rapuBg MtiojAatn ua laaqufira uba uaAaj qfqasinq jajj
•japuBqja isbbu St pa ja 'puBiajaojs uaa na lasssqam
-i}U8 uaa 's[ago]UBd insd uaa ua^sni praiOAaS azap joop
puojSjB uap ui ua joojq uaa b^IbbS uapiaq uaqossnj,
qsaaMaS uim uaAa si qfqaMUOJjaaA qoop 'iqiamuaqaS
jaraaq-sqlqaMnq uap ubb uarajo^s joop yoou qoiz jjaaq
If
<(j pSjozaq saips apiaaqiaA i( ubb
jaqaz az ufiz uBp uaz aip MUOiAam *bC o 'laaM qoo
nu 5c az iaz aoq 'iaz aip MnoiAam tioofBra 'bC q"
[jq appiooA^UB uaoj 'ajfiM uaa SaaAitz lapun a(j
ttl sjajqojUBd aip laAO Sou MnoiAam qBids
'aojuBBiBBp jo} si }Bp iBBiupjaopaq pnq qp
•uadaiSaq p.iaaqiaA pB|S am iqaq ua Suijauuuojs uaa
luaq a[ 'lapiBBpaq sjai joofsra ap tuBUiaq „'oog//
")in puaiappis UBf iqotuq
l('uauiau a} aaui az mo uaAaSaS japjo sjqaajs Ijaaq jq//
- \iaam lain uoq fijj
-az af jBp -az af jep uajOAaq nof qi
qaq jo uaqajs jqoora uauaaq ap ubb uaiioj aip fit jBp
pSazaS not qi qaq// 'uaSojAaS jaaq ap ibbu apjajsjuo
qfqapoop uap sbm fiq jo ppaqasaS SmiaAv puq ua
'apaoAA uba uaAjazqaiz uajinq fiq apMnaaiqas (t'siapuop
aqy// 'narauiBp jooqos jaSljiq-pno uap uba Soo jajj
„•ijaaq
uaAaSaS lira n aqjaAV 'Saoip sjajjojuBd aip qi iBpraQ"
•fiq apiapjnq „(jnofq//
qBpmo uaqqoiqasaS afjaaq
uaa sjqaajs sbaa MUoiAara loofBiu 'jaiu ;qai;s|o^//
(<i}BAi 'jBBjmq jam qi dooq qaoj jibbav ap
uiBMqSniai uaqnaq ap jin fiz uaoj UBBpjuo ooz jqanu
uba AinoJAara sbai uio.ibbm// 'qasjBq quo|q ,,'uBf//
•uaraoq qaijiaAiaapnjs j, ui qaiz
fiq apuaipaq ufiz lapuBg jaq doiBBp uaSioin uaQ
qaAaq jaq jqoBiq
-joa ua jm uaqnaq ap apjaus iBBuaip aSipjnqos a(q
(<j jooq 'uamaqaS iaaM jam
jaora jajj 'ubb uasiBBq ap qaajs ua" 'SuaijsaS az iaz
Of
37
tot zich had gelokt. Die zaak moest uit de wereld
maar hij wist niet hoe haar aan te vatten. De man
die gedurende zijn gansche leven met kieschheid had
gespeeld, werd nu door een zeker kieschheids-gevoel
beheerscht. En waar hij het voor een tijd op den achter
grond wist te dringen, daar moest hij toch erkennen,
dat elke nadere verklaring niet slechts haar maar ook
hem in eea bespottelijk daglicht stellen zou.
//Wat duivel," mompelde de majoor vaak,//waarom
begint zij er niet eens over?"
Doch Sara zweeg en bleef zwijgen.
//Na 't huwelijk," dus was altijd het slot zijner
overleggingen, //zou hij 't haar vragen, op den man af;"
maar hoe meer de trouwdag in 't verschiet kwam,
des te meer krabbelde hij achteruit, en zijn moed werd
er waarlijk niet grooter op toen 't hem op een schoo-
nen dag weer te binnen schoot, dat, ja de stoelrand
vredig in zijn bureau rustte, maar de pantoffels en de
antimakasser ja, waar waren deze
De groote plechtigheid vond in allen luister plaats.
Mijnheer en mevrouw Doezelaar schenen eer half-goden
dan menschen, zoo bovenaardsch kalm en verheven,
traden zij achter het gelukkige paar eerst't raadhuis,
daarna 't bedehuis binnen; achter Sara, in dien stond
veel gelijkend op een oud Roomsch-Katholiek heiligen
beeld, leelijk van zich-zelf, mooi door de aangehan
gen kleeren, en achter den majoor, stroef en ernstig,
als wandelde hij naar 't eerste het beste panopticum,
om daar te worden bijgezet tusschen de geridderde
helden van 't schoone Insulinde.
Slechts één onder de vrienden en kennissen ge
voelde zich dien dag beleedigd en vernederd en
dat was de arme juffrouw Hamelsveld, die, vriende-
