„j uiaj jbouj uiayq 'aaniraop 'niaj mom uiajg;//
4qaiza8 puanaqaa4aqjaaA naa 4am quids na iibb Snqas
-40yd firn ftq 8bz naoy 'napiainq 4J00A ubSbaa uaSipay nn
nap jayqaB .laaM doresp yioq a« uao] yuBM 'yBAaS uaq
-qaq ai Sipaods jayqaa 4, naaqos yoouaSyapuBM nfij\[
Ql
•do pnaqoBimt[S qaaq aqaiz ayq
•ubb pnauaqaajaqpaA a(|nfi?g Sbz qy
(1"UOq pBOMJf
naaS4, pp jna( uba SnipyaaqjaA npoz mora non sem 4(
moj\[ ,/snoyd yaj\ Son qaq qi 'naira ftq J8Aai[ nap raoq
'nadnoys jap|oz do apnoq aip pra 431a bo8// 'piaza, qi qaq
^'afyuaiyg// -afynaiyg na§a4 piaza( jbm 4( qajj q, 'naSsojsa,
ysjoq ap do snaa ni 4, si jaysiSiaa jboui 'pBqa( Snijaaq
-nam |B map |B az 4iaq 'aaniraop 'qaa.w naa jbojjj«
„dyaAi yaiu Sub[ jb az sy//
a 'SuiSnnyjaAO 84sba uaira si 4Bp *6im 4B08 4(
jo namoqfiq yaaA yain uaq jg 'piaysa( jna< 4am jaqoBi
-asira si 4,// 'piaqqfqaqiaM aA\iu ap 4am SnaSrao naqas
-qfijaSsp naa 4m yimdsyiooA jaqaz amm nap ftq qpAv 4(
'arasijBai 4Bp 4am na pnazfiM aqaiz ap jbbu az ap§[OAJ9A
(('bo[ 'boj4 -jna, fiq afyioay) si syqoBU si na spnoABQ s(
•uayoBj naajjs paiyjB 4am qi usq aip na siapnaiq qaq
qi uadauSaq aaniraop lOBra 'aaniraop 'SspjaAQ"
l(l do iBBq Cil sej//
•nanniq A\noiAinnq naa ja rauMq qijqnaSoo apjpz 4t ny
■ysioq jBBq
do az saaA\ 'apnaycq ufiqosiooA 34 snaqap ap japno
uba pusq layqoai ajjop ap na (l'4aaq Sinosp 4, qaq qi
'qaq qi// '4m az 4qaBjq ,/uayBOjd paoS 4am usq qy/
•pnaraauyaap qi Sboja 1!tj4aq 4BB8 aoyy/<
•sqaq naa
do jaara az qaajaS 41000 4100 uup jaSunA naSoo ajBq
na uaqoMzaSdo uooAiaSnayinq sbm 4qaiza8 saljnfiyg
•hbb lira qaaq ua do pjooq 4, [Esranaa do az a4yqau '4qaoz
4JBB4S na doq jbbo 'uaqoidsaS qfiyjnnSiy 'qi ifiMjaj,
•JBBq fiq puBtnaiu sbm jgy
snaqap ap japno najoqosjaA jpq 'oijom
naa sys pyojaSnaaui JBBq pnoA na naaq ja 8ni8 qj
01
14
dan ook aan de grens der gemeente waren gekomen,
bevrijdde een boerenwagen het half dozijn schouders
van hun last.
Twee besjes, vriendinnen uit Stijntjes jeugd, die niet
meer zoo ver konden loopen, zetten zich op de om
floerste kist neder, het paard kreeg een zeer hoorbaar
bevel en 't voertuig kwam hortend en schommelend
in beweging.
Langzaam sukkelden wij verder en niet voor den
eersten keer moest ik erkennen, dat, kon men aan
't geheel zekere schilderachtigheid niet ontzeggen
het plechtige ver te zoeken was.
Plechtig vond eigenlijk niemand het. Men praatte
over koetjes en kalfjes, men sprak zijn oordeel uit over
't weer of den toestand der landerijen, over de kleur der
zee, over alles en nog wat, maar geen woord bijna
over de gestorvene.
Na een klein half uur stonden wij op 't kerkhof, bij
de geopende groeve.
Ik bevond mij een weinig achteraan met nog twee,
van welke de een gedurende de wandeling mijn kame
raad was geweest.
1/Wat een kist!" sprak de ander wel een weinig te
luid, //en dat voor zoo'n klein mins."
//Klein mins?" herhaalde mijn vriend met blijkbare
verontwaardiging, terwijl hij naar de kist zag die lang
zaam in den kuil neerdaalde. //Klein mins dat viel
wat met. Ze hebben 'eur doadelijk noar 'eur dood recht
'ebogen, moar ik zeg je, ze was oarig grooter dan ze leek!"
//Dit laatste zou een goed grafschrift voor haar zijn,"
fluisterde ik.
Beide mannen keken verwonderd om, doch zwegen
stil; ze begrepen het blijkbaar niet.
11
//Geleuf 'eur niet, dominee, 't is de oude dag,
aors niks. Ik bin wel meer zoo vol op de borst 'ewêst,
't goat wel over. Neen, 't zoldertjen heit 't 'em niet
'edoan."
't Was mij onmogelijk achter dit optimisme heen te
gluren. Gerust over den toestand kon ik echter niet zijn.
Een uur of wat later sprak ik toevallig den dokter
•en vroeg hem wat hij van den patiënt dacht.
Hij haalde de schouders op. //Ze is oud en heeft het
water; 't kan in eens uit wezen."
Dit antwoord scheen mij een aanmaning te meer
mijn bezoek weldra te herhalen.
Door gedurige oefening kon ik haar deur nu reeds
zonder veel moeite en gerucht openen. Toen ik dan
ook na een dag tusschenpooze het kamertje intrad,
had ze mij blijkbaar niet hooren binnenkomen. Weer
vond ik er niemand dan de kranke.
//Dag Stijntje," zei ik zacht.
//Dag dominee," antwoordde ze plotseling zóó luid,
dat ik er bijna van schrikte.
//Is 't wat beter?" ging ik voort.
„Wat zal 'k zeggen, dominee; de benauwdheid is
efkes minder, maar nou worden de bienen zoo dik.
Aors, neen, dan kan 'k niet zeggen dat 't achteruut
goat. Ik eet vrij wel, en met 't sloapen schikt 't ook
best. Mien tong is goed, kiek moar!"
's Menschen gedachten kunnen een vreemden loop
nemenwant toen Stijntje halt opgericht, met openge-
sperden mond mij een blik Echonk op 't kleine lichaams
deel dat ergens een wereld der ongerechtigheid is ge
noemd, dacht ik onwillekeurig aan zekere logge dieren
uit //Artis," wier kunstverrichting uit niet veel anders
bestaat.
