeken van leven. De asch
van het vuur, waarbij de freule mij het geheim ver
teld had, lag op den haard wit en koudvoorwaar!
het juiste zinnebeeld van de verandering, die had
plaats gegrepen. De voordeur stond open, alsof het
huis nu niets meer te bewaken had. Het eenige levende
wezen, dat zichtbaar was, was een hond, die rusteloos
rondliep, nu eens starende naar den ledigen haard,
dan weer neerliggende met gespitste ooren en schrande
re oogen. Eenige blaaren, die door den wind naar
binnen waren gekomen, dwarrelden in een hoek rond.
Met loome schreden liep ik den tuin in en dwaalde
van het eene pad naar het andere, kijkende naar de
•°ui8jm jnap ajapuB ap qi
(fiMJaj 'puaSinq pjaapq 'qi appjooMjus <('jaaqufira
'uaqqajjjaA ua(jnz jnn jja mo fiM jBp jsg//
•qaaq MnojAam jbbu fiq (fiMjai 'apuasuojj uaMUBjq
-quaAA aufiz'fiq apiaz <t(j uauaqaajaq jip jaora JB^//
•uaioBzpnoj pnoq aip 'ua8oo ap japuo
uaSuuq ajaquop jam 'jaSaojA usp Sou jbjjim afjaaq uaa
'ajnajj ap uba jBBjaS aqosjojj jaq qi Sbz sjapnoqos au fiz
J3AQ •mBMquauuiq ua apuado jnap ap jaiojaqoog ap
jaaqufira uaoj jsinf 'jaojs auaa do fiz quoz SidoquB^
((juajjojjB puuq
ufira Sbcu UBp 'si pjBBAi (aaAooz (BBmuaij Sou aip 'inqos
uaa jooa sj[az aop jsp qi jaauus^ jjqooqjaA fijjBd
aufira jo 'uapBJjaA 'pBq jsuaip ui firn aip 'pusq ap qi
qaq jioo^j -qaq UBBpaS jioou Suip uaa qi jBp uaiaM
aj jaiu Sou jufiqos 1'iS jbbj^ j jquap fim joao fiS aoq
(8M jaaM qi ua 'pjooqaS SaouaS napjooM apjsq qi
qaq uajn SijuiMj-ua-jaiA ajsjBBj ap uj j |B ua (aaqaS
fim juaqsira fiS// 'apjapnujaA apaoM ui uapfqapam
ufira (B jfiAVjaj 'jm pBBMq qi dan ((j A\nojAajAj//
•uapjoq ap uaqossnj jaau jajBi ap do jaq jaaras
qj -psq puadBMaS sssqoj aSipuaqa jip uad
-BM ajsjBB] jip jam raojBBp jseq ua uaqam uapnoz
fim do uapaqqaams ua uauBjj s(MnojAam JBp 'joajja
jaq ui paq uaMnojjjaA (aaA jaiu aip 'sbm jaq fiz jBp
'jajjiq raojapaM pjaAv jjsq ufira ua uapuuq aufira
ui jaq Soom qj -uajaaMnf jam afqosBj jaq psq
pSjozaqSnjaj ajnajj ap qi jBp 'uaAaSaS afqossj jaq fim
puq fig "uadfijSaq aj saqe qi uoSaq pusqjarauzSuBf
na tafqud jaq jbbu qaaq na ubb JBBq apjBBjs qj
((j jBBqqusp ua SipiMfijA SipiM
-flJA jaq uaAaS fi^Y juauoo(aq n jbz pog (jaaqufira
08
81
Opdat ik niet bij hun afscheid tegenwoordig zon
zijn, bleef ik in den tuin, totdat het door mij vastge
stelde uur reeds eenigen tijd verstreken was; dan,
zonder het huis binnen-te-gaan, ging ik naar de stal
deur. Hier vond ik alles in gereedheid; de twee
dragonders, die ik tot Auch bevolen had mede-te-gaan,
reeds in den zadel, terwijl mijne twee kerels met
mijn paard en dat van mijnheer de Cocheforêt wacht
ten. Louis liep met een ander paard op en neder,
en, helaas! het was met een dameszadel gezadeld.
Wij zouden dan gezelschap hebben. Zou het mevrouw
zijn, die met ons medeging of de freule P En hoe
ver? Tot Auch?
Ik veronderstel, dat zij iemand op wacht gezet
hadden, want toen ik verscheen, kwamen mijnheer de
Cocheforêt en zijne zuster het huis uithij zag bleek en
zijne oogen schitterden, doch zijn gelaat was eenigszins
verwrongen, alhoewel hij zich zoo onverschillig moge
lijk trachtte voor-te-doenzij droeg een zwart masker.
//Zal de freule ons vergezellen?" zei ik vormelijk.
//Met uwe toestemming, ja, mijnheer," antwoordde
hij beleefd. Doch ik bemerkte, dat hij hevig aangedaan
waszoo even had hij dan ook van zijne vrouw afscheid
genomen, en ik draaide mij om.
Toen wij allen opgestegen waren, zag hij mij aan.
„Misschien daar gij mijn woord hebt, wilt gij
mij toestaan alleen te rijden?" zeide hij een weinig
aarzelend. //En
//Zonder mijviel ik hem in de rede. //Zeker,
voor zoover als dit mogelijk is."
Dienovereenkomstig beval ik de dragonders vóór
hem te rijden, zoodat ik hen beroepen kon, terwijl
mijne twee mannen hem op een kleinen afstand volgden
